23 luty 07 (73)

Następnie zapisujemy równanie przyspieszenia punktu B₂, który znajduje się na członie 2 (suwaku) poruszającym ruchem płaskim. Ruch tego punktu traktujemy jako ruch złożony. Ruchem unoszenia jest obrotowy ruch prowadnicy 1. Przyspieszenie unoszenia oznaczymy a_B1. Natomiast ruchem względnym jest ruch suwaka po prostoliniowej prowadnicy 1. Przyspieszenie względne oznaczymy a_B2B1. P°* nadto w tym mechanizmie wystąpi przyspieszenie Corioiisa.

(P2.37)

(^aB2) - (^aBj) ⁺ (^aB2B1) ⁺ (^aB2B1) II AB 1AB II AB

gdzie a^CB2Bi ~ ^2o)i^xvB2Bh

stąd (^a<B2Bi) ~

2U>1 ■(V_B2Bl)'ky ka

Ruch punktu S₂ można potraktować również jako ruch złożony w układzie, gdzie ruchem unoszenia jest obrotowy ruch prowadnicy 3. Przyspieszenie unoszenia oznaczymy a_B3. Natomiast ruchem względnym jest ruch suwaka po prostoliniowej prowadnicy 3. Przyspieszenie względne oznaczymy a_B2B3. Podobnie jak poprzednio również tu wystąpi przyspieszenie Corioiisa.

(P2.38)

(^aB2) = (^aB3) ⁺ (^aB2B3) ⁺ (^aB2B3) IIBC 1BC    IIBC

gdzie: (aB3) - (a_B3) =

a^CB2B3 ^{= 2w}3^XVB2B3•

Ponieważ prędkości kątowe wszystkich członów są równe i stałe, (o-j = co₂ = co₃, to przyspieszenia kątowe wszystkich członów są równe zero

^E1 - ^e2 - ^e3 ⁼ 0.

Rozwiązując wykreślnie układ równań (P2.37) i (P2.38), otrzymujemy punkt b2 będący przecięciem kierunków przyspieszeń a_B2B1 oraz a_B2B3 (rys. 2.24).

Łącząc biegun planu przyspieszeń n_a z punktem przecięcia b2, otrzymujemy wartość przyspieszenia punktu S₂.

71