Autor: шахматная лошадка
Tytuł: "Nec plus ultra" http://snapetales.com/index.php?fic_id=9743
Zgoda: jest i to dość entuzjastyczna
Rating: R (Zakazanym Lasem nie pachnie).
Paring: HG / LM
Gatunek: Akcja / Przygodowy, Dramat, Romans
Tłumaczenie: Thera
Beta: KikoX i ManaNaPrezydenta (dzięki!)
Wszystkie błędy należą do mnie i tylko do mnie.
Do tłumaczenia: http://forum.mirriel.net/viewtopic.php?f=2&t=13631&start=30
Tekst, nie jest ani miły, ani lekki, ani przyjemny.
Nec plus ultra
Rozdział 1.
Hermiona ledwo dobrnęła od kominka do drzwi swojego pokoju i z żałosnym jękiem padła na materac, którego nie uprzątnęła rankiem.
— Nienawidzę Mildfevera — burknęła. Wtuliła twarz w zagięcie łokcia, próbując znaleźć idealną pozycję dla swego umęczonego ciała.
— Co? — zapytał Ron, zaglądając przez drzwi.
— Nienawidzę Mildfevera — powtórzyła dziewczyna i przeciągnęła się z chrzęstem. W takie dni niezwykle cieszyła się z nabytego w ciągu ostatniego roku nawyku spania na podłodze. Wszystko zaczęło się od tego, że z początkiem nauki wraz z Ronem i Harrym wynajęli maleńkie mieszkanko, w którego jedynym pokoju fizycznie nie było miejsca dla trzech łóżek. Już po miesiącu Harry wpadł w histerię, że on, na Merlina, jest w stanie płacić za normalne mieszkanie z normalnym kominkiem, kuchnią bez karaluchów i osobnymi pokojami dla każdego z nich i że nie zamierza się przejmować idiotycznymi kompleksami Weasleya i przeklętą pryncypialnością Granger. W ciągu trzech dni od tego pamiętnego wydarzenia znaleziono nowe mieszkanie, lecz łóżek i tak nie wstawiono. Hermiona podejrzewała, że ze względu na Ginny, odwiedzającą ich w czasie przerwy bożonarodzeniowej, Harry transmutował swój materac w coś bardziej komfortowego, jednak przez resztę czasu trójca prowadziła spartański tryb życia.
— Przestań! Dziś wcale nie był gorszy niż zwykle. — Ron dobrodusznie machnął ręką i przykucnął, kładąc swą szeroką dłoń na jej karku. — Po prostu przez swoją chorobę opuściłaś dwa treningi pod rząd i mięśnie odwykły od obciążeń.
— Mmmmmm. — Hermiona, mrucząc z przyjemności, zamknęła oczy, kiedy zaczął masować jej ramiona. — Nawet mi nie wspominaj.
To, co Ron delikatnie nazwał „chorobą”, w rzeczywistości było katastrofalnymi skutkami nieodpowiedzialnego eksperymentu z mieszaniem napojów na urodzinach Artura Weasleya w Norze. W tym czasie, gdy starsze pokolenie kulturalnie zajmowało się spokojną rozmową, a Harry i Ginny zniknęli w pokoju na pierwszym piętrze, Ron, Charlie i George zaciągnęli ją do miejscowego pubu, gdzie cała czwórka okropnie się spiła. Jednak z wszystkich uczestników popijawy, tylko Hermiona tańczyła na barze, po powrocie poszła całować się z Percym, a następnie trzy doby leżała w stanie półśpiączki, nie będąc w stanie nawet aportować się do domu.
— Teraz powinnaś zrozumieć, jak czułem się na eliksirach — dodał złośliwie Ron, zaczynając masować jej plecy.
— Nie widzę związku — zaprzeczyła bez przekonania.
— No jak to, nie ma związku? Kiedy dochodzisz do granic swoich możliwości — Hermiona znów zamruczała z przyjemności pod dotykiem jego rąk — a człowiek, który, jak się wydaje, ma obowiązek cię uczyć, odczuwa sadystyczną przyjemność, kpiąc z twoich niedopracowanych...
— Ronaldzie Weasley! — dziewczyna spróbowała się odwrócić, lecz silne ręce wcisnęły ją w materac, więc jej oburzona replika nie zabrzmiała nawet w połowie tak groźnie, jak zwykle. — Po pierwsze, kiedy to niby przykładałeś się na eliksirach? A po drugie, wasz ukochany instruktor po prostu jest opętany tępym męskim szowinizmem, więc do mnie i do Hanny odnosi się tak źle tylko dlatego, że jesteśmy dziewczynami.
— I tobie to nadal niczego nie przypomina? Na przykład tego, jak Neville tracił pół setki punktów w ciągu jednych zajęć tylko dlatego, że był Gryfonem?
— Nev tracił punkty dlatego, że wybuchały mu kociołki! — Hermiona w końcu wyswobodziła się z jego chwytu i, sądząc po złośliwie zmrużonych oczach, z napięciem myślała o tym, gdzie by na początek przyłożyć swojemu najlepszemu przyjacielowi. Ostatecznie zapomniała o zmęczeniu. — Ty nie możesz na poważnie uważać, że ja... Wszystko jest w porządku z moją formą. Między innymi w pierwszej piątce zdałam egzamin z biegów. Lecz nie mogę pojąć, dlaczego mam mieć ręce jak Conan Barbarzyńca. — Dziewczyna z obrzydzeniem spojrzała na swój biceps.
— Jak kto? — zapytał Ron, jednym kocim skokiem podnosząc się z posłania i na wszelki wypadek przemieszczając się w stronę drzwi.
— Nie myśl o tym. W dodatku schudłam!
— To dlatego, że nie dawniej niż dwa dni temu bez przerwy wymiotowałaś, pamiętasz? — Ron próbował ją pocieszyć, robiąc kolejny krok, byle dalej od rozwścieczonej przyjaciółki. Ona tylko z cierpiętniczą miną przewróciła oczami. — A tak w ogóle, to trzeba się cieszyć.
— Cieszyć? Cieszyć się z tego, że codziennie rano muszę transmutować swoje własne dżinsy? Czy może z tego, że ukochany płaszcz, który kupiłam w listopadzie, wisi na mnie jak na wieszaku? Cieszyć się z tego, że zmniejszył mi się biust?
— Za to masz talię — bez zastanowienia odpowiedział Ron, w rezultacie czego w stronę jego głowy poleciał ciężki służbowy but. „Zdecydowanie, masaż i przyjacielskie wsparcie czynią cuda” — pomyślał, demonstrując znakomity refleks bramkarza. — Kto was pojmie, dziewczyny. I to kieruje nas do nieśmiertelnej mądrości staruszka Mildfevera...
— „Jakiego hipogryfa baby szukają w Akademii Aurorów? Za mąż i rodzić!” — zacytowali chórem ulubione powiedzenie swojego instruktora kultury fizycznej, które usłyszeć można było praktycznie na każdych zajęciach.
— Przecież mówię – przaśny męski szowinizm w pełnej krasie. Mnie między innymi przygotowują do pracy analityka. Będę siedzieć w ciepłym biurze i opracowywać operacje, a biegać, skakać i podciągać się będziesz ty z Harrym. — I pokazała Ronowi język, uchylając się przed własnym butem.
— Mylisz się, koleżanko. Przecież wiesz, że Harry po ukończeniu akademii liczy na miejsce w Hogwarcie, a ja planuję zawodowo zająć się quidditchem. Za to ty, ze swoim wykształceniem medycznym będziesz w sam raz do naprężania bicepsów, tricepsów i innych mięśni podczas wyciągania rannych z pola walki. Ku wielkiej radości Mildfevera.
But znów poleciał, a w ślad za nim – zniszczony tom „Wyższych eliksirów”, którego Ron z czystej złośliwości ani myślał łapać. W ciągu ostatniego pół roku Hermiona nabrała ogromnego doświadczenia w sklejaniu tej właśnie książki.
— A ja już wam mówiłam, że to nieuczciwe! Ministerstwo płaci za wasze przygotowanie, a wy chcecie uchylić się od służby w auroracie!
— Jesteśmy bohaterami wojny, Hermiono. — Ron z wyższością zmarszczył czoło i przyjął uduchowioną pozę. — Weterani. Spłaciliśmy magicznemu światu wszystkie swoje długi, kiedy pokonaliśmy Voldemorta, a potem jeszcze przez dwa miesiące goniliśmy po całej Europie za niedobitkami jego ludzi. Mamy teraz prawo do zwykłego ludzkiego szczęścia...
— ...w postaci pozycji bramkarza w Armatach? — W drzwiach ukazał się Harry, zawzięcie wycierający mokre po kąpieli włosy.
— Niekoniecznie w Armatach, lecz tak, taki mam plan. — Ron skromnie opuścił wzrok. — Wszyscy poważni trenerzy co roku organizują przegląd drużyn amatorskich, a Wojownicy Zorzy to jedna z mocniejszych drużyn wśród amatorów. To znakomity start w świat wielkiego sportu.
— Tak, oczywiście. — Hermiona zrobiła kpiącą minę. — To doskonały argument za wstąpieniem do akademii. A ciebie, Harry, jaki diabeł zaniósł na te galery?
— Noooo... — Chłopak się lekko zaczerwienił pod uważnym spojrzeniem przyjaciółki. — A gdzie jeszcze mieliśmy pójść z naszymi owutemami? McGonagall obiecała, że pozwoli mi prowadzić obronę przed czarną magią, jeśli będę miał przygotowanie aurorskie.
— Harry, ja doskonale pamiętam tę rozmowę. I była mowa o miejscu drugiego wykładowcy, czyli pomocnika jakiegoś profesora z wykształceniem uniwersyteckim! Czy to jest to, czego pragniesz? Nie mogę uwierzyć, że obaj mówicie serio! Polazłam do tej durnej akademii w ślad za wami, tylko po to, żeby pod koniec pierwszego roku dowiedzieć się, że żadnego z was nie pociąga służba w auroracie?
— Nie ciągnęliśmy cię za sobą — odpowiedział Ron z urazą. — I czyżbyś po raz pierwszy słyszała o naszych planach na przyszłość?
— Mnie do głowy nie przyszło, że wy rzeczywiście jesteście zdolni do podobnego idiotyzmu! A tak przy okazji, ciekawa jestem, jak beze mnie zdalibyście teorię? Choćby eliksiry, skoro już o tym mówimy!
— W tym wypadku twój argument nie jest wcale mądrzejszy od naszych — prychnął Harry, siadając koło niej. — Wcześniej powiedziałbym ci, że jesteś ostatnim człowiekiem, który będzie cokolwiek robił „dla towarzystwa”
— Przecież nie mogłam was porzucić!
Chłopcy spojrzeli po sobie, pełni zrozumienia.
—Oczywiście, mamy syndrom post wojenny. – Harry wypowiedział na głos ich wspólną myśl, a Ron nie wytrzymał i zachichotał. Po tym, jak oni w listopadzie o mało nie wypędzili dziewczyny z domu przez jej nieustanne próby zdiagnozowania u nich stresu, wspomnienie jej nowej idee fixe zmieniło się w rodzinny żart.
— Nie ma w tym nic śmiesznego, Ron – zdenerwowała się Hermiona. — To bardzo poważny problem. Czytałam, że reakcja post traumatyczna może pojawić się po kilku miesiącach, po tak zwanym okresie wątpliwego szczęścia. Tak, że podświadomie obaj rozumiecie, że nie mogliście „odpuścić sobie wojny” i dążycie do tego, aby pozostać częścią braci wojennej, więc dlatego wstąpiliście do akademii.
Triumfująco spojrzała na obu chłopców i wstała.
— A ty dokąd? — zapytał podejrzliwie Ron.
— Pod prysznic, oczywiście. Moja kolej — odpowiedziała beztrosko dziewczyna, biorąc z półki czysty ręcznik.
— Co to, to nie. — Chwycił ją w objęcia, przeszkadzając wyjść z pokoju. — Teraz ja. Za godzinę mam trening.
— A ja mam praktyki w św. Mungu! — Hermiona machała nogami w powietrzu, próbując kopnąć Rona, lecz miał on zbyt duże doświadczenie, zdobyte w awanturach z młodszą siostrą. — Jeszcze włosy muszę wysuszyć, miej litość.
— Dobra, lecz pamiętaj o mojej dobroci. — Ron nieoczekiwanie opuścił ręce i dziewczyna ledwo się wykręciła od upadku. — Jesteś mi winna obiad.
— Dzisiaj gotuje Harry — zaprotestowała. — A ja o drugiej powinnam być w szpitalu.
„A potem jeszcze wykład w akademii, lecz o tym nie musicie wiedzieć” — pomyślała dziewczyna, wchodząc do łazienki, zanim Ron zdążył się rozmyślić.
***
Kiedy Hermiona wpuściła Rona do łazienki, rozczesała mokre włosy i poszła do kuchni dotrzymać towarzystwa Harry'emu, temat konieczności służby w auroracie został zamknięty. Dziewczyna pocieszała się myślą, że ona w każdym przypadku może wstąpić na uniwersytet po akademii, a nawet próbować skończyć go przed terminem, jeśli uda się uzyskać zaliczenie niektórych przedmiotów. Harry zaś rozmyślał o tym, że możliwym jest, iż diagnozę „syndrom post wojenny” w pierwszej kolejności można przypisać Hermionie. Chociażby biorąc pod uwagę jej przeczulicę i pewną niezdrową czujność, jaka nie śniła się nawet Alastorowi Moody'emu. To chyba w broszurze, którą starała się podsunąć jemu i Ronowi, nazwano „reakcją alarmową”. Już wszyscy wykładowcy i słuchacze akademii wiedzieli, że do dziewczyny nie wolno zbliżać się od tyłu. Ostatnim razem o mało nie trzasnęła zaklęciem profesor Robin, która chciała tylko ustalić z nią termin zajęć laboratoryjnych z eliksirów, wcześniej zaś – bez zastanowienia podbiła oko koledze z roku, który prawdopodobnie do tego momentu żywił do niej jakieś ciepłe uczucia. Dodatkowo w ostatnim czasie wyraźnie schudła, osunęła się i gorzej sypiała. Do tego zaczęła lubować się w odzieży w stylu militarnym. Bycie częścią wojennej braci coraz częściej zajmowało samą Hermionę. Nie na darmo idea stworzenia Armii Dumbledore'a niegdyś przyszła do głowy właśnie jej.
Harry domyślał się nawet, co było przyczyną tego, że ten głupi syndrom trafił się właśnie Hermionie. Ona, jako jedyna z ich trójcy, zabiła człowieka. Zdarzyło się to już po bitwie o Hogwart, kiedy osłabiony Zakon musiał wciągnąć swoich najmłodszych członków w polowanie na zbiegłych śmierciożerców. George, Ron, Harry, Hermiona, a także kilku członków Armii Dumbledore'a na równi z dorosłymi brali udział w czterech operacjach bojowych. Zawsze używali tylko zaklęć rozbrajających i wiążących, raz na zawsze decydując, że śmierć, nawet jeśli to śmierć najgorszego wroga, nie może przynieść ukojenia i uleczyć ran.
I za każdym razem wracali z zadania bez najmniejszego zadrapania – najczęściej zdemoralizowane niedobitki wojska Voldemorta poddawały się bez walki. Lecz ostatni, czwarty raz wszystko potoczyło się zupełnie inaczej. Dyrektor Durmstrangu, nie dowierzający własnemu ministerstwu, poprosił o pomoc brytyjski aurorat. W jego szkole ukryło się kilkudziesięciu śmierciożerców, część z nich to byli uczniowie Karkarowa, lecz w większości – przestępcy, zbiegli z Anglii, dlatego też Kingsley zdecydował się wysłać swoich ludzi. Do pomocy oddziałowi aurorów dodano grupę z Zakonu Feniksa, w której skład weszło i nierozłączne trio z Gryffindoru. I to właśnie oni mieli „szczęście” natknąć się w podziemiach Durmstrangu na niewielki oddział pod dowództwem Marcusa Flinta.
Po kilku godzinach pogoni krętymi korytarzami, członkom Zakonu udało się zapędzić przeciwników na kamienny placyk przecięty głęboką szczeliną, nad którą przerzucony był most linowy. Jednak śmierciożercy nie mogli przez niego przejść, nie wybijając z początku swych prześladowców. A oni z kolei nie mogli się cofnąć – przejście, którym przyszli, zawaliło się, z lewej i prawej strony wznosiły się szare skały, a z przodu sypał się grad zaklęć, wśród których najłagodniejsze było Incendio. Dlatego też taktyka oddziału musiała być niezwykle prosta: krzycząc na całe gardło (każdy co innego, Harry wrzeszczał „Naprzód!”, Ron krzyczał „Mama!”, a Michael Corner, nie wiedzieć czemu – „Za Dumbledore'a”), rzucili się do ataku. Śmierciożercy, z których większa część była rówieśnikami atakujących członków Zakonu, nie spodziewający się takiego obrotu sprawy, zostali szybko unieszkodliwieni, z wyjątkiem Marcusa Flinta, na którego wyskoczyła Hermiona. On nie wypuścił różdżki w pierwszych minutach walki, odbił rzucone w niego zaklęcie wiążące i zdążył otoczyć się bardzo silną tarczą, przez którą nie mogły się przebić Expelliarmus i Incancerus. Dziewczyna spróbowała zniszczyć tarczę zaklęciem tarana, lecz w tym momencie zbliżający się z drugiej strony Krum rozkojarzył Flinta, tarcza na moment zniknęła i zaklęcie uderzyło z pełną mocą. Krzyk spadającego w przepaść Marcusa oznajmił koniec tej niedługiej bitwy, w której zginęło jeszcze dwoje byłych uczniów Hogwartu – Katie Bell, której jeden ze spadających kamieni zmiażdżył głowę i Antoni Goldstein, który został trafiony zaklęciem rozdzierającym.
Po tej tragedii Kingsley kategorycznie zabronił udziału w operacjach bojowych ludziom, którzy nie przeszli przygotowania aurorskiego. A Hermiona... Hermiona przez dwie doby była w szoku i wszystko, co przyjaciele zdołali z niej w końcu wydusić, to wyznanie, że w drugiej klasie była zakochana w Marcusie Flincie.
Z odrętwienia wyrwała ją gwałtowna reakcja Rona na tę informację. Aż podskoczył i wykrzyknął: „A co z Lockhartem?” A potem długo się śmiali, histerycznie, aż do czkawki, zawisając sobie nawzajem na ramionach i wycierając rękawami łzy. Łzy po Remusie i Tonks, którzy osierocili syna, po Fredzie, bez którego George stał się bladym cieniem samego siebie, a Molly prawie całkiem osiwiała, po Colinie, który zginął, broniąc zamku zamiast ewakuować się wraz z pozostałymi niepełnoletnimi uczniami, po Lavender, która prawie miesiąc czepiała się życia, leżąc w szpitalu, póki nie wysiadło jej serce. Łzy po Dumbledorze i Snapie, po Katie i Antonim, a nawet po Flincie i wszystkich tych, którzy się zagubili i dali wplątać, pokaleczyli swoje dusze... „Być może i masz rację, przyjaciółko – rozmyślał Harry, miarowo mieszając sos – możliwe, że dlatego wstąpiliśmy do akademii, żeby być razem z ludźmi, którzy wiedzą, czym jest utrata przyjaciół i ukochanych, którzy wiedzą, czym jest uczucie, że jest się winnym czyjejś śmierci. A może dlatego, że chcemy się zemścić? Albo dlatego, żeby już więcej nie powtórzył się koszmar, przez który przeszliśmy, będąc bezbronnymi podrostkami? Możliwe, że wojna nas jeszcze nie wypuściła do końca?”
— Knut za twoje myśli. — Za jego ramieniem pojawił się Ron, ubrany w swoją ulubioną koszulkę z emblematem akademii i napisem „Dawn Warriors”, pachnący balsamem po goleniu. Harry wiedział, że przyjaciel nie odmawia sobie przyjemności kokietowania fanek swego bramkarskiego talentu, które czatują na niego po każdym treningu. Wiedział też, że od kiedy Ron z Hermioną zdecydowali się pozostać tylko przyjaciółmi ani jedna dziewczyna nie była w stanie podbić jego serca.
— Myślę, że fanki quidditcha to dla ciebie za niskie progi — odpowiedział w końcu, rozkładając jedzenie na talerze.
— Ej. — Ron żartobliwie tknął go pięścią w żebra. — Jeśli ktoś tutaj uważa, że ustabilizowane życie osobiste daje mu prawo spoglądać z wysoka na przyjaciół, którym się tak nie poszczęściło i osądzać ich wybory, to ten ktoś ryzykuje, że nie dostanie zaproszenia na ferie wielkanocne...
— Ron, to prymitywne — prychnęła Hermiona, sięgając po solniczkę.
— Uzgodnijcie między sobą – pcham się w za niskie progi czy może jednak jestem prymitywny? Chciałbym miesz jasznoszć. – Ostatnie zdanie wypowiedział już z pełnymi ustami, co wywołało niezadowolenie dziewczyny. — Szo!? — Popatrzył na nią wyzywająco i popił resztki jedzenia sokiem. — Tak swoją drogą, to jestem spóźniony na trening. I to przez to, że będąc gentlemanem ustąpiłem ci, niewdzięcznej, swoją kolejkę. I teraz nawet pojeść po ludzku nie zdążę.
— To jedz, a nie gadaj — ucięła chłodno Hermiona. — Ja też muszę iść, a do ósmej wieczorem nie będę miała możliwości niczego zjeść.
„A w moim przypadku ósma wieczorem nadejdzie dopiero za dziesięć godzin” – dodała sama dla siebie, machinalnie dotykając łańcuszka wiszącego pod ubraniem zmieniacza czasu.
Rozdział 2.
Czyszcząc ubranie po podróży kominkiem, Hermiona rozpaczliwie zazdrościła Ronowi. Do stadionu, który Wojownicy Zorzy zarezerwowali na swoje treningi przynajmniej można było się aportować. Szpital św. Munga, tak samo jak Akademia Autorska, był nakryty szczelną kopułą antyaportacyjną. Te środki ostrożności zostały wdrożone po zabójstwie urzędnika ministerialnego wprost na sali szpitalnej. I choć Broderyka Bouda zadusiła roślina przysłana pocztą, a nie aportujący się zabójca, szefostwo szpitala słusznie uznało, że należy wzmóc środki bezpieczeństwa, przewidując wszystkie możliwe sposoby dostania się do szpitala. Wojna się skończyła, lecz porządki pozostały: pacjentów transportowano do szpitala za pomocą świstoklików, a pracownicy byli zmuszeni wchodzić albo głównym wejściem – z mugolskiej części Londynu, albo przez kominek. Sama Hermiona wolała przychodzić do Munga pieszo, lecz dziś była spóźniona, dlatego musiała użyć najbardziej znienawidzonego środka transportu, oczywiście, jeśli nie liczyć latania na miotle.
Od czasów wojny zachował się jeszcze jeden środek ostrożności – konieczność zarejestrowania swojej różdżki przy wejściu. Uzdrowiciele mieli przepustki, pozwalające uniknąć tej męczącej procedury, lecz Hermiona była tylko praktykantką studiów medycznych przy Akademii Aurorskiej i musiała przestrzegać wszystkich procedur, dotyczących zwykłych odwiedzających, bez względu na to, że spędzała w szpitalu prawie tyle czasu, co stażyści z Instytutu Magomedycyny. Biorąc z powrotem swoją różdżkę, po podpisaniu się w dzienniku dziewczyna pospieszyła na pierwsze piętro, gdzie odbywali praktyki studenci z akademii.
Wojna sprowokowała nie tylko zewnętrzne, ale i wewnętrzne reformy w szpitalu: uzdrowiciele mieli do czynienia z ogromną ilością rannych, których nie można było odesłać do mugolskich szpitali. W rezultacie oddział na pierwszym piętrze, wcześniej zajmujący się wyłącznie skutkami nieostrożnego podejścia do magicznych zwierząt, teraz został przekształcony w odpowiednik mugolskiej traumatologii, przyjmując pacjentów z urazami dowolnego pochodzenia, czy to było cięcie od Sectumsempry, uderzenie dziobem hipogryfa czy wstrząs mózgu spowodowany upadkiem z miotły. Drugie i trzecie piętro – na nich, jak i wcześniej, mieściły się oddziały zakaźny i ostrych zatruć. Dawny oddział urazów spowodowanych zaklęciami na czwartym piętrze został przekształcony w oddział urazów mentalnych. Parter całkowicie przekształcono w oddział oparzeń i Hermiona z drżeniem wspominała pierwsze pięć miesięcy praktyki, które przepracowała właśnie tam – zbyt wielu znajomych było wśród ciężkich przypadków na tym piętrze. Na szczęście współczesna magomedycyna i wzmożona zdolność regeneracji, którą charakteryzowali się czarodzieje, pozwalały leczyć ciężkie oparzenia w czasie krótszym niż pół roku, dlatego wszyscy, którzy na czas trafili w ręce uzdrowicieli, wychodzili ze szpitala z w pełni zrekonstruowanym wyglądem. Jednak dziewczyna nie mogła pozbyć się od strasznych wizji; wystarczyło, że przypomniała sobie, jak asystowała przy zmianie opatrunku przystojniaka Olivera Wooda, w którego trafiło Incendio w czasie szturmu na Mglistą Wieżę Durmstrangu. Tego dnia o mało nie porzuciła swoich planów uzyskania w akademii dwóch specjalizacji – operacyjnego paramedyka i analityka.
„Możliwe, że trzeba było się jeszcze wtedy wycofać — pomyślała niechętnie, wchodząc po krętych schodach z maksymalną możliwą do wyduszenia z bolących mięśni prędkością. — Mam zbyt słabe nerwy na magomedycynę. I jeśli to wszystko miało sens, kiedy planowałam być w jednej grupie operacyjnej z Harrym i Ronem, to teraz nie wiadomo, po co mi te katusze. Oddam zmieniacz czasu z powrotem do ministerstwa i spokojnie zakończę w akademii szkolenie na analityka. Żadnych więcej wycieńczających treningów, żadnych złamań i ran szarpanych, żadnych przeklętych schodów...” Z tą ostatnią, zdecydowaną myślą stanęła przed swoją szefową, kierującą oddziałem traumatologii, uzdrowicielki wyższej kategorii – Celiny McPherson.
— Panno Granger. — Kobieta powitała zadyszaną praktykantkę wdzięcznym skinieniem głowy, a w tym samym czasie jej blade wargi skrzywiły się z naganą, co żywo przypomniało Hermionie jej ukochaną opiekunkę domu. Zresztą, na tym podobieństwo między tymi dwiema dumnymi córami Szkocji się nie kończyło – uzdrowicielka była tak samo pedantyczna, pełna godności i tak samo wymagała od swoich współpracowników doskonałości we wszystkim, zaczynając od wyglądu, a kończąc na moralności. — Jak tylko się pani przebierze, proszę zadać sobie trud dołączenia do obchodu. I może powinna pani przejrzeć swój napięty grafik pod kątem tych spraw, które przeszkadzają pani punktualnie przybywać do szpitala w celu odbycia praktyki.
Z tymi słowami McPherson w towarzystwie tłumu praktykantów i stażystów władczo przeszła obok czerwonej ze wstydu dziewczyny. Lisa Turpin zdążyła rzucić Hermionie pełne współczucia spojrzenie, a chłopcy z akademii – Jasper Folvig i Petros Appolinaris synchronicznie poklepali ją po ramionach, przywołując w pamięci setki takich właśnie milczących gestów wsparcia ze strony bliźniaków Weasley. Ogarnęła ją tęsknota; wydawało się, że jeszcze sekunda i Hermiona padłaby na kolana wprost na środku korytarza, wyjąc od nieoczekiwanego ostrego poczucia straty, lecz minęła sekunda, potem druga, a później dziewczyna po prostu poszła do sali dla personelu, żeby zostawić w szafce płaszcz i założyć chałat. I z każdym krokiem umacniała się w niej decyzja, żeby postąpić zgodnie z jadowitą radą szefowej i w końcu rzucić w diabły tę przeklętą praktykę.
