DSC06253 (3)

Jerzy Szmagalski

Ramy czasowe:

- regularne, umiejscowione na stałe w planie pracy placówki spotkań¹

godz. tygodniowo dla pracowników. * I|

Forma superwizji:

- indywidualna, z tym samym superwizorem, (przynajmniej w dłu^ okresach),

- grupowa, jak wyżej, ta sama grupa pracowników (3-7 osób).

Zadania do przygotowania przed seąjq superwizyjną:

Dla pracownika	Dla superwizora ^
-Temat zebrania	- Przegląd tematu
- Protokół przeprowadzonych interwencji	- Przygotowanie ważnych spraw
(niedoświadczeni pracownicy)	rozszerzających temat pracownika
lub streszczenie protokołu interwencji (doświadczeni pracownicy)	- Przygotowanie koniecznych materiałów
- Formalne dokumenty (np. wywiad),	1
jeśli potrzebne

Przebieg sesji:

- temat pracownika i jego problemy,

- analiza pracy w oparciu o zapisy przedstawione przez pracownika,

- uogólnienia na podstawie informacji dostarczonych przez pracownika,

- zagadnienia rozszerzające temat sesji, uznane za ważne przez superwizora,

- podsumowanie wynikających z sesji spraw do zrobienia przez obydwie strony (zmiany, nowe działania),

- podsumowanie spraw do omówienia na następnej sesji.

Posesyjne ustalenia na piśmie (nie protokół):

- Ważne decyzje;

- Twierdzenia ewaluacyjne;

- Zadania do wykonania.

Zadania do wykonania po sesji:

- Wykonywanie podjętych ustaleń;

- Ewaluacja postępów między sesjami.

Metodyczną refleksję nad superwizją wzbogacają wskazówki dla superwizora opracowane przez nowozelandzkiego badacza tego zagadnienia, Kierana 0'Donoghue, który również zakłada, że wszelkie ogólne zasady w tym zakresie powinny być przystosowane do kontekstu działania placówki zamierzającej wykorzystywać superwizję w swojej pracy. Autor ten, wpisując się w szeregi zwolenników traktowania superwizji jako niezbędnego składnika organizacji pracy w placówkach pomocowych, także podkreśla konieczność regularnego zwoływania sesji superwizyjnych. Zwraca uwagę, aby uniknąć organizowania ich pod koniec dnia roboczego, zwłaszcza w piątki późnym popołudniem. Kładzie nacisk na unikanie pośpiechu, zaleca superwizorowi zarezerwowanie 10-15 minut przed sesją na zebranie myśli, przejrzenie zapisków z poprzedniej sesji, uprzedzenie sekretariatu czy recepcji, aby podczas sesji nie przeszkadzano. Sesje mają się odbywać w oddzielnym pomieszczeniu i 0'Donoghue doradza nawet wywieszanie na drzwiach tabliczki ‘PROSZĘ NIE PRZESZKADZAĆ’. Autor ten wyróżnia 10 poniżej przedstawionych etapów sesji superwizyjnej, proponując jednocześnie pytania rozpoczynające każdy z etapów.

Etap:	Pytanie otwarcia:
1. Ustanowienie pozytywnej relacji z superwizowanym	Co słychać u ciebie?
2. Wyjaśnienie celu - agendy sesji	Jakie sprawy mamy omawiać?
3. Zdecydowanie, od czego zaczniecie	Od czego zaczniemy?
4. Rozpoznanie problemu	Jak to było?
5. Wyobrażenie alternatyw	A co by było, gdyby..?
6. Orientacja superwizowanego	Co teraz przed tobą?
7. Sugestie superwizyjne	A gdybyś ty teraz..?
8. Planowanie	Czy ty teraz...?
9. Podsumowanie	Czy my..?
10. Uzgodnienie następnej sesji	Kiedy się znów widzimy?

0'Donoghue wyraźnie postrzega superwigę jako dialog. Pierwszy etap sesji powinien być, jego zdaniem, poświęcony na wytworzenie u osoby superwi-zowanej poczucia komfortu zachęcającego do rozpatiywania jej problemów. Podkreśla on, że czasem wystarczy wsłuchiwanie się w te problemy. Ustalenie agendy sesji powinno w zasadzie odpowiadać życzeniom tej osoby, chyba że sprawa ma aspekty etyczne czy niebezpieczne, wtedy powinna być rozpatrywana w pierwszym rzędzie. Etapy od 4. do 8. mają pomagać superwizowanemu przewartościować dotychczasowe doświadczenie w procesie refleksyjnego dialogu, etap 9. służy zdobyciu przez superwizora informacji zwrotnej, czy potrzeby superwizowanego zostały zaspokojone, zaś etap 10. zamyka sesję⁷². ¹

K. 0'Donoghue, A Suggested Format for Supemision Sessions, www.geocities.com/kieranodsw/ Supsessions.html, 2001.