tpn w alpach i za alpami4201

229

niami, które (jeśli cienie po tyra świecie się błąkają) pewno ten pałac nawiedzać muszą. Teraz dopiero, gdy sufita spadać poczęły, a cała budowa coraz bardzićj runięciem groziła, przekonano ją, że rozsądniej z niego ustąpić, a dla bezpieczeństwa przyległych domów, oniemal zmuszono do tego. Rząd jej przeznaczył yak mi ręczono) dwa cwancygiery dziennie dożywotnićj pen-syi, otrzymawszy w zamian zrzeczenie się pałacu; restauruje go teraz i na szkoły publiczne przeznacza. Jest on bez wątpienia jedną z najpiękniejszych Wenecyi ozdób, a położenie w zgięciu wielkiego kanału, obszerny z trzech jego długich balkonów na obie strony udziela widok.

Niektóre z tych arystokratycznych ruin zachowały piękne obrazów zbiory. Te, jak i bolońskie, są teraz do przedania razem i częściowo. Ceny ich zdały mi się większe niż w Bolonii. Najliczniejsza i najlepiój utrzymana z tych galeryj jest w pałacu Man-frin. Cały ten pałac bardzo nti się wydał przyjemnym, tćm barn dzićj, że posiada cienisty i pełen kwiatów ogródek, rzecz jak mówiłam, w Wenecyi najrzadsza, a wszędzie zda mi się pożądana i miła. Zdziwiłam się też niepomału, gdy mi stary odźwierny powiedział, że właścicielka ostatnia z dawnego Manfrin szczepu, w nim nie mieszka; w zimie go na publiczne bale i resursa wynajmuje, a w lecie pustką zostawia. Po jej śmierci tak pałac, obrazy, jak inne kosztowności, przez publiczną sprzedane licytacją, na kilkanaście głów obcych pójdą imion.

Cały więc, jak widzisz, teraźniejszy Wenecyi postęp, w handlowych musi ograniczać się stosunkach, i bardzićj na ulicach i kanałach niż wewnątrz domów postrzegać się daje, bardzićj we wzrastających mieszkań cenach, niż w wygodzie. Lubo już z podniebieniem do włoskićj kuchni nawykłćm, znalazłam ją w Wenecyi "równie złą jak dawnićj, lecz co mię jeszcze mocnićj zdziwiło i przykrzćj czuć się dało, to brak zupełny książek. Jakże zapytałam, Francuzi mogą tam żyć bez gazet, żurnalów, felietonów i powieści? bez jednćj przynajmnićj czytelni, któraby dostarczała tych fraszek, niegodnych pozostania w bibliotece, a bez jakich Francuzi obejść się nie umieją!