***
Kiedy dyżur zbliżał się do końca, Hermiona złapała się na myśli, że dzień dzisiejszy nie był aż tak straszny, żeby na tej podstawie podejmować jakiekolwiek zdecydowane działania. Koledzy z praktyki, widząc jej nieszczęsny wygląd, z wszystkich sił starali się dodać jej otuchy, nawet McPherson zmiękła i zdobyła się na skąpą pochwałę, kiedy Hermiona prawidłowo zdiagnozowała u pacjenta obrażenia wewnętrzne. Po wesołej herbatce w pokoju dla personelu dziewczyna była sobą zdumiona – czyżby jeszcze w ciągu dnia na poważnie planowała na zawsze zrezygnować z tego upajającego uczucia, które otrzymywała w towarzystwie ludzi myślących jak ona sama? Czyżby mogła na zawsze porzucić praktykę i już nigdy więcej nie poczuć, jak to jest ratować życie? Czyżby mogła zrezygnować z możliwości nauczenia się czegoś nowego?
Hermiona przeciągnęła się w wygodnym fotelu i bez wstawania przelewitowała brudne filiżanki na stół obok zlewu. Najczęściej wychodziła jako ostatnia z grupy. Dyżur dzienny kończył się o siódmej wieczór; tym sposobem zostawała jej jeszcze godzina, żeby odwiedzić znajomych pacjentów, a potem cofnąć się w czasie i pójść na wykład na akademii, który rozpoczynał się o godzinie czwartej. Zajęcia na akademii ciągnęły się do ósmej, co akurat idealnie zgrywało się w czasie z godzinami odwiedzin w Mungu, więc Hermiona mogła łatwo wytłumaczyć Harry'emu i Ronowi dlaczego wraca o godzinę później. Chociaż czasem dziwiła się temu, że nic nie zauważają i nawet sama do siebie obrażała się, że przyjaciele zwracają na nią tak mało uwagi – ona już drugi raz w życiu cały rok szkolny używa zmieniacza czasu, a oni znów niczego nie podejrzewają, nawet nie próbują się domyślić, za jaką konkretnie cenę dziewczyna studiuje na dwóch kierunkach. Przy czym do końca roku akademickiego zostało jeszcze prawie sześć miesięcy.
Wcześniej dziewczynie brakowało tej właśnie luźnej godziny, żeby obejść wszystkie trzy oddziały – na parterze, pierwszym i czwartym piętrze, w których leżeli jej przyjaciele i znajomi. Na szczęście, większość z nich już dawno została wypisana i teraz odwiedzała tylko oddział urazów mentalnych, gdzie wciąż jeszcze leżeli rodzice Neville'a. Z Frankiem Longbottomem było bardzo źle, całkiem przestał wstawać z łóżka i reagować na gości i personel, lecz Alicja – na odwrót, teraz wyglądała o wiele lepiej niż trzy lata temu, kiedy Hermiona zobaczyła ją po raz pierwszy. Nawet zaczęła poznawać syna; choć nie wiedziała, ile on ma lat, to przynajmniej pamiętała jego twarz i cieszyła z odwiedzin. Z wizyt Hermiony, nie wiedzieć czemu, cieszyła się jeszcze bardziej; ta nieoczekiwana reakcja na odwiedziny dziewczyny pojawiła się jesienią, kiedy rozpoczęła praktykę w Mungu i po raz pierwszy poszła odwiedzić Longbottomów. Wtedy Alicja rzuciła się jej na szyję, a następnie coś szybko szeptać, praktycznie dławiąc się słowami, więc jej mowa składała się ze spazmatycznych westchnięć wymieszanych z pojedynczymi sylabami. Lecz według uzdrowiciela Marquesa, który obserwował Longbottomów już od wielu lat, to był bardzo wyraźny postęp. I choć na tle ogólnego nędznego obrazu ten postęp wyglądał na nieznaczny, to pojawiła się nadzieja, że kobieta znów zacznie mówić, a to oznacza, że umysł nie został całkowicie zniszczony.
Na czwartym piętrze było pusto i cicho, ponieważ pacjentów było mało, a większa część z nich była praktycznie ciągle pogrążona w leczniczym śnie. Światło w korytarzu było przyćmione i tylko na stanowisku dyżurnej jasno świeciła stołowa lampka. Widać uzdrowicielka musiała odejść na moment – na zawalonym kartami pacjentów stole leżała jej różdżka. Hermiona nachmurzyła się, widząc taką nieroztropność, za którą na przykład taki student akademii zostałby natychmiast wyrzucony, a niezapomniany Moody jeszcze by i ręce pourywał „za niedopuszczalną bezmyślność i utratę czujności”. W sumie, gołąbko, miałaś szczęście, że nie jesteś aurorem, a ja nie jestem Alastor Moody — westchnęła Hermiona, idąc dalej korytarzem, lecz w tym właśnie momencie po potylicy przebiegł jej znajomy chłodek, który zawsze bezbłędnie sygnalizował dziewczynie, że ktoś ją świdruje wzrokiem. No dobrze, prawie zawsze bezbłędnie. Odwróciła się gwałtownie, jednocześnie przysiadając i wyjmując różdżkę z futerału na nadgarstku lewej ręki i powoli wypuściła powietrze, wstrzymując zaklęcie, które już było gotowe wyrwać się z jej ust.
Tym razem jednak nie było pomyłki. Zza przeszklonych drzwi sali, ze zwierzęcą, pierwotną nienawiścią spoglądał na nią Gregory Goyle. Jego blada, przyciśnięta do szyby twarz wyglądała jak okropna maska, a wykrzywione palce wczepione w ramę i pałające wściekłością oczy dopełniały obrazu niewątpliwie agresywnego obłędu.
„Szkoda, że cię teraz nie widzi ten indor Plymouth — pomyślała dziewczyna, chowając różdżkę do futerału i odwracając się plecami do byłego kolegi z klasy. — Nie poddawałby w wątpliwość moich obserwacji”. Jeszcze jesienią między nią i szefem oddziału urazów mentalnych wybuchł poważny konflikt. Wówczas dziewczyna, odwiedzająca wszystkich swoich znajomych wpadła na pomysł odwiedzenia również i Ślizgona. Goyle zachowywał się spokojnie, posłusznie się z nią przywitał, podziękował za przyniesione owoce, a nawet uważnie wysłuchał nowości o remoncie trwającym w Hogwarcie, a także o swoich kolegach ze Slytherinu, z których żaden z nich nigdy nie odwiedził go w szpitalu. Malfoy wraz z rodzicami siedział w areszcie domowym w swojej posiadłości, Crabbe nie żył, a innych bliskich przyjaciół Goyle po prostu nie miał. Bez względu na to, że wizyta odbyła się bardzo gładko, coś zaniepokoiło Hermionę i zaczęła bardzo uważnie obserwować tego nieszkodliwego na pierwszy rzut oka pacjenta. Po kilku tygodniach obserwacji przyszła ze swoimi podejrzeniami do szefa oddziału i przez całą godzinę próbowała mu udowodnić, że Goyle jest groźny i trzeba go umieścić w szpitalu św. Katarzyny we Francji – najbliższym wyspecjalizowanym ośrodku, który mógł zapewnić pacjentowi ze schizofrenią właściwą opiekę i leczenie, a także należycie go izolować. Rozmowa skończyła się tym, że uzdrowiciel Plymouth dosłownie wyrzucił dziewczynę ze swojego gabinetu, wrzeszcząc na cały korytarz, że jeśli żałosne praktykantki, które naczytały się nic nie wartej mugolskiej makulatury, nie chcą, żeby ich więcej nie wpuszczono na jego oddział, to nie będą mu mówić, gdzie ma umieszczać swoich pacjentów i jakie leczenie im wyznaczać. Hermiona miała mocne podejrzenia, że niechęć Plymoutha do rozstania z niebezpiecznym pacjentem ma coś wspólnego z niezwykłą szczodrością pani Goyle, lecz nie mogła tego nijak udowodnić.
Wzdychając głęboko, żeby się uspokoić po wstrząsie, dziewczyna wywołała na twarz uprzejmy uśmiech i otworzyła drzwi do pokoju Longbottomów.
***
„Znów ta szlama tu węszy. — Goyle wsłuchał się w dźwięk oddalających się kroków, odszedł od drzwi i usiadł na łóżku. — Wiecznie coś próbuje wyniuchać, żeby potem donieść tej przeklętej kotce w okularach...”
— Do tego chciała cię przekląć, Greg.
— Vince! Jak dawno mnie nie odwiedzałeś! — Goyle odwrócił się do przyjaciela, który stał, niedbale opierając się o framugę.
— Wystarczyło, żebyś mnie zawołał. Przecież wiesz, że cię nigdy nie opuszczę.
Ciarki przebiegły po plecach Goyle'a, kiedy rozdęte krwawymi pęcherzami usta Crabbe'a obnażyły zwęgloną szczękę w strasznej parodii uśmiechu. Ale w końcu to przecież był Vince, jego najlepszy przyjaciel, który przyszedł do niego, kiedy porzucili go wszyscy, nawet Draco, nawet ojciec, nawet mama, która tylko patrzy na niego zza tego przeklętego szkła i cicho szlocha, lecz nigdy nie wchodzi do pokoju, żeby go objąć czy pocałować. To wszystko przeklęty Harry Potter i jego żałośni przyjaciele tak urządzili, że Vince nie mógł wyjść z tego pokoju. Ale zapłacą za to! I Goyle niepewnie uśmiechnął się w odpowiedzi.
— Oni myślą, że skoro odebrali ci różdżkę, to mogą odwracać się do ciebie plecami — ciągnął dalej Crabbe. — Myślą, że jesteś tępakiem. Myślą, że mogą najpierw zamknąć cię tu samego, dźgać cię różdżką w twarz, a potem odwracać się do ciebie plecami. Nadszedł czas, by dać im nauczkę, Greg.
— Oczywiście, Vince! Czy wypuścisz mnie stąd?
Crabbe pokręcił głową, przy czym na oczy upadł mu płat skóry oderwanej z czoła, spróbował go zdmuchnąć, tak jak się to robi z nieposłusznym kosmykiem włosów. Płat się zakołysał, lecz nie powrócił na swoje miejsce, więc wówczas oderwał go całkiem. Goyle nie wytrzymał i odwrócił wzrok, zaczynając z przesadną uwagą studiować znaną już na pamięć martwą naturę, wiszącą nad łóżkiem.
— Ty sam możesz wyjść, Greg. — Crabbe wyraźnie zauważył jego zmieszanie, lecz w jego głosie nie było urazy, tylko sarkazm. Goyle przełknął głośno i zbliżył się do drzwi, jak i wcześniej starając się patrzeć gdziekolwiek, tylko nie na przyjaciela. Położył dłoń na klamce, czując znane już kłucie i lekki dreszcz. — Oni odebrali ci różdżkę, lecz nie dali rady pozbawić cię magii. Chyba ćwiczyłeś, jak ci kazałem?
Goyle w milczeniu kiwnął głową, wspominając jak długo i z jakimi problemami opanowywał kilka prostszych zaklęć bez różdżki. I jak ta parszywa szlama cały czas starała się podpatrzyć, co on robi. Lecz Vince uprzedził go, żeby nikt się nie dowiedział o jego ćwiczeniach. Vince jest bardzo sprytny. Bez pomocy Vince'a by sobie nie poradził.
— No ruszaj! Alohomora! Dawaj, Greg, nadszedł czas! Zrób to, dasz radę! — Oczy Crabbe'a błysnęły drapieżnie i niecierpliwie oblizał językiem po okaleczonych wargach.
— Alohomora! — wyszeptał Goyle, wypuszczając na wolność swoją magię. Drzwi otwarły się ze skrzypieniem i nagle Gregowi bardzo zachciało się po prostu wrócić do łóżka, przykryć się kołdrą i leżeć, czekając aż przyniosą wieczorną porcję eliksirów, żeby można było zasnąć i spać aż do rana i nie słyszeć szeptu Crabbe'a. Ale to byłoby nieuczciwe, Vince by się obraził, a on nie chciał urazić najlepszego przyjaciela. Jedynego przyjaciela, który dopiero co pomógł mu otworzyć drzwi. Być może teraz będzie mógł pójść do domu i przytulić mamę. Lecz najpierw trzeba dać nauczkę szlamie, żeby już więcej nie ośmieliła się szpiegować Ślizgonów.
— Wszystkim im trzeba dać nauczkę. — Crabbe pokiwał głową. — Chodź za mną.
Goyle wyszedł na słabo oświetlony korytarz. Po parszywej mądralińskiej Gryfonce nie został nawet ślad.
— Co mam robić, Vince? — zapytał niepewnie oddalającego się przyjaciela.
— Rób tak, jak ja — odpowiedział Crabbe, rozkładając ręce tak, że jego palce dotykały obu ścian. Goyle powtórzył jego ruch, z oczarowaniem patrząc, jak z palców Vince'a spełzają maleńkie ogniste wężyki, jak wiją się po ścianach, zostawiając smoliście czarne ślady, pożerają ramy portretów wiszących wzdłuż korytarza, przebijają się w szpary pod drzwiami sal.
— Mnie się tak nie udaje — poskarżył się Goyle.
Crabbe odwrócił się i triumfalny uśmiech znów zmienił jego okaleczoną twarz w wyszczerzoną czaszkę. Nie mówiąc ani słowa, wyciągnął rękę, pokazując wydłużonym palcem gdzieś za plecy przyjaciela. Na czubku palca tańczył mały języczek ognia. Goyle posłusznie się odwrócił i zobaczył różdżkę, leżącą na stole dyżurnej.
— Nadszedł czas, Greg. Udowodnij im wszystkim, że nie jesteś tępy.
Rozdział 3.
Dzisiaj pani Longbottom była zatrwożona. Hermiona przesiedziała u niej prawie pół godziny, lecz zdenerwowanie Alicji tylko narastało, kobieta coś niespokojnie szeptała, chwytając dziewczynę za ręce i spoglądając jej w oczy. Do tego, godziny odwiedzin zbliżały się do końca i Hermiona, doskonale znając rozkład dnia na tym oddziale, z minuty na minutę oczekiwała przyjścia dyżurnej uzdrowicielki z wieczornymi eliksirami. W końcu wstała z krzesła, uwolniła nadgarstek ze słabego uścisku chłodnej ręki Alicji i poszła do drzwi. Dopiero teraz poczuła wyraźnie swąd dymu w korytarzu. Gwałtownie otwierając drzwi, z różdżką w pogotowiu, wyskoczyła z sali i zobaczyła, że drugi koniec korytarza już pochłania ogień. Z naprzeciwka biegła spanikowana dyżurna, stukając po drodze we wszystkie drzwi po drodze i krzycząc: „Pożar! Wszyscy na korytarz!” W rzeczywistości był to pełen idiotyzm, jeśli wziąć pod uwagę, że drzwi do sali Goyle'a ukryte były już za ścianą ognia; Lockhart posłusznie szedł za uzdrowicielką, a na oddziale nie było więcej pacjentów zdolnych do samodzielnego opuszczenia sali, jeśli nie liczyć pani Longbottom.
— Mari, ocknij się! — Hermiona potrząsnęła dziewczyną. — Gdzie pacjent z sali dziewiątej, pan Goyle?
Mari pracowała w Mungu od Nowego Roku, ledwo rok wcześniej ukończyła Uniwersytet Paryski i Hermiona miała nieodparte wrażenie, że profesor Plymouth nie powinien zatrudniać kogoś, kogo bardziej zajmuje dysertacja na temat dewiacji mentalnych niż realna pomoc pacjentom. Lecz teraz nie był dobry moment na demonstracje osobistych animozji, więc Hermiona dotąd cierpliwie powtarzała swoje pytanie, aż we wzroku Mari nie pojawił się przebłysk świadomości.
— Nie wiem. Kiedy przyszłam, tam wszystko już stało w ogniu. Co mamy robić? — Oczy uzdrowicielki napełniły się łzami, a usta zadrżały, jak u przerażonego dziecka. I choć ona najprawdopodobniej była w wieku Hermiony, a może nawet starsza o kilka lat, teraz wyraźnie nie można było oczekiwać od niej żadnej odpowiedzialności czy zdolności do podejmowania decyzji.
— Słuchaj mnie! — Hermiona dla pewności raz jeszcze potrząsnęła dziewczyna, popychając w kierunku sali Longbottomów. — Teraz odprowadzisz pana Lockharta i panią Longbottom na parter. Po drodze proś o pomoc każdego, kogo spotkasz. Potrzebni są ludzie, żeby ewakuować trzy pozostałe sale i pana Longbottoma. I trzeba wyłączyć barierę antyaportacyjną. Zrozumiałaś mnie, Mari?
Dziewczyna pokiwała głową, jak chiński bałwanek.
— Wyłączyć barierę. A jak to zrobić?
Hermiona szpetnie zaklęła przez zęby. Zwykle starczało jej samokontroli na to, żeby nie demonstrować takich niekobiecych zachowań, zdobytych w czasie długich dni wojny spędzonych głównie w męskim towarzystwie. Lecz teraz ta tępa Francuzka po prostu wyprowadziła ją z równowagi.
— Najlepiej powiedz o tym ochronie. Lub komuś innemu, tam na dole. Panie Lockhart!
Gilderoy, gapiący się w czasie rozmowy na portret uzdrowiciela Klifthummera, natychmiast odwrócił się do Hermiony ze swym słynnym uśmiechem:
— W czym mogę pomóc, piękna pani? Czy życzysz sobie mego autografu?
— Tak, panie Lockhart, byłoby wspaniale, lecz czekają na pana fani. Pan już powinien rozdawać swoje autografy tam, na parterze. — Uśmiech czarodzieja stał się jeszcze szerszy. — Ta miła dziewczyna odprowadzi pana razem z tą damą. One obie są pana wielkimi fankami. — Z tymi słowami Hermiona wciągnęła na korytarz Alicję stojącą na progu sali i zaczepiła jej dłoń za elegancko wysunięty łokieć Gilderoya. — Mari, odprowadź ich jak najszybciej na dół i wezwij pomoc!
Wyglądało na to, że uzdrowicielka mniej więcej doszła do siebie, w każdym razie dość pewnym głosem nakazała: „Za mną, panie Lockhart!” i wszyscy troje zniknęli Hermionie z pola widzenia, skręcając korytarzem w stronę tylnych schodów. Dziewczyna zaś pobiegła w przeciwnym kierunku. Pierwszą na trasie ognia była sala siódma, w której znajdowało się dwóch pacjentów, dalej po jednym w salach piątej i czwartej i w końcu Frank Longbottom w sali numer dwa, lecz Hermiona miała szczerą nadzieję, że będzie można zakończyć ewakuację przy pomocy aportacji, jak tylko szefostwo szpitala zdejmie barierę. Na razie trzeba było jak najszybciej wysłać na dół pana Hoopera i Dennisa Creeveya – pacjentów z sali numer siedem, do której już dochodziły płomienie. Dziewczyna wyczarowała potok wody, który zmusił ogień do wycofania się i weszła do sali. Tu swąd dymu czuć było o wiele silniej, niż w korytarzu, widocznie dlatego, że sale miały wspólny system wentylacji i dym przenikał z sąsiedniego pomieszczenia, które w całości pochłonął ogień. Lecz obaj pacjenci spokojnie spali pod wpływem eliksirów.
Hermiona nie wiedziała, na co jest leczony pan Hooper, lecz zajmował tę salę na długo przed początkiem jej praktyki w Mungu i przez wszystkie te miesiące ona ani razu nie widziała, żeby był przytomny. Dennis trafił do szpitala całkiem niedawno z załamaniem nerwowym i ciężką bezsennością, z którymi nie mogła poradzić sobie madame Pomfrey, więc Plymouth pogrążył go w leczniczym śnie. „Wychodzi na to, że ani jednego, ani drugiego obudzić nie wolno, więc trzeba będzie lewitować obu” — pomyślała dziewczyna, wyczarowując nosze. Jako pierwszego wzięła Dennisa, odlewitowała go na korytarz, jeszcze raz polała podpełzający ogień wodą i wróciła po pana Hoopera. Przechodząc koło stołu dyżurnej, zgarnęła z niego dokumenty i położyła je na noszach Dennisa. Pospiesznie szła korytarzem, co dziesięć kroków próbując się aportować, lecz bariera wciąż jeszcze nie została zdjęta.
W końcu dotarli do schodów, które okazały się zbyt wąskie na lewitację dwóch par noszy jednocześnie. Hermiona położyła pana Hoopera na podłodze i zaczęła schodzić w dół, transportując młodszego Creeveya. Jeszcze jednym utrudnieniem okazały się podesty, żeby odwrócić nosze, trzeba było ustawiać je pod kątem, jednocześnie przytrzymując chłopaka i rozsypujące się karty pacjentów. Dlatego też, po pokonaniu zaledwie jednego piętra, dziewczyna westchnęła z ulgą, słysząc kroki w dole schodów.
— Hej! — krzyknęła, przechylając się przez barierkę. — Jest tam kto?
— Hermiona? — odezwał się z dołu męski głos i kilka pięter niżej pojawiła się znajoma jasnowłosa głowa.
— Chris! — Chris Chaney był młodszym uzdrowicielem, pracującym pod wodzą Markesa i kolejnym przyjacielem, którego Hermiona zyskała tutaj, w szpitalu. — Chris, potrzebuję pomocy! Trzeba ewakuować cały oddział. Przelewituj w dół Dennisa, a potem wróć po pana Hoopera, jest przy schodach na czwartym piętrze. A ja pobiegnę i wyprowadzę chorych z sali piątej i czwartej.
— Hermi! Panią Crindgis można obudzić.
— To ta kobieta z czwartej? Nie było ostatnio nowych pacjentów?
— Nie, wszyscy starzy. Biegnij, a ja zatroszczę się o Dennisa. — Głos Chrisa przybliżał się, a z dołu słychać było tupot nóg, oznaczający, że jeszcze ktoś spieszy na pomoc. Nie tracąc więcej czasu, dziewczyna odwróciła się i pobiegła z powrotem i wtedy, gdy była już prawie w korytarzu czwartego piętra, dotarło do niej, że powinna była powiedzieć Chrisowi o barierze antyaportacyjnej.
— Aleś ty głupia, głupia, głupia — przeklinała przez zaciśnięte zęby, próbując wyrównać przyspieszony biegiem po schodach oddech.
Tymczasem w korytarzu wisiał już gęsty dym i salę, z której dziewczyna całkiem niedawno wyprowadziła dwóch pacjentów, całkowicie pochłonął ogień. Hermiona na początek wpadła do pani Crindgis, siwej wiedźmy, wyglądającej jak rówieśnica Dumbledore'a, wyczarowała zaklęcie szybkiego przebudzenia i nie czekając na efekt, ruszyła do sąsiedniej sali, w której leżała jakaś kobieta w średnim wieku, która trafiła do Mungu dopiero w zeszłym tygodniu. Przelewitowała ją na noszach na korytarz i wróciła po panią Crindgis, która siedziała na łóżku, kręcąc głową i mrugając na wpół ślepymi oczami. „Czy nie prościej byłoby i ją przelewitować na noszach?” — zwątpiła dziewczyna, lecz spróbowała docucić kobietę:
— Pani Crindgis! Teraz przejdziemy w inne miejsce — krzyknęła pacjentce do ucha. — Czy pani mnie rozumie?
— Doskonale cię rozumiem, młoda damo, nie trzeba tak krzyczeć! — odpowiedziała chłodno pani Crindgis nieoczekiwanie twardym i dźwięcznym głosem. — Kiepsko widzę, lecz słyszę znakomicie.
Hermiona zdjęła z siebie szpitalny fartuch i narzuciła go na ramiona wiedźmy ubranej tylko w cienką i długą koszulę nocną, a sama pozostała w mugolskich dżinsach i koszulce.
— Proszę mnie trzymać za rękę, pani Crindgis — rozkazała i poprowadziła pacjentkę korytarzem, wolną ręką lewitując nosze.
Z naprzeciwka już biegł Chris.
— Ogień rozprzestrzenia się w dół wzdłuż głównych schodów, teraz jest między czwartym i trzecim piętrem — powiedział, dysząc z wysiłku. — Tu już nic nie zdziałamy, póki nie przybędą aurorzy, dlatego też wszyscy rzucili się na schody, żeby uratować pozostałą część budynku. A ewakuację zakończymy sami.
— Wciąż jeszcze nie można aportować? — Hermiona zaczęła kaszleć i nagle poczuła, że sytuacja rzeczywiście jest poważna. Zaczęła czuć ogień na plecach i gdy się obróciła, zobaczyła, że ściana płomieni akurat dotarła do stolika dyżurnej.
— Do diabła! Że też się nie domyśliłem! — jęknął Chris, biorąc panią Crindgis na ręce, co wywołało u staruszki krzyk protestu. Teraz z Hermioną zaczęli biec.
— Dziwię się, że nie pomyśleli o tym ci, którzy powinni — odpowiedziała dziewczyna, dysząc i próbując po raz kolejny aportować. — Przecież to i aurorom uniemożliwi szybkie przybycie.
— Przecież ci mówię, że wszyscy zajęci są gaszeniem głównych schodów. — Z tymi słowami Chris postawił panią Crindgis. — Schodźcie w dół, a ja zabiorę pana Longbottoma. No, Hermi, ruszaj się!
Nie czekając na odpowiedź, Chris zanurkował w dym, a Hermiona po raz kolejny zaczęła schodzić po schodach, podtrzymując kaszlącą wiedźmę i starając się kierować noszami, które raz po raz zahaczały o ściany i poręcz. „Ten dzień nigdy się nie skończy” — pomyślała ze zgrozą, łapiąc się na myśli, że już nie czuje nóg. Ledwo doszły do trzeciego piętra, jak pani Crindgis z jękiem opadła na stopień i chyba nawet straciła przytomność. „Trzeba będzie pójść po pomoc” — wciągnąwszy wiedźmę na korytarz trzeciego piętra, dziewczyna pobiegła w kierunku głównych schodów, lewitując nosze. Miała nadzieję, że pracownikom szpitala udało się powstrzymać ogień przed rozprzestrzenieniem się w dół. Oddział ostrych zatruć był jeszcze bardziej pusty i cichy niż oddział urazów mentalnych. Jeśli byli tu pacjenci, to najprawdopodobniej odesłano ich na dół.
— Pomocy! Czy ktoś mnie słyszy? — Jej głos niósł się głuchym korytarzem. Swąd dymu narastał, lecz nie było tu tego strasznego żaru, który czuło się wyżej. Kiedy Hermiona dotarła do głównych schodów, z naprzeciwka wyskoczyło dwóch nieznajomych uzdrowicieli w dymiących, pokrytych sadzą szatach, a za ich plecami już szalał ogień. — Jak to, jednak ogień poszedł dalej? — zadała głupie pytanie.
— Nie przejmuj się, na dole są aurorzy — pocieszył ją jeden z mężczyzn, bez zbędnych słów zabierając nosze i odwracając je z powrotem. — Zaraz wszystko tutaj zaleją tym swoim cud-zaklęciem. Powiedzieli, że nie trzeba będzie ewakuować drugiego piętra.
Hermiona tylko westchnęła. Wspomniane zaklęcie, dumę i oczko w głowie drużyny strażackiej auroratu, w akademii wykładano dopiero na ostatnim roku. Jeśliby ona je znała, to być może dałaby radę powstrzymać płomienie, kiedy pożar dopiero się zaczynał. Choć najprawdopodobniej i wówczas nie poradziłaby sobie sama. Raz jeden widziała, jak pracują chłopcy z drużyny strażackiej i nawet w tamtej chwili żałowała, że nijak nie da rady pociągnąć trzeciej specjalizacji. Poświęcić swoje życie tylko walce z ogniem uważała za nieracjonalne: zbyt rzadko brali drużynę na zadania – tylko wtedy, gdy pożar wybuchał w magicznym obiekcie, gdzie nie można wezwać zwykłych strażaków, lub kiedy przyczyna wybuchu ognia była zbyt trudna do wyjaśnienia mugolskim władzom.
