DSC01103 (4)

324 INSTYTUCJI? I PROCESY DECYZYJNE

K. Michalowska-Gorywoda podaje z kolei argumenty przeciwników europy, skiego parlamentaryzmu. Uważają oni, że Parlament jest instytucją nazbyt ftafc wą. bardzo kosztowną, ze względu na stale rosnącą liczbę członków, a rówio*. śnie mało efektywną oraz, na dodatek, opanowaną przez polityków cierpiąctti* niesłychanie wygórowane ambicje²²'.

W świadomości obywateli Unii Europejskiej Parlament jest jednak tą wist)* cją wspólnotową, o której wiedzą najwięcej. Ponad 40% obywateli Unii wie oj* istnieniu, podczas gdy o istnieniu Rady słyszało zaledwie 16%. a o istnieniu Ko* sji 18% badanych. Jednak tylko 16% Brytyjczyków oraz 19% Greków slysak o istnieniu Parlamentu, podczas gdy odpowiedni odsetek w Belgii wynosi 65? a RFN 52%^m.

Przyszłość Parlamentu Europejskiego może być różna. Początkowo był on j-dynie forum ..delibcracyjnym”. Odbywał dyskusje i przyjmował decyzje, bfe nikogo nie wiązały. Niewątpliwie walczy on o to, aby uzyskać pełne uprawnić parlamentarne. Wydaje się, że oba te skrajne scenariusze w przyszłości nie bją realizowane. Natomiast możliwe i konieczne wydaje się dalsze wzmacnianie jego kompetencji w dziedzinie kształtowania składu Komisji oraz tworzenia wiąiąya aktów prawa wspólnotowego²²⁹ oraz nawiązywania bliższej współpracy z pzŁ-mentami narodowymi. Zwolennicy europejskiego parlamentaryzmu propos# natomiast, aby Parlament uzyskał prawo powoływania Komisji (pełniącej fankgr rządu), a nawet by przekształcić cały system wspólnotowy w system quasi-pra-dencki. w którym z wyborów bezpośrednich pochodziłaby albo cała Komisjitó: jej przewodniczący²¹⁰

9.4.5. Sposoby podejmowania decyzji

Obrady Parlamentu Europejskiego są jawne, czym różni się od sposobu fal-cjonowania innych instytucji wspólnotowych. W momencie rozpoczęcia procab wania projekty aktów są kierowane do odpowiednich komisji parlamentarny:!, które wyznaczają poslów-sprawozdawców. Razem z raportem komisji sprawy* następnie kierowana na obrady plenarne. W czasie tych obrad decyzje parlmrr tamę podejmowane są przy zastosowaniu aż pięciu procedur decyzyjnych.

Po pierwsze, w an. 198 określono, iż Parlament Europejski podejmuje dtcytjt bezwzględną większością ważnie oddanych głosów tych parlamentarzystów mocnaic Reform. |w:) Hm Con ihe EU's Volcrs Harc Their Sny?, s. 60; S. Andersen, K. Eto*¹ PoUcy-Uaking in ihe New Europę, Iw:] Uaking Policy in Europę, s. 25.

' K. Mklułmul^Gorywod*. System prawno-instytucjonalny; mechanitm poiejmousósk cjtp.i*:} Unia Europejsko, i. 85.

Futurę for ihe Europem Commission?. Philip Morris Institmc Dlscuiwon Paper Bniuelt 1995. ». 68.

Por. W. Wcidćnfcld, W. Wessels. Europa od A do Z Podręcznik integracji nnfejRf Gliwice 1995. s. 152-153.

Znb wypowiedź byłego premiera Irlandii; J. B rulon. The Case for an Eleaed EU -Cnw* mml". Iw \ Shomld ihe EU Be Redesigned?, s. 29-30.

325

którzy glosowali, jeśli w innych jego postanowieniach nie zawarto formuły wyjątkowej. Jednak w wielu postanowieniach Traktatu takie wyjątki sformułowano.

Po drugie, w niektórych sprawach Parlament może przyjmować decyzje zwykłą większością ważnie oddanych głosów. Ta większość nie musi stanowić ponad połowy oddanych głosów, tak więc, w tych przypadkach, ustalono niższy poziom poparcia dla wniosku, niż to ma miejsce w zasadzie, M. Westlake³'¹ wśród przykładów stosowania takiej formuły podaje an. 105 i 6 dotyczący przekazywania Europejskiemu Bankowi Centralnemu dodatkowych zadać w zakresie nadzoru nad instytucjami kredytowymi. Takie akty przyjmuje Rada, ale zgodę musi wyrazić Parlament. Czyni to zwykłą większością głosów.

W trzech kolejnych sytuacjach wyjątkowych wymogi są wyższe od zasady głosowania absolutną większością ważnie oddanych głosów. Traktat przewiduje bowiem takie sposoby podejmowaniu decyzji parlamentarnych, że za wnioskiem paść musi nie tylko określona większość głosów oddanych, ale także większość głosów członków Parlamentu. Obliczane są więc dwie większości. Ustala się więc, po pierwsze, większość obecnych na sali i głosujących oraz, po drugie, większość wszystkich członków Parlamentu, także tych. którzy nic są obecni. Spełnienie wymogu uzyskania podwójnej większości jest oczywiście znacznie nudniejsze, bo przepisy te w zasadzie wprowadzają wysokie wymagania odnośnie do kworum.

Po trzecie, ten sposób podejmowania decyzji parlamentarnych jest stosowany w sprawach określonych w niektórych postanowieniach Traktatu. Do przyjęcia aktu konieczne jest to, aby za wnioskiem glosowała bezwzględna większość członków Parlamentu. Jest ona zawsze tożsama z co najmniej bezwzględną większością oddanych głosów. Przykładem tukiej procedury przyjmowania decyzji parlamentarnych może być an. 251 § 2 lit. b i c. Jeżeli w ramach procedury współdecydowania lub współpracy Parlament poprawia lub odr/.ucu wspólne stanowisko, 10 akt ten może być przyjęty tylko „bezwzględną większością jego członków”, Inaczej mówiąc, za wnioskiem paść musi zawsze co najmniej 314 głosów, niezależnie ud tego. ilu posłów znajduje się na sali. W stosunku do glosujących większość lit będzie więc zawsze wyższa od pięćdziesięciu procent plus jeden glos.

Po czwarte, w kolejnych przypadkach do przyjęcia alitu przez Parlament konieczne jest uzyskanie kwalifikowanej większości trzech piątych głosów tych członków Parlamentu, którzy głosują, to znaczy 60%, Jednak równocześnie stanowić oni mają co najmniej większość członków Parlamentu OM głosów). Ze względu na nieobecność niektórych posłów w praktyce za wnioskiem paść musi więcej głosów niż 314. Zgodnie z itrt. 272, taką większością głosów zapodają decyzje parlamentarne, na przykład, w sprawie odrzucenia budżetu.

Po piąte, aby Parlament przyjął wniosek, poprzeć go musi kwalifikowana większość dwóch trzecich oddanych głosów, czyli 67%, Jednak ina ona równuc/r

^Z<1 M WctllaLe. Thr Couni il oj lin tumjfan tlnipn. IW, • IUJ