DSC01127 (3)

338 INSTYTUCJE I PROCESY DECYZYJNE

9.6.4. Rola decyzyjna

Podobnie jak w wypadku Komitetu Ekonomicznego i Społecznego, określeń" roli decyzyjnej Komitetu Regionów nic jest zadaniem trudnym. Jest on organem doradczym, a jego formalnie zagwarantowany wpływ na treść aktów wspólnotowych jest niewielki. Jednak faktyczny wpływ wydaje się znacznie bardzie] zasadniczy, szczególnie w przypadkach nawiązania ścisłej współpracy międzyregionalnej. Komitet reprezentuje obywateli Wspólnoty oraz bardzo różne i istotne intaen regionalne. Jednocząca się Europa nic może lekceważyć ich opinii. W tym znica-niu działalność Komitetu służy dziełu łagodzenia „demokratycznego deficytu" Unii Europejskiej i pewnie dlatego jego rola i kompetencje wciąż rosną choć nada! w obrębie kompetencji doradczych.

Współpraca regionalna ma jeszcze inne skutki. W przeszłości regiony często stanowiły bazę ruchów separatystycznych. Natomiast obecnie, jak ocenił to W. Maier. Sekretarz Generalny Zgromadzenia Regionów Europejskich, sytuacu wygląda inaczej. Unia Europejska stanowi bowiem spoiwo, wiążące regiony w jedną całość¹⁶⁴. Odbywa się to w procesie tworzenia silnych więzi pomiędzy obywatelami zamieszkującymi w danym regionie i Unią Europejską . Działacze lokalni są bardzo często entuzjastycznymi zwolennikami integracji i dążą do nawiązywani: bezpośrednich kontaktów z. instytucjami wspólnotowymi, pomijając tym sarnim rządy swoich państw . Jednak działacze regionalni uważają też. iż funkcjonowanie Komitetu Regionów i ich tam działalność wzmacniają ich pozycję politycną w stosunku do rządów krajowych²⁶⁷.

Można dodać, iż jedną z wersji ewolucji Unii Europejskiej jest właśnie dalia wzmacnianie decyzyjnej roli Komitetu Regionów. D. Sidjnnski za rozsądne i star ne uważa propozycje działaczy regionalnych, aby przedstawicielom regionów umożliwić bezpośredni dostęp do wspólnotowych ośrodków decyzyjnych, a ni»« by utworzyć Senat Regionów o istotnych kompetencjach²⁶⁸. Niektórzy wizjonera utrzymują, iż w XXI wieku Europa faktycznie stanie się „federacją regionóa' pełniących jednak odmienne niż. w przeszłości funkcje. Kiedyś regiony były qum- I -państwami, a w przyszłości stać się mają raczej ąuasi-korporacjanii²¹.

339

Za oczywiste nowe wyzwanie dla systemu unijnego można natomiasi uznać zbliżające się wschodnie poszerzenie Wspólnoty i zadanie wyrównania różnic rozwojowych pomiędzy regionami środkowoeuropejskimi i zachodnioeuropejskimi* .

9.6.5. Sposoby podejmowania decyzji

Traktat nie przewiduje specjalnego systemu podejmowania decyzji w Komitecie Regionów, z czego wynika, iż są one przyjmowane większością głosów. Jeżeli Komitet Regionów sformułuje swoją opinię, lo jest ona wysyłana do trzech głównych instytucji wspólnotowych oraz publikowana. Wysyłana jest treść opinii całego Komitetu oraz protokół jego obrad

Regiony uczestniczą we wspólnotowym procesie decyzyjnym nie tylko zn pośrednictwem Komitetu Regionów, ale także w sposób bardziej bezpośredni. W Brukseli tworzą one swoje biura, których zadanie sumowi działalność lobbystyczna. Biura te próbują wpływać na treść aktów wspólnotowych już. na początku procesu legislacyjnego, a potem w fazie konsultacji pmjcklu w Parlamencie i w fazie decyzji, podejmowanej w Radzie. Przed traktatem / Mmistrichl regiony utrzymywały około dwudziestu takich biur, w połowic lal dziewięćdziesiątych ich liczba wzrosła do ponad pięćdziesięciu, a obecnie ich liczbę szacuje się już na ponad 400. Najbardziej aktywne są w tym zakresie landy niemieckie oraz regiony hiszpańskie, francuskie i włoskie²⁷¹ Bardzo interesującym zjawiskiem jest to, że regiony najsłabiej rozwinięte wykazują w tym zakresie stosunkowo mulą aktywność. Prawdopodobnie są one usatysfakcjonowane sposobem działania inslylucji unijnych, ponieważ nawet bez lobbyingu otrzymują z. Ich strony Istotne wsparcie rozwojowe.

W ostatnich latach również polskie województwa rozpoczęły działalność lobbystyczną w Brukseli. Lubelskie i podlaskie utworzyły swoje biura jako pier-wsu^m.

9.7. Zasady delegowania kompetencji

Delegowanie kompetencji jest legalnie możliwe w wypadkach przewidzianych przez Traktat. Tak więc. jak pisaliśmy wcześniej, zgodnie z ort. 211 Koinllju może wykonywać uprawnienia przyznane jej przez Radę. W takiej sytuacji Karla przyj muje akty kierunkowe, natomiast celem działania Komisji jr,l praktyczna działalność wykonawcza. Takie delegacje uprawnień w praktyce wspólnotowej zdajziją się bardzo często. Problem praktyczny Sianowi to, iż w rektor Traktatu wiclokrol-

”* Zoli. L. Al bredni, Shiflt In Eurupt and ihm liiiptn i <m thr fara/wm SpiMlal Sirm nur. |Wr| Au Enlarged Euwpr, s. 32 i rntM.

' ¹ Zob M. Keuling, Europtanitm and Krguuuihtm. Jwj Thi hnuf*an (Mim and Kir Hi-i/loai, S. 14-13.

^ Zob. „Umn-PoliJ:a" *2-1* sierpnia IW91. i 2

J. Newhousc, Europę'² Rising Regionalisto. „Forcign Affairs”. January-Fcbnun 199\«² 76. nr L s. 68.70.

' S Andersen. |w:| Europę of the Regions, Philip Morris Instituic Conference Procetdaj' Dublin. October 29-30,1996. s. 15-16.

■’² D. Sidjanslci. Thete Reform² Woufd Bring the EU Close.r to lis Citizens, |w:| Shouldtht fi Be Redrsigned². Ł 66: rab teł K Kik. Wizje zjednoczonej Europv. |w:J Integracja Ptdtki z l”~. Europejską. 35-37.

Znb. A Kukliński. Problematyka przestrzeni europejskiej. „Ad Meritum” 1997. nr S,».

7? W’. Maier. (w:] Europę af ihc Region². Philip Morris Instituic Conference Proemimgs.D>K lin. Octnber 29-30.1996. s. 14: G. Ennisch, tamte.

'^{v 1} W Bramie, |w:| ShoUld the EU be Redcsigncd?. Philip Morris Instituic Discussion Pipo V 16. Brusach 1999, a. 75.