Skoro przybyli aurorzy, znaczy, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane. Dopiero teraz Hermiona mogła przyznać się samej sobie, że jest śmiertelnie zmęczona. Z każdym krokiem coraz bardziej zostawała z tyłu za mężczyznami, w końcu słabo machnęła im ręką, pokazując, żeby na nią nie czekali i oparła się o ścianę.
— Czy potrzebuje pani pomocy? — Jeden z uzdrowicieli odwrócił się.
— Nie. — Hermiona pokręciła głową, bojąc się, że nie usłyszeli jej odpowiedzi. Rozkaszlała się i powtórzyła głośniej. — Nie, nie trzeba, zaraz was dogonię. Tam w korytarzu została jeszcze kobieta, trzeba jej pomóc.
Obaj pokiwali głowami, pokazując, że ją zrozumieli i pospieszyli w kierunku schodów. W tym czasie dziewczyna, wciąż jeszcze trzymając się ściany, powoli poszła za nimi. Praktycznie dotarła już do zakrętu, za którym znajdowała się klatka schodowa, gdy wprost przed nią wyrósł wysoki, szeroki w barach człowiek odziany w szpitalną piżamę.
— Goyle?! — Hermiona westchnęła zszokowana, sięgając po różdżkę, lecz ogromne łapsko chwyciło ją za nadgarstek i wepchnęło dziewczynę w na wpół otwarte drzwi, za którymi widocznie do tej pory ukrywał się Goyle. Pomieszczenie było dość dużym laboratorium, w którym uzdrowiciele przygotowywali antidota.
Szaleniec wywlókł ją na środek pomieszczenia, wciąż jeszcze w taki sposób trzymając za nadgarstek, że dziewczyna nie tylko nie mogła sięgnąć po różdżkę, ale była zmuszona stać na palcach, nie myśląc o niczym oprócz grożącego jej złamania ręki, którą pracowała i czarowała. Ślizgon zamknął drzwi zaklęciem Colloportus i spojrzał na swoją ofiarę, a w jego wzroku widać było czyste szaleństwo. Wszystkie możliwe przemowy terapeutyczne zastygły jej w gardle. W końcu jeszcze nie przechodziła praktyki na oddziale urazów mentalnych i nie miała pojęcia, jak należy właściwie rozmawiać z kompletnie oszalałym byłym szkolnym wrogiem, z którym okazała się zamknięta na pustym piętrze na wpół ewakuowanego szpitala. Jedyne, co jej przyszło do głowy, to jeszcze jedna próba aportacji, lecz bariera wciąż tkwiła na swoim miejscu. „Teraz to już jej nie zdejmą — pomyślała, pozbywając się resztek nadziei. — W zasadzie to już nie byłoby sensu, skoro pożar został już praktycznie ugaszony. O Merlinie, ależ wpadłam!”
— Co ty tutaj znów szpiegujesz, szlamo? — Goyle w końcu przerwał milczenie. — I gdzie twoi kolesie?
— Jestem tu sama, Greg... — Hermiona zaczęła mówić najłagodniejszym z tonów, do jakiego była zdolna w tej sytuacji, lecz w tym momencie w jej twarz uderzyła pięść ściskająca różdżkę. „Osobiście zabiję tę idiotkę, Mari.” — To była jedyna sensowna myśl, która pojawiła się w jej głowie; czuła, jak jej świadomość tonie w fali paniki.
— Milcz, ścierwo! — Goyle lekko pociągnął za wciąż jeszcze uwięzioną rękę i dziewczyna, sycząc z bólu, byłą zmuszona obrócić się całym ciałem, żeby uniknąć złamania. — Draco uprzedzał, że przeklęty Potter też chce znaleźć tę rzecz, przyszłaś po nią, czyż nie? Lecz ja i Vince was wyprzedziliśmy! — Potrząsnął nią triumfalnie, wyrywając z ust dziewczyny kolejny krzyk z bólu. — Nigdy nie znajdziesz tej rzecz, zadbaliśmy o to z Vincem. – Z tymi słowami skierował różdżkę na drzwi, które natychmiast zajęły się ogniem, jak drzewo po uderzeniu pioruna.
Hermiona przymknęła oczy ze strachu – na krótki moment wydało się jej, że znów są w Hogwarcie, w Pokoju Życzeń i Diabelski Ogień za moment ich pochłonie, dokładnie tak samo, jak pochłonął Vincenta Crabbe’a. Lecz kiedy dotarło do niej, że Goyle wyczarował zwykły płomień, ta myśl nie przyniosła jej nawet cienia ulgi. Właściwie, to na odwrót – śmierć w zwykłym ogniu na pewno będzie dłuższa i boleśniejsza. Płomienie szybko rozprzestrzeniały się po laboratorium, już zaczynały pękać kolby, a żar stawał się nie do zniesienia.
— Greg, posłuchaj mnie! — błagała dziewczyna z rozpaczą. — Nie planowałam niczego stąd zabierać. Chodź, wyjdziemy stąd razem, przecież już kiedyś to zrobiliśmy, pamiętasz? Pamiętasz, jak ja z Ronem wyciągnęliśmy cię z ognia?
— Nie odejdę stąd bez Vince'a. — Goyle w końcu wypuścił jej rękę, lecz teraz ściana ognia okrążała ich ze wszystkich stron i nie było dokąd uciec.
— Greg, Vince'a tutaj nie ma. – Delikatnie dotknęła jego ręki, próbując bez różdżki użyć prościutkiego zaklęcia uspokajającego, którego nauczył ją Chris, gdy pewnego razu pani Longbottom wpadła w histerię. — Wyjmę różdżkę, obleję nas oboje wodą i spróbujemy stąd wyjść?
Przy słowie „różdżka” oczy Goyle błysnęły niebezpiecznie i dziewczyna w panice odskoczyła. Żar oparzył jej plecy i poczuła ohydny smród palących się włosów. „O, Merlinie, przecież to moje włosy się palą!” — W przerażeniu zaczęła klepać się po plecach i karku; nagle natknęła się na łańcuszek od zmieniacza czasu.
— Greg! — Ze wszystkich sił starała się mówić spokojnie, ignorując skwierczące włosy i ubranie dosłownie wtapiające się w ciało. — Greg, nie użyję różdżki. – Wyjęła spod koszulki zmieniacz czasu i pokazała go chłopakowi. — Stań bliżej i przeniosę stąd nas oboje.
Goyle zrobił kilka niepewnych kroków; wydawało się, że nie zauważał zaczynającego płonąć ubrania, jakby był w transie. Nie czekając na konkretną odpowiedź, Hermiona narzuciła na niego łańcuszek i w pośpiechu zaczęła ustawiać pokrętła, lecz w tym właśnie momencie chłopak wyrwał się z odrętwienia, zabrał jej zmieniacz czasu, burząc wszystkie ustawienia i z rozpaczliwym krzykiem „Vince!” rzucił się z wyciągniętymi rękami w płomienie. Dziewczyna próbowała chwycić go za rękaw szpitalnej piżamy, lecz w tym momencie pękł łańcuszek i Hermionę pochłonęła fala ciemności i bólu, a szalejące piekło wybuchającego laboratorium na zawsze wchłonęło jeszcze jednego byłego ucznia Hogwartu.
***
— Mój rocznik jest zdecydowanie przeklęty — wyszeptał Draco Malfoy odkładając trzęsącymi się rękami numer Proroka Porannego.
— Cóż się stało? — zainteresował się obojętnie Lucjusz, przeglądający korespondencję, lecz gdy nie doczekał się odpowiedzi, uniósł głowę i uważnie spojrzał na syna. — Jesteś blady jak śmierć. Cóż znowu się stało?
— Zginął Goyle. — Zęby Draco zastukały o filiżankę z kawą. Lucjusz delikatnie zabrał synowi kawę i podsunął szklankę z wodą. — Też w pożarze. A do tego i Granger.
Starszy Malfoy rzucił okiem na krzyczący nagłówek — „Tragedia w szpitalu św. Mungu. Bohaterka wojny zginęła, ewakuując pacjentów”.
— Ciał jeszcze nie odnaleziono — kontynuował Draco, widząc, że ojciec nie planuje czytać artykułu. — Lecz sala Grega spaliła się całkowicie, a na trzecim piętrze wybuchło laboratorium. I tam odkryto... — z trudem przełknął ślinę — odkryto kawałki ciała. Albo ciał. Uważa się, że to Granger, lecz będą jeszcze przeprowadzać ekspertyzę.
Lucjusz jednak sięgnął po gazetę, pobieżnie przeglądając artykuł: całkowicie spłonęło czwarte piętro, na którym znajdowała się sala Goyle'a, wszystkich pozostałych pacjentów udało się ewakuować, pacjent Frank Longbottom i uzdrowiciel Christian Chaney ulegli poparzeniu i zatruciu dymem, Hermiona Granger, która odbywała w szpitalu praktykę, zadbała o ewakuację czwartego piętra, ostatni raz widziano ją na oddziale ostrych zatruć, gdzie nieoczekiwanie zapaliło się laboratorium – już po tym, jak oddział aurorów zlokalizował pożar na czwartym piętrze, przyczyny wybuchu ognia nie są znane; biorąc pod uwagę dwa źródła ognia, podejrzewa się podpalenie, zostanie przeprowadzona ekspertyza fragmentów ludzkiego ciała odkrytych na trzecim piętrze, a na razie Gregory Goyle i Hermiona Granger uznani są za zaginionych bez wieści.
Dalej, cała następna strona poświęcona była przepełnionej zachwytem i żalem opowieści o heroicznej Granger i jej zasługach dla społeczności magicznej.
— No cóż, nie poznałbym jej tutaj — skomentował Draco, przeglądając znad ojcowskiego ramienia zdjęcia ilustrujące artykuł.
— Całkiem podobna do siebie. — Lucjusz nie zgodził się z nim, gotów dyskutować o czymkolwiek, byle tylko to odwróciło myśli syna od przeżytego przed chwilą wstrząsu. — Dokładnie taką ją pamiętam, no, może trochę młodszą.
Jeszcze raz przyjrzał się fotografii, którą prawdopodobnie wzięto ze szkolnego albumu szóstej klasy, gdyż Granger miała na sobie szkolną szatę z błyszczącym na piersi znaczkiem prefekta. Trudno było sobie wyobrazić, że ta bezczelna dziewczynka, osobista przeciwniczka Draco w walce o tytuł najlepszego ucznia szkoły, najbliższa przyjaciółka przeklętego Pottera – teraz nazywana jest neutralnym słowem „fragmenty”. Nieświadomie dotknął zdjęcia koniuszkami palców, wygładzając go. Tak, od ich ostatniego spotkania się praktycznie nie zmieniła – te same miękkie, zaokrąglone rysy twarzy, ciemne oczy i nieposkromiona szopa włosów. W tym momencie Lucjusz przypomniał sobie, że tak naprawdę, to ostatni raz widział dziewczynę w swojej własnej posiadłości niecały rok temu, lecz wówczas twarze jeńców, których Fenrir przywlókł do Malfoy Manor, pokryte były siniakami i brudem, dlatego też to spotkanie nie mogło w żaden sposób wpłynąć na jego wyobrażenie o wyglądzie Granger.
— Nie, ja mówię o tym zdjęciu. — Draco wskazał mniejszą fotografię, na której przedstawiono gryfońskie trio w pełnym składzie. Zdjęcie zrobiono gdzieś w górach, cała trójka siedziała zwieszając nogi w przepaść, a w aparat patrzyli przez ramię: Potter, jak zwykle pośrodku, na prawo od niego niedomyty Weasley, a po lewej... Tak, na logikę, to powinna być wszechwiedząca Granger, podpis pod fotografią twierdził to samo...
— Nie może być — powiedział cicho Lucjusz, składając gazetę na czworo i dla pewności kładąc na niej swoją filiżankę, jakby bał się, że Prorok otworzy się sam z siebie.
— O czym ty mówisz, ojcze?
Draco ze zdziwieniem patrzył, jak twarz ojca traciła wszelkie kolory. Starszy Malfoy wstał zza stołu i niepewnym krokiem podszedł do drzwi jadalni, a potem szybko wrócił, chwycił gazetę i zniknął z nią na pierwszym piętrze, zapominając o leżących na stole listach.
Rozdział 4.
Ból rozkwita jak pyszna czerwona dalia, podobna do tych, które mama hoduje w ogródku przed domem, i wybucha brzękiem w uszach, przez który ledwo przebijają się zaniepokojone głosy:
– Proszę pani! Jak się pani nazywa? Kogo zawiadomić?
„Harry'ego i Rona” – stara się odpowiedzieć, lecz nie może wydobyć dźwięku z bolącego, poparzonego gardła i próba ta kończy się niemiłosiernym atakiem kaszlu, który rwie na kawałki jej płuca.
– Sza, już dobrze, dobrze. – Silne palce rozwierają jej zaciśnięte zęby i cierpki płyn spływa po gardle.
„Płynny sen. – Dziewczyna z ulgą rozpoznaje smak eliksiru. – To znaczy, że niedługo wszystko się skończy.”
– Wytrzymaj jeszcze troszkę – przemawia pieszczotliwie kobiecy głos i zmęczone powieki z wypalonymi rzęsami zmuszają się do ostatniego wysiłku.
Pacjentka spróbowała skupić zamglony wzrok na twarzy uzdrowicielki i zapadła w głęboki sen, zabierając ze sobą wspomnienie o nie wiadomo skąd znanych niebieskich oczach. Młodsza uzdrowicielka z oddziału Zatruć Eliksirami i Roślinami, Celina McPherson, ostrożnie przełożyła poparzoną dziewczynę na nosze i wydała dyspozycje tłoczącym się wokół stażystom:
– Przelewitujcie ją na parter, niech przyjmą ją jako ofiarę nieszczęśliwego wypadku z magicznymi przedmiotami.
Po przekazaniu tajemniczej pacjentki kolegom z parteru, uzdrowicielka McPherson natychmiast o niej zapomniała. Oczywiście, przypadek był intrygujący, a potem jeszcze prawie tydzień szpital szumiał, próbując zgadnąć, skąd dziewczyna się aportowała, a najbardziej uporczywi przeglądali magiczną prasę, szukając w niej wzmianki o wielkim pożarze w domu czarodziei, lecz zagadka i tak pozostała nierozwiązana, a Celina McPherson nie należała do ludzi tracących swój bezcenny czas na pustą ciekawość.
***
Mgła w głowie stopniowo rzedła, ustępując miejsca narastającemu bólowi. „Źle się dzieje” – pomyślała Hermiona, w myślach warstwa po warstwie sprawdzając bandaże skrywające jej twarz i szyję. Gdy spróbowała lekko poruszyć palcami okazało się, że ręce też ma zabandażowane. Następną jej myślą był niepokój o różdżkę i dziewczyna, pokonując pieczenie i uczucie ciężkości powiek, postarała się otworzyć oczy. Pomimo tego, że wokół królował zbawczy półmrok, natychmiast załzawiły się jej oczy, lecz Hermiona zdążyła zobaczyć sufit i charakterystyczne szpitalne łóżka. „Jestem w św. Mungu – doszła do wniosku. – Muszę się natychmiast dowiedzieć, jaka dziś data, pożar już był czy dopiero wybuchnie?” O ile była się w stanie zorientować, zmieniacz czasu też jej zabrano, dlatego dyrekcja szpitala pewnie już wie o wszystkim i uprzedzenie ich o szaleństwie Goyle'a nie będzie zbytnim złamaniem reguł. A może będzie? Czy można jakoś zapobiec jego śmierci, bez mieszania się w pozostałe wydarzenia, które muszą nastąpić? „Na przykład, jak w takim razie obejść fakt, że leżysz tutaj z poważnymi oparzeniami wynikłymi bezpośrednio na skutek tego, że pozwolono mu uciec?” – Chwilami Hermiona nienawidziła głosu rozsądku w swojej głowie. Już samo to, że on zawsze miał racje, czasami doprowadzało ją do wściekłości. „No dobra – spróbowała wziąć szturmem nierozwiązaną zagadkę – a jeśli zorganizować wszystko tak, żeby aurorzy wpadli do laboratorium zaraz po tym, jak przeniosę się w przeszłość? Wówczas możliwe, że zdążą w ostatnim momencie wyciągnąć Goyle'a, a wszystkie pozostałe wydarzenia nie będą podlegać zmianom...”
Ból głowy i mdłości zaczęły się wzmagać i Hermiona pojęła, że jeśli nie znajdzie w sobie sił, by się podnieść właśnie teraz, to najprawdopodobniej znów straci przytomność. Mrugając, by strząsnąć palące łzy, znów otwarła oczy i spróbowała usiąść na łóżku. Tak, jak się tego spodziewała, utrzymywano ją w pozycji leżącej przy pomocy magicznych więzów – standardowa procedura do ochrony nieprzytomnych pacjentów. Hermionę nauczono nakładać i zdejmować to zaklęcie bez użycia różdżki. Podnosząc się w końcu do pionu, dziewczyna spojrzała na stolik nocny stojący na prawo od łóżka, lecz niestety był on pusty. „Co za niespodzianka! – skomentował jadowicie wewnętrzny głos. – Ty naprawdę się spodziewałaś, że aż tak ułatwią ci zadanie?”
Hermiona spuściła nogi z łóżka i oparła się o stolik, zwalczając atak zawrotów głowy, po czym rozejrzała się. W jej sali były jeszcze trzy łóżka, dwa z nich stały puste, a na trzecim, najbliżej drzwi, ktoś spał. Przytrzymując się ręką parawanu, dziewczyna wstała, odzyskała równowagę i powolnym, niepewnym krokiem poszła w kierunku drzwi. Przechodząc koło zajętego łóżka, ostatecznie zyskała pewność, że znajduje się na oddziale oparzeń – twarz i ręce jej sąsiadki z sali pokrywały charakterystyczne białawe blizny, oznaczające, że gojenie weszło już w ostatnią fazę, w czasie której pacjent nie dostaje już żadnych specyfików, a jedynie pogrążony jest w głębokim leczniczym śnie i w ciągu kilku tygodni wszystkie uszkodzenia skóry regenerują się same i pod wpływem własnej magii pacjenta – nie pozostają żadne blizny. Hermiona popatrzyła na swoje ręce – zdecydowanie jeszcze przed nią męczące opatrunki, smarowanie gojącymi maściami i inne nieprzyjemne procedury. Jedno było pocieszające – sądząc po tym, że nie była całkowicie zamotana w bandaże, powierzchnia oparzeń jednak nie była tak wielka, jak się jej to początkowo wydawało. Lecz twarz i... i włosy...
„Nie będziesz teraz o tym myśleć! – Jej paskudne alter ego brutalnie zdławiło zaczynającą się histerię. – Najpierw zlokalizujesz się w czasie, a dopiero potem będziesz mogła się nad sobą użalać.” Zaciskając zęby, Hermiona niezgrabnie nacisnęła zabandażowaną ręką klamkę, ramieniem pchnęła drzwi i wypadła na korytarz. Na sekundę jej rozsądek został przyćmiony panicznym strachem – tak bardzo ten cichy, tonący w półmroku korytarz z oświetlonym, pustym biurkiem dyżurnej, był podobny do początku koszmaru, przez który przeszła całkiem niedawno. Wydało się jej nawet, że w końcu korytarza zamajaczył czyjś cień, a powietrze wypełnił żar. Lecz nie, to był inny korytarz i inny czas, a źródłem światła była stara lampa naftowa zupełnie niepodobna do tej, która świeciła tamtego wieczoru na biurku Mari. Hermiona odetchnęła z ulgą i podeszła do stanowiska dyżurnej, przytrzymując się ścian. Tak jak myślała, nad biurkiem wisiał zaczarowany kalendarz, na którym co dziesięć sekund zmieniały się różne malownicze widoki magicznej Brytanii. W jednym z rogów blado świecił cyferblat zegara, a w drugim znajdował się dość dokładny opis pogody, zawierający siłę i kierunek wiatru, ciśnienie atmosferyczne i prawdopodobieństwo wszelakich klęsk żywiołowych. Lecz wzrok Hermiony przykuty był do daty, znajdującej się na samym środku.
„Szósty kwietnia?! Kwietnia?! Na Merlina, opuściłam urodziny Rona. I George'a. Czy też... – Hermiona z rozmachem opadła na krzesło, w porę orientując się, że właśnie nogi odmawiają jej posłuszeństwa. – Tak nie może być, znów znalazłam się w czasie wojny? Voldemort jeszcze żyje, a Harry, Ron i... i ja... My się teraz ukrywamy u Billa i Fleur? A może już byliśmy w Gringottcie? Dokąd mnie wysłał ten przeklęty Goyle?!” W panice zaczęła rozglądać się po biurku w poszukiwaniu jeszcze jednego kalendarza, na którym byłby podany rok, a jeszcze lepszy byłby napis, że to wszystko jest koszmarnym snem, lub czyimś głupim żartem.
– Przestań szaleć! – rozkazała sobie szeptem i w tym momencie zauważyła leżącą z boku równą kupkę kart pacjentów. „Widzisz, jak byłoby łatwo, gdybyś spróbowała choć na krótko dać dojść do głosu rozsądkowi, zamiast histeryzować...”
Dość szybko odnalazła jedyną kartę, która w miejscu nazwiska miała wpisany znak zapytania. Jako pierwsze w oczy rzuciły się jej opisy oparzeń, lecz nie zdążyła się wczytać w szczegóły wpisane przez niejakiego Vice'a, gdy natknęła się na linijkę, od której serce podskoczyło jej w piersi, a w ustach – zaschło. „Trafiła na oddział nieszczęśliwych wypadków z magicznymi przedmiotami 17 lutego 1971 roku”. Hermiona nie byłaby w stanie powiedzieć, ile dokładnie czasu spędziła nad swoją kartą, wbijając w nią bezmyślny wzrok, tak samo, jak nie mogłaby powiedzieć, o czym konkretnie myślała. Z zadumy wyrwał ją dźwięk kroków, z daleka rozbrzmiewający w pustym korytarzu. Dziewczyna pospiesznie wetknęła swoją kartę między inne i z maksymalną szybkością, do jakiej mogła zmusić swe trzęsące się nogi, pospieszyła do swojej sali. Tylko dzięki wiszącej na drzwiach deseczce z napisem „Pani McBerry, oparzenia twarzy i rąk wywołane wybuchem kociołka; pani N.N, liczne oparzenia niewiadomego pochodzenia”, Hermiona mogła szybko stwierdzić, w które drzwi musi wejść, by dostać się do swojego łóżka, unikając złapania. Akurat zdążyła wyczarować magiczne więzy, gdy do sali weszła stara uzdrowicielka.
– Pani McBerry – zawołała kobieta. – Nie śpi pani?
Hermiona zdecydowała się nie udawać, że śpi.
– Proszę pani? To ja wołałam. – Własny głos wydał się dziewczynie zachrypnięty i złamany. Kobieta pospiesznie podeszła do jej łóżka i usiadła na krześle obok.
– Panienko, dawno się pani ocknęła? Jak się pani czuje?
– Jakieś piętnaście minut temu, trudno powiedzieć dokładnie. Boli mnie głowa, łzawią oczy i bardzo chce mi się pić.
Uzdrowicielka jednym machnięciem ręki zdjęła zabezpieczenie, sadzając dziewczynę wygodnie, i wyczarowała dla niej szklankę wody.
– Jestem uzdrowicielka Vice – przedstawiła się. – Odpowiadam za pani leczenie. Jak się pani nazywa?
Hermiona nie była przygotowana na to pytanie, lecz uzdrowicielka po swojemu zrozumiała jej zmieszanie, bezwiednie podpowiadając dziewczynie czasowe wyjście z sytuacji:
– Nie pamięta pani swojego nazwiska?
– Nie – odpowiedziała, postanawiając trzymać się tej wersji. – Gdzie jestem i jak się tutaj znalazłam?
Kobieta westchnęła.
– Jest pani w szpitalu świętego Munga, znaleziono panią w jednej z sal na trzecim piętrze, na podłodze. Podejrzewamy, że pani tam się aportowała. A co pani pamięta?
– Pamiętam pożar. – Hermiona zdecydowała się podać trochę prawdziwych informacji. – Nie miałam dokąd uciec, paliło się na mnie ubranie i włosy... – Nieoczekiwanie dla niej samej, jej głos załamał się.
– No, no, proszę się uspokoić, niebezpieczeństwo minęło. – Uzdrowicielka ze współczuciem poklepała ją po ramieniu. – Pani oparzenia goją się całkiem dobrze, a włosy przecież odrosną. Proszę mi powiedzieć, czy poza głową coś jeszcze panią boli? Skóra pod bandażami…?
Hermiona wsłuchała się w swoje ciało i pokręciła głową:
– Nie, tylko słabe pieczenie i uczucie... jakby skóra wyschła. Nieprzyjemnie, ale nie, nie boli.
– Dobrze. – Kobieta skinęła głową. – Odnowię zaklęcia zmiękczające i ochładzające, a nieprzyjemne odczucia miną. Lecz jeszcze kilka razy będziemy musieli zmienić pani opatrunki, zanim pozwolimy im goić się samoistnie. Przecież nie chcemy zeszpecić bliznami tej pięknej buzi, prawda? – Dziewczyna uśmiechnęła się sceptycznie, lecz uzdrowicielka najprawdopodobniej nie zobaczyła tego spod bandaży. – Jeśli pani chce, to mogę panią znów pogrążyć w leczniczym śnie do tego czasu, aż będzie można całkiem zdjąć bandaże.
Pacjentka zastanawiała się dosłownie kilka chwil. W tym czasie nie było nikogo, kto mógłby ją odwiedzać, nie miała co robić i nawet myśleć o czymkolwiek nie miała ochoty. Tak, ucieczka na jeszcze kilka tygodni od problemów, które spadły na nią tak nagle, była bardzo kuszącą perspektywą.
– Tak, chcę zasnąć – odezwała się w końcu.
– Tylko proszę wziąć pod uwagę, że proces regeneracji we śnie postępuje trochę wolniej.
– Nigdzie się nie spieszę – zdecydowanie odpowiedziała Hermiona. „Spać i nie myśleć o niczym” – powtórzyła w myślach jak mantrę.
– Dobrze, zaraz przyniosę niezbędne eliksiry. – Uzdrowicielka Vice wstała z krzesła i poszła w kierunku drzwi.
– Proszę poczekać! – Zatrzymała ją dziewczyna. – Pamiętam, że miałam na szyi medalion. Gdzie on jest teraz?
– Nie było żadnego medalionu. – Wiedźma pokręciła głową. – Było głębokie rozcięcie na szyi, jakby od zerwanego łańcuszka. A pani różdżka znajduje się u mnie, lecz oddam ją dopiero, gdy całkiem zdejmiemy bandaże. – Z tymi słowami wyszła z sali, a Hermiona położyła się, starając się jak najwygodniej ułożyć bolącą głowę i w końcu zamknęła oczy. „Przespać to wszystko. Spać i o niczym nie myśleć!”
Rozdział 5.
