DSC01277

1781-1782    ___ POLITYKA RACHUNKOWOŚCI JAKO NARZĘDZIE KSZTAŁTOWANIA.

Wymienione obszary polityki rachunkowości wymagają albo samodzielnego zdefiniowania, klasyfikacji i ustalenia zasad pomiaru, albo wyboru spośród dopuszczonych przez u.rach. rozwiązań w tym zakresie. Każda istotna grupa aktywów i zobowiązań wymaga zdefiniowania, zgodnie z ogólnymi definicjami zawartymi w u.rach., ale w wielu wypadkach definicja powinna być rozszerzona ze względu na specyfikę działalności jednostki.

przykład Ustawa o rachunkowości podaje definicję towarów, ale jeżeli przedmiotem obrotu jednostki są nieruchomości, należy rozszerzyć definicję towarów i uzasadnić w definicji, dlaczego są one zaliczane do towarów, a nie do środków trwałych.

Kolejnym zagadnieniem jest klasyfikacja w ramach danej grupy aktywów lub zobowiązań.

przykład Ustawa o rachunkowości wprowadza podział środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych na niskocenne i pozostałe, ale jednostka może dokonać uszczegółowienia tej klasyfikacji, stwierdzając, że środki trwałe dzielą się na środki trwałe amortyzowane jednorazowo, środki trwałe amortyzowane zgodnie z planem amortyzacji, środki trwałe grupowane na potrzeby ewidencji, dla których mimo niskiej wartości początkowej dokonuje się systematycznych odpisów amortyzacyjnych (np. w okresie 2 lat).

Klasyfikacja aktywów i pasywów jest szczególnie istotna dla ustalenia zasad wyceny. Dotyczy to głównie aktywów i zobowiązań finansowych. Polityka rachunkowości jednostki powinna dotyczyć zasad wyceny wstępnej, czyli wyceny na dzień wprowadzenia do ksiąg rachunkowych aktywów i pasywów po raz pierwszy.

Uregulowania wymaga również kwestia wyceny aktywów i pasywów na dzień bilansowy, co jest szczególnie ważne, gffyż jest związane z określeniem: parametru wyceny (np. wartości godziwej), momentu dokonania wyceny, osób odpowiedzialnych za podjęcie takiej decyzji, skutków wyceny.

B. Polityka rachunkowości w zakresie szczegółowych zasad wyceny

bilansowej

1781    Ustawa o rachunkowości w ramach przyjętych zasad nadrzędnych, do których przestrzegania są zobligowane jednostki, pozwala na dokonanie wielu wyborów odnośnie do szczegółowych zasad wyceny aktywów i pasywów. Wybory te mają różny charakter, chociaż wszystkie dotyczą parametrów wyceny. Wyborem rodzącym bardzo złożone skutki jest wybór między wyceną w cenie nabycia a wyceną w wartości godziwej. Złożoność zagadnień takiego wyboru jest nieporównywalna ze skutkiem wyboru między np. ceną nabycia a ceną zakupu. Podstawowe obszary wyceny bilansowej, w których u.rach. dopuszcza możliwość wyboru prezentuje rys. 9.

1782    przykład Polityka rachunkowości a wycena bilansowa

Przyjęte rozwiązania w zakresie wyceny bilansowej dotyczą w szczególności następujących pozycji

aktywów i pasywów:

-    rzeczowego majątku trwałego (w tym środków trwałych w leasingu);

-    wartości niematerialnych i prawnych;

-    inwestycji;

Rysunek 9. Obszary wyceny bilansowej, w których ustawa o rachunkowości dopuszcza wybór rozwiązań

WYCENA BILANSOWA

udziały w innych jednostkach oraz inne inwestycje o trwałym charakterze

cena nabycia    wartość godziwa

inwestycje krótkoterminowe

cena nabycia (zakupu)    cena rynkowa

lub wartość rynkowa (niższa z nich)

rezerwy

uzasadniona, wiarygodnie oszacowana kwota środki trwałe

I

zasady amortyzacji (okres, stawka, metoda)

materiały i towary

cena nabycia    cena zakupu

produkty w toku

w koszcie bezpośrednim    w koszcie materiałów

wytworzenia    bezpośrednich

majątek obrotowy - wycena rozchodu

l iii

średnia ważona FIFO UFO indywidualna wycena

ŹnSdlo: opracowanie własne.

aktywów finansowych; instrumentów finansowych;

-    należności (w tym gtównte polityki odnośnie do tworzenia odpisów aktualizujących wartość);

-    rozliczeń międzyokresowych czynnych (W tym aktywów z tytułu podatku dochodowego odroczonego); I

-    zapasów produktów (W tym polityki odnośnie do metody wyceny, odpisów aktualizujących wartość);

www.meritum.pl 1083