117
tak że np. tenda tenda często,—tenda tóndd zaś chwilowy przestanek oznacza 1). To ubóstwo środków, ograniczających myśl, nie wyklucza -jednak bogactwa słów. Język malajski posiada nie mniśj jak 20 słów na oznaczenie pojęcia: bic, stosownie dc tego, czy się to czyni grubym lub cienkim kijem, lekko lub mocno, z góry lub z dołu, lub też poziomo, pięścią, dłonią, pałką, ostrą krawędzią, płaszczyzną, jednym przedmiotem o drugi, młotem, albo w ten sposób jak się gwóźdź wbija i t. d.
Na północy Azyi i Europy rozpostarła się w pięciu wielkich gromadach, tunguzkiej, mongolskiej, tureckiśj, samojedzk iej i fińskiej, budowa językowa, opierająca się wyłączcie na przyro tkach. Te przyrostki ograniczają dość ściśle gramatyczne znaczenie wyrażenia w zdaniu. Przyrostek sit oznacza osobę, zajętą przedmiotem pierwiastka przed nim stojącego. Na mocy tego tworzy Jakut z ati towar ali-sit kupiec, z cuji stworzenie aiji-sit twórca. Przez dodanie zgłoski ir oznacza się czynność, a z Hal wiatr powstaje tialir wiać. Takie zestawianie pierwiastków nie ma granic, tak, że, przytaczając często już powtarzany przykład, Turek tę myśl: nie może być doprowadzo-nem do kochania się wzajemnie, oddać może tym sposobem jednym wyrazem sev-isz-dir-il-erne. "Wreszcie i wysoko ukształtowane języki dopuszczają takiego nadzwyczajnego nagromadzenia ściślej określających myśl zgłosek, np. w angielskim w następnym porządku: true, truth, tmth-ful, truthfid-ness, uniruthjnlness s). Prostota takiego postępowania i nadzieja oddania zawikłanćj myśli jednym zbiorem głosek może być z początku nęcącą, a jednak te języki nie doszły nigdy do wytworzenia czasownika, tylko się na imionach, spełniających czynność ograniczają (nomina verbi), na takich np. jak w polskim języku: współżyjący (nomen praesentis), zmarł (nomen perfecti), uwięziony, odsełający 3). W tureckim języku znaczy:
deg-mak bić
dog-ur bijÄ…cy
dog-ur-um bijÄ…cy ja, czyli ja bijÄ™
dog-ur-lar bijÄ…cy oni, czyli bijÄ… 4). *
S t e i n t h a 1. Sprachtypen str. 136. Whitney Study of language, London 1867 str. 338.
2) Prawdziwie, prawdziwość, wiarogodny, wiarogodność, niewiarogodność. P. T.
3) S t e nthal. Sprachtypen, str. 193.
*} Whitney. Study of Language. London 1S67, str. 319.