5439979054

Nr 9

PRZEGLĄD ELEKTROTECHNICZNY

281

zastosowanie akumulatorowej baterji wyrównawczej o odpowiedniej pojemności, załączonej na stałe doładowywanie przez prostownik, można uniezależnić instalację samoczynnej sygnalizacji od przerw w sieci prądu zmiennego zasilającego.

Ponieważ żarówki sygnałowe pracują jednakowo dobrze przy prądzie stałym, jak i przy prądzie zmiennym, w systemie Ericssona żarówki normalnie są przyłączone przez transformator do źródła prądu zmiennego i tylko na wypadek zaniku napięcia w sieci zasilającej są przełączane na baterję wyrównawczą (rys. 13). Przełączenie to wykonywa swemi kotaktami specjalny przekaźnik napięciowy, załączony wprost na napięcie sieci zasilającej. Przy tym sposobie włączenia żarówek unika się niepotrzebnego i nieekonomicznego przetwarzania prądu i obciążenia prostownika i baterji, bo żarówki są najpoważniejszym odbiornikiem energji elektrycznej.

5) Aparaty błyskowe.

Najważniejszą częścią całej instalacji, sprawiającą zazwyczaj najwięcej kłopotu, są aparaty błyskowe. Ponieważ białe światło na słupach sygnałowych, sygnalizujące wolną drogę przez przejazd, pali się prawie stale z małemi przerwami podczas przejeżdżania pociągów (wtedy bowiem pali się światło czerwone), aparaty błyskowe powinny być liczone na pracę bez przerwy.

Stosowane są różnego typu aparaty błyskowe: cieplne,

it-1-1-R

I

Uzwojenie elektromagnesu zwykłego przekaźnika torowego składa się z 2 cewek. Uzwojenie aparatu błyskowego składa się z jednej cewki, zamiast drugiej nawinięte są na rdzeń elektromagnesu płytki miedziane naprzemian z fibro-wemi. Do kotwicy elektromagnesu przymocowany jest przerywacz prądu specjalnej konstrukcji. Jest to ampułka szklana z rtęcią, pozbawiona powietrza. W szkło jej są wtopione 2 płytki kontaktowe.

Ruchy kotwicy elektromagnesu powodują ruchy przymocowanej do niej ampułki i przelewanie się rtęci i w ten sposób zwieranie i otwieranie kontaktu.

Uzwojenie cewki elektromagnesu wraz z kontaktem ampułki jest połączone szeregowo i włączone do źródła prądu (baterji wyrównawczej).

Gdy przekaźnik błyskowy jest nieczynny, kotwica jego opada i kontakt rtęciowy jest zwarty. Gdy przekaźnik błyskowy jest połączony ze źródłem prądu, popłynie przez niego prąd: strumień jednak magnetyczny, przyciągający kotwicę, nie może powstać odrazu, bo jego wzrost jest opóźniany przez przeciwstrumień prądów wirowych, które się w tym momencie wzbudzają w płytkach miedzianych, nasadzonych na rdzeń elektromagnesu; zamiast drugiej cewki kotwica elektromagnesu wraz z ampułką będzie przyciągnięta jednak po pewnym czasie, rtęć w ampułce rozerwie kontakt i rdzeń elektromagnesu zacznie tracić strumień, znów z opóźnieniem (z powodu prądów wirowych), aż wreszcie kotwica opadnie. Wtedy gra zacznie się od początku. Ilość przyciągnięć kotwicy, czyli ilość błysków, można regulować przez zmianę ilości płytek miedzianych, nasadzonych na rdzeń elektromagnesu.

Przekaźnik błyskowy posiada ponadto poziomnicę, urządzenie do smarowania osi kotwicy, urządzenie łagodzące ruchy jego kotwicy i t. p.

Do przerywania prądu w żarówkach sygnałowych używa się takich samych kontaktów rtęciowo-próźniowych, umocowanych do kolwicy przekaźnika błyskowego.

Układy połączeń.

Zależnie od tego, czy ruch pociągów odbywa się po to-rze stale w jednym, czy w obu kierunkach, stosuje się różny sposób uzależnienia świateł sygnałów i dzwonków od przekaźników torowych.

Rys. 14.

Motorkowe, składające się z grupy zwykłych przekaźników, Pracujących szeregowo i t. p.

Firma Ericsson skonstruowała aparat błyskowy (rys. ^)' ^w którym za podstawę wzięto konstrukcję zwykłego Przekaźnika torowego na prąd stały i w wykonaniu oparto ^s,ę na przekaźnikach o opóźnionem działaniu.

Rys. 14a.

Najprostszą jest instalacja dla normalnej linji dwutorowej o ruchu pociągów po każdym torze tylko w jednym kierunku.

Instalacja w tym przypadku składa się z 2 izolowanych odcinków torowych po jednym w każdym torze.

Odcinki rozciągają się w każdym z torów na odpowied-