DSC02834 (3)

726 SCHIZOFRENIA I ZABURZENIE UROJENIOWE

Średnia z całego okresu

1895- 1926- 1936- 1946- 1956- 1966- 1976- 1986-

-1925 -1935 -1945 -1955 -1965 -1975 -1985 -1991

Dekady

x £ ■g J2

I!

ii

F ^u-© " o O O T?

*5 ć 8

■O 5 ® 6 *03 ^a

PROCENT OBSERWOWANYCH SCHIZOFRENIKÓW, KTÓRZY POWRÓCILI DO SPOŁECZEŃSTWA W CIĄGU UBIEGŁEGO WIEKU

Źródło: Hegarty i in„ 1994; wartości procentowe zaokrąglono do pełnych.

RYCINA 12.5

zbędny nadzór medyczny (Fairweather i in., 1969; Fairweather, 1980), czy rygorystyczny program „ekonomii żetonowej”, zgodny z koncepcją społecznego uczenia się (patrz rozdział 17.) dla pacjentów stale przebywających w szpitalach psychiatrycznych (Paul, Lentz, 1977). Żaden z nich nie polegał na stosowaniu dużej ilości leków i obydwa przyniosły znakomite rezultaty. Zignorowano również opis dobrze przygotowanych badań, wykazujących wyższość specjalistycznej psychoterapii indywidualnej (prowadzonej przez doświadczonego terapeutę) nad lekami przeciwpsychotycznymi (Karon, Van-denbos, 1981).

Najwyraźniejszym chyba sygnałem zmieniających się poglądów na leczenie schizofrenii jest treść wydanego w 1997 roku przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne Poradnika leczenia schizofrenii („Practice Guideline for the Treatment of Patients with Schizofrenia”). Zawiera on zalecenia dotyczące leczenia farmakologicznego na różnych etapach i przy różnych postaciach choroby, ale oprócz tego zachęca do stosowania rozmaitych metod psychospołecznych. Po-rodnik odnotowuje rozwój licznych ostatnio metod terapeutycznych, które skutecznie rozwiązują wiele problemów, zwłaszcza tych, wobec których środki przeciwpsychotycz-ne były bezradne (Kopelowicz, Liberman,

1998). Poniżej opisujemy niektóre z nich, zwykle stosowane w połączeniu z lekami.

TERAPIA RODZIN

Choć terapia rodzin nie jest nowym wynalazkiem w leczeniu schizofrenii, ostatnio obserwujemy renesans zainteresowania nią, w znacznym stopniu dzięki stwierdzeniu związku między rodzinną wyrażoną emocją a częstością nawrotów. Terapia rodzin okazała się doskonałym sposobem wykrywania przypadków wyrażonej emocji oraz uczenia członków rodziny, jak jej unikać (Tarrier, Barrowclough, 1990).