WA308�7 II5947 NAUKA O LUDACH026 I

na wyspach Kuba i Haiti ludność mieszana rozrozła się na setki tysięcy, świadczy niezaprzeezenie przynajmniej o tóm, że potomkowie południowo europejskich Kreolów i Murzynów są płodni. O bezpłodności anglo-saskicb Mulatów na wyspie Jamajka twierdził tylko jeden spostrzegać*, lecz i to twierdzenie niepozostało bez zaprzeczenia ’). W Ameryce powstali prócz tego Z a mb os’y, jako potomkowie Murzynów u kobiet t. z. czerwonoskórych pierwotnych mieszkańców ²). Można ich często spotkać pomiędzy Kreek’ami, ³) pokoleniem północno amerykańskich Indy jam oraz w środkowej Ameryce, gdzie ludność z po nad brzegów międzymorza i z Nowej Granady nosi na sobie wyraźne piętno domieszki afrykańskiej kfcwi. Na miliony liczą się w dawnych hiszpańskich posiadłościach Ameryki mieszańcy Europejczyków i pierwotnych plemion tej części świata, znani pod nazwiskiem L tdinos w Mexyku, Coolos w Ekuador, Peruwi i Chili, czyli też Mestycami zwani. [Jakkolwiek w Australii mieszańcy należg do wyjątków, pochodzi to jednak ztąd, że, jak sądowe śledztwo wykazało , zwykle krajowcy sam: mieszańców zabijaią⁴). I tasmańskie kobiety porodziły wiele mieszańców, a James Bon wiek ⁵) znał osobiście i podał nam nazwisko matki 13 dzieci mieszanej krwi. Bro-ca był zatem w błędzie, zaprzeczając istnienie półaustralczyków i półtasmańczyków ⁶), a z jego Lwierzdzemiem upadają równocześnie i owe śnnałe wnioski, które mu się ztąd z nieusprawiedliwioną niczem stanowczością wyprowadzić podobało. Ważniejszej jeszcze jest to, że z połączenia się Europejczyków z Hottentami powstają mieszańce, gdyż niema z pewnością drugiego ludzkiego szczepu na ziemi, k óryby takie miał prawo do tego, aby go za osobny gatunek uważano, jak właśnie owi pierwotni mieszkańcy Przylądku Dobrej nadziei ⁷) Na-

^x) , B r o c a, Hybridity in tlie Geaus Homo. ‘London 1864. str. 36.

Przypadki” związków bliższycli pomiędzy Amerykanami a Murzynkami są z powodów bardzo prozaicznych nader rzadkie.

³) Według Second annual report of the Board of Indian Commissioners. Washington 1871, w Zeitschrift fur Ethnol gie. Berlin 1871. T. 3. str. 412.

⁴) Charles Darwin. Die Abstammung des Menschen. T. I. str. 194. Także Edward John Eyre, Central Australia. London 1S45. T. II, str. 324.

⁵) The last of the Tasmanians. London 1870, str. 316.

⁶) B r o e a 1. c. str. 47.

⁷) Mięszańców tych nazywają w ich ojczyźnie: bękartami albo griąuas; ta ostatnia nazwa została jednak do tego stopnia nadużyta, że obecnie nie posiada żadnego ściśle antropologicznego znaczenia. Fritsch: Die Eingebornen Siidafrikas, str. 376.

http://rcin.org.pl