DSC01105 (4)

2£g    _INSTYTUCJE I PROCESY DECYZYJNE _

wała decyzję w dniu 30 listopada 1994 r.. natomiast 10 listopada wszyscy uczestnicy otrzymali tekst projektu napisany w języku angielskim. Jednak tekst projektu decyzji, sporządzony po niemiecku, przesiano wnioskodawcom dopiero 11 listopada. Jak złośliwie napisano we wniosku, dopiero wtedy delegacja niemiecka była w stanie dokładnie zrozumieć istotę propozycji i jej rozwiązania szczegółowe! Trybunał orzekł, iż nastąpiło istotne naruszenie zasad proceduralnych, polegające, między innymi, nu niedotrzymaniu terminu wysłania projektu aktu. Uczestnicy obrad powinni otrzymywać teksty projektów na 20 dni przed terminem glosowania po to, aby mieli czas na przygotowanie się do obrad. Projekty powinny być doręczane w języku danego kraju. Doręczenie tekstu angielskiego uznano za brak doręczenia w ogóle, natomiast tekst niemiecki został doręczony po terminie. W tej sytuacji Trybunał unieważnił decyzję Komisji. To orzeczenie ma istotne znaczenie w kontekście poszerzania Unii o dwanaście państw, posługujących się wieloma językami, na które tłumaczone będą nie tylko wszystkie akty wspólnotowe, ale i ich projekty.

9.1.    Rada Europejska

9.1.1.    Ewolucja

W początkowym okresie funkcjonowania Wspólnot Europejskich „spotkania na szczycie", w których uczestniczyli szefpwie państw Lrzadów. były organizowane nieregularnie, ale w żadnym wymiarze nie stanowiły instytucji wspólnotowej Były to normalne konferencje międzyrządowe, odbywające się poza ramami procesu integracji europejskiej.

W roku (1974} z inicjatywy generała Ch. de Gaulle*a, zwołano do Rambouille konferencję „htrSzczycie”. która okazała się tak bardzo pożyteczna, że postanowiono spotkania te kontynuować, ale nadal poza strukturami Wspólnot. Przedmiotem systematycznych spotkań były jednak zagadnienia integracji europejskiej W ten sposób utworzony został nieformalny ośrodek decyzyjny podejmowania decyzji politycznych, z jednej strony, rozstrzygający naiważniciszc-problcmy wspólnotowe, ale, z drugiej strony, niewyrażający ich w formie prawnej Uprawnienia Ho tworzenia prawa wspólnotowego przysługiwały natomiast. Radzie) składającej się z polityków, bezpośrednio służbowo podlegających szeFom"państw i rządów. Tym samym decyzje „szczytów” były wykonywane dzięki prawotwór-czyrndzialaniom ministrów, zasiadających w Radzie.

W Jednolitym Akcie Europejskim/l986) Rada Europejska została po raz pierwszy wymieniona "w~^o^menac^wspólnotovvym. Nastąpiła więc formalna instytucjonalizacja spotkań szefów państw i rządów, ale tylko w kontekście Europejskiej Współpracy Politycznej. Rada nie stała się więc organem wspólnotowym. Dopiero w art. D Traktatu z Maastricht (obecnie(grt. 4 TUE) Rada Europejskastała się organem, ale nie Wspólnoty, a Unii Europejskiej.

269

Nadii funkcjonuję Wiec nie tyle poza Wspólnotą, ile ponad nią, ponieważ trzy WSRÓltioiy podlegają Unii jako pierwszy filar współpracy. UmTponadto posiada Jsif dodatkowe kompetencje: Wspólną Politykę Zagraniczną i Bezpieczeństwa

*    filarze drugim oraz Współpracę Policyjną i Sądową w Sprawach Karnych.

*    filarze tnccim. Zdaniem M Westlake’a. Rada Europejska pełni przede wszystkim funkcję „kleju konstytucyjnego"²⁰, scala te wymienione elementy w jedną całość.

9.11 Skład

Od początku swej działalności Rada Europejska zbiera się w składzie szefów państw i rządów krajów członkowskich, którym towarzyszą ich minisjnjwie spraw zagimicznych. Dodajmy, że właśnie ci ministrowie wchodzą w skład najważniejszej z Rad Ministrów, Uczestniczą więc oni w obradach politycznych oraz w podejmowaniu takich decyzji, które później, jako członkowie Rady, będą wykony-*ać. Czasami decyzje Rady Europejskiej stanowią jednak tak głęboki kompromis, x ich treść nic jest do końca jasna. W takich sytuacjach Rada, w skład której ■chodzą ministrowie spraw zagranicznych, może nie wykonać zaleceń Rady Europejskiej.

W składzie Rady Europejskiej w praktyce dominują szefowie rządów, ponieważ afc sjedempaństwjęzłonkOAvskich_rnu ustrój mnimrchic/ny, a ich monarchowie są w gruncie rzeczy pozbawieni istotnych kompetencji. W tej grupie państw znaj-dują się: Belgia, Dania, Hiszpania, Holandia, Luksemburg, Szwecja oraz Wielka Btyunii. Podobne cechy posiada też niemiecki system kanclerski. Spośród szefów pastw, w obradach Rady Europejskiej w praktyce uczestniczą jedynie prezydenci Francji oraz Finlandii.

Ponieważ Rada Europejska stała się instytucją unijną, to w jej skład wchodzi rdżtfifofewodniczący Komisji oraz komisarz, do którego kompetencji należą wspólnotowe działania zewnętrzne. Podstawowy skład Rady Europejskiej stanowią »ięc 32 osoby: po dwie reprezentują państwa, a dwie Wspólnotę. Skład jest ściśle ograniczony, bez prawa głosu uczestniczy w obradach zaledwie kilku wysokich przedstawicieli Wspólnot. Na ogół są to sekretarze generalni Rady i Komisji oraz przedstawiciele Prezydencji (w tym przewodniczący COREPER H/^Jl. Na sali obrad znajduje się więc zaledwie około 40 osób oraz tłumacze. Taka struktura składu wywiera wpływ na wewnątrzpolityczne układy sil, albowiem rola najwyższych przywódców państwowych umacnia się dzięki uczestniczeniu w obradach Rady.