tpn w alpach i za alpami3401

77

wielkości; słowem, pełno pobratymczych zalet i wad, które wzajemny pociąg do siebie czuły.

Papież chciał pomnika jakiego przedtćm świat nie widział. Rzeźbiarz przyrzekł kolosalny monument, czterdziestu ozdobiony posągami, czterdziestu posągami Michała-Anioła dłuta!!—prócz płaskorzeźb i innych kunsztu bogactw.

—    ,,Ileż to będzie mogło kosztować — zapytał monarcha?

—    „Około sto tysięcy skudów — odpowió artysta.

—    „Dwakroć, jeśli potrzeba — zapalając się coraz bardziej, przerwie Juliusz;—jedź zaraz do Karrary, sam marmury wybierz, i pamiętaj w każdćj potrzebie wprost się do mnie udawać, bez niczyjego pośrednictwa; albo lepiój jeszcze: każę rzucić most z moich pokoi do pracowni twojej, i codzień sam cię w nićj odwiedzać będę.

Pomnik ten równym był dla Buonarottego szczęściem, jak staneye Watykanu dla Rafaela. Każdy z nich widział w tćj zadanej sobie pracy zaszczyt, los i sławę.

Rzeźbiarz pojechał do Karrary, pełen myśli, nadziei, przyszłości ; cały swym zajęty planem, zaczął góry pruć. Lecz zobaczywszy białe ich Jodo, przyszedł mu nowy, dziwaczny pbmysł, dający wybujałych jego wyobrażeń miarę. Zachciało mu się, nie naruszając skały, z nićj samćj utworzyć jakiegoś poczwarnego olbrzyma, któryby nad morzem się wznosząc, zdaleka przyświecał okrętom.

Ten nowy projekt, przed papiezkim jednak ustąpić musiał. Michał-Anioł zostawił go na dalsze czasy, i nigdy nie doprowadził do skutku; a teraz wyprawiwszy do Rzymu marmur, sam za nim pospieszył.

Ale w Rzymie zmieniła się postać rzeczy. Kiedy artysta w Karrarze sobie marzył, w Watykanie intryga nie spała. Trzeba jednak powiedzieć, iż Rafael osobistego nie brał w nićj udziału. Charakter jego tak słodki jak imię, dusza tak czysta, tak kochająca jak wyraz jego niebiańskich dziewic, nie byłyby do tego zdolne. Cały zajęty miłością, między dwa podzielał ją przedmioty: sztukę i kobiety. Obu się zapamiętale oddawał. Na nic więcej w życiu jego czasu, w setcu miejsca nie było.