0388

ROZDZIAŁ 14

Lisi Ogon i Wilcza Paszcza

A

Ślepa ochrona

Car Aleksander II patrzył teraz tylko naprzód. Znowu był wielki. Jak przed laty, kiedy zniósł poddaństwo. Tyle że teraz wypadało znacznie więcej lawirować, uspokajać następcę i oszukiwać stojącą za nim opozycję oraz dwór. Wszyscy oni oczekiwali po nowym dyktatorze bezwzględnej rozprawy.

Za wszystkimi poczynaniami generała Lorisa-Mielikowa będzie teraz stał sam car.

Początkowo Loris-Mielikow gorliwie wymachiwał lisim ogonem. W owe słodkie dni następca, nienawidzący liberalnej petersburskiej biurokracji, był zachwycony prowincjonalnym bojowym generałem, gotowym spełnić wszystkie jego (a ściślej Pobiedonoscewa) zalecenia.

Loris na każdym kroku go o tym zapewniał. Przypochlebnie pisał do carewicza:

Od pierwszego dnia mojej nominacji na stanowisko głównego zwierzchnika

Najwyższej Komisji Zarządzającej przysiągłem sobie działać nie inaczej niźli

w tym samym, co Wasza Wysokość kierunku, poczytując, że od tego zależą

powierzone mi zadania i uspokojenie Ojczyzny.

Wraz z następcą uwierzyli w absolutną subordynację Lorisa-Mielikowa również młodzi nihiliści. Jeden z nich zadziałał w pośpiechu.

Stało się to wkrótce po nominacji Lorisa-Mielikowa - 20 lutego, tego samego dnia, kiedy Dostojewski prowadził rozmowę z Suworinem.

Była godzina trzecia po południu. Przed bramą domu hrabiego stało dwóch żandarmów, w pobliżu przechadzał się stójkowy. Na ulicy było dość pusto. A jednak, nie bacząc na niedawne akty terrorystyczne, nikt

397