DSC02831 (2)

PSYCHOLOGIA ZABURZEŃ

Daaamo przeprowadzone w Kra|acn az|aiycKicn wykazały, że schizofrenia występuje rzadziej i ma lżejszy przebieg w społeczeństwach mniej rozwiniętych. Objawy pozytywne choroby występują zdecydowanie częściej niż w innych częściach świata i nasycone są elementami kulturowymi, takimi jak „widzenie ducha rzeki" albo „przemawianie męskich duchów do duszy człowieka".

Ogólnie więc, nie wydaje się istnieć jeden obraz kliniczny ani jedna sekwencja przyczynowa schizofrenii. Mamy raczej do czynienia z kilkoma rodzajami destrukcyjnych procesów psychicznych, wynikających z interakcji czynników biologicznych, psychospołecznych oraz społeczno--kulturowych. Ich rola zmienia się w zależności od poszczególnego przypadku oraz obrazu klinicznego choroby. Często interakcja przyjmuje postać spirali. Dana osoba ma coraz mniejsze możliwości sprawnego działania, jednocześnie znajdując się pod coraz silniejszą presją zewnętrzną. Niektórzy ludzie wpadają w panikę, prowadzącą do rodzaju załamania psychobiologicznego; inni stają się apatyczni i zdemoralizowani, odwracając się od świata, nad którym nie są w stanie zapanować i którego nie rozumieją. Bez względu na stan początkowy choroby, rokowania we wstępnym okresie nigdy nie są pewne (En-dicott i in., 1986; Strakowski, 1994; Vail-lant, 1978). O dalszym przebiegu choroby często można wyrokować dopiero po kilku tygodniach, miesiącach, a w przypadkach gwałtownych zmian obrazu klinicznego -nawet latach.

NIET0DY LECZENIA SCHIZOFRENII

Do lat pięćdziesiątych XX wieku rokowania w wypadku schizofrenii były bardzo pesymistyczne. Chorzy, o ile nie pochodzili z zamożnych rodzin, które stać było na pokrywanie kosztów leczenia w klinikach prywatnych, byli skazani na przebywanie w ponurym otoczeniu odciętych od świata i przepełnionych szpitali psychiatrycznych. Tam zaś, „bezpiecznie” zamknięci, byli leczeni - jeżeli w ogóle - przez