DSC01108 (4)

274 INSTYTUCJE ł PROCESY DBCYZYJNE

sto mafą przebieg niezwykłe dramatyczny i długotrwały. natomiast akty końcowe bywają zawiłe i niezrozumiałe

Posiedzenia są przygotowywane przez ministerstwa spraw zagranicznych każdego z państw członkowskich, a uzgodnienia międzypanstwówe zffpadają na Tońim COREPtR-u. a także w czasie posiedzeń dyrektorów politycznych i grup roboczych. Również Komisja jest często zapraszana do przedstawienia potrzebnych dokumentów i raportów.

Same obrady przebiegają w sposób wysoce nieformalny. W ogóle nie są protokołowane. co. i jednej strony, stanowi ważną przesłankę szczerych i otwartych dyskusji, ale. z drugiej strony, czasem powoduje frustracje i nieporozumienia, ponieważ nie zawsze jest oczywiste to. jaka była treść podjętych decyzji. W przypadku niemożności znalezienia formuły decyzji, która byłaby akceptowana przez wszystkie państwa, uruchamiany jest mechanizm COREPER-u, a czasem decydującą mię odgrywają doradcy prawni Rady. Tak było w czasie trwania szczytu edynburskiego w 1992 r., kiedy właśnie oni zaproponowali bardzo oryginalne rozwiązanie kryzysu, który powstał po negatywnym wyniku referendum duńskiegu. dotyczącego ratyfikacji przez to państwo traktatu z Maastricht¹⁷.

9.2. Rada Unii Europejskiej 9.2.1. Ewolucja

Rada jest typową instytucją o charakterze hybrydowym¹*. Z jednej strony, ma ona charakter międzyrządowy, ponieważ lępięz.ęntowanę są w nici wszystkie pań-stwa członków.skie. które w czasie obrad prezentują swoje interesy jiaęodowc. M wjęc czymś w rodzaju permanentnej dyplomatycznej Konferencji międzynarodowe) Ale. z drugiej strony, stanowi też instytucję w spólnoto wq. w spójny otyin nowego ^H^Pcpkicgo systctnułPrBwowania wladz^ Tc dwa aspekty funkcjonowania Rady zagrażają jej spójności oraz prowadzą do powstawania licznych i czasem łardzn ostrych konfliktów. O. Isaac pisze o niebezpieczeństwie realizacji na) z- TOcgD scenariusza ewolucji tej instytucji — degeneracji Rady w wyniku po* kształcenia sic jej w normalną konferencję dyplomatyczną”.

PntzeiMO i.aż-la z trzech Wspólnot Europejskich posiadała swoją własna Radę. ale w 1%’ r. doszło do ich scalenia. Zgodnie z postanowieniami prawa p«rrw< *wteĘBB. wayńKp ta nosi nazwę -..Rada) i tak będziemy ją dalej nazywać Nwmiuri m początku lat dziewięćdziesiątych, po utworzeniu Unii. Rada, na mor}

*    /xtt muwi ar afisiwi. IhCwaiłifiar {impnm Utmm, Iomton IW,i 26-2U-

•    ZUS TI«1 •-    fernSw. H Walim. The Cnr/nril n} Mnunrn. HamMMuTS

IWt, i ii mm* l.flUm C MS fufctn t nrrfr/riffi pmmi niyeMmHoingii (TWjPim-ftm" ‘fnnA f. ff.

** O l*emc, 0lae<iMN«WHM (MM łWłi nart (Caęatm mutwi mu « aue * |0®'

_

własnej decyzji. przyjęła nazwę „Rada Unii Europejskiej" Docyąja ła ma znaczenie polityczne i jest związana z nowymi zadaniami w drugim i trzecim filarze. Jednak Rada jest bez wątpienia nadały instytucją wspólnotową, a nie unijną Ponadto, nie jest pewne, czy Radn. bez traktatowej pddStftwy prom-nej. mogła sama dokonać zmiany swojej nazwy .

Zgodnie z założeniami pierwotnymi. Rada miała stać się czymś « RMlząiu wspólnotowego superrządu, któremu pomocy udzielałaby Komisja, składająca tiłą z zawodowych~Tun1cćjonnriuszy międzynarodowych. W praktyce jednak to Komt-sja przejęła funkcje „rządu", a Rada jest przede wszystkim ciałem prawodawczym

W większości propozycji, dotyczących strukturalnych przekształceń UMf. Rada ma utracić swój dotychczasowy charakter i siać się jakby wyższą izbą parlamentarną. czyli wspólnotowym senatem. Na pr/.ykład, D. Sidjanski zaproponował, aby Rada przekształcona została w Radę Państw, mianowaną bądź. przez rządy¹ bądź przez, parlamenty krajowe, bądź wybieraną w wyborach bo z,pośrednich, bądź w systemie mieszanym. W stosunku do Parlamentu byłaby onn wyższą izbą pra wodawczą . Gdyby taka propozycja /ostała zrealizowana, to roła państw członkowskich uległaby wyraźnemu ograniczeniu.

Oprócz/Radya zdefiniowanej w traktacie rzymskim, w- traktacie z Maastricht przewid/.ianó"wyfiiżnc kompetencje dla Rady WP/iB¹⁷ om/ Rody WPłS⁴' Obn te przypadki dotyczą międzyrządowej współpituy państw, im¹ n‘M wip jasne, czy doszło do utworzenia dwu nowych rad o innym Matusie i kompetencjach, czy leż Rada jest tu „organem wypożyczonym" z pierwi/cgo litom

9.2.2. Sklud

Najbardziej niezwykłą cechę charakterystyczna Rady stanowi to, iź.ilię pucją di ona ustalonego składu, w którym stale ²Jbywnłaby swoje 'łbiady W praktytt funkcjonuje aż dwadzieścia pięć Rad. ka/da w innym składzie. ale wszy osie jako ta sama instytucja wspólnotowa. Jej skład jn¹ ustal¹my o tyle, że ząt²tr na ifij pokięd/cma zapraszani są przadniw(t ich¹ ąuptkidi piętnasta państw ¹ zlonkow-•,kich. Jej członkami są .pradMawknlr t/czaMi nHitnurWmili tMuasżiiizw 00 zaciągania zobowiązań w imieniu rządu™^-1 W drttir nwWa powied/łel a «t uzW ininistrarm. ale takie stwierdzenie nie jest do końca prawd/twe, ponieważ u»»o • •¹# y wewnętrzne poszczególnych państw beto tą między tdą różnią W prakiy¹.' jest więc tak. zr państwa aą reprezentowane także przez 'r²ty ¹#- wM« ¹uim«i¹

1

ą. pł/ylutMłifc-.i... KIiiihI: MWfda JdłSli. Wn¹/.- Ir i fiulw¹rW«

LaMm IVW. i. I. ■ II K Mrchakr^skwOwryssala.

pudetmirmunw ów yji. tvr. I tż/iii¹ łMfirprjtk¹. % ii; M 4ML Ż'»-'    I«>Wm>w    '

Mii/jwii WW. i fe

2

*' |> Tl iitjan~br Theur tUiurut¹ Wotdó Ufing Ar ł!U 0¹M¹ t¹ tu l    |<r j w. -ń- # t

Ar łiróf¹i%nci/'^yy fc. ł.f¹ i lUlfit

An 13 J1JK.

" ah N,H.JI TUB.

309