Hermiona w zadumie wodziła palcem po szybie, obserwując spieszących się mugoli, którzy nawet nie podejrzewali, że pod samym nosem mają cały świat, żyjący według swoich własnych zasad. Świat, który niegdyś odrzucili i który teraz odrzuca ich, jak prymitywnych aborygenów, z którymi można nawiązać kontakty handlowe czy nawet sojusz wojenny, nie dopuszczając jednak nawet myśli o prawdziwej równości. „W rzeczy samej my wszyscy zadzieramy nosy, nie tylko czystokrwiści. Jesteśmy dumni z tego, jak sprawnie ukrywamy istnienie naszego świata przed tymi, którzy nie są godni oglądać jego cudów. Czyżbym po otrzymaniu listu z Hogwartu nie czuła, że jestem wybrana, niezwykła, że niewątpliwie stoję wyżej niż moi przyjaciele-mugole? Jeśli przełożyć moje dziecięce zachwyty na język dorosłych, to właśnie to odczuwałam wtedy – że teraz należę do elity, że dostałam szansę dotknięcia prawdziwej cywilizacji, a tymczasem prymitywna mugolska technologia nigdy, nawet w dowolnie odległej przyszłości nie zbliży się do tych możliwości, które może zademonstrować każdy magiczny pierwszoklasista. Na przykład, gdybym stała teraz tam, na chodniku, to w odróżnieniu od tych wszystkich nieszczęśników, kulących się w swoich wiosennych płaszczykach, nałożyłabym na siebie zaklęcie rozgrzewające. I to, że zostali zaskoczeni przez nieoczekiwane kaprysy pogody, mimowolnie zmusza mnie do odczucia, że jestem lepsza. Czegóż więc można oczekiwać od czystokrwistych czarodziei, którzy od samego momentu narodzin poznają tylko jedną stronę mugolskiego świata – jego słabość? U jednych słabość wzbudza chęć podania pomocnej dłoni, chronienia, ktoś inny użyje jej do własnych korzyści, a jeszcze inny – pogardza nią i jej nienawidzi. Ja boję się słabości. Słabość zwykła chadzać pod rękę z podłością, gdyż słabi wybierają najprostsze drogi, a one najczęściej prowadzą do zdrady. Dlatego będę silna. Żeby nie oczekiwać od nikogo pomocy i ochrony. Żeby nikt nie zechciał mnie wykorzystać. Żeby nie było mną za co pogardzać. Żebym nie musiała nikogo zdradzać. Teraz jestem sama wśród tej przeklętej wojny i znów przeżyję – muszę się tylko trzymać i być silna. Kiedy uzdrowiciel Brzychaczek zapytał, o czym teraz myślę, to nie chciał tego wszystkiego usłyszeć, czyż nie?”
– Śnieg w połowie maja, rzadko się widzi coś takiego – odpowiedziała w końcu dziewczyna, odwracając się do niziutkiego, okrągłego czarodzieja, który z pełną powagą zapisał jej odpowiedź i znów skierował na nią swoją różdżkę.
– Dlaczego odmawia pani leczenia na moim oddziale?
„Czyżby rzeczywiście był tak naiwny, że nie zauważa dziury we własnej metodzie?” Zaklęcie Brzychaczka było używane w auroracie przy przesłuchaniach świadków, których nie można było poddać działaniu veritaserum. Za swój referat o metodzie swobodnych skojarzeń Hermiona dostała wysoką ocenę na akademii, a następnie została wezwana do ministerstwa i zmuszono ją do podpisania oświadczenia o zachowaniu w tajemnicy odkrytego przez nią sposobu obejścia tego zaklęcia. Lecz dziewczyna słusznie stwierdziła, że jest różnica między zachowaniem w tajemnicy a prywatnym korzystaniem z własnego odkrycia, do tego, z formalnego punktu widzenia, ona podpisze oświadczenie dopiero za dwadzieścia siedem lat i pięć miesięcy. Dlatego też, ze spokojnym sumieniem wodziła uzdrowiciela za nos, odgradzając się słabiutką tarczą mentalną, która ostrzeże ją, gdyby Brzychaczkowi przyszło do głowy użycie legilimencji. Zamiast zalewać swego rozmówcę „potokiem świadomości”, do czego zmuszało zaklęcie, Hermiona wybierała z tego potoku najbardziej niewinne i nic nieznaczące frazy, a prościutkie zaklęcie rozpraszające uwagę pozwalało ukryć przed uzdrowicielem przerwy w rozmowie.
Brzychaczek próbował zwabić ją na swój oddział od momentu, kiedy zdjęto jej bandaże. Początkowo Hermiona była pewna, że uzdrowiciel podejrzewa ją o udawanie amnezji i że od rozmów z użyciem bardziej zdecydowanych metod uratowała ją jedynie decyzja uzdrowicielki Vice o powtórnym pogrążeniu pacjentki w leczniczy sen. Lecz teraz, kiedy ślady po oparzeniach praktycznie zniknęły i nie było powodów zatrzymywania jej w szpitalu, stało się jasne, że to właśnie Brzychaczek rozpaczliwie szuka królika doświadczalnego i uważa, że dziewczyna idealnie pasuje do jego badań. Na początku swej kariery uzdrowiciel specjalizował się w leczeniu skutków niedokładnej pracy z pamięcią: źle nałożone Obliviate, efekty uboczne Imperio i tym podobne powikłania. Lecz później zainteresowały go uszkodzenia pamięci o podłożu niemagicznym, a także sposoby wyciągnięcia na wierzch nic nieznaczących dla pacjenta wspomnień. Na bazie jego prac stworzono cały dział mentalnej magii, a metoda swobodnych skojarzeń była aktywnie używana przez aurorów, kiedy trzeba było wycisnąć ze świadka informację ukrywaną przez niego przypadkowo, gdyż świadek nie zdawał sobie sprawy z jej ważności. Lecz wybierając Hermionę na królika doświadczalnego, Brzychaczek się ciężko przeliczył: ona kategorycznie nie życzyła sobie pomocy w „odzyskiwaniu” pamięci, a co więcej – doskonale wiedziała, jak przeciwstawić się nieodpartej chęci wypowiedzenia każdej myśli, która tylko raczyła jej przyjść do głowy.
– Nie chcę się przenosić na czwarte piętro. – „Raz tam poszłam i ledwo poradziłam sobie z atakiem paniki. Nie wiedzieć czemu, szczególnie trudno było patrzeć na portrety. W sumie wszystkich pacjentów stąd wyprowadziłam... Nie licząc Goyle'a. A magiczne portrety zginęły w ogniu. Tak starałam się nie zwracać na nie uwagi, póki biegałam korytarzem, lecz teraz nie mogę się pozbyć wrażenia, że one wszystko wiedzą. Wiedzą, że je porzucę, zostawię wiszące na płonących ścianach. I zapach spalenizny – on na pewno będzie mnie prześladował przy każdych odwiedzinach na tym oddziale, nieważne, czy przed czy po pożarze. Choć kiedy ja znów trafię w czasy „po pożarze” – nie wiadomo. I już pora zacząć nad tym pracować.” – Zbyt dużo czasu spędziłam w szpitalu.
– Nie rozumiem, czemu odrzuca pani pomoc. Co planuje pani robić, nie mając ani domu, ani rodziny, ani znajomych? Dokąd pani pójdzie? – Brzychaczek był tak rozdrażniony, że aż zapomniał po raz kolejny użyć swego zaklęcia. A może uznał, że na dziś już można zakończyć badanie?
„Dobrze, jeśli tak jest. Oczywiście, on nie jest winien, lecz jego upór jest strasznie denerwujący. Jest jeden jedyny człowiek, komu odkryję swój sekret i od którego przyjmę pomoc. Chyba nadszedł czas, aby się do niego zwrócić.”
– Coś wymyślę. – Hermiona z przyzwyczajenia potrząsnęła głową, jakby odrzucała na plecy długie kosmyki włosów i po raz kolejny poczuła się dziwnie. Odrzucała włosy, od kiedy skończyła pięć lat i teraz ma wrażenie, jakby odrąbano jej przynajmniej rękę czy nogę, a nie tylko włosy. – Myślę, że spacer po ulicy Pokątnej mógłby mi pomóc. Pamiętam Pokątną, może ktoś tam i mnie pamięta?
Uzdrowiciel ciężko westchnął. Przekonać tę niemożliwą pacjentkę było ponad jego siły. Nie przywykł do takiego uporu. Zwykle pacjenci, którzy utracili pamięć są zdezorientowani i posłuszni, w skrajnym przypadku wpadają w panikę lub apatię. A spokojne zdecydowanie panny N. burzyło mu cały schemat. Brzychaczek miał do czynienia z przypadkami, kiedy chorzy nie chcieli wspominać jakiegoś traumatycznego wydarzenia, lecz dziewczyna nie pasowała i do tej kategorii. Zdecydowanie, przeżyła coś bardzo złego, lecz to nie strach blokował jej pamięć i zmuszał do stawiania osłon i odgradzania swego umysłu. Jednakowoż na pewno nie była przestępczynią. Brzychaczek współpracował z auroratem, rozwijając swą autorską metodę i już na wstępie sprawdził podejrzaną pacjentkę tymi kanałami. Wszystkie pytania dały rezultat negatywny, nie poszukiwano ani jednej wiedźmy pasującej pod względem wyglądu i wieku. I całe bogate doświadczenie uzdrowiciela podpowiadało mu: „Odpuść! Ten orzeszek jest ponad twe siły”.
– W takim razie zostawiam panią pod opieką uzdrowicielki Vice – burknął w końcu z niezadowoleniem. – Powiedziała, że przetrzyma panią jeszcze tydzień, przeprowadzi ostatnie badania i będzie mogła panią wypisać w następny poniedziałek. Jeśli się pani rozmyśli, to wie pani, gdzie mnie znaleźć.
– Dziękuję, panie uzdrowicielu. – Dziewczyna powściągliwie kiwnęła głową, lecz w jej oczach zauważył ulgę i lekki cień prawdziwej wdzięczności. Wdzięczności za to, że w końcu zostawią ją w spokoju.
Brzychaczek z rozdrażnieniem prychnął pod nosem, zebrał swoje papiery i wyszedł, a Hermiona zdjęła wszystkie bariery ochronne i bez sił padła na łóżko. Przeciwstawianie się specjaliście od magii mentalnej wyciskało z niej ostatnie siły. Gdyby uzdrowiciel siłą spróbował przejść przez jej bloki, nie zajęłoby mu to więcej, niż kilka minut. „Dobrze, że niczego nie podejrzewa.” Dziewczyna, przyzwyczajona do kojarzenia imienia Mateusza Brzychaczka z agresywnymi metodami pracy aurorów, nigdy się nie domyśliła, że brak brutalnego nacisku zawdzięcza nie naiwności starego czarodzieja, a kodeksowi etycznemu uzdrowicieli.
***
Amanda Vice też była bardzo zmartwiona uporem swojej pacjentki. Żywiła ogromne nadzieje wobec nowych metod Mateusza i do końca wierzyła, że dziewczyna zostanie i spróbuje odzyskać pamięć. Uzdrowicielka była nawet gotowa na czas leczenia udostępnić jej salę na swoim oddziale, skoro tak bardzo nie chce przenosić się na czwarte piętro, lecz panna N. stanowczo oznajmiła, że zdecydowała się w najbliższym czasie opuścić szpital. Serce Amandy ściskało się z litości dla biednej dziewczyny, lecz obiektywnych przyczyn, by zatrzymać ją jeszcze choćby przez miesiąc – nie było. Ślady oparzeń zniknęły, osłabione w czasie leczniczego snu mięśnie odzyskały sprawność i jeśli nie liczyć nieznacznego wychudzenia, dziewczyna była w niezłej kondycji fizycznej.
Uzdrowicielka była przekonana, że panna N. w swoim zapomnianym życiu uprawiała sport – zwykle odzyskanie sprawności po kilku miesiącach leżenia zajmuje prawie dwa razy więcej czasu, niż było konieczne w tym przypadku. A może przyczyną był ten sam niezwykły upór, który zmuszał dziewczynę do wyczerpujących treningów. Skoro zdecydowała, że pora się wypisać, panna N. robiła wszystko, co tylko od niej zależało, żeby nie spędzić w szpitalu ani dnia więcej.
– Proszę, teraz możesz się popodziwiać – powiedziała pacjentce, prowadząc ją do wyczarowanego lustra. Zwykle luster w salach nie było, żeby nie stresować chorych, będących dopiero w początkowych stadiach procesu zdrowienia.
Hermiona nerwowym gestem przygładziła dłonią swoje krótkie włosy i w końcu podniosła wzrok na swoje odbicie. Uzdrowicielka odeszła kilka kroków, pozwalając dziewczynie spokojnie obejrzeć nową siebie. „Wygląda na to, że trochę urosłam w czasie choroby. – To była pierwsza myśl Hermiony. – I zdecydowanie jeszcze schudłam. To jakiś koszmar.”
Nerwowo poprawiła szpitalną szatę na piersi, próbując jakoś podkreślić obecność biustu, która teraz wzbudzała wątpliwości nawet u niej samej. I nagle przypomniał jej się żart, którym Harry z Ronem rozwścieczyli dobrą połowę studentek akademii: „Skoro masz biust, to czemu go nie nosisz?” Wspomnienie wywołało ciepłą falę spokoju i bezpieczeństwa, jakby silne dłonie przyjaciół legły jej na ramiona, lecz w tym momencie do rozgrzewającego uczucia wkradła się kropla goryczy – przy wspomnieniu o tym, jak tym samym prostym żartem denerwowali uczennice Hogwartu bliźniacy Weasley. „Czy George da radę kiedykolwiek tak żartować, nie oczekując, że jego frazę podchwyci głos Freda? Czy Harry z Ronem przestaną się w końcu wygłupiać się tak, jakby chcieli zastąpić niezastąpionych i nierozłącznych bliźniaków? Oni mogą negować, co chcą, lecz zachowują się wręcz podręcznikowo, pokazując jawne objawy syndromu postwojennego...”
Gorzko uśmiechając się na myśl, że właśnie diagnozuje przyjaciół, którzy się nawet jeszcze nie urodzili i którzy wszystkie straty mają jeszcze przed sobą, Hermiona nabrała odwagi i podniosła głowę, żeby spojrzeć w swoją twarz. „Jestem podobna do Keiry Knightley – pomyślała, nie wiedząc dokładnie, czy nie podoba się jej to porównanie. Oczywiście, Knightley się jej podobała, ale.. – Te mocno zarysowane kości policzkowe, ten ostry podbródek – to nie mogę być ja.” Dziewczyna ostrożnie dotknęła dłonią swojego policzka, jakby chciała się upewnić, że miękki owal twarzy rzeczywiście ukrywał te agresywne, twarde linie, które teraz wyraźnie zarysowały się pod naciągniętą skórą. „Cóż, wygląda na to, że domowy mól książkowy w końcu zmienił się w walkirię. Ech, jeszcze trochę schudnąć, a będzie można używać mojej głowy do nauki budowy czaszki. A co najmniej – kości szczęk. I od kiedy ja mam takie jasne oczy?”
Zagadka z oczami rozwiązała się, jak tylko Hermiona przyjrzała się włosom. Wcześniej były o kilka tonów jaśniejsze od oczu, które Ron, wielki wielbiciel mugolskich słodyczy, porównywał do wiśni w czekoladzie. Teraz nie było w nich już nic wiśniowo-czekoladowego, oczy okazały się jasno piwne, w każdym razie w porównaniu z ciemnymi brwiami, rzęsami i włosami.
– Coś nie tak, moja droga? – zapytała z niepokojem uzdrowicielka Vice, obserwując chmurną minę pacjentki. Sama była bardzo dumna ze swojej pracy i nieco rozczarowała ją reakcja dziewczyny.
– Z trudem się poznaję – odpowiedziała Hermiona. – Moje włosy... były o wiele jaśniejsze. I się kręciły!
Szczerze mówiąc, to jej włosy ostatnimi czasy kręciły się o wiele mniej, jeśli porównywać z tym, jakie były do wieku lat szesnastu, lecz zmiany te nadchodziły stopniowo. Do tego, po roku spędzonego w pogoni za horkruksami, Hermiona przyzwyczaiła się do splatania nieposłusznych włosów w warkocz. Teraz, patrząc na sterczące na wszystkie strony ciemnokasztanowe kosmyki, dziewczyna oddałaby wszystko za to, by znów stały się nieposłuszne.
– Często się tak dzieje. – Uzdrowicielka próbowała ją pocieszyć. – Zdarza się, że kolor zmienia się nawet po zwykłym strzyżeniu, a włosy przestają się kręcić lub też, wręcz przeciwnie – zaczynają. Nie należy się martwić – jeszcze trochę podrosną i wyjdzie bardzo sympatyczna fryzurka. Oczywiście, nie jest to najodpowiedniejsze uczesanie dla młodej i pociągającej wiedźmy...
„Za to dla przyszłego aurora idealna – pomyślała ponuro młoda, pociągająca wiedźma, wspominając, że na ostatnim roku akademii, dziewczyny były obcięte na krótko, jedna nawet nosiła stylowego jeżyka. – A ja mam coś pośredniego – już nie jeżyk, a jeszcze nie fryzurka – coś w stylu tej katastrofy, którą nieustannie Harry ma na głowie, tylko troszkę krótsze. A może je całkiem zgolić? A może sądzone jest mi bycie twórczynią stylu punk? – Krzywiąc się pod adresem ostatniej myśli, dziewczyna zdecydowała się nie przejmować radykalnymi zmianami wyglądu. – W sumie, wyjdzie mi to tylko na dobre, w każdym przypadku później nikt nie rozpozna w kudłatej i pulchnej Hermionie Granger chudej i krótkowłosej... Tak, swoją drogą należy wymyślić coś bardziej pasującego, niż panna N.”
Rozdział 6.
Nie chcąc, żeby odprowadzająca ją do kominka uzdrowicielka Vice usłyszała, dokąd jej pacjentka naprawdę się wybiera, Hermiona najpierw przeniosła się do Dziurawego Kotła. W kieszeni szaty podzwaniało piętnaście sykli, które uzdrowicielka dosłownie wepchnęła protestującej dziewczynie, dlatego też Hermiona postanowiła posiedzieć w barze do wieczora, żeby przybyć do Hogwartu po zapadnięciu ciemności, nie przyciągając niczyjej uwagi. Po tym, jak pokrzepiła się kawałkiem mięsnej zapiekanki i wypiła kilka filiżanek mocnej słodkiej herbaty, zostało jej akurat tyle pieniędzy, żeby kupić garstkę proszku fiu. Czekając, aż na kawałku nieba widocznym za oknem zaczerwieni się zachód słońca, Hermiona rzuciła odrobinę proszku do kominka, weszła do niego i podała adres. Kiedy zielony dym się rozwiał i zdziwiona dziewczyna wstała z podłogi, młody barman, niezmącenie wycierający jedną i tę samą szklankę zapytał z mieszaniną współczucia i kpiny w głosie:
– Przepraszam, czy powiedziała pani „Hogsmeade, bar Trzy miotły”?
– Tak, dokładnie to powiedziałam – odparła Hermiona ze złością. – Jeśli wasz kominek jest niesprawny, trzeba było o tym uprzedzić zawczasu!
– Nie, z kominkiem wszystko w porządku. – Kpina w oczach chłopaka zmieniła się we współczucie. – Po prostu już od kilku lat dostać się do Hogsmeade przez kominek można tylko z Ministerstwa i ze specjalnym zezwoleniem – tylko dla mieszkańców wsi lub po wcześniejszym umówieniu – dla krewnych uczniów Hogwartu. Czy jest pani krewną?
– Nie, mieszkanką wsi! – burknęła Hermiona, nie wiedząc czemu, złoszcząc się na rozmówcę. Prawdopodobnie dlatego, że wyraźnie cieszył go widok jej zdziwionej twarzy.
Jakby odgadując jej myśli, barman z niewinnym uśmiechem dodał:
– I bariera antyaportacyjna została postawiona wokół Hogsmeade prawie dwa lata temu. Na koszt baru! – Wraz z ostatnim zdaniem podał dziewczynie porcję ognistej whisky.
Rzucając na chłopaka wściekłe spojrzenie, Hermiona demonstracyjnie odsunęła szklaneczkę i z ciężkim westchnieniem wdrapała się na barowe krzesełko.
– I co ja mam teraz robić? – zapytała żałośnie.
Barman wzruszył ramionami, czym o mało nie zrzucił ze stojaka wysokiej, wymyślnie oplecionej butelki.
– Może pani poczekać do najbliższego Hogwart-Ekspressu. Jeśli się nie mylę, to następny kurs będzie w czwartek rano. – Dziewczyna z rozpaczą potrząsnęła głową. – No, jeśli życie pani niemiłe, to może pani pojechać Błędnym Rycerzem.
Twarz Hermiony rozpromieniła się na moment, po czym natychmiast spochmurniała.
– Nie mam jedenastu sykli – przyznała się, jednocześnie przeklinając samą siebie w myślach, że nie zdecydowała się wziąć od Vice całego galeona. „Przecież i tak planuję jej zwrócić pieniądze, mogłabym...”
– Czemu jedenaście? – Barman wybałuszył na nią oczy. – Podróż Błędnym Rycerzem kosztuje siedem sykli, dziewięć – z filiżanką kakao, a za dziesięć to jeszcze i poduszkę z kocem dodadzą.
„Przeklęta inflacja” – skomentowała w myślach informację Hermiona, a na głos dodała z rozdrażnieniem.
– Nawet i siedmiu nie mam. Ostatnie pięć sykli wydałam na twój głupi, bezużyteczny proszek!
– Ej! – Chłopak ostrzegawczo wyciągnął rękę w jej kierunku, jakby chciał walczyć o honor swojego baru. – Mamy proszek najwyższej jakości! To nie moja wina, że pojawiła się pani nie wiedzieć skąd i nie wie pani jak dotrzeć do... hmm... domu. – Znów na jego twarzy pojawił się kpiący uśmiech. – Lecz możliwe, że mógłbym...
Hermiona z nadzieją podniosła głowę i przywołała na twarz jedną z tych błagalnych min, jakich używali Ron i Harry w szkolnych czasach, kiedy chcieli namówić ją, by pozwoliła im przejrzeć swój esej czy odpisać rezultaty pracy laboratoryjnej. Szczerze mówiąc, w akademii się to nie skończyło, więc dziewczyna miała bardzo bogaty materiał do kopiowania. Pozostało tylko mieć nadzieję, że jej nowa twarz da radę pokazać tę rozpacz, którą aktualnie odczuwała.
– Tak, bardzo proszę! Gdybyś mógł pożyczyć mi na bilet... Oddam, jak najszybciej!
Na twarzy chłopaka pojawił się wyraz zadumy, może nawet rozmarzenie:
– Co powiesz na całusa za każde dwanaście knutów? Mogę nawet zaokrąglić na twoją korzyść...
W następnej sekundzie o jego podbródek opierała się różdżka.
– Kontynuuj. – Hermiona przechyliła się przez kontuar i zasyczała mu prosto w ucho. – Wychodzi na to, że jestem ci winna dziesięć całusów, tak?
– Eee... żartowałem, proszę pani – wyjąkał, próbując się odsunąć. – Proszę o wybaczenie.
– Tak też myślałam. – Uśmiechnęła się miło, przywołując na twarz poprzedni, proszący wyraz. – Więc czy mógłbyś…?
– ...Tom – odpowiedział chłopak, przełykając nerwowo.
– Tom? – powtórzyła z niedowierzaniem. – Czy nie powinieneś być trochę... starszy?
– Eee... to mój wujek – wyjaśnił Tom, wciąż jeszcze nie spuszczając wzroku z jej różdżki, której ona ani myślała chować. – Po prostu pomagam mu tu po szkole.
– Gdzie się uczysz, Tom? – zainteresowała się przyjaźnie Hermiona, czerpiąc prawdziwą przyjemność z widoku denerwującego się chłopaka.
Na aurora się uczę. Akademia Aurorska przy Ministerstwie, panno...
– ...Knightley.
Tom nieoczekiwanie prychnął:
– Na cześć autobusu czy jak?
– Na cześć autobusu? – Dziewczyna pytająco uniosła jedną brew. – Ach, tak... Nie, nie na cześć autobusu. Tak więc, Tom, czy mógłbyś pożyczyć mi siedem sykli, które zwrócę ci przy pierwszej nadarzającej się okazji?
– Oczywiście, proszę pani. – Tom pospiesznie kiwnął i odliczył siedem srebrnych monet, które ona zręcznie zgarnęła z kontuaru.
– Powodzenia w nauce, Tom. – Ceremonialnie skłoniła się dziewczyna, kierując się do drzwi baru. – Dzięki ogromne, bardzo mi pomogłeś.
– Nie ma za co, proszę pani. – Chłopak zaczerwienił się. – Szczęśliwej podróży.
Z cichym śmiechem panna Knightley wyszła z baru i po minucie słychać było straszliwy zgrzyt hamulców. Ciemnofioletowy bok ogromnego autobusu na moment wypełnił okno, dał się słyszeć skrzeczący głos konduktora, a potem Błędny Rycerz zawył, jak zraniony smok i znów wszystko ucichło. Tom wyszedł na pustą ulicę, oparł się o futrynę i w zadumie popatrzył w niebo, z którego już dobiegł pierwszy huk dalekiego pioruna.
– Mam nadzieję, panno Knightley, że porządnie pani przemoknie – wypowiedział mściwie życzenie w ciemność i dokładnie zamknął drzwi Dziurawego Kotła, wracając do środka.
***
„Trzeba było wziąć od tego młodego bałamuta dziewięć sykli” -– myślała Hermiona, z zazdrością wdychając cudowny aromat kakao, który roznosił się po mrocznym wnętrzu autobusu. Przy czym, siwemu czarodziejowi, ściskającemu w ręku gorący kubek udawało się upić z niego tylko podczas nielicznych przystanków. Błędny Rycerz już skręcił na wiejską drogę i według wyliczeń dziewczyny za jakieś pół godziny Dumbledore zaproponuje jej filiżankę herbaty. I może nawet poczęstuje ją czymś bardziej odżywczym niż cytrynowe dropsy. „Mam nadzieję, że jeszcze nie położył się spać. Planowałam pojawić się w Hogwarcie o wiele wcześniej.” Wyjrzała przez okno, próbując jednocześnie zorientować się w czasie i przestrzeni i w tym samym momencie na szkło padły krople deszczu.
– Co, Ernie, nie udało się wyprzedzić burzy? – zapytał kpiąco kolegę stary wąsaty konduktor. Kierowca tylko spojrzał na niego z pogardą i w tym momencie gwałtownie szarpnął kierownicą, aby uniknąć zderzenia z rosnącym na poboczu świerkiem.
Hermiona tylko spadła ze swojego fotela, do czego zresztą prawie przywykła, a z kolei drugi pasażer nie miał tyle szczęścia – tym razem wypuścił z rąk swoje kakao, które malowniczą plamą rozlało się po przygotowanym do snu łóżku. Nie mogąc powstrzymać się od złośliwego uśmiechu, dziewczyna wdrapała się na swoje siedzenie i znów przylgnęła do okna. Nawet po ciemku była w stanie rozpoznać okolice Hogsmeade: jasną linię jeziora między drzewami, znajome kształty wzgórz... Jej serce zabiło szalonym rytmem – tak blisko było jedyne miejsce, które mogła w tej sytuacji i w tym czasie nazwać swoim domem, tyle przeżyć było związanych właśnie z nim. Harry i Ron od czasów wojny niejednokrotnie bywali w Hogwarcie: odwiedzali Ginny, Lunę, Hagrida, McGonagall i pozostałych nauczycieli, nawet przyjeżdżali ot tak, żeby powłóczyć się po Hogsmeade i wypić piwo kremowe w Trzech Miotłach. Lecz Hermiona nijak nie mogła się zmusić do powrotu do dawnej szkoły, od samego zakończenia wymyślała powody, żeby wytłumaczyć swoją nieobecność na kolejnej wyprawie przyjaciół. Chciwie wchłaniała ich wrażenia, wypytywała o znajomych, o zmiany, które zaszły w zamku po wojnie, lecz ani razu nie pozwoliła sobie nawet na myśl o tym, że mogłaby pojechać wraz z nimi. „Nie potrzebowałam tego, w odróżnieniu od nich – tutaj przypomniała sobie główny argument – to przecież oni mieli syndrom postwojenny!” Lecz w tym czasie któż mógł przypuszczać, że powrót wywoła takie dławiące uczucie w sercu...
