tpn w alpach i za alpami4101

228

ją rodzą; dość ładnego kostiumu. Pałace także się restaurują. Znajdują się spekulanci co widząc ten postęp, a w nadziei większego nabywają je, i w rachunku zysku podnoszą i odnawiają. Taż panna Taglioni o którćj mówiłam, prócz złotego dla swego użytku, trzy mne jeszcze pałace w spekulacyjnym kupiła celu. Dowiedziawszy się o cenie, dziwić się temu nie można. Na każdy musiała przeznaczyć jednę z bransoletek lub bry*antowych kwiatków, na skrzydła Sylfidy niegdyś rzuconych. Widać że woli korzystne pałace nad bransoletki i kwiaty; widać że te dni rozsądku na któretn do Wenecyi ma się przenieść, uż bardzo niedaleko.

Nad pojęcie nizka pałaców weneckich cena dowodź jednak, iż ten pozorny postęp ń^e rozciąga się do dawnych ich właścicieli, że złota arystokracya, dawnćj Wenecyi filar, nic w him nie zyskuje, do reszty owszem upada. Widok wnętrza tych pysznych gmachów jeszcze bardziej o tćm przekonywa, i bolesne rodzi uczurie. Patrząc na pogruchotane pięknych rzeźb szczątki, na komnaty królewskich godne niegdyś kroków, a teraz opustoszałe z potłuczonerr,! oknami, na zapomniane gdzieś po kątach znakomitego pędzla obrazy, rzekłbyś, że ztamtąd tylkoco niszcząca wojny cofnęła się ręka, i zwykłe po sobie zostawiła bezładu siady, które do zniknięcia swobodnćj tylko czekają chwili; bo niepodobna przypuścić, żeby to mogło być skutkiem zaniedbania, niedostatku czy zobojętnienia na siebie, na potomstwo, na imię.

A jednak tak jest! Ostatni potomek świetnego Foscari domu, nie mogąc znieść widoku dumnego swych przodków pałacu, nie mając za co podnieść sypiących się jego gruzów, wyrzekł się suk-cessyi, imię w głębi zranionego zagrzebał serca, a przystawszy za śpiewaka do jakiejś teatrulnćj trupy, z nią po świecie się włóczy, i ze łzą w oku, wesołe swój ojczyzny odśpiewuje barkarole. Stara ciotka jego, oburzona tak niegodnym w jej mniemaniu postępkiem, ogłosiła się ostatnią z imienia swego. Przed czterma laty widziałam ją jeszcze, w najuboższy kątek okazałego niegdyś schronioną gmachu, i tam z miłosierdzia obcych żyjącą. Przekłada to nieszczęście nad myśl opuszczenia świętych dla nićj progów, rozstania się ze swych przodków wspomnieniem, z ich cie-