NAZWY WŁASNE W LITERATURZE PIĘKNEJ
b) nazwy utworzone przez pisarza według modeli typowych dla nazewnictwa uzualnego, nie potwierdzone jednak w spisach nazw osobowych lub miejscowych, czyli nazwy realistyczne lecz nieautentyczne;
c) nazwy utworzone przez pisarza, odbiegające jednak strukturalnie lub leksykalnie od nazewnictwa uzualnego, czyli nazwy sztuczne;
d) nazwy zapożyczone z tradycji literackiej polskiej lub obcej, czyli konwencjonalne.
2. Typ obiektu nazewniczego:
a) nazwy literackie odnoszą się pośrednio do obiektów autentycznych, znanych z rzeczywistości realnej, np. Adam Mickiewicz (w powieści biograficznej), Warszawa;
b) obiekty świata przedstawionego są fikcyjne, lecz realistyczne, typowe dla nazewnictwa uzualnego (np. osoby, obiekty topograficzne, zwierzęta domowe i oswojone);
c) obiekty świata przedstawionego są fantastyczne (np. krasnoludki, rusałki) lub nietypowe dla nazewnictwa uzualnego (np. zwierzęta dzikie żyjące na wolności).
3. Stosunek nazw literackich do nazywanych obiektów:
a) związek nazw z obiektami jest czysto konwencjonalny; dominują tu funkcje typowe dla zwykłych, nieliterackich nazw własnych, a mianowicie funkcja identyfikacyjna (wskazywanie na obiekt), socjologiczna oraz lokalizacyjna — w czasie i w przestrzeni;
b) nazwy charakteryzują oznaczane przez siebie obiekty, a zatem nie tylko oznaczają, lecz także znaczą — dominuje funkcja semantyczna;
c) nazwy są celem samym w sobie, tworzone są po to, aby rozbawić czytelnika, przyciągnąć jego uwagę — dominuje tu funkcja ekspresywna.
Odpowieni układ tych czynników wyznacza w ogólnych zarysach główne nurty stylistyczne nazewnictwa literackiego.
NURT REALISTYCZNY
O odrębności tego nurtu decydują: a) nazwy realistyczne lub autentyczne; b) realistyczne lub autentyczne obiekty nazewnicze; c) konwencjonalny charakter związku łączącego nazwy z obiektami. Poszczególne nazwy należące do tego nurtu pełnią funkcje typowe dla zwykłej komunikacji językowej (por. wyżej 3a). Całemu zespołowi nazw wystę-
365