Błędny Rycerz przejechał przez śpiącą ulicę Hogsmeade. Coraz mniej pozostawało czasu na wybranie sobie odpowiedniego imienia. Z wymyślonym nazwiskiem Hermiona się już całkowicie pogodziła, nie patrząc na to, że będzie ono prawdopodobnie wywoływać skojarzenia z autobusem u każdego napotkanego czarodzieja. To było nawet logiczne. „W końcu kim jestem, jeśli nie wiedźmą, która popadła w tarapaty? Imię powinno być takie, żebym szybko nauczyła się na nie reagować. Nie wiadomo jak szybko Dumbledore znajdzie sposób, by odesłać mnie z powrotem, a w ogóle, to nie powinnam wywoływać u innych niepotrzebnych podejrzeń”. W tym momencie, jak w końcu przyszedł jej do głowy idealny wariant imienia, autobus gwałtownie zahamował, po raz kolejny zrzucając dziewczynę z siedzenia, a konduktor dźwięcznie oznajmił:
– Hogwart!
Zamyśloną Hermionę przybycie do Hogwartu zaskoczyło do tego stopnia, że w pośpiechu wyskoczyła z autobusu, zapominając nałożyć na siebie zaklęcia przeciwdeszczowego, a kiedy w końcu o tym pomyślała, było już za późno. Błędny Rycerz zniknął jej z oczu, oblewając ją na koniec błotem spod kół, a z góry padał ulewny, zimny deszcz. „Masz, gołąbeczko, za zadufanie w sobie – jadowicie skomentował wewnętrzny głos. – Pamiętasz jeszcze, jak mugole w śniegu wydawali ci się żałośni i bezradni? A teraz, w czym jesteś od nich lepsza?” Zaciskając zęby, przeszła przez wrota i skierowała się do zamku, ślizgając się na mokrych kamiennych płytach, którymi była wyłożona dróżka. Aby nie słyszeć więcej kąśliwych uwag, Hermiona postanowiła poćwiczyć po drodze użycie swego nowego imienia:
– Dzień dobry, nazywam się Jane Knightley. Tak-tak, na cześć autobusu, tak właśnie... Bardzo mi miło, Jane.
To imię nadała jej mama. Ona zawsze byłą w ich rodzinie głosem rozsądku, równoważącym ojca-fantastę, który nawet niczego nie wiedząc o niezwykłych zdolnościach córki, obdarzył ją dziwnym imieniem, będącym powodem do żartów przez całe jej szkolne życie – to, które było przed Hogwartem. Mama często żartowała, że tego dnia, kiedy on uroczyście objawił, że ochrzci nowo narodzoną córkę imieniem Hermiona, chciała pozbawić go praw rodzicielskich. Lecz żarty żartami, a dziewczyna nie mogła przypomnieć sobie ani jednego przypadku, kiedy mama zwróciła się do niej używając pierwszego imienia. Zawsze tylko Jane. I ona przyzwyczaiła się do reagowania na oba imiona. Nigdy wcześniej o tym nie myślała, lecz teraz nagle się jej wydało, że być może ta niewinna gra – w tatusiową Hermionę i mamusiową Jane – w pewien sposób rozbiła ich rodzinę na dwa obozy, z córką-chorągiewką pośrodku. Nie, oczywiście, bez wątpienia rodzice się kochali, nawet więcej – oni wciąż byli w sobie zakochani i nie ukrywali tego. Lecz Hermiona-Jane cały czas była pomiędzy nimi – jak lina do przeciągania. We trójkę tworzyli niestabilny związek, który cały czas próbował rozpaść się na parę i jednego zbędnego. Aby dogodzić ojcu, Hermiona w czasie wakacji godzinami opowiadała mu o tajemnicach zamku Hogwart, o duchach, czarach, eliksirach i quidditchu, o centaurach, jednorożcach i tysiącach różnych cudów, z którymi stykała się w magicznym świecie, lecz mama nigdy nie brała udziału w tych rozmowach. Aby zrobić przyjemność mamie, Jane z przyjemnością planowała naukę w Oksfordzie, ślub w kościele przyozdobionym kwiatami, z godnym, inteligentnym chłopcem, mówiła o małym, przytulnym domku na przedmieściach, o praktyce lekarskiej bądź adwokackiej, w ostateczności – o własnej księgarence, a ojciec, słysząc to, przewracał oczami i mrugał do córki. „Wychodzi na to, mamusiu, że to właśnie ciebie oszukiwałam. Dlatego, że jednak należę do tego świata i choć przygody w nim są czasem przerażające, to bez nich nie będę podobna do samej siebie. Harry niedawno jako zemstę za „syndrom postwojenny” wykopał gdzieś termin „adrenalinowy narkoman”. Niewykluczone, że rzeczywiście jestem adrenalinową narkomanką, inaczej, po jakiego Merlina wstąpiłabym do Akademii Aurorskiej zamiast pójść do Oksfordu?”
Wraz z kolejną błyskawicą, która uderzyła gdzieś całkiem blisko, Jane wkroczyła na gładkie płyty głównego hallu, starannie przytrzymując ciężkie skrzydła drzwi. Zostawiając mokre ślady, dziewczyna przeszła przez hall i weszła na główne schody. Zdążyła pokonać tylko kilka stopni, kiedy za plecami rozległ się zaniepokojony głos:
– Dokąd to się wybierasz, chłopcze?
Obracając się skokiem, przeskoczyła poręcz schodów i wylądowała na podłodze, jednocześnie wyjmując różdżkę z futerału na nadgarstku. „Niech będą przeklęte te idiotyczne odruchy” – wściekła się w myślach, nie widząc za plecami niczego niebezpiecznego. Uczeń, który ją zawołał, nawet nie próbował wyjąć różdżki, po prostu stał ze skrzyżowanymi na piersi rękami pośrodku hallu, lecz po samej tylko promieniującej od niego aurze niedbałej pewności siebie i leniwej pogardy dla innych można było bezbłędnie odgadnąć, z kim los ją zetknął tego nieszczęśliwego wieczoru. „Tego potwornie nieszczęśliwego wieczoru – poprawiła sama siebie, oceniając sylwetkę chłopaka zmrużonymi oczami. – No cóż: jasne włosy, krawat Slytherinu, znaczek prefekta, mam wrażenie, że już wróciłam do swoich czasów. Albo prawie do swoich. Malfoyowie – to taka moja osobista kara, tak?” Prostując się powoli, z wyzwaniem spojrzała w chłodne szare oczy, z całej duszy życząc ich właścicielowi, żeby zapadł się w swoje podziemia, najlepiej na zawsze.
_____
* Nazwisko Knightley i nazwa autobusu The Knight Bus powstały od słowa knight (rycerz).
Rozdział 7.
Lucjusz naprawdę doceniał swoją pozycję prefekta. Oczywiście, podobało mu się wrażenie władzy nad pozostałymi uczniami, choć z gier w punkty domów wyrósł na długo przed otrzymaniem cennego znaczka. Lecz główną przewagą jego pozycji było coś zupełnie innego. Lucjusz lubił chodzić po zamku po ogłoszeniu ciszy nocnej, czując się gospodarzem i obrońcą całego tego śpiącego budynku, dosłownie szumiącego od magicznych potoków. Czasem mu się nawet wydawało, że jego świadomość przenika do świadomości zamku, zlewa się z nią, jak gdyby Hogwart był żywą istotą, którego myśli można było przeczytać, jeśli się tego bardzo pragnęło. Lucjuszowi podobały się rozmowy z portretami i ich pełne szacunku zachowanie, podobało mu się to, że znał zamek lepiej niż niektórzy nauczyciele i na pamięć znał „rozkład jazdy” ruchomych schodów, podobało mu się, że skrzaty domowe z jakiejś przyczyny uznają za stosowne uzgadniać z nim uczniowskie menu... A jeszcze strasznie lubił stać w oknie wieży strażniczej, wyobrażając sobie, że przygotowuje się do odparcia ataku. Gdyby o tej zabawie dowiedział się jego ojciec, byłby strasznie rozczarowany swoim siedemnastoletnim następcą, dlatego też Lucjusz mógł pozwolić swojej wyobraźni na zabawę tylko wtedy, gdy w zamku wszyscy spali i nie było świadków jego dziecinnego zachowania.
Dzisiejsza noc była idealna dla gier wojennych: kłębiący się u podnóża zamkowego wzniesienia mrok co chwilę rozcinały rozgałęzione błyskawice, wydobywając z niego wymyślne kształty ciemnych krzaków i drzew, które łatwo można było wziąć za skradających się wrogów. To właśnie dlatego młodzieniec z początku wziął sylwetkę człowieka, idącego od wrót do głównego wejścia za wytwór swojej wyobraźni. W rzeczy samej, gdyby ktoś z nauczycieli oczekiwał gości w taką pogodę, dyrektor bez trudu odblokowałby dla nich kominek. A jak na nieproszonego gościa, człowiek ten kroczył zbyt spokojnie, jakby był absolutnie pewien swego prawa do przebywania tutaj. Kiedy kolejna błyskawica oświetliła tajemniczego gościa tak jasno, że już nie było nawet cienia wątpliwości co do jego realności, Lucjusz pospieszył na dół, żeby spotkać go u wejścia. Schodząc z wieży, przystanął na chwilę, obserwując, jak zachlapany błotem od stóp do głów czarodziej przechodzi przez główny hall. Sądząc z niewielkiego wzrostu, szczupłości i niestarannie obciętych krótkich włosach, które nawet na mokro sterczały na wszystkie strony, to był podrostek, lecz Lucjusz gotów był przysiąc, że nigdy wcześniej go nie widział. A miał całkiem niezłą pamięć wzrokową i szerokie znajomości w magicznej Brytanii. Kiedy gość zaczął wchodzić po schodach, wciąż z tą samą denerwującą pewnością siebie, jakby dokładnie wiedział, dokąd się kieruje, Lucjusz nie wytrzymał i zawołał:
– Dokąd to się wybierasz, chłopcze?
Reakcja nieznajomego była absolutnie nieoczekiwana: przeskoczył przez poręcz i skrył się w cieniu schodów, kierując różdżkę w stronę Lucjusza. Ten, jakby wmurowany zamarł na środku hallu, absolutnie nie wiedząc, co robić. „Co, Luci, kiedy na ciebie naprawdę napadają, to już nie jest tak wesoło, jak by się mogło wydawać, prawda? No, dawaj, broń zamku przed nieznanym psychopatą, tyle razy już to ćwiczyłeś...” W tym momencie młodzieniec wyprostował się i opuścił rękę z różdżką, choć fale napięcia, jakim promieniował wcale nie osłabły, a raczej na odwrót. Następnie bladą twarz o wyrazistych rysach wykrzywił grymas pełen pogardy i złości. „A kim on tak w ogóle jest, żeby tak na mnie patrzeć?!” – Lucjusz rozzłościł się nie na żarty. Robiąc jeszcze kilka kroków w kierunku chłopaka, zapytał lodowatym głosem:
– Kim jesteś i dokąd idziesz?
W oczach nieznajomego mignęły złociste iskierki, jakby u rozwścieczonego kota, on również zrobił krok w kierunku rozmówcy, wchodząc w oświetloną przestrzeń klatki schodowej. „Dziewczyna?!” – Lucjusz potrząsnął głową z niedowierzaniem.
– Czemu mam się przed tobą tłumaczyć? – zainteresowała się bezczelnie wiedźma, mierząc go jeszcze jednym dziwnym spojrzeniem, w którym bardzo wyraźnie można było przeczytać uczucie bardzo dalekie od szacunku
– Może dlatego, że jestem prefektem? – kontynuował nieustraszenie Lucjusz. – I mam prawo interesować się celem, z jakim postronni wchodzą na teren szkoły w czasie ciszy nocnej, pozostawiając na podłodze kałużę brudu, przy okazji. – Z tymi słowy wyjął różdżkę i dwoma eleganckimi ruchami usunął z podłogi brudne ślady i błoto z jej ubrania.
– O, to bardzo ciekawe pytanie – zareagowała z niezmąconym spokojem, choć lekko poczerwieniała, trudno powiedzieć, czy ze wstydu czy ze złości. – Czyżby nie poinformowano cię, iż stanowisko prefekta to nie tylko prawa, ale i obowiązki? Na przykład, mógłbyś odprowadzić mnie do gabinetu dyrektora, skoro już mieliśmy to szczęście się spotkać.
I nie czekając, aż Lucjusz wyrwie się z szoku wywołanego jej bezczelnością, dziewczyna wzruszyła ramionami, jakby mówiąc „Nie, trudno, nie trzeba” i zdecydowanie ruszyła w kierunku schodów.
– Świetnie – wycedził przez zęby, doganiając ją. – Niech profesor Dumbledore sam sobie z tobą radzi.
W milczeniu zaczęli wchodzić po marmurowych stopniach, Lucjusz o pół kroku przed dziewczyną. Mijając pierwszy podest, spojrzał na klepsydry domów, z dumą zauważając, że Slytherin, jak i wcześniej, daleko wyprzedza pozostałe domy, a rok szkolny już się prawie skończył. Oczywiście, przed nimi jeszcze egzaminy, lecz w tym czasie utrata większej ilości punktów jest praktycznie niemożliwa – uczniom brakuje czasu na popełnianie głupot, a profesorom – sił na to, żeby uważnie pilnować swoich podopiecznych. „Chociaż... W zeszłym roku absolwent Nott pozwolił się złapać na samowolnym wyjściu do Hogsmeade w czasie owutemów. I jeszcze był na tyle bezczelny, że zionąc alkoholem wprost w twarz bladej z wściekłości McGonagall, miał czelność perorować, że każdy po swojemu odreagowuje stresy: jeden wrzeszczy po nocach na dachu biblioteki w duecie z kugucharem profesora Kettleburna, a inny cicho i kulturalnie... Na szczęście, w tym czasie Nott był już po egzaminie z transmutacji.”
Lucjusz złapał się na tym, że na jego twarzy wykwitł uśmiech, który za każdym razem wywoływało to wspomnienie, choć przez wyczyn Notta przegrali wtedy z Ravenclawem, więc pospiesznie przywołał poprzedni wyraz niezadowolenia i znudzenia. Lecz jedno szybkie spojrzenie pozwoliło mu się przekonać, że nieznajoma go praktycznie nie zauważała, tak była pogrążona we własnych myślach. Oddychała równo i lekko, jakby wspinaczka po schodach nie wymagała żadnego wysiłku, a blada dłoń dotykała poręczy nie po to, żeby się na niej wesprzeć, a jakby gładziła kamień, wypolerowany tysiącami rąk. Ten gest się bardzo nie spodobał Lucjuszowi, był jakoś tak zbyt poufały, jak gdyby przypadkowy gość miał prawo witać się z jego zamkiem, jak ze starym przyjacielem. On sam właśnie tak witał szkołę, gdy wracał z wakacji.
– Tutaj. – Skręcił w korytarz, który kończył się chronionymi przez gargulca drzwiami gabinetu dyrektora.
Dziewczyna nagle zwolniła, a na jej twarzy pojawił się bardzo dziwny wyraz – smutku? Strachu? Nadziei? Zrobiła jeszcze kilka kroków i zatrzymała się, odwracając w kierunku wysokiego, ostrołukowego okna, wychodzącego na jezioro. Na krótki moment przylgnęła czołem do szyby, obejmując się obiema rękami, jakby próbując dodać sobie animuszu. Za oknem mignęła błyskawica, oświetlając jej twarz i dziewczyna cofnęła się, jak wyrwana z głębokiego transu.
– Czy życzy sobie pani obejrzeć jeszcze jakieś atrakcje czy też wycieczkę po zamku możemy uznać za zakończoną? – zapytał Lucjusz, próbując kpiną zamaskować rozterkę. Teraz już w ogóle nie był pewien, czy należy wpuścić nieznajomą do gabinetu Dumbledore'a. A jeśli jest niebezpieczna? „W takim przypadku, dyrektor ma większe szanse poradzić sobie z nią, niż ja, czyż nie?”
– Życzę sobie zwiedzić gabinet dyrektora, jeśli o tej porze doby nie ma tam zbyt wielu turystów – odpowiedziała mu w ton, lecz jakoś tak automatycznie, bez poprzedniego animuszu. Prawdopodobnie jej myśli były już zajęte czymś innym i ona prawie nie zwracała uwagi na swego przewodnika.
– Marcepanowe owoce – powiedział w końcu Lucjusz.
Gargulec na wpół sennie spojrzał na nich, otwierając przejście na kręcone schody. Lucjusz przepuścił dziewczynę przodem, a sam, spodziewając się nieprzyjemności, mocno chwycił różdżkę i wszedł za nią. Nieznajoma, gdy już znalazła się przed dębowymi drzwiami, zrobiła kilka głębokich wdechów, jak przed skokiem do wody i zapukała. Lecz kiedy zza drzwi praktycznie od razu rozległo się zaproszenie do wejścia, jakby skamieniała, kurczowo zaciskając ręce i przygryzając dolną wargę. Odczekując jeszcze sekundę, Lucjusz odsunął ją ramieniem z drogi i otworzył drzwi. Dumbledore siedział za biurkiem i przeglądał jakieś papiery.
– Czemu zawdzięczam pana odwiedziny, panie Malfoy? – zapytał, nie przerywając swego zajęcia.
– W zamku jest gość, sir. Powiedziała, że chce z panem porozmawiać. – Lucjusz odwrócił się w kierunku drzwi.
– Cóż, niech więc wejdzie – zdecydował dyrektor, unosząc w końcu głowę i błyskając okularami.
Dziewczyna przekroczyła próg gabinetu i wpiła się wzrokiem w dyrektora, jakby był on świętym Mikołajem albo jakby już za moment miała mu się oświadczyć. Przez pół minuty w pokoju panowała absolutna cisza, nikt się nie ruszał, w końcu Dumbledore ciężko westchnął i schował swoje dokumenty, robiąc miejsce na biurku.
– Droga pani, jestem pewien, że nie odmówi pani herbatki? I proszę pozwolić... – Machnął ręką, kierując w stronę dziewczyny zaklęcie suszące, którego Lucjusz nie użył, gdy oczyszczał jej ubranie. – Proszę usiąść bliżej ognia.
– Dziękuję, sir – wydukała w końcu i posłusznie usiadła we wskazanym fotelu naprzeciw kominka.
– Dziękuję, panie Malfoy, myślę, że już najwyższa pora, aby pan wrócił do siebie, żeby nie przespać śniadania. Spokojnej nocy!
– Spokojnej nocy, sir – odpowiedział Lucjusz równym głosem, choć w duszy wręcz kipiał z wściekłości. Jeszcze nigdy i znikąd nie wypraszano go aż tak otwarcie. A ta młoda impertynentka nawet nie raczyła mu podziękować za pomoc! – Panno... – Lekko kiwnął głową dziewczynie, która się nawet nie odwróciła, czy to pogrążona we własnych myśli czy to zapatrzona na grę płomieni, i wyszedł za drzwi.
***
Dziewczyna przyjęła z rąk dyrektora filiżankę herbaty i z przyjemnością zrobiła duży łyk. W końcu zrobiło się jej ciepło i komfortowo. Oczywiście, jeśli nie liczyć niepokoju, który wywoływała u niej mająca się zaraz odbyć rozmowa. A także trudnej do opanowania chęci rzucenia się ze łzami na szyję Dumbledore'owi i opowiedzenia wszystkiego, absolutnie wszystkiego, co przeżyli od chwili jego śmierci, jak strasznie zmieniła się sytuacja i jak ciężko jest do tej pory zmagać się ze skutkami. I to, jak on współczująco patrzył swymi łagodnymi, mądrymi oczami... Nie przypuszczała, że to będzie aż tak trudne.
– A więc, czym mogę pani pomóc? – Dyrektor przysunął jeszcze jeden fotel i wygodnie rozsiadł się w nim, całym sobą dając do zrozumienia, że gotów jest wysłuchać swego gościa.
– Nazywam się Jane. Jane Knightley. – W końcu zaczęła mówić. – Sir, czy słyszał pan cokolwiek na temat zmieniaczy czasu? – Dumbledore pokręcił głową, lecz w jego oczach błysnęła chłopięca ciekawość. – Tak ogólnie, to przybyłam z przyszłości. Dość dalekiej przyszłości. – Jane zrobiła jeszcze jeden łyk, próbując zebrać myśli. Dyrektor słuchał w milczeniu. – Używałam przedmiotu, którego jeszcze nie wynaleziono, pozwala on wracać na pewien czas w przeszłość, tym sposobem... Zresztą, nieważne, dano mi go, żebym mogła brać udział w dodatkowych zajęciach. Otrzymując zmieniacz czasu zawarłam kontrakt z ministerstwem, który zobowiązuje mnie do przestrzegania określonych reguł. Ingerencja w czas powinna być minimalna, dlatego w zasadzie nie mam prawa wspominać, że używam zmieniacza czasu czy też tym bardziej dzielić się z kimkolwiek informacją uzyskaną w przyszłości.
Zamilkła na chwilę, żeby wyrównać oddech i z poczuciem winy spojrzała na Dumbledore'a, oczekując jego reakcji. Dyrektor w zadumie pokiwał głową i opadła na oparcie fotela, powoli splatając i rozplatając palce.
– A jednak przyszła pani do mnie i opowiedziała coś, czego nie miała prawa pani opowiadać? – zapytał miękko.
Jane wytrzymała jego badawcze spojrzenie i kontynuowała opowieść:
– To dlatego, że rozpaczliwie potrzebuję pomocy, sir. Reguły przewidziane są do korzystania ze zmieniacza czasu w normalnym trybie, stworzono je po to, aby podróżnik w czasie nie wprowadził do przeszłości zmian nie do naprawienia. A ja, na skutek nieszczęśliwego wypadku trafiłam zbyt daleko w przeszłość, zmieniacz czasu został utracony, a do tego i tak nie miał opcji powrotu, więc teraz muszę znaleźć możliwość dotarcia do swoich czasów. Jeśli nawet są jakieś sposoby, powinny być głęboko utajnione, dlatego że nawet w moich czasach tego typu podróże nie są sprawą powszechną. W ministerstwie nikt nie podzieli się ze mną wynikami tajnych badań, nie mam domu, moi rodzice się nawet nie poznali, nie mam dokumentów i środków do życia...
Zawstydziła się i zamilkła, lecz Dumbledore posłał jej krzepiące spojrzenie i podał tacę z ciasteczkami czekoladowymi.
– I dlatego zwróciła się pani do mnie – skonstatował fakt.
– Dlatego, że znam pana, sir. Dlatego, że zawsze pan powtarzał, że każdy, kto szuka pomocy w Hogwarcie – znajdzie ją. Dlatego, że jest pan wystarczająco ważny i ma wejścia w ministerstwie, żeby otrzymać odpowiedzi na pytania, na które na pewno nie odpowiedzą mnie. Dlatego, że jest pan wystarczająco mądrym czarodziejem, żeby...
– Zrozumiałem, żeby nie wprowadzić do przeszłości zmian nie do naprawienia – przyszedł z pomocą skrajnie zawstydzonej dziewczynie. – Cóż, panno Knightley, pani komplementy roztopiły moje stare serce, jestem gotów zaofiarować pani pomoc i wsparcie.
– Dziękuję, sir! Postaram się, żeby pan tego nie żałował! Mogę się też do czegoś przydać...
Dumbledore uśmiechnął się w brodę i wstał z fotela.
– Nie wątpię w to, lecz teraz, jak myślę, powinna pani położyć się spać. – Zaczerpnął z garnuszka stojącego na kominku garść proszku fiuu i rzucił ją w ogień, krzycząc przy tym „skrzydło szpitalne!”
Po kilku minutach rozczochrana głowa pielęgniarki ukazała się w zielonych płomieniach:
– Profesor Dumbledore? Co się stało?
– Wszystko w porządku, Poppy. Jeszcze pani nie śpi?
– Nie, dopiero skończyłam opatrywać Timsona. Słyszał pan przecież, co się dziś stało na zajęciach z opieki nad magicznymi zwierzętami?
Dyrektor kiwnął.
– Poppy, w jakim stanie są pokoje dla odwiedzających? Można tam zakwaterować naszego gościa?
Pielęgniarka z ciekawości wysunęła głowę z kominka i Jane była zdumiona tym, jaka jest młoda. „Prawdopodobnie to moja rówieśnica!”
– Oczywiście, można. Pokoje są w najlepszym porządku. Zaraz rozłożę pościel... – I Poppy zniknęła z pola widzenia.
Dumbledore podał dziewczynie garnuszek z proszkiem fiuu.
– Spokojnej nocy, panno Knightley. Jutro zaproszę panią do siebie, przeanalizujemy wszystko dokładniej.
Jane kiwnęła głową.
– Spokojnej nocy, sir! Bardzo panu dziękuję! – Z tymi słowami weszła do kominka i przeniosła się do gabinetu madame Pomfrey, mimochodem myśląc, że ona na razie wcale nie jest madame, a co za tym idzie – nie Pomfrey.
***
Zapasowe pokoje przy skrzydle szpitalnym przeznaczone były głównie dla rodziców chorych uczniów, jeśli ich obecność była konieczna w szkole. W zamku były i inne pokoje gościnne, lecz w nich na dniach zamieszkają członkowie komisji egzaminacyjnych, zaproszonych po przeprowadzenia sumów i owutemów... Jane była bardzo zadowolona zarówno ze swoich pokoi, jak i z ich oddalenia. Jej apartament składał się z dwóch pokoi: malutkiej sypialni, w której znajdowały się drzwi prowadzące do łazienki, i saloniku, posiadającego dwa wyjścia – na ślepy korytarz skrzydła szpitalnego i na niewielki kamienny taras, z którego można było przejść do szklarni. Taras był obrośnięty rozmaitymi pnączami, które ukrywały go przed wzrokiem postronnych, a Jane sądziła nawet, że na pokoje gościnne nałożono zaklęcie rozpraszające – jak inaczej przez sześć lat nauki mogła przechodzić obok tego miejsca po kilka razy w tygodniu i nigdy nie zauważyła niczego podobnego? Zacisze pokoi cieszyło ją tym bardziej, że szkoła na razie jeszcze była pełna uczniów, a jej wcale nie chciało się przed nikim tłumaczyć swojej obecności w zamku. Wystarczy jej spotkania z Malfoyem.
Jane fantastycznie się wyspała i obudziła się niezwykle rześka. Cały poranek spędziła na tarasie, wykonując zestaw ćwiczeń, które powtarzało się na treningach w akademii, potem troskliwa Poppy wysłała do niej skrzata ze śniadaniem. Nazywano go Kaczanek i był przypisany do skrzydła szpitalnego, odpowiadał za czystość w salach i wyżywienie pacjentów. Po śniadaniu Jane poopalała się trochę, ciesząc się z tego, że słońce przefiltrowane przez liście jest na tyle delikatne, iż jej nienaturalnie biała po oparzeniach skóra, opalała się powoli i stopniowo. Po półgodzinie zrozumiała, że zaczyna się powoli wściekać. Dzień dopiero zbliżał się do południa, a ona już umierała z nudów. W saloniku nie było ani książek, ani przyborów do pisania – niczego, czym można by było jakoś zająć głowę. Kusiła ją myśl o odwiedzinach u Poppy, lecz póki Jane się wahała, do pielęgniarki przyprowadzono jakiegoś pierwszoklasistę z krwotokiem z nosa, więc dziewczyna postała przez chwilę pod drzwiami gabinetu i na paluszkach wróciła do siebie. „Jak zniosę ten miesiąc, zanim uczniowie się nie rozjadą? – pytała w rozpaczy samą siebie. – I czy Dumbledore mnie potem wypuści? A może rzeczywiście najmądrzej byłoby zostać w św. Mungu?” Z tą depresyjną myślą próbowała zasnąć, lecz w rezultacie tylko przewracała się z boku na bok do samego obiadu, który zjadła z nią już wolna od obowiązków Poppy.
