tpn w alpach i za alpami5501

X.

CMENTARZ.—OSTATNIA WYSTAWA. — OBECNY STAN LITERATURY I WYCHOWANIA MŁODZIEŻY. — DROGA Z RZYMU DO NEAPOLU. — GAETA. — WSPOMNIENIA CYCERONA. — POWRÓT DO RZYMU.

Muszę ci tćż i o dniu zadusznym parę stów powiedzićć. Dnia tego większa część neapolitauskiej ludności idzie na Campo Santo, czyli na cmentarz. Nie myśl jednak, żeby to było dla płakania nad zmarłemi, lub dla modlenia się za ich dusze. Bynajmniej. Jestto spacer, rodzaj fety, gdzie jedzg, piją, śpiewają i wzajemne sobie podarunki dają. Od rana przychodzi do ciebie hotelowy chłopiec, żona gospodarza domu, stangret co ci powóz najmuje, krawiec, szewc i tam dulćj; wszyscy proszą per la botiglia dei mord (na piwo zmarłych), i nie przebaczyliby gdybyś brzęczącą monetą łub innym nie okupił się darem.

Nasycona już widokiem scen popularnych, nie skora byłam biedź w ten tłok, tern jeszcze dnia tego większy, iż odsłonięto nowy posąg, w środku cmentarza dla ozdoby postawiony, przy którćjto ceromonii król ze swym dworem miał być przytomnym. Widziałam tylko z mych okien jak się tam ciągnęło długie lazza-ronich pasmo; a dnia następnego dopiero, gdy już nikogo na nim nie było, poszłam Campo Santo i nowy jego pomnik oglądać.

Ale ta samotność, co tak zdaje się konieczną do cmentarzowych wrażeń, wcale tam na nie żałobnego nie rzuciła cienia. W Neapolu śmierć jak życie, wszystko się w girlandy owija, wszystko tchnie róży wonią. Cmentarz neapolitański jest najpiękniejszym ogrodem; w całem Flory królestwie nie znajdziesz tyle