DSC01104 (4)

326

POLITYCZNE INSTYTUCJE WSPÓLNOTOWE

INSTYTUCJE I PROCESY DECYZYJNE

śnie stanowić większość głosów wszystkich członków Parlamentu (314 głosów). W laki sposób Parlament uchwala wotum nieufności dla Komisji*\

Powyższe przypadki przyjmowania decyzji parlamentarnych w trybie obłtca-nia podwójnej większości są skomplikowane i trudne do zrozumienia. Łączy j_: jedna cecha wspólna: za wnioskiem zawsze paść musi co najmniej sztywno mulona większość członków Parlamentu (314 głosów). W pierwszej sytuacji wyjątkowej mają oni stanowić pięćdziesiąt procent plus jeden głos parlamentarzysta uczestniczących w glosowaniu. W sytuacji drugiej takich osób ma być co najmniej 60%, a w trzeciej aż 67%.

9.5. Komitet Ekonomiczny i Społeczny Wspólnot Europejskich

9.5.1.    Ewolucja

Kompetencje i rola decyzyjna Komitetu Ekonomicznego i Społecznego nieustannie rosną. Niemniej jednak jest on nadal organem jedynie doradczym¹⁵’ Rady Komisji i Parlamentu. W niewielkim zakresie pełni także funkcje kontrolne. Komitet funkcjonuje już od 1958 r., niedawno obchodził więc czterdziestopięciolecie swojego istnienia. Został powołany przede wszystkim dlatego, że pięć z parnn założycielskich posiadało takie organy wewnętrzne. Początkowo mógł formulo'*'* jedynie niewiążące opinie w sytuacji, gdy inne instytucje zwróciły się do niego z taką prośbą.

Od roku 1972 uzyskał możliwość opracowywania opinii także z własnej inicjatywy. a po traktacie z Maastricht i traktacie amsterdamskim jego kompetencje jeszcze poszerzono. Tym samym rola i znaczenie Komitetu wyraźnie wzrosły. Jego opinie pozwalają innym instytucjom wspólnotowym na bardziej dokładne określenie społecznych skutków proponowanych decyzji gospodarczych oraz umożliwiaj: wniesienie odpowiednich poprawek. Ze w zględu na narastające problemy społeczne, rola Komitetu staje się czasem zupełnie zasadnicza.

9.5.2.    Skład

Zgodnie z art. 257, Komitet Ekonomiczny i Społeczny składa się z 222 osób reprezentujących różne dziedziny życia gospodarczego i społecznego, a szczegół-nic przedstawicieli producentów, rolników, przewoźników, kupców, pracowników, rzemieślników, wolnych zawodów oraz osób reprezentujących inne grupy społeczne. W praktyce członkowie Komitetu podzieleni są na trzy grupy: pracodawców.

327

pracowników najemnych oraz reprezentantów różnorodnych grup interesów. Powyższy tercjalizm wynika z przyjętego założenia, iż w państwach Wspólnoty klasyczny konflikt pomiędzy kapitałem i pracą utracił już swoją dawniejszą ostrość. Wyraźna większość tych społeczeństw pracuje bowiem w usługach.

W traktacie nicejskim ustalono, iż liczba członków Komitetu nie może być wyższa od 350. Ustalono także, iż członkowie Komitetu reprezentować mają ..różne ekonomiczne i społeczne części składowe zorganizowanego społeczeństwa obywatelskiego”.

W grupie i znajdują się pracodawcy, zarówno z sektora pry watnego, jak i państwowego. Są to właściciele dużych przedsiębiorstw przemysłowych, małych firm. a także handlowcy, bankierzy, właściciele przedsiębiorstw transportowych i przetwórstwa rolnego. Utrzymują oni ścisłe kontakty ze europejskimi stowarzyszeniami przedsiębiorców i reprezentują ich opinie dotyczące najczęściej rozwoju wspólnego rynku oraz realizacji podstawowych wolności. Członkami grupy II są pracownicy najemni, w imieniu których występują głównie działacze związków zawodowych. Obszar ich szczególnego zainteresowania stanowią zagadnienia bezrobocia, warunków życia i pracy, wpływu procesów glabalizucji na unijny system socjalny oraz funkcjonowania wspólnego rynku i „Eurolondu”. Natomiast w grupie lii reprezentowani są przedstawiciele grup interesów. Są to przedstawiciele organizacji zrzeszających małych przedsiębiorców, rolników, rzemieślników, nauczycieli, intelektualistów, pracowników środków przekazu czy lekarzy, ale także reprezentantów współcześnie typowych grup, takich jak działacze ruchów ochrony środowiska czy konsumenta, organizacji kobiecych czy zajmujących się ochroną rodziny²¹⁴.

Poszczególne państwa dysponują różną liczbą swoich przedstawicieli. Cztery największe państwa członkowskie posiadają po 24 reprezentantów (Francja, Niemcy, Wielka Brytania oraz Włochy), a Hiszpania 21. Sześciu państwom średnim przyznano po 12 miejsc (Austria, Belgia. Grecja, Holandia, Portugalia oraz Szwecja). Cztery małe mają bardzo silną reprezentację. Dania. Finlandia i Irlandia po 9 miejsc, a Luksemburg aż 6. Po traktacie nicejskim liczba reprezentantów poszczególnych państw będzie inna. ale ich podział na trzy grupy utrzymano. Polsce przyznano 21 miejsc¹⁵⁵.

Członkowie Komitetu są mianowani na cztery lata. Aktu tego dokonuje Rada w glosowaniu jednomyślnym. Odbywa się to w taki sposób, że państwa członkowskie przedstawiają listy kandydatów, na których ich liczba dwukrotnie przekracza liczbę miejsc, jakie zostały przyznane jego obywatelom. Po traktacie nicejskim wybór będzie dokonywany kwalifikowaną większością głosów. Odstąpiono także od zasady zgłaszania podwójnej liczby propozycji.

“Aitapt.

^OJ Alt. 7 oraz. an. 257.

Econotntc and Social Conuniucc, Group*, hup-y/wwwcrt cu iM/en/org/fi<*ipvhtiii DccUralioo (No 20) on the cn lar gemem of ilie Euiopean Union. Treily of Nici- amroding ihc Treaiy on Europcan Union, the trealies esabłithmg the European CommuniUct and er ruin rtlatad

aca.OJC 80*11.1.83.