Pielęgniarka miała dwadzieścia trzy lata i akurat dobiegał końca pierwszy rok jej pracy w Hogwarcie. Poppy bardzo cieszyła się z tego, że w końcu zyskała rozmówczynię w zbliżonym wieku i o podobnych zainteresowaniach. Choć Jane nie przyznała się, że również studiowała na magomedycynie, to chętnie podtrzymywała rozmowę na tematy medyczne, na skutek czego rozstały się bardzo zadowolone z towarzystwa i spędzonego razem czasu. Poppy nawet obiecała wziąć w bibliotece na swoje nazwisko coś dla Jane, więc kiedy pielęgniarka wróciła do swojego gabinetu, dziewczyna poprosiła skrzata o przyniesienie pióra i pergaminu i zaczęła sporządzać listę książek, które chciałaby przeczytać. Kiedy skończyła, złapała się na myśli, że nawet jeśli Poppy dostarczy jej tutaj całą hogwarcką bibliotekę, to zamknięcie w czterech ścianach doprowadzi ją do szaleństwa jeszcze przed końcem tego tygodnia. Jej melancholijny nastrój został zmącony przez nieznanego jej skrzata, który przekazał jej zapisek od Dumbledore'a, w którym dyrektor zapraszał ją do swego gabinetu. O mało nie skacząc pod sufit z radości, Jane pobiegła do Poppy, żeby posłużyć się jej kominkiem.
Dyrektor krążył po gabinecie, od czasu do czasu zatrzymując się przed żerdką Fawkesa, aby pogładzić ptaka po delikatnych czerwonych piórach. Kiedy dziewczyna wypadła z kominka, usiadł przy biurku i wskazał jej krzesło naprzeciwko. Jane usiadła, przeczuwając, że nie usłyszy niczego, co mogłoby dać jej nadzieję. I chociaż wróżbiarstwo nigdy nie było jej pasją, tym razem jej prognoza okazała się prawidłowa.
– Udało mi się znaleźć w ministerstwie człowieka, który odpowiedział na moje pytania. Ale nie sądzę, że spodobają się pani te odpowiedzi. – Dumbledore od razu przeszedł do sedna. – W chwili obecnej pierwszy model zmieniacza czasu znajduje się w fazie testów i całkiem niedawno w Departamencie Tajemnic zaczęto pracę nad mocniejszym urządzeniem. Oba te modele przeznaczone są wyłącznie do przemieszczania się w przeszłość. Na stworzenie zmieniacza czasu, który mógłby wysłać panią do pani czasów mogą być potrzebne dziesiątki lat. – Znów wstał i przechodząc koło skamieniałej z szoku Jane, krzepiąco poklepał ją po ramieniu. – No, no, proszę aż tak nie przeżywać. Przecież była pani na to przygotowana, nieprawdaż?
Dziewczyna słabo skinęła głową, czując, jak do oczu napływają jej łzy:
– Tak, oczywiście, ale jednak miałam nadzieję... A może jest jakieś zaklęcie? Rytuał? W końcu o coś musi być oparta zasada działania tych przeklętych zmieniaczy czasu! – Nie wytrzymując napięcia, skuliła na krześle, kryjąc w dłoniach mokrą od łez twarz.
– Panno Knightley. – Głos dyrektora pełen był współczucia, a równocześnie brzmiał wystarczająco twardo, żeby przestała szlochać i znów zaczęła słuchać. – Panno Knightley, powinna była pani być przygotowana na to, że wynalezienie zmieniacza czasu działającego „zgodnie z kierunkiem wskazówek zegara”, jest po prostu niemożliwe... Być może będzie musiała pani przenieść się w czasie w sposób naturalny, po prostu go przeżywając.
Mówiąc to, Dumbledore na pewien czas zniknął w głębi swego gabinetu, dając Jane możliwość wzięcia się w garść i przeanalizowania otrzymanych informacji. „Na to, aby pogodzić się z tym, za mało będzie i tego czasu, który muszę przeżyć do roku 1999. O, Merlinie, to przecież dwadzieścia osiem lat, co ja będę robić?!”
– Dlatego – jak gdyby nigdy nic kontynuował dyrektor, znów pojawiając się w pomieszczeniu – uważam, że już teraz, od tego momentu musi pani zacząć po prostu żyć. Zajmować się tym, co panią interesuje, spotykać się z ludźmi...
Uważnie popatrzył w jej zdziwione oczy, jak gdyby próbował wlać w nią przekonanie o tym, że w jej sytuacji nie ma niczego strasznego, że wciąż jeszcze jest życie, które ona ma prawo przeżyć tak, jak tylko ma na to ochotę, a nie ukrywać się aż do samego powrotu do „swoich czasów”. „Te czasy przecież są moje – dotarło do niej nagle. – Być może innych już nie będzie, biorąc pod uwagę zbliżającą się wojnę.” Dumbledore jakby poczuł zmianę jej nastroju, więc przemówił zupełnie innym, bardzo rzeczowym tonem:
– A więc, czym się pani wcześniej zajmowała? To znaczy – później. – Wrócił do swojego biurka, usiadł i napotkał jej zaniepokojone spojrzenie. Natychmiast na jego twarzy pojawiło się zrozumienie. – O, zupełnie nie to miałem na myśli. Nie musi mi pani niczego konkretnego opowiadać o swoim życiu, skoro jest to zakazane, w sumie interesuje mnie tylko poziom i kierunek pani wykształcenia.
Jane w skupieniu zmarszczyła czoło, próbując ocenić, czy ta informacja jest zakazana i doszła do wniosku, że niestandardowa sytuacja usprawiedliwia pewne nagięcie reguł. Tym bardziej, że to przecież był Dumbledore, którego nie dalej jak wczoraj sama nazwała wystarczająco mądrym, żeby nie narobić nic nieodwracalnego.
– Ukończyłam magiczną szkołę – przyznała się w końcu. – I teraz kontynuuję wykształcenie zawodowe od razu w kilku kierunkach: magomedycyna, magia bojowa, taktyka i związane z nią elementy. W sumie, od mojego ukończenia szkoły minęło w sumie pół roku...
– To znaczy, że zdała pani owutemy, dobrze rozumiem?
– Taaak – odpowiedziała niepewnie. – Ale zdawałam eksternistycznie. To znaczy, na ostatnim roku nie uczęszczałam na zajęcia. Do egzaminów przygotowałam się z książek i...
Do tej pory wstyd jej było wspominać swoje owutemy. Nie, wszyscy, którym ministerstwo pozwoliło przystąpić do egzaminów mimo opuszczonego całego roku szkolnego, uczciwie się przygotowali. Co więcej, uczyli się jak szaleni, próbując na moment oderwać się od strat, od niedawnego strachu, wciąż jeszcze wywołującego nocne koszmary, od zrujnowanych okolic zamku, od myśli o tym, że gdzieś tam włóczą się jeszcze pozostali na wolności śmierciożercy... Ale dziewczyna nie mogła nie rozumieć, że „bohaterów wojny” przepuszczono by w każdej sytuacji, choćby nie wiadomo jakie bzdury wygadywali. Po części z szacunku dla młodych weteranów i ich zasług, lecz bardziej dlatego, że zmuszenie ich do nauki jeszcze przez cały rok oznaczałoby uznanie ich znów za dzieci. A to było niemożliwe – uznać za dzieci tych, czyje ręce unurzane są we krwi, choćby nawet rozlanej wyłącznie w obronie, wyznaczać szlabany tym, czyje oczy widziały śmierć przyjaciół i rodziny, odejmować punkty tym, z kim ramię w ramię szło się na śmierć. Jane nie obwiniała ministerstwa, a tym mniej nauczycieli Hogwartu, lecz po owutemach miała wrażenie, że ją okradziono. Czy to właśnie dla tego ona przez sześć lat męczyła siebie, Harry'ego i Rona niekończącymi się posiedzeniami w bibliotece? To właśnie po to układała grafiki przygotowań do letnich egzaminów jeszcze podczas ferii świątecznych? Po to, żeby w rezultacie brać udział w żałosnej farsie, aby uzyskać swój dyplom, nie czując żadnej dumy z tego, że wieloletnia praca w końcu wydała owoc?
– Rozumiem – odpowiedział dyrektor, wyrywając ją ze wspomnień. – Rzecz w tym, że dość trudno jest urządzić sobie życie, nie posiadając dokumentów potwierdzających wykształcenie, czyż nie? Dlatego powinna pani jeszcze raz zdać owutemy, aby jeszcze raz dostać do rąk dyplom. Można byłoby zorganizować to od razu, ale egzaminy zaczynają się już w przyszłym tygodniu i może pani nie zdążyć porządnie się przygotować. Mimo wszystko minęło pół roku.
– Już prawie rok – poprawiła go Jane. – Pół roku spędziłam tam... – Niedbale machnęła ręką, mając na myśli „swój” czas. – A potem jeszcze ponad trzy miesiące przeleżałam w szpitalu tutaj.
– Więc, tym bardziej – kontynuował z niewytłumaczalną radością Dumbledore. – To znaczy, że nie trzeba się nigdzie spieszyć. W przyszłym roku szkolnym wszystko pani powtórzy jak trzeba i będzie pani mogła znów zdać owutemy eksternistycznie, razem z naszymi uczniami. Co takiego? – zapytał, widząc, że dziewczyna się zachmurzyła.
– Eksternistycznie... – powtórzyła rozczarowana. Oczywiście, mieć cały rok w zapasie – to o wiele lepiej niż intensywne dwa i pół miesiąca, w czasie których szprycowano ich wiedzą, ale jednak, jednak...
– A chciałaby pani od nowa pójść do siódmej klasy? – Niebieskie oczy ostro błysnęły
– A można? – wypaliła bez chwili namysłu, podskakując na krześle. Zaraz jednak zawstydziła się, napotykając jego roześmiany wzrok. – Miałam na myśli, z punktu widzenia nieingerowania w przyszłość.
– Co się jej niby ma stać, tej przyszłości? – Dyrektor lekkomyślnie wzruszył ramionami. – Jeśli dobrze rozumiem, wcześniej nosiła pani inne nazwisko, dlatego też nie będzie wielkiego nieszczęścia, jeśli do Wielkiej Brytanii przybędzie uczennica... powiedzmy, z Kanady i zakończy naukę w Hogwarcie. A potem, mając już w rękach dyplom, będzie decydować, dokąd pójść się uczyć, czy pracować i w jaki sposób unikać spotkań, które mogą mieć katastrofalne skutki. Przy czym nie trzeba wypatrywać katastrofy za każdym rogiem. Czy rozumie mnie pani?
Jane radośnie pokiwała głową, z trudem powstrzymując się przed objęciem dyrektora.
–Kanada – to cudownie. Ja nawet znam francuski i pewnie uda mi się mówić z kanadyjskim akcentem. A w jakiej szkole się tam uczyłam?
– Lubi pani szpiegowskie zabawy, panno Knightley? – Dumbledore uśmiechnął się. – Tylko proszę nie przesadzać. A co do szkoły, to na przykład Akademia Klonowego Liścia. To jedna z największych szkół Ameryki Północnej, dość dużo informacji o niej znajdzie pani w naszej bibliotece. Trochę trudniej będzie z dokumentami przenosin. Nie da się ich podrobić, a przynajmniej nie jestem specjalistą tej klasy. – Znów uśmiechnął się kpiąco, widząc szeroko otwarte, zdziwione oczy „uczennicy z Kanady” – Aczkolwiek może pani zdać egzaminy po szóstej klasie, czym potwierdzi pani dostosowanie poziomu pani wykształcenia do naszych standardów. Czy może powtórzenie materiału szóstej klasy będzie dla pani trudniejsze, niż przygotowanie do owutemów? – Pogładził w zadumie brodę.
– Wcale nie! – wykrzyknęła impulsywnie Jane. – Materiał szóstej klasy pamiętam bardzo dobrze, to był ostatni rok mojej normalnej nauki... A poza tym, powiedział pan, że mam jeszcze tydzień czasu – zdążę się przygotować! Ale tylko... Czy tak można? Mam na myśli, że wystarczy, że zdam egzamin i będę mogła się uczyć razem z innymi w siódmej klasie?
– Załatwię ten problem – obiecał dyrektor. – Pani zadaniem jest udowodnienie poziomu wiedzy. Poradzi sobie pani?
– Oczywiście – odpowiedziała z pewnością w głosie. – A czy może mi pan wydać zgodę na korzystanie z biblioteki? Na razie jeszcze nie jestem uczennicą...
Dumbledore pokiwał głową z aprobatą i nie tracąc czasu wypisał pozwolenie.
– Proszę wziąć. Dopóki nie jest pani oficjalnie uczennicą Hogwartu, będzie musiała pani mieszkać w pokojach w skrzydle szpitalnym. Będą tam przynosić pani posiłki, przynajmniej do początku wakacji, lecz już teraz może pani swobodnie chodzić po zamku i okolicy. Chcę jednak uprzedzić, że Zakazany Las jest...
– ...zakazany, rozumiem. Dziękuję, sir! – I przyciskając bezcenny papier do piersi, Jane gwałtownie wstała, gotowa biegnąć do biblioteki już teraz. Dumbledore zaklęciem otworzył przed nią drzwi. – Do zobaczenia, sir!
– Panno Knightley? – zawołał dziewczynę, gdy ta już stała na progu. – Do którego domu pani należała?
– Nie powiem – wypaliła i natychmiast ugryzła się w język, lecz już było za późno. – Z czego pan wnioskuje, że ja w ogóle uczyłam się w Hogwarcie?
– Wszystko bardzo prosto, Jane. – Dyrektor uśmiechnął się fałszywie. – W tych słowach, które mi wczoraj pani zacytowała: o tym, że każdy szukający pomocy, znajdzie ją tutaj – proponowałem wsparcie tylko swoim uczniom. I teraz myślę, że będzie to swego rodzaju hasłem... dla tych, którzy zabłądzili.
Schodząc po kręconych schodach, dziewczyna słyszała jego niegłośny śmiech i po raz pierwszy od długich miesięcy na duszy było jej tak lekko, jak w dzieciństwie.
Rozdział 8.
Nocna burza na początku tygodnia oznajmiła długo oczekiwane nadejście normalnej letniej pogody. Po katastrofalnie zimnej wiośnie, która nie obdarzyła Albionu nawet dwoma słonecznymi dniami pod rząd, nadejście czerwcowych upałów praktycznie idealnie zgodnie z kalendarzem, miało jakiś dziwny wpływ na nieukształtowaną do końca, młodzieńczą psychikę uczniów Hogwartu. Z tej przyczyny ostatni tydzień przed egzaminami był absolutnie bezproduktywny: na zajęciach, które odbywały się w zamku, uczniowie tęsknie wgapiali się w świat za oknem, a wykłady Cattleburna i Sprout praktycznie całkowicie trafiały w pustkę, gdyż na świeżym powietrzu uczniowie całkowicie tracili poczucie rzeczywistości. W mniejszym stopniu ucierpiały zajęcia Slughorna, ponieważ w chłodnych podziemiach nadejście wiosny i tak niczego nie zmieniło, lecz euforyczny nastrój przesączał się i tutaj, zmuszając nawet najpilniejszych do liczenia minut pozostałych do dzwonka. W końcu nauczyciele po naradzie postanowili pozwolić stęsknionym za słońcem dzieciom samym decydować, gdzie i w jaki sposób będą się przygotowywać do egzaminów. Uczniowie dostali plan konsultacji i oficjalną zgodę na spędzanie czasu od pobudki do ciszy nocnej tam, gdzie tylko mają ochotę. Nie trzeba było im tego dwa razy powtarzać. Teraz wszyscy uczniowie, od klasy pierwszej do siódmej – wybiegali z zamku zaraz po śniadaniu, obładowani książkami, piłkami, miotłami i jedzeniem, zabranym z Wielkiej Sali, a wracali tylko po to, żeby pójść na kolejną konsultację i znów uciec tam, gdzie ciepły wiatr pachniał swobodą i młodością.
Starsi Ślizgoni mieli na terytorium szkoły swoje ulubione miejsce, na które nałożono czary nieodnajdowalności, co roku odnawiane przez kolejne pokolenie siódmoklasistów. Był to wysoki brzeg jeziora naprzeciw jednej z niewielkich kamiennych wysepek, porośnięty sosnami i suchym srebrzystym mchem. Przesmyk między wysepką, a brzegiem był zbyt wąski dla gigantycznego kalmara, dlatego, kiedy jezioro się wystarczająco nagrzewało, uczniowie urządzali tu kąpielisko. Dziś, mimo słonecznych dni i ciepłych nocy, woda wciąż jeszcze była lodowata i nie było chętnych do kąpieli, choć Bella już drugi dzień próbowała wejść na ambicję komuś z siódmoklasistów. Lecz teraz oni udali się do zamku na konsultacje z numerologii, więc wzięła się za Macnaira:
– Waldi! No, Waldi, nie śpij! – Kapryśnie wydęła usta i bardzo delikatnie szturchnęła chłopaka silną piąstką.
– Nie śpię – odezwał się Walden równym głosem i, nadal nie otwierając oczu, przechwycił nadgarstek ręki, wzniesionej już do nowego ciosu. – Myślę.
– Aj, puszczaj, głupolu! – Bella skrzywiła się z bólu i uderzyła Macnaira wolną ręką, równocześnie próbując się uwolnić z jego uścisku. – Narobisz mi siniaków.
– Sama jesteś głupia, Black – poinformował ją melancholijnie Walden i chwycił drugą rękę dziewczyny. – Siniaki zdobią prawdziwych mężczyzn. A ty przecież jesteś równy chłop, prawda?
W końcu otworzył oczy i lekko uniósł z ziemi głowę, wpatrując się w jej pobladłą od złości twarz.
– Puść – wysyczała Bella, wijąc się całym ciałem w próbie uwolnienia się, przy tym jakby przez przypadek okazała się przyciśnięta do piersi Macnaira i z tego miejsca, gdzie siedział Lucjusz, nie można było ocenić, czyja to inicjatywa. – Puść mnie, powiedziałam!
– Dodaj jeszcze „proszę” – poradził jej tym samym równym tonem Walden i znów przymknął oczy.
Bella zaklęła szpetnie i spróbowała kopnąć go kolanem, lecz zyskała tylko to, że Macnair lekko wywichnął jej nadgarstek, wyrywając jej z gardła okrzyk bólu.
– Proszę – wydukała poniżona, a on natychmiast rozwarł ręce, w wyniku czego Bella straciła równowagę i upadła twarzą w mech. – Paskudny jesteś, Waldi – dodała, w pośpiechu odpełzając na bok.
Macnair tylko wzruszył ramionami, zarzucił ręce za głowę i marzycielsko uśmiechnął się do swoich myśli. Ten uśmiech zdecydowanie zmienił kościstą, dziobatą twarz Waldena, całkowicie negując ostatnią wypowiedź Belli. W takich chwilach chłopak nie tylko nie był paskudny – był prawdziwie przystojny, emanował tą prawdziwą męską urodą, przywodzącą na myśl postacie wojowników na średniowiecznych grafikach i płaskorzeźbach. Lucjusz zawsze się zastanawiał, czy jego przyjaciel podejrzewa, że pod niepiękną powłoką kryje się niezwykła atrakcyjność i za każdym razem dochodził do wniosku, że Macnair ma to głęboko gdzieś. Tak samo, jak ma gdzieś idiotyczne zagrywki Belli, która dostała świra od perspektywy nieubłaganie zbliżającego się zamążpójścia.
Chodziły słuchy, że umowa, która związała pierworodne potomstwo Blacka i Lestrange'a, była zawarta w wyniku głupiego szkolnego wyzwania i przypieczętowana Wieczystą Przysięgą, kiedy obaj przyjaciele jeszcze nawet nie poznali swoich przyszłych żon. Lestrange jako pierwszy dorobił się następcy, dlatego też, gdyby Bella urodziła się jako chłopiec – natychmiast zostałaby sierotą. Lecz staruszek Cygnus miał szczęście. Swoją drogą, Lucjusz miał na ten temat własne zdanie, wersję, według której „szczęście” jego przyszłego teścia było rezultatem działania eliksiru aborcyjnego. W każdym razie, do chwili urodzenia najstarszej córki, Druella Black przez piętnaście lat miała „problemy z donoszeniem ciąży”. A jednak Bellę donosiła i urodziła bez żadnych problemów. Widać teraz Druella miała za zadanie urodzić w końcu syna despotycznemu mężowi, lecz natura, która nie lubi, gdy się nad nią znęcać, po swojemu zemściła się na państwu Black. Rok później urodziła się im Andromeda, jedenaście miesięcy później na świat przyszła mocno niedonoszona Narcyza, a potem był tylko szereg poronień, które ostatecznie zrujnowały zdrowie pani Black. Słuchając gadania swoich cioteczek z Reims o cierpieniach „biedaczki Druelli”, Lucjusz upewnił się, że cała ta plotka była bardzo bliska prawdy, lecz potwierdzić ją bądź jej zaprzeczyć mógł wyłącznie Cygnus Black. A zapytanie staruszka wprost, dlaczego oddaje swoją piękną, młodziutką córkę prawie dwa razy od niej starszemu, niewyróżniającemu się niczym szczególnym narzeczonemu, zaryzykowałby wyłącznie wariat.
Jakkolwiek by to nie było, zeszłej zimy odbyły się oficjalne zaręczyny, wiążące magicznym kontraktem samą Bellę. Biedaczka, widać do samego końca miała nadzieję, że ojciec umrze wcześniej niż ona osiągnie odpowiedni wiek i kiedy ta nadzieja zgasła, dziewczyna jakby zerwała się z łańcucha. W ciągu zeszłego roku w Hogwarcie nie pozostał ani jeden czystokrwisty uczeń starszy niż czwartoklasista, któremu by siebie nie zaproponowała. Inny problem, że ponad połowa z nich nie przyjęła szczodrego daru – jedni ze strachu przed tajemniczym narzeczonym, o którym krążyły słuchy, że pasjonuje się czarną magią i ma bardzo niemiłych „kolegów po fachu”, a inni z przyczyn osobistych. Tych, którzy się nie oparli pokusie, można było łatwo wskazać: Bella wykluczyła ich z „drugiej próby”, którą rozpoczęła na początku szóstej klasy. Swoją drogą, od Lucjusza też dość szybko się odczepiła, nie chcąc ostatecznie psuć swoich stosunków z siostrą.
A z kolei biedaczek Macnair musiał wytrzymać prawdziwe oblężenie – od niezręcznych dziewczęcych zalotów, w stylu dzisiejszej próby rozpętania awantury, do silnego afrodyzjaku, który wlała mu pewnego razu do soku dyniowego. I choć w osobistym spisie Belli było jeszcze niemało imion, koło których nie postawiła jeszcze ptaszka, to nie wiedzieć czemu, ale upór Waldena drażnił ją ponad wszystko. A może problem leżał w sposobie, w jaki raz za razem dawał jej do zrozumienia, że nie jest zainteresowany? W rezultacie Bella całkiem straciła serce do kolekcjonowania, cały wysiłek skupiając na jednym obiekcie i Lucjusz już się przygotował do bycia świadkiem pasjonującej potyczki, gdy nagle wszystko się skończyło.
Po feriach bożonarodzeniowych Bella znów stała się samą sobą. No, może prawie sobą. Wróciła do dawnego obrazu królowej Slytherinu z zacięciem dowódcy, znów zaczęła rozmawiać z kolegami z klasy bez poprzedniego podtekstu seksualnego, a dla tych, którzy byli na tyle głupi, by wspominać jakieś dawne „stosunki”, zawsze miała na podorędziu różdżkę. Lecz w tym czasie coś się w niej jednak kardynalnie zmieniło, jakby dziewczyna w międzyczasie wydoroślała, a teraz starannie grała rolę tej Belli, jaką była przed swoim buntem.
Wiedząc, że Bella ferie spędziła u Lestrange'ów, Lucjusz zapytał Narcyzę, czy jej siostra odnalazła wspólny język ze swym narzeczonym. Cissa tylko zamachała rękami, zapewniając, że „taki nieociosany chłop, tyle że czystokrwisty” zdecydowanie nie mógł wywołać u Belli żadnych uczuć, z wyjątkiem głębokiej pogardy. Za to opowieściami o jego przyjacielu, to dosłownie zamęczyła swoje siostry. I rzeczywiście, od początku roku najstarsza Black niejednokrotnie wspominała o tajemniczym arystokracie, z którym zapoznał ją przyszły małżonek, a po Wielkiej Nocy zaczęła z nim intensywnie korespondować. Kiedy puszczyk Blacków przynosił jej kolejny zwój z charakterystyczną czarno-zieloną pieczęcią, Bella na kilka dni pogrążała się w swego rodzaju zadumie – na poważnie pracowała nad odpowiedziami i nawet zasiadywała się w bibliotece, wyszukując tam jakieś potrzebne jej informacje. „Można by pomyśleć, że on cię egzaminuje. – Cissa była złośliwa. – Jakbyś nie list pisała, a esej dla Binnsa.” W odpowiedzi Bella tylko błysnęła ciemnymi oczami i już więcej nikt nie widział jej piszącej listy w pokoju wspólnym, choć wszyscy i tak wiedzieli, że ona nadal starannie układa każde zdanie i obkładając się całą dostępną literaturą, sprawdza każde słowo, które spływa spod jej pióra. Było trudno uwierzyć w to, ale siedemnastoletnia dziewczyna starała się swoim umysłem zrobić wrażenie na czarodzieju, który z informacji Narcyzy, był nawet starszy niż narzeczony Belli, a ten miał już koło czterdziestki. I byłoby to dość śmieszne, jeśliby z zachowania dziewczyny nie wyzierał przerażający obłęd.
Przez pozostały czas, którego nie poświęcała myślom o tajemniczym korespondencie, Bella zachowywała się stosownie do wieku: denerwowała się egzaminami, wydymała usta, narzekała na Filcha, plotkowała, kręciła się przed lustrem i niewinnie flirtowała. Lecz Macnair i tu postanowił być wyjątkiem od reguły. W każdym razie, Lucjuszowi się wydawało, że Walden był jedynym, kto nie dostał od Belli amnestii, którą objęła męską część Hogwartu. Uczciwie starała się traktować go na równi z innymi chłopcami, lecz jakieś dziwne napięcie przez cały czas było widoczne i przekonywało uważnych obserwatorów, że pojedynek nadal trwa, tylko na o wiele głębszym poziomie. Lucjusz nie wiedział, co o tym wszystkim myślał Macnair.
Pomimo tego, że ze wszystkich uczniów z jego roku Walden był najbliższy temu, kogo Lucjusz mógłby nazwać przyjacielem, ich stosunki były zbudowane na niezwykłym fundamencie. Oni praktycznie nie rozmawiali o sprawach poważnych bądź osobistych, nie dążyli do spędzania ze sobą jak największej ilości czasu i zajmowania się czymś wspólnie, lecz pewne wewnętrzne pokrewieństwo czyniło wszystkie te atrybuty normalnej przyjaźni nieobowiązkowymi, a czasem nawet zbędnymi. Lucjusz zachwycał się żelaznym opanowaniem Waldena, już wtedy, gdy ten w młodszych klasach przeciwstawiał się sforze bogatych uczniów, wśród których był i sam Malfoy, drwiących z niego z powodu utraconego majątku Macnairów. Walden nie był pierwszym synem w rodzinie i już wtedy, kiedy większa część jego kolegów z klasy jeszcze nie myślała o niczym poważniejszym niż quidditch lub najbliższe wyjście do Hogsmeade, całą swą uwagę skupiał na nauce, rozumiejąc, że po zakończeniu szkoły nie będzie mógł liczyć ani na pieniądze rodziców, ani na pożyteczne znajomości, chyba że sam je zawrze. Lucjusz przestał go drażnić, kiedy wydoroślał na tyle, by docenić spokojną godność, z którą przedstawiciel rodu, nie mniej starożytnego niż ród Malfoyów, przyjmuje swą żałosną pozycję i to, jak słabo go to w gruncie rzeczy obchodzi. A w późniejszych latach szacunek został zastąpiony przez palącą zawiść – Walden, który od pierwszej klasy uczył się dzięki funduszowi stypendialnemu, Walden, który będzie zmuszony pójść do jakiegoś zawszonego oddziału ministerstwa, żeby nie umrzeć z głodu, Walden, za którego ani jeden czystokrwisty czarodziej nie wyda swojej córki – ten Walden był bardziej wolny niż jedyny spadkobierca jednej z najbogatszych rodzin Brytanii, który od pieluch przywykł do życia księcia i jak książę był przygotowywany do odziedziczenia całego królestwa. Macnair, który nie miał nic, oprócz szlachetnego nazwiska, był prawdziwym właścicielem swego życia, a w tym czasie Lucjusz, który mógł dostać wszystko, czego sobie zażyczył, z każdym rokiem coraz wyraźniej rozumiał, jak bardzo mocno jest oplątany rodzinnymi zasadami, obowiązkami i koniecznością spełnienia oczekiwań ojca.
