99 (90)

RELIGIE CZARNEJ AFRYKI ©Wydawnictwo WAM. Kraków 2005

KULT WŁ ADCY LASU

dządo obozu i „śpiewają” wspólnie ze zgromadzonymi. Kiedy molimo śpiewa, nie wolno zasnąć żadnemu mężczyźnie, w przeciwnym razie obraziłby Torę. Jest to największe wykroczenie, które powinno być karane śmiercią - przebiciem winnego włócznią, pogrzebaniem ciała pod kumamolimo i wyrzuceniem jego imienia z pamięci. Trąby pełnią rolę pośredników, z jednej strony mają przenieść pieśni Pigmejów daleko przez puszczę, by bóstwo mogło je usłyszeć. Z drugiej strony dźwięki przez nic wydawane są zarazem „głosem Torę”, jego odpowiedzią na skargi i śpiew. Przez pieśni, tańce i dźwięki molimo Pigmeje nawiązują bezpośredni, osobowy i intymny kontakt z duchem puszczy, a jednocześnie wzmacniają poczucie solidarności i relacje interpersonalne członków własnej grupy społecznej. Nietrudno zauważyć, że cel obrzędów molimo jest tożsamy z ma-koma Buszmenów.

Uroczystości molimo przebiegają w dwóch fazach: nocnej i porannej. Fazie nocnej (śpiewom) towarzyszy atmosfera powagi i namaszczenia, w której następuje duchowe połączenie łowców zebranych wokół kumamolimo z dobrotliwym Władcą Lasu. Środkiem zjednoczenia jest trąba molimo. Faza dzienna należy do chłopców, którzy rano, stłoczeni w^okół molimo tak, by nikt spoza ich ciał jej nie dostrzegł, wbiegają z niesamowitym hałasem do obozu, przcwTacając wszystko na drodze i chłoszcząc obudzonych. Często dzielą się na dw^rie grupy i bawią się w przeciąganie molimo jak liny. Symbolizować ma to prawdopodobnie pierwotną w^falkę, jaka rozegrała się o posiadanie molimo między Pigmejami i zwierzętami, a według innych mitów między mężczy-