14

M. Puchalska. Neuropsychologia kliniczna. T. 1. Urazy mózgu. Procesy poznawcze i emocjonalne. Warszawa 2007 ISBN 978-83-OI-14977-2, © by WN PWN 2007

3.4. Pień mózgu 125

3.4. Pień mózgu

3.4.1. Rdzeń przedłużony

Jak wspomniano wyżej, pień mózgu stanowi przedłużenie rdzenia kręgowego ku górze, a zarazem początek mózgowia (ryc. 3.7). W nie uszkodzonym mózgu boczna i tylna powierzchnia pnia jest ukryta pod półkulami mózgowymi i móżdżkiem, lecz na powierzchni przedniej widoczna jest część dolnej powierzchni podstawy podwzgórza (należącego do międzymózgowia), śródmózgowie, most i rdzeń przedłużony.

Rdzeń przedłużony, jak sama nazwa wskazuje, stanowi stopniowe, rozszerzające się szyszkowato przejście od rdzenia kręgowego do dolnej krawędzi mostu.

Jak podaje Walsh (2000), przejście rdzenia kręgowego w rdzeń przedłużony ma charakter stopniowy i wykazuje następujące cechy:

-    zanika szczelina pośrodkowa przednia rdzenia kręgowego,

-    pojawia się skrzyżowanie piramid, czyli skrzyżowanie dróg korowo-rdzenio-wych. Łączą się tutaj pęczki włókien przechodzących z góry przez linię środkową. Przewodzą one impulsy nerwowe umożliwiające kontrolę ruchów połowy ciała przeciwległej do półkuli mózgowej, z której wychodzą,

śródmózgowie

Ryc. 3.7. Przekrój przyśrodkowy mózgu ukazujący struktury pnia mózgu

twór siatkowaty

-    z tyłu pojawia się pęczek smukły i pęczek klinowaty,

-    zamiast nerwów rdzeniowych pojawiają się nerwy czaszkowe,

-    pojawia się komora czwarta.

Choć neuropsychologia w niewielkim stopniu zajmuje się pniem mózgu, to jednak w monografii poświęconej pacjentom po urazach mózgu, gdzie nieraz