Ze swej strony Walden, jak się wydawało, rozumiał naturę gwałtownych uczuć, które szalały w Malfoyu i spokojnie je przyjmował. Jeśli Lucjusz – miłośnik dłubania w ludzkich duszach i rozstawiania wszystkiego po półkach i skrzynkach – zobaczył w niezależnym koledze ciekawy okaz i czerpał ogromną przyjemność z powolnego i ostrożnego badania go, to Macnair na odwrót – nigdy nie próbował sięgać głębiej, jak gdyby odkrył dla samego siebie to, co najważniejsze w „ślizgońskim księciu” i uznał go za godnego swego zaufania i milczącego, spokojnego przywiązania i nie widział konieczności pokazywać tego innym. Komunikacja między nimi składała się głownie ze spojrzeń: pytających, pełnych zrozumienia, akceptujących, kpiących, pełnych współczucia – i to rzeczywiście wystarczało, by czuć prawdziwą bliskość, tę niezwykłą więź, której nie był w stanie pojąć nikt, oprócz tych dwojga. I oto teraz wystarczyło, że Lucjusz na moment oderwał wzrok od konspektu, by złowić ostrzegawczy błysk w zmrużonych szarozielonych oczach, który oznaczał prośbę o powstrzymanie się od wypowiadania tego, co sobie właśnie pomyślał, jaka by świeża, odkrywcza bądź błyskotliwa ta myśl nie była. Lekko wzruszając ramionami, Lucjusz wrócił do czytania, lecz w tym momencie do jego ramienia przylgnęła nadal nudząca się Bella:
– A ty co robisz, Luc? – zapytała tym samym rozkapryszonym tonem, którym próbowała zwrócić na siebie uwagę Macnaira.
– Przygotowuję się do egzaminu. – Lucjusz podtrzymał rozmowę. Zbywanie dziewczyn nie było w jego stylu, do tego wyraźnie widział, że Bellę dręczy wściekłość o to, że przed momentem zrobiła z siebie idiotkę przed wszystkimi i że rozpaczliwie próbuje ona pokazać, że nic się nie stało. – Z historii magii. Tobie też, swoją drogą, by to nie zaszkodziło.
– Historia magii, to absolutnie bezsensowny przedmiot. – Dziewczyna się skrzywiła. – Ministerstwo wyrzuciło z programu tematy związane z prześladowaniami czarodziejów w czasach średniowiecza, żeby nie prowokować uprzedzeń w stosunku do ludności mugolskiej. – Ostatnie zdanie było wypowiedziane z naciskiem, jak gdyby Bellatriks cytowała kogoś, z kim się kategorycznie nie zgadza. – Próbują nas przekonać, że cała magiczna historia składała się wyłącznie z niekończących się wojen z goblinami, wyższymi wampirami i olbrzymami, bezwstydnie wymazując najbardziej haniebne stronice...
– To nieprawda – wmieszała się Teodora Burke, odrywając się od książki. – Niczego nie wymazują. Nawet w zeszłym roku zadawali esej z biografii Wycliffa, nie pamiętasz? A w siódmej klasie akurat będziemy dokładnie przerabiać średniowiecze. Dobrze o tym wiem, nawet widziałam w notatkach Christiana do owutemów oddzielne pytanie „Święta Inkwizycja”. Zresztą możesz zapytać naszych absolwentów!
– Po co mam ich pytać, przecież na własne oczy widziałam podręcznik. – W oczach Belli zapłonął mroczny płomień. – Podrzucę ci temat do przemyśleń: całą działalność Inkwizycji zrzucają tam na polityczną opozycję, którą zorganizowali i wspierali sami czarodzieje. Nawet Torquemada, był tylko szalonym charłakiem, który Hiszpanię utopił we krwi z pragnienia zemsty za dziecięce rozczarowanie! Prawda, że ślicznie?!
– Według innej wersji, był pod Imperio – skomentował Lucjusz. – Tylko imienia tego, kto go zaczarował, historia nie raczyła zachować. Bardzo wygodnie...
– Dokładnie! O tym właśnie mówię. – Bella ucieszyła się ze wsparcia. – Magiczna Europa się praktycznie wyrodziła – i jakie wytłumaczenie nam proponują? Żadnego! Nawet dziecko nie uwierzy we wszystkie te brednie o tym, że polowanie na czarownice nie miało nic wspólnego z prawdziwym prześladowaniem czarodziei. Oczywiście, Brytania miała szczęście, tutaj był Wycliff, lecz problem nie zniknął. I skoro ministerstwo uważa mugoli za takich nieszkodliwych, to czemu nadal się przed nimi ukrywamy?
– A co to zmieni, że uznamy ich za niebezpiecznych? – Teo odsunęła za ucho długi rudy kosmyk i zatrzaskując książkę, wstała z powalonego pnia, na którym siedziała. – Wypowiesz im wszystkim wojnę? Czy będziemy się ukrywać, jak wcześniej, tylko trzęsąc się ze strachu?
– Nie, uspokajać się bajeczkami – odcięła się Bella, również wstając. – O tym, że mugole nie chcieli torturować, truć i palić na stosach naszych przodków. O tym, że nie są winni zniszczenia unikalnych bibliotek i cennych artefaktów. O tym, że czasy się zmieniły i teraz można się z nimi przyjaźnić i rodzić im dzieci. – Jej twarz wykrzywił grymas obrzydzenia, a oczy znów drapieżnie błysnęły spod powiek.
– Nie dramatyzuj, Bella. – Teodora zachmurzyła się lekko, ewidentnie niezadowolona z tego, ze pozwoliła się wciągnąć w dyskusję o polityce. – Winisz współczesnych mugoli o to, za co nijak nie mogą być odpowiedzialni. Jeśli chcesz wiedzieć, to „Młot na czarownice” został jeszcze pod koniec piętnastego wieku osądzony przez Inkwizycję, a prosty lud nigdy nie popierał tej inicjatywy kościoła katolickiego...
– Oni tylko chodzili podziwiać cotygodniowe auto-da-fe – mruknął półgłosem Lucjusz.
– ...dlatego, że cierpieli z powodu Inkwizycji nie rzadziej, niż prawdziwi czarodzieje – kontynuowała niezmąconym tonem Teo. – I między innymi, sami mugole uważają działalność Świętej Inkwizycji za wstydliwą kartę w swojej historii i to pomimo tego, że nawet nie podejrzewają prawdziwych rozmiarów strat, jakie zadano wówczas magicznemu światowi.
– Teo, ależ ty jesteś naiwna – odpowiedziała Bella fałszywie słodkim tonem, w którym wyraźnie dały się słyszeć stalowe nuty. – Oni gotowi są uznać działalność Torquemady, Sprangera, Kramera za potworną pomyłkę właśnie dlatego, że uważają iż magia nie istnieje. A jeśliby się dowiedzieli, że wiedźmy naprawdę istnieją – natychmiast zrewidowaliby swój stosunek zarówno do metod, jak i do zadań Inkwizycji. I z pieśnią na ustach zawlekliby na stosy wszystkich, kogo nie dobili w szesnastym wieku. Oto dlaczego trzeba rozumieć, że każda szlama wpuszczona do naszego świata, to groźba dla nas wszystkich. Nie mówiąc już o tym, że oni swymi brudnymi łapami niszczą wielowiekowe tradycje, nawet nie domyślając się ich istnienia, rodzą charłaków i osłabiają naszą pulę genetyczną. Samą swoją obecnością obrażają czystokrwistych czarodziejów, zmuszonych znosić to, że potomkowie katów mają teraz te same prawa, co ci...
– Co do charłaków i puli genetycznej, to zdecydowana nieprawda – przerwała jej szybko Burke. – Na mugoloznawstwie pokazywano nam statystykę, z której wyraźnie widać...
– I ty temu wierzysz? – zapytał Lucjusz. – Wydaje mi się, że rozmowa zaczęła się od tego, że Bella wyraziła zwątpienie w nasze ministerstwo, które tak dobiera program nauki, żeby już od szkolnej ławy formować w podrastającym pokoleniu określony stosunek do aktualnego, mugololubnego kierunku politycznego. I w sumie jestem skłonny w wielu punktach się z nią zgodzić. Zwłaszcza, że spreparowanie statystyki nie byłoby żadnym problemem...
– Nie możecie tego wiedzieć na pewno! – Teo z uporem zadarła podbródek. – Lubię mugoli nie bardziej niż wy, lecz nie rozumiem, czemu zacięliście się na średniowiecznych strachach, które nie mają niczego wspólnego z naszym życiem codziennym. Cała ta mugolofobia, jak i każda inna fobia, tylko utrudnia nam życie – popatrzcie chociażby na wojny między domami! A na politykę ministerstwa i tak nie mamy wpływu, dlatego nie widzę powodów do wymazywania i przekłamywania szkolnego programu.
– A nigdy nie przyszło ci do głowy, że los magicznego świata już po zakończeniu szkoły może się okazać w naszych rękach? – powiedziała Bella z patosem. – I to właśnie my będziemy ustalać polityczny kurs, dlatego też zawczasu będą nam robić wodę z mózgu!
– Osobiście po szkole nie zamierzam się zajmować niczyim losem, poza swoim własnym – odpowiedziała Teo z marzycielskim wyrazem twarzy. – Od razu po szkole planujemy z Christianem się pobrać i będziemy wychowywać małych czystokrwistych Nottów, dlatego też problem integracji szlam zajmuje mnie czysto teoretycznie. Tu, w Hogwarcie, spokojnie mogę znosić ich obecność, a w przyszłości wcale nie będę się z nimi stykać. Słowo honoru, robicie z igły widły – takie jest moje zdanie. A co ty o tym myślisz, Waldi? – zwróciła się do Macnaira, który w milczeniu przysłuchiwał się ich sporowi, cały czas leżąc na plecach, z rękami zarzuconymi za głowę.
– Myślę – zaczął powoli, siadając, aby lepiej widzieć kolegów z klasy – że w pięknej główce naszej Belli od niedawna pojawiają się ciekawe myśli. I w sumie zastanawiam się, skąd tyle nacisku... i pasji...
Sądząc z tego, jak wściekle rozdymały się jej arystokratyczne nozdrza, Black zdecydowanie planowała włożyć w swoją odpowiedź wspomniany nacisk i pasję, lecz w tym momencie do rozmowy wmieszał się Filip Parkinson, który podniósł głowę znad labiryntu z kamieni, który układał wraz z Peneasem Greengrassem:
– A ja myślę, że skoro wszyscy opuściliśmy dziś obiad, byłoby dobrze zdążyć do zamku na kolację. Dlatego proponuję postanowić co następuje: a – w celach utrzymania czystokrwistej puli genowej, uznać wydrapywanie oczu koledze z domu za zdradę i karać w myśl prawa wojennego, b – w celach ograniczenia negatywnych myśli i stresu przedegzaminacyjnego powstrzymać się od ostrych politycznych dyskusji w miejscach zwiększonego nagromadzenia niestabilnych emocjonalnie kolegów z klasy, i w końcu, c – wysłać ekspedycję ratunkową na poszukiwania naszej słodkiej parki – i machnął ręką w stronę głazów, za które udali się Prewett z Wellfarberem.
– Klaun – prychnęła Bella z pogardą i nie czekając na nikogo, udała się w kierunku szkoły, lecz Lucjusz widział, że ona w sumie jest wdzięczna Filipowi, który nie dał jej po raz kolejny wdać się w z góry przegraną potyczkę z nieporuszonym Macnairem. Niezwykły talent Parkinsona do tworzenia we właściwym momencie z kamienną twarzą prawdziwego dzieła sztuki oratorskiej nie raz pomagał łagodzić konflikty w Slytherinie. Po prostu nie można było na serio się wściekać, patrząc, jak niewysoki, krótkonogi chłopak teatralnie grozi krótkim palcem, malowniczo wyciąga ręce w kierunku horyzontu, czy też z uduchowieniem mierzwi włosy, wypowiadając całe potoki kancelaryzmów. Podając Waldenowi rękę, by pomóc mu wstać z ziemi, Lucjusz po raz kolejny pomyślał, że Fil był o wiele bardziej godny znaczka prefekta, niż on sam.
Nie czekając, aż Teodorze uda się wywołać Amandę i Stefana, Lucjusz z Waldenem poszli za Bellą, lecz kiedy tylko przeszli przez granicę nieodnajdowalności, bujna czarna grzywa dziewczyny mignęła już koło szklarni.
– I po co ty ją drażnisz. – Lucjusz jednak nie wytrzymał. – Bella jest dziewczyną pełną emocji i pamiętliwą. Podpaść jej...
Macnair zatrzymał go wymownym spojrzeniem, które jasno dawało do zrozumienia, że na ten temat nie życzy sobie rozmawiać ani teraz, ani w najbliższej przyszłości.
Lucjusz tylko westchnął w myślach, próbując przepędzić palącą ciekawość, która była jedną z głównych cech jego charakteru i której nie był w stanie się nijak pozbyć.
U wejścia do Wielkiej Sali natknęli się na Sprout, która gdzieś szła, przyciskając do piersi wielki zwój.
– O, pan Malfoy, co za szczęście! – Nauczycielka ucieszyła się szczerze. – Profesor McGonagall zostawiła na stole grafik z letnimi urlopami personelu, czy nie mógłby pan ją dogonić i wręczyć jej...
– Oczywiście, proszę pani. – Lucjusz zdecydował się być dobrym chłopcem. – Dokąd się skierowała?
– Myślę, że do siebie – powiedziała Sprout, nie do końca przekonana. – Proszę iść w kierunku wieży Gryffindoru, mam nadzieję, że ją pan dogoni. – Kiwając głową z wdzięcznością, profesor zielarstwa wróciła do Wielkiej Sali.
– Jeśli chcesz, to pójdę z tobą – zaproponował Walden. – Spóźniać się na kolację w towarzystwie jest jakoś tak mniej przykro.
Lucjusz kiwnął głową i uśmiechnął się, dochodząc do wniosku, że mimo całego swego spokoju, Macnair obawia się spotkania z Bellą sam na sam. Lecz nie planował więcej poruszać tego tematu, więc przez pewien czas w milczeniu wchodzili po głównych schodach.
– Pewnie McGonagall biega po schodach w swej kociej postaci. – Zdyszany Walden w końcu przerwał milczenie. – W ten sposób nigdy jej nie dogonimy, a hasła Gryfów, oczywiście, nie znasz. – Chciał coś jeszcze dodać, lecz nagle podniósł rękę, wskazując coś w górze i zapytał ze zdziwieniem. – A to co za przywidzenie?
Lucjusz spojrzał w kierunku, który wskazywał przyjaciel i zauważył, że na jednej z platform czwartego piętra, wprost na kamiennych płytach, siedzi po turecku, z twarzą utkwioną w jakimś zwoju, ta sama dziewczyna, dla której w poniedziałek „urządzał wycieczkę”. Od tamtej pory Lucjusz widział dyrektora całego i żywego, z czego wyciągnął wniosek, że albo dziwna wiedźma nie miała złych zamiarów, albo Dumbledore sobie z nią poradził. W każdym razie, to już nie dotyczyło Lucjusza i zdążył zapomnieć o dziewczynie, przekonany, że tak czy inaczej, już dawno opuściła zamek. A tu znów ona – siedzi jak władczyni, czekając aż będzie mogła zejść, jak gdyby nie było to nic dziwnego!
Wchodząc po swoich schodach, Lucjusz krzyknął do niej:
– Ej, cześć! Co ty tu robisz?
Dziewczyna drgnęła i bardzo nieprzyjemnie popatrzyła na niego z góry.
– A na co to wygląda? – zainteresowała się z kpiną w głosie. – Wracam z biblioteki.
– Wracasz? – Lucjusz pytająco wygiął brew – był to ruch, który podpatrzył u własnego ojca. – Dokąd to?
– Do siebie – odcięła się i znów wpatrzyła w pergamin, jednoznacznie dając do zrozumienia, że rozmowę uważa za zakończoną.
Lucjusz wzruszył ramionami i poszedł dalej. Idący tuż za nim Macnair, kiedy zrównali się z jej platformą obrzucił uważnym spojrzeniem małą impertynentkę, lecz ona już więcej nie unosiła głowy, całkowicie ignorując wchodzących do góry Ślizgonów.
– Co to za jedna? – zaciekawił się Walden, kiedy ze schodów skręcili w korytarz prowadzący do wieży Gryffindoru.
– Nie mam pojęcia – odpowiedział szczerze Lucjusz.
***
Tydzień przeznaczony na przygotowania do egzaminów dobiegał końca i Jane zaczęła się zastanawiać, czy nie zwrócić się do Poppy o eliksir uspokajający. Nie pamiętała, żeby kiedykolwiek denerwowała się tak mocno – pozostając bez wsparcia Harry'ego i Rona, którzy zwykle wyśmiewali jej wieczny przedegzaminacyjny niepokój. „Co za bzdura, przecież doskonale wiem, że jestem gotowa, jak zwykle. Dlaczego koniecznie muszę to jeszcze od kogoś usłyszeć?” Nade wszystko Jane martwiła się starożytnymi runami i historią magii, których nie wykładano na akademii i do których nie zaglądała od samego zakończenia szkoły. Na tej liście mogło też znaleźć się zielarstwo, astronomia i numerologia, lecz pierwsze dwa, zdecydowanie „praktyczne” przedmioty Jane miała nadzieję zdać dzięki „pamięci rąk”, a ostatni zawsze był jej ulubionym przedmiotem i głęboko siedział w głowie. „Poradzę sobie. Poradzę – powtarzała, znów losowo wybierając pytanie z listy egzaminacyjnej, którą dał jej Dumbledore. – Piętnasty Konwent Druidów: postanowienia i ich znaczenie przy tworzeniu niezawisłej irlandzkiej społeczności magicznej, Wielka Schizma w 1641 roku... No, to pamiętam doskonale. Finnigan i Tomas o mało się wtedy nie pobili, dyskutując na ten temat w pokoju wspólnym Gryfonów.” Tym niemniej, nakreśliła ogólny plan odpowiedzi i otworzyła książkę, żeby tylko sprawdzić daty, gdy usłyszała czyjeś głosy.
Jane spochmurniała – przez zeszły tydzień zdążyła się przyzwyczaić do tego, że bibliotekę ma praktycznie tylko do swojej dyspozycji. Ze słów dyrektora zrozumiała, że uczniowie dostali zgodę na przygotowywanie się do egzaminów tam, gdzie im najwygodniej, a że mieli wszystkie niezbędne książki, nikt nie przychodził do biblioteki. Jane także wolałaby siedzieć na swoim tarasie niż uczyć się pod ciężkim spojrzeniem madame Pince, która wyglądała dokładnie tak samo, jak dziewczyna ją zapamiętała z czasów swojej nauki i tak samo podejrzewała wszystkich o niecne zamiary zniszczenia własności szkoły. Lecz w sumie, pusta biblioteka przegrywała z tarasem tylko brakiem słońca, którego tak potrzebowała chorobliwie blada skóra Jane, i niemożliwością wypicia herbaty w czasie nauki. Cała reszta jej absolutnie pasowała, a przynajmniej dopóty, dopóki mogła pracować w pełnej ciszy. Lecz teraz do biblioteki zbliżała się głośna kompania i madame Pince, siedząca za swoim biurkiem, z dezaprobatą wydęła wargi na samą tylko myśl o mającym nadejść „najeździe młodych barbarzyńców”.
Barbarzyńców było pięcioro: dwie dziewczyny i trzech młodzieńców w wieku szesnastu-siedemnastu lat. Tylko jedna z dziewczyn nosiła szkolną szatę, wszyscy pozostali ubrani byli zwyczajnie, dwoje z nich – wysoki, ogniście rudy chłopak, trochę przypominający Rona i szeroki w ramionach, opalony blondyn – mieli na sobie dżinsy i koszulki. Widać było, że cały poranek spędzili na zewnątrz i do zamku przyszli tylko coś sprawdzić. Całe towarzystwo pewnie skierowało się do półki z bestiariuszami, za którą stał stół Jane. Młodzi ludzie rozproszyli się wzdłuż długiej półki i zaczęli ją z ożywieniem przetrząsać, rozmawiając w czasie poszukiwań.
– Jestem absolutnie pewna, że na własne oczy widziałam ten opis – mamrotała niewysoka ciemnowłosa wiedźma w jasnej szacie z jakiegoś lekkiego materiału, która krojem trochę przypominała tunikę. Jej okrągła, zaaferowana twarz pojawiła się na moment w luce, zrobionej przez solidny tom, który zdjęła z półki i Jane na moment zatchnęło. Zdziwionymi szaroniebieskimi oczami spoglądała na nią młoda Alicja Longbottom. „Jeszcze nie Longbottom” – poprawiła się w myślach Jane, pospiesznie opuszczając spojrzenie na swój pergamin.
– Fab – zawołała niezbyt głośno Alicja. – Fabian!
Rudy chłopak, stojący tuż obok niej, przysunął się jeszcze bliżej i zaczęli naradzać się szeptem, który nie zostawił Jane nawet cienia złudzeń, że rozmowa dotyczyła jej samej. W tym momencie dołączył do nich trzeci chłopak, który nie dostosował się do zasad konspiracji i rozsuwając książki, zapytał pełnym głosem:
– Gdzie? – W tym momencie jego wzrok natknął się na Jane i ta znów uniosła głowę, czując, że tym razem nie uniknie rozmowy. – Cześć! – Jego twarz rozświetlił życzliwy uśmiech. – Jestem Frank, a co ty tu...?
– Nazywam się Jane. W sumie to na przyszły rok przenoszę się do Hogwartu – przedstawiła się Jane, uśmiechając się w odpowiedzi. Teraz było tak łatwo myśleć o Franku, jako o ojcu tak samo chętnie uśmiechającego się Neville'a z identycznymi jak u niego odstającymi uszami, a nie jako o pacjencie czwartego piętra szpitala św. Munga.
– A, jasne. Cóż, w takim przypadku – witaj! Jeśli będziesz czegoś potrzebować, zwróć się do mnie. – Frank wyciągnął do niej szeroką dłoń wprost przez półkę i Jane wstała zza stołu, żeby ją uścisnąć.
– Frank jest prefektem Gryffindoru – wyjaśniła dziewczyna, żartobliwie szturchając chłopaka w bok. –- Ale w tym roku kończy szkołę. A ty, na który rok pójdziesz?
– Jeśli uznają wyniki egzaminów, to na siódmy.
– Więc będziemy się uczyć razem. Przy okazji, jestem Alicja Cadogan.
– Bardzo mi miło, Jane Knightley.
– Ej, a mnie nikt nie planuje przedstawić? – Rudzielec obszedł półkę i stanął przed Jane. – Fabian Prewett, do usług, piękna pani. – Skłonił się przed nią żartobliwie. – Najdostojniejszy przedstawiciel szlachetnego domu Lwów.
Jane zaśmiała się, wyciągając do niego rękę. „To chyba ten sam Fabian – młodszy brat pani Weasley – przypomniała sobie dziewczyna. – Wygląda na to, że smutne wspomnienia czekają mnie na każdym kroku.” Fabian usiadł przy jej stole, wyciągając długie nogi w poprzek przejścia i spojrzał na Jane wyczekującym wzrokiem.
– No, opowiedz nam coś o sobie! – poprosił niecierpliwie, patrząc na nią z góry.
„A oczy ma dokładnie takie same jak Ginny” – pomyślała dziewczyna.
– Nie zwracaj uwagi na Faba. – Alicja, która podeszła w międzyczasie, zmierzwiła rudą czuprynę przyjaciela. – On nie wie nic o dobrych manierach, choć ze wszystkich sił stara się zrobić odwrotne wrażenie.
Fabian prychnął i umknął spod jej ręki z bardzo obrażonym wyrazem twarzy. W tym momencie dołączył do nich Frank i reszta towarzystwa – dziewczyna w szkolnej szacie i jasnowłosy młodzieniec, którzy aż do tej pory przeglądali sąsiednią półkę. Dziewczyna kogoś jej przypominała. „Jeśliby nie symbol Ravenclaw na znaczku prefekta i nie ten szczery uśmiech, to można by pomyśleć, że...”
– A to Andromeda Black i Ted Tonks – przedstawił ich Frank. – Ted to mój kolega z Hufflepuffu, a Andromeda jest na jednym roku z Fabem.
– Jane Knightley. – Dziewczyna przedstawiła się po raz trzeci, zaczynając się już przyzwyczajać do tego imienia.
– Znaleźliśmy go, Alicjo! – pochwaliła się Andromeda, pokazując jakąś książkę. – Tu napisano, że smoczęta wykluwają się śnieżnobiałe, a następnie ich łuska nabiera srebrzystobłękitnej barwy, który zresztą jest wspomniany w klasyfikacji Skamandera, a na starość stają się ciemnoniebieskie.
– Smoczęta, to nie smoki! – krzyknął Fabian z oburzeniem. – Mowa była o dorosłych smokach.
– Nic podobnego! – Alicja pokazała mu język, chowając się wcześniej za plecy Franka. – Mówiłam tylko, że widziałam opis, w którym mówiono, że Szwedzki Krótkopyski bywa koloru białego. Tak więc przegrałeś, nie próbuj się wykręcać! Fab uważa się za wielkiego specjalistę od smoków – wyjaśniła półgłosem.
– Czegoś nie rozumiem, przyleźliśmy tu, odrywając się od nauki do egzaminów, tylko przez wasz głupi spór?! – krzyknął Frank, lecz było widać, że nie złości się na poważnie. – Myślałem, że do sumów tego potrzebujecie...
– Nie burcz – przerwała mu pieszczotliwie Alicja. – I do sumów może nam się przydać, i ogólnie, dobrze jest wiedzieć, nie można przecież przez cały dzień myśleć wyłącznie o egzaminach, a tak to przynajmniej się przespacerowaliśmy.
– Do tego – podchwycił Fabian – gdybyśmy tu nie przyszli, nie spotkalibyśmy Jane. – Po raz kolejny ukłonił się w jej kierunku. – Tak przy okazji, czemu siedzisz w zamku, kiedy na zewnątrz jest tak wspaniała pogoda?
– Nie wolno mi wynosić książek z czytelni – wyjaśniła. – Dlatego muszę uczyć się tutaj.
– Zwariować można, co za sadyzm! – W roześmianych oczach Andromedy było tyle ciepła, że pierwsze wrażenie, jakoby była bardzo podobna do Bellatriks, szybko zniknęło. „Przecież i Harry o tym wspominał” – przypomniała sobie Jane.
– Właśnie, siedzieć tu samotnie, przy zamkniętych oknach. – Alicja skrzywiła się w grymasie, który miał zobrazować przerażenie i współczucie dla ciężkiej doli rozmówczyni, lecz jej wyraźnie widoczny wspaniały nastrój zniweczył wszystkie wysiłki.
– Możesz uczyć się z nami – zaproponowała Andromeda. – Alicja uważa, że skoro sumy ma już za sobą, a owutemy dopiero przed nią, to można się nie przygotowywać do egzaminów promujących do następnej klasy. Tak więc podręczniki leżą, nikomu nie są potrzebne...
– Ej! – Teraz Alicja próbowała wyrazić urazę, lecz również bezskutecznie. – To nieprawda, uczę się. Chociaż i tak wszystko doskonale pamiętam. Ale – zwróciła się do Jane – nie pogardzę towarzystwem. Chodź z nami, naprawdę! Przepytamy się nawzajem z posiedzeń Wizengamotu... Absolutnie nie jestem w stanie sama zakuwać ich postanowień – zasypiam z nudów.
W tym czasie, gdy Alicja wykazywała się elokwencją, przekonując Jane do przyłączenia się do ich kompanii, Fabian zgarnął ze stołu wszystkie notatki, które dziewczyna robiła w czasie nauki.
– Czy już nic więcej nas nie trzyma w tym strasznym pomieszczeniu? – zapytał, wręczając Jane jej własność. – W takim wypadku, chodźmy na powietrze.
I porywana przez grupę nowych znajomych Jane opuściła bibliotekę, posyłając słaby, przepraszający uśmiech skwaszonej madame Pince.
Rozdział 9.
Po naklejeniu etykietki na ostatni flakonik eliksiru krwiotwórczego, Jane z przyjemnością się przeciągnęła. W ciągu ostatniego miesiąca przyszło się jej solidnie napracować, lecz rezultat teraz cieszył oko. Nowiutkie laboratorium, choć nie mogło pochwalić się rzadkimi składnikami czy drogim wyposażeniem, było zorganizowane idealnie z punktu widzenia Jane. Oczywiście, mogła być dumna ze swojej pracy, a co najważniejsze – końcówka tego niekończącego się, długiego lata, która groziła, że zamieni się w prawdziwy koszmar, przeleciała prawie niezauważalnie.
Pierwszy tydzień po egzaminach dziewczyna zwyczajnie delektowała się wolnością i bezczynnością, będąc pozostawiona samej sobie i mając cały zamek do dyspozycji. Większą część czasu po prostu łaziła wokół jeziora, nie chcąc nawet czytać książek, które teraz już mogła wynosić z biblioteki dokąd tylko chciała. Po kilku dniach dotarło do niej, że poważnie żałuje, iż nie przyjęła zaproszenia od Alicji. Następnego dnia – że z niecierpliwością czeka na sowę od Faba, który każdy list do niej kończył stanowczą prośbą o rękę. Jeszcze jeden taki tydzień i dziewczyna zgodziłaby się uciec z nim do Rumunii, żeby razem badać smoki. Dokładnie tak samo zgodziłaby się uciec z Filchem na Wielką Rafę Barierową, żeby łowić i oswajać olbrzymie kalmary. I wówczas natknęła się na niewielkie pomieszczenie w skrzydle szpitalnym, znajdujące się dokładnie naprzeciwko jej drzwi. Jane podejrzewała, że niegdyś było tu laboratorium, ostatecznie system wentylacyjny tej części zamku był stworzony w dość charakterystyczny sposób, a to, że salka obok okazała się pomieszczeniem do przechowywania preparatów, sądząc z obecności półek zabezpieczonych zaklęciami chłodzącymi i przeciwsłonecznymi – tylko potwierdziło jej przypuszczenia.
Jej obecność w zamku zyskała sens. Po uzyskaniu zgody od Dumbledore'a, Jane wzięła się do pracy. Z pomocą niezastąpionego Kaczanka, wygrzebała z laboratorium i wyrzuciła wszystkie śmieci, którymi zagracano pomieszczenie w ciągu ostatnich dwudziestu lat, następnie skrzat zajął się naprawą wentylacji i wodociągu, a dziewczyna w tym czasie doprowadzała do porządku długie stoły laboratoryjne i półki w szafach. Okazało się to nie takim prostym zadaniem, ponieważ nie można było tego zrobić przy pomocy zwykłej transmutacji – wyposażenie do warzenia eliksirów nie mogło nieść śladu obcej magii, żeby nie wpłynęło to na właściwości składników. Dlatego też Jane była zmuszona opanować zaklęcie z działu Wyższych Czarów, które pozwalało na zaczarowanie narzędzi stolarskich i kierowanie nimi. Flitwick był bardzo zdziwiony, lecz z chęcią pomógł, nawet wziął nieduży udział w remoncie. Czerpiąc przyjemność z pracy z latającymi gwoździami i przecinakami, Jane samodzielnie zrobiła dość wygodny, wysoki taboret, który pozwoli jej obserwować zawartość kociołka bez konieczności wstawania.
O kociołki trzeba było poprosić Slughorna. Nie wiedząc, jaki będzie stosunek nauczyciela eliksirów do jej samowolki, Jane długo zbierała się na odwagę, a następnie pobiegła do dyrektora. Dumbledore po raz kolejny ją zadziwił.
– „Oczywiście, panno Knightley!” – wykrzyknął. – „Już rozmawiałem z Horacym i on gotów jest dostarczyć pani zestaw kociołków i czerpaków, a także zapas niezbędnych składników. Prawdę mówiąc, liczyłem na to, że może się pani okazać przydatna, tak jak pani obiecała. Profesor Slughorn wybiera się na urlop, a Poppy odkryła braki pewnych środków w swoich zapasach. Oczywiście, to może poczekać do początku roku szkolnego, ale jeśliby pani...”
– „Oczywiście, że jestem gotowa!” – zgodziła się z radością Jane. Ona i tak nie liczyła na to, że dyrektor pozwoli jej warzyć eliksiry dla skrzydła szpitalnego, mimo że sam uczestniczył w jej egzaminie z eliksirów, który zresztą zdała śpiewająco.
– „Cóż, w takim razie, zatrudniam panią jako praktykantkę i jest pani do dyspozycji Poppy do końca lata. Chyba nie miała pani innych planów?”
– „Nie, ale ja... W ogóle nie brałam pod uwagę...”
Dumbledore uśmiechnął się krzepiąco.
– „Przecież potrzebuje pani pieniędzy. Fundusz stypendialny zapewni pani środki na zakup szkolnej szaty, podręczników i innych przyborów szkolnych, zgodnie ze spisem, ale przecież ma pani jeszcze jakieś osobiste potrzeby i życzenia.”
Oczywiście, że były potrzeby. Od samego przybycia do Hogwartu, Jane chodziła w szacie, którą jej wydano w Mungu. Kaczanek co noc zabierał ją, żeby wyczyścić i odświeżyć, lecz była ona zbyt gruba, jak na lato i w rezultacie dziewczyna musiała pożyczyć ubranie od Poppy i transmutować je do swojego rozmiaru. W magii krawieckiej Jane nigdy nie była dobra, dlatego też była niezadowolona z tego, jak leżała na niej szata Poppy. Lecz o wiele bardziej niepokoił ją problem z bielizną, która była już całkiem znoszona przez ciągłe pranie. Z tego powodu pieniędzy potrzebowała rozpaczliwie, lecz była strasznie zawstydzona, kiedy dyrektor zaproponował jej pracę. Przecież wcale nie po to rozpętała remont laboratorium, a wyszło tak, jakby dosłownie zażądała zapłaty za swój trud.
W czasie, gdy Jane, czerwieniąc się, blednąc i jąkając, mamrotała słowa wdzięczności, Dumbledore napisał dyspozycję przyjęcia uczennicy siódmej klasy na stanowisko pomocnicy pielęgniarki.
– „Żałuję, że nie pomyślałem o tym wcześniej, ale podpiszemy dokument ze wsteczną datą, więc pod koniec sierpnia dostanie pani pieniądze od razu za dwa miesiące. Na razie mogę pożyczyć pani niezbędną kwotę...”
Na te słowa Jane pokręciła głową. Oczywiście, to było głupie, lecz ona i bez tego czuła się, jakby wybłagała jałmużnę. Do tego już była zadłużona u uzdrowicielki Vice i Toma z Dziurawego Kotła.
– „Nie trzeba, sir. Spokojnie mogę zaczekać do wypłaty.”
– „Ale to dopiero za dwa tygodnie” – uprzedził Dumbledore.
Jane tylko wzruszyła ramionami. Ostatecznie miała się czym zająć. I oto w końcu minęły te dwa tygodnie i dziewczyna z radością planowała wyprawę do Londynu. Już pojawił się skrzat z prośbą od dyrektora, żeby przyszła po swoją zapłatę i Jane, kończąc rozlewać świeżo uwarzone eliksiry do flakoników, umyła ręce i spróbowała się uczesać. Grzywka, która odrosła jej przez lato, uparcie zasłaniała jej oczy, niezależnie od tego, jak bardzo dziewczyna starała się ją zaczesać, czy też założyć za uszy. „Ostrzyc się, czy zapuścić?” – po raz kolejny ponuro zapytała samą siebie i w tym momencie drzwi do laboratorium otwarły się.
– Wybacz, że tyle to trwało! – Poppy podała jej pergamin. - Masz, napisałam zlecenie, żebyś mogła zamówić na Pokątnej brakujące składniki. Tylko poproś Dumbledore'a o podpis, żeby szkoła później zwróciła ci koszty. A jeszcze, nie wstąpiłabyś w Londynie na pocztę?
Poppy i tak nie pogodziła się z tym, że jej nowa przyjaciółka okazała się kolejną uczennicą i nadal odnosiła się do niej jak równej sobie. Nie żeby spędzały z sobą dużo czasu – cały lipiec pielęgniarka spędziła z rodziną we Francji, a kiedy wróciła, Jane była już pochłonięta swoim bezcennym laboratorium. Jednak razem jadły obiady i wieczorami piły herbatę na tarasie u Jane, gadając o tym, co Poppy robiła w czasie urlopu i jakiego fantastycznego chłopaka spotkała w Lyonie. Chłopak nazywał się Bernard Pomfrey i Jane uśmiechała się tajemniczo, słuchając skarg Poppy na to, że pomimo wszystkich zalet, nowy znajomy absolutnie nie odpowiada jej wyobrażeniom na temat przyszłego towarzysza życia. Do tego, chłopak był mugolem i dziewczyna jeszcze nie wyjawiła mu, kim ona jest. Wysyłała do niego listy z jednego z londyńskich urzędów pocztowych, a odpowiedzi otrzymywała na poste restante.
– Oczywiście, że wstąpię. To daleko od Pokątnej?
Poppy energicznie potrząsnęła głową, od tego ruchu jej loczki podskoczyły jak sprężynki:
– Niedaleko. Jeden dom od Dziurawego Kotła w lewo. Korespondencja dla Anne Duval. Tak się nazywam. – I zaśmiała się, widząc zdziwione spojrzenie Jane.
– Bardzo mi miło, Anne. – Dziewczyna uśmiechnęła się w odpowiedzi.
– Nie lubię swojego imienia. – Poppy machnęła ręką. - Dobra, biegnij już do dyrektora. I życzę ci, żebyś się zabawiła w Londynie. Zasłużyłaś na to po kilku miesiącach ciężkiej pracy.
– Dzięki za dobre słowo! – Jane prychnęła, zamknęła laboratorium i udała się do Dumbledore'a.
***
Przeklinając cały świat, Lucjusz spieszył dróżką wiodącą do Hogwartu, lewitując wiązkę nowych mioteł. Rozumiał, że wakacje się już dla niego skończyły, lecz i tak chciał jak najszybciej skończyć z nieprzyjemnym obowiązkiem. Po wspaniałym lecie, które spędził w willi Lestrange'ów, było podwójnie przykro powrócić do codzienności, w której ojciec pomiatał nim bez cienia wstydu. Czemu nie można było wysłać tych diabelskich mioteł ze skrzatem domowym czy też w bagażowym przedziale Hogwart Ekspresu? Dlaczego ostatecznie ojciec nie mógł sam wypełniać swoich obowiązków i osobiście dostarczyć do szkoły ekwipunek do quidditcha, który wybłagała madame Hooch? Lucjusz doskonale znał odpowiedzi na swoje pytania. Nie było żadnej potrzeby odrywać go od towarzystwa ciekawych ludzi i fantastycznego odpoczynku nad morzem, poza tym faktem, że Abraxas Malfoy nienawidził tracić kontroli nad swoim jedynym spadkobiercą.
Kiedy Bella zaprosiła jego, Sebastiana Crabbe'a i Christiana Notta, by spędzili sierpień w willi w Hiszpanii, która należała do rodziców jej narzeczonego, Lucjusz zgodził się bez entuzjazmu. Nad morze mógł pojechać sam, Malfoyowie posiadali willę między Hyères a Toulonem i niewielki domek letniskowy w Grimaud i dopóki żyła matka Lucjusza, każde lato spędzali na Lazurowym Wybrzeżu. Lecz Bella bardzo prosiła, Crabbe i Nott byli niezłym towarzystwem, a Lucjusz był niesamowicie ciekaw tego tajemniczego lorda, z którym obiecano go zapoznać. W rezultacie wybłagał od ojca kilka dni, a został prawie cały miesiąc. On wraz z Nottem przybył przy pomocy świstoklika i nie opuszczał terenu willi, więc nawet nie wiedział, w jakiej miejscowości się znajduje. Mieli do dyspozycji prywatną plażę, pomarańczowy sad i duży, chłodny dom, lecz praktycznie cały czas towarzystwo spędzało na małym patio. Patio tworzyły trzy ściany domu w kształcie litery „U”, od południa zaś odgrodzone było kratą porośniętą winoroślą. Przez furtkę w ogrodzeniu można było wyjść nad morze. Wszystkie sypialnie na parterze miały wyjście bezpośrednio na patio, dlatego też goście już od rana zbierali się tutaj. Leniwa rozmowa, zaczęta przy śniadaniu, ciągnęła się aż do samej sjesty, następnie zaś towarzystwo przenosiło się do domu, by znów, po kilku godzinach, wrócić na nagrzane płyty podwórka.
Oprócz Belli, Crabbe'a, Notta i Lucjusza, w willi odpoczywali bracia Lestrange i obiecany lord Voldemort, którego obecność była tym czynnikiem, dzięki któremu młody Malfoy mógł śmiało nazwać to lato najlepszym w swoim życiu. Od pierwszego wieczoru w towarzystwie Lorda (jak prosił się nazywać), opętanie Belli zaczęło się wydawać czymś zrozumiałym, a nawet naturalnym. Ten człowiek od pierwszego wejrzenia wywoływał zachwyt, który przy każdym nowym spotkaniu tylko wzrastał. Przyznał się, że rzeczywiście ukończył Hogwart prawie trzydzieści lat temu, lecz wyglądał młodziej niż bracia Lestrange. Jego arystokratyczna postawa, przenikliwe ciemne oczy, delikatne blade ręce, piękny, głęboki głos – dosłownie wszystko oczarowywało, lecz co najważniejsze – Lucjusz niemal fizycznie czuł fale potężnej magii, bijące z Lorda. Był przepełniony mocą, jakiej nie dało się poczuć nawet blisko Dumbledore'a, uważanego za najpotężniejszego czarodzieja stulecia.
Samo tylko pierwsze wrażenie wystarczyło, żeby Lucjusz zmienił plany i zgodził się zostać w willi na dłużej. A były jeszcze rozmowy. Lorda, który od początku robił wrażenie człowieka wykształconego i myślącego, naprawdę interesowało zdanie chłopców, którzy ledwo rok wcześniej zakończyli szkołę! Lucjusz, jako najmłodszy w towarzystwie z początku nie miał śmiałości brać udziału w poważnych rozmowach o nauce i polityce, aż Lord osobiście nie wciągnął go w ogólną dysputę. Natychmiast zapomniał o swych obawach, że wypowie jakąś głupotę. Ten zdumiewający człowiek rozmawiał z nim jak z równym – to był przywilej, którego Lucjusz nigdy nie otrzymał od własnego ojca. Rudolf, narzeczony Belli i jego brat Rabastan odnosili się do młodszych towarzyszy z szacunkiem, bez cienia wyższości, czy pogardy. Lord umiał zadawać takie pytania, na które można było samodzielnie znaleźć odpowiedź i wstyd z powodu niewiedzy szybko zmieniał się w zachwyt poszukiwań, w zajmujące wyzwania intelektualne, z których wszyscy trzej Ślizgoni wychodzili z honorem. To uczucie upajało nie gorzej niż stare wina, które Rudolf wyciągał z piwniczki.
Bella praktycznie nie brała udziału w męskich rozmowach. Z przyjemnością grała rolę pani domu i cieszyła się szczególną pozycją jedynej kobiety w towarzystwie. Lucjusz był przekonany, że to właśnie dlatego Bella nie zaprosiła ani Teo, ani nawet własnej siostry, choć przyzwała jego i Notta. Bella nie znosiła konkurencji, co stało się wyraźnie widoczne, gdy przybyła jeszcze dwójka gości – Amycus i Alecto Carrow. Ta dwójka, jak to zrozumiał Lucjusz, uczyła się w Durmstrangu i została zaproszona do willi przez Lorda. Też niedawni absolwenci, jednak zdecydowanie odróżniali się od Crabbe'a i Notta, co wyraźnie ukazywało ogromną przepaść między Hogwartem a Durmstrangiem. Sebastian i Christian, którzy przeczytali stosy pozycji z Działu Ksiąg Zakazanych, a dotyczących czarnej magii, w porównaniu z Carrowami robili wrażenie trzecioklasistów z Hufflepuffu. Brat i siostra wyglądali tak, jakby praktykowali wszystko to, o czym Ślizgoni tylko czytali. Zwłaszcza Alecto. Początkowo przywodziła Lucjuszowi na myśl tę dziewczynę, która o mało co nie przeklęła go w pustym hallu w czasie nocnej burzy – gwałtownymi, nieoczekiwanymi ruchami, gotowością chwycenia za różdżkę, odskoczenia, zrobienia uniku, uderzenia zaklęciem. Tylko że zagrożenie, które promieniowało od Alecto było wręcz fizycznie odczuwalne. Niewysoka, krągła dziewczyna z rozmytymi rysami twarzy i mysimi włosami, w walce prawdopodobnie przypominała krwiożerczą wilczycę, rzucającą się wprost do gardła. Lucjusz był bardzo zdziwiony, kiedy już od pierwszych minut pobytu rodzeństwa w willi stało się jasne, że Bella widzi w Alecto rywalkę. On sam potrzebował kilku dni na to, żeby zrozumieć, co jest powodem tak strasznej zazdrości, że Bella nie jest w stanie nawet patrzeć na dziewczynę bez grymasu złości. Wysoka, zgrabna Bella z przepięknymi ciemnymi oczami i wspaniałą grzywą błyszczących włosów, czarnych jak skrzydła kruka, straszliwie, aż do drżenia, do łez, zazdrościła Carrow tej niebezpiecznej aury, która ją otaczała. Zazdrościła dlatego, że jej uwielbiany Lord prawdopodobnie tę właśnie cechę cenił w Alecto. Inaczej Lucjusz w ogóle nie był w stanie wyobrazić sobie, co może mieć wspólnego błyskotliwy, wykształcony mag, znający zarówno tajniki eliksirów i mentalnej magii, jak i prawa rozwoju społeczeństwa i historię, interesujący się szerokim zakresem dziedzin wiedzy, umiejący celnie formułować i budować misterne łańcuchy logiczne z parą drapieżników na łańcuchu. Amycus i Alecto sprawiali wrażenie ludzi, których wychowano do zabijania i Lord wyraźnie był dumny z tego, że udało mu się oswoić tę parkę, choć Merlin jeden wie, do czego mu to potrzebne.
Jak by to nie było, wraz z pojawieniem się Carrowów stało się jasne, że czas intelektualnych rozmów od rana do wieczora – minął. Lecz pomimo obaw Lucjusza, zmiany, które zaszły w rozkładzie dnia, tylko uczyniły wypoczynek jeszcze bardziej zajmującym. Na prośbę Belli w sali bankietowej urządzono klub pojedynków, w którym brat i siostra z chęcią zaczęli się dzielić swoją wiedzą w dziedzinie ciemnych zaklęć bojowych. Ku ogromnemu zdumieniu Lucjusza, Lord okazał się być najlepszym z pojedynkowiczów. Poza tym, był on o wiele lepszym nauczycielem niż Amycus i sparring z nim dostarczał przyjemności nawet Nottowi, który nie przepadał za sztuką pojedynków. A cóż dopiero mówić o Crabbie i Belli, którzy z gorejącymi oczyma wręcz pochłaniali wyjaśnienia i gotowi byli ćwiczyć do upadłego. W tym czasie Lucjusz z Nottem ćwiczyli nakładanie Imperio i tworzenie iluzji. Rabastan Lestrange zaczął coraz częściej przepadać w laboratorium, urządzonym w piwnicy, a od czasu do czasu przyłączał się do niego któryś z ciekawskich młodych gości. Okazało się, że Rabastan nie warzy eliksirów, a jakieś wybuchowe mikstury. Jego praca naukowa została zakazana na Paryskim Uniwersytecie Magii, gdzie uzyskał wyższe wykształcenie, lecz Rabastan sam kontynuował prace nad projektem, na promotora i naukowego mentora wybierając sobie Lorda. Obserwując testy wynalazku Lestrange'a, Lucjusz zastanawiał się, czy jest jakaś dziedzina nauki, w której Lord się nie orientuje, lecz nawet sama myśl o tym wydała mu się z gruntu fałszywą. Ten człowiek był doskonały i przy tym przepełniała go energia, zmuszająca do samodoskonalenia otaczających go ludzi. I z takiej właśnie atmosfery wyrwał go kategoryczny rozkaz ojca!
Dochodząc w końcu do boiska do quidditcha, Lucjusz oparł wiązkę mioteł o ścianę szopy i wyjął z kieszeni szaty pozostały ekwipunek: pałki, ochraniacze na golenie, rękawice dla bramkarzy... Przywracając przedmiotom właściwe rozmiary, po raz kolejny pożałował, że nie można w ten sposób pomniejszyć mioteł bez szkody dla ich właściwości lotnych – lewitowanie ich od samego Hogsmeade wymagało więcej sił, niż myślał i teraz strasznie chciało mu się paść na trawę wprost na boisku do quidditcha i pospać z kilka godzin. Lecz Malfoyowie nie pozwalają sobie na rozluźnienie w miejscach publicznych, dlatego powinien jak najszybciej doprowadzić do końca to głupie zlecenie ojca i aportować stąd, byle dalej...
– A, to pan, panie Malfoy! – Za jego plecami rozległ się przepełniony radością głos. Madame Hooch nadeszła od strony szatni i teraz z zachwytem oglądała miotły. – To przecież nowe Czystomioty! W końcu, już dawno pora wymienić prawie dziesięć Drapaków. Proszę przekazać ojcu wyrazy ogromnej wdzięczności.
– To od całej rady – sprostował kwaśno Lucjusz. – Tak więc...
– Nieważne. Przecież wiem, kto poruszył ten problem na zebraniu i wywalczył jego rozwiązanie.
– Przekażę. – Młodzieniec kiwnął głową. – Tutaj jeszcze trzeba podpisać, taka formalność...
Madame Hooch wczytała się w pergamin, który jej przekazał:
– O nie, to nie mój podpis jest potrzebny, a Dumbledore'a! Akurat jest u siebie.
Lucjusz jęknął w myślach, podziękował wiedźmie i powlókł się do zamku. „Jeszcze tego brakowało, żebym szedł do tego starego marazmatyka...”
Z tą niepochlebną, pozbawioną szacunku myślą, powoli wchodził po schodach. Słuchając opowieści Lorda o latach jego nauki w Hogwarcie Lucjusz odniósł wrażenie, że dyrektor już wtedy był lekko „nieswój” - choćby ta historia o dziewczynie zabitej przez hagridową akromantulę. I ten czło... i ten półczłowiek jak gdyby nigdy nic nadal uczy w szkole! Co więcej, nadal hoduje wszelakie dziwaczne zwierzaki, to akurat Lucjusz wiedział na pewno.
Hasła dla gargulca Lucjusz nie znał i nie miał ani cienia chęci wyliczać do wieczora wszystkich możliwych słodyczy, jakie tylko mogły wpaść do głowy Dumbledore'owi. Lecz kamienny strażnik sam odsunął się na bok i z góry dał się słyszeć głos dyrektora:
– Panie Malfoy, proszę, niech pan wchodzi!
Drzwi do gabinetu również były otwarte i Lucjusz wszedł do środka.
– Czy dobrze rozumiem, że przybył pan dziś uszczęśliwić madame Hooch nowym ekwipunkiem do latania? Proszę dać mi ten pergamin i usiąść. Herbatki?
– Nie, dziękuję, sir – odpowiedział uprzejmie Lucjusz, próbując odzyskać uczucie rozdrażnienia. Ale nic nie mógł zrobić – czy to fotel, w którym siedział, rozsiewał wokół czary uspokojenia, czy też on sam był zbyt zmęczony, budząc się rankiem po wczorajszej aportacji przez cały kraj, pasmo górskie i kanał – w każdym razie zdecydowanie brakowało mu energii, by nadal się złościć.
Lucjusz ze znużeniem przymknął oczy i pomyślał nawet, że prawdopodobnie Dumbledore nie będzie miał nic przeciwko, jeśli on tutaj troszkę odpocznie, lecz w tym momencie w nos uderzyła go mocna mieszanka zapachów kilku eliksirów. Spodziewając się zobaczyć swego opiekuna domu, Lucjusz w pośpiechu wstał z fotela i prawie wpadł na osobę, która ani wzrostem, ani posturą nijak nie przypominała Slughorna.
– A, panna Knightley. – Niebieskie oczy błysnęły znad okularów-połówek. – Jak to dobrze, że pani przyszła.
***
Przejście do gabinetu dyrektora było otwarte, więc Jane nie czekając na pozwolenie gargulca, weszła na górę. Lecz gdy tylko przekroczyła próg, o mało nie przewrócił jej młody człowiek, który poderwał się z fotela tak gwałtownie, że nawet nie zdążyła wyjąć różdżki.
– A, panna Knightley – przywitał ją Dumbledore, odrywając się na chwilę od dokumentów, leżących na biurku. – Jak to dobrze, że pani przyszła.
„Dobrze?! To chyba jakaś tortura! W ogóle, to skąd on się tu wziął w czasie wakacji? I czemu właśnie on?!”
– Domyślam się, że chce pani otrzymać swoją wypłatę – kontynuował dyrektor, jak gdyby nigdy nic. – Proszę usiąść. Poznała już pani pana Malfoya?
– Eee... Niezupełnie. – Jane zawstydziła się, a Malfoy tymczasem uśmiechnął się paskudnie.
– Tak, nie nazwałbym tego znajomością – odezwał się, siadając z powrotem w swoim fotelu.
– Rozumiem. Cóż, Jane, poznaj jednego ze prefektów i twojego kolegę z roku. Lucjusz Malfoy uczy się w Slytherinie. Pan Malfoy, panna Knightley – nasza nowa uczennica.
Jane powściągliwie kiwnęła, całą swoją postawą pokazując, że nie jest zainteresowana rozmową z panem Malfoyem. Ze swej strony Ślizgon też nie próbował podtrzymać konwersacji.
– Bardzo mi miło – burknął i ze znużeniem przymknął oczy, jak gdyby sam widok Jane sprawiał mu przykrość.
– Panno Knightley, proszę się tu podpisać – zawołał dziewczynę dyrektor. – Otrzyma pani jedenaście galeonów i pięć sykli. Dotarł też pani czek stypendialny, może go pani wymienić na gotówkę w oddziale Gringotta na Pokątnej.
„Jedenaście galeonów za półtora miesiąca? Nieźle, jak na pracę sezonową, lecz jeśli musiałabym się za to utrzymać, to... Wychodzi na to, że bez owutemów rzeczywiście praktycznie nie ma szans na normalną pracę w magicznym świecie.” Stypendium było o wiele szczodrzejsze, prawie czterdzieści galeonów. „Ciekawe, dlaczego Weasleyowie nigdy nie zwracali się o stypendium? Czyżby duma im nie pozwalała?”
– Dziękuję. – Jane schowała czek i pieniądze do zaczarowanej kieszeni szaty. – Dobrze rozumiem, że stypendium wypłacane jest tylko raz na cały rok szkolny?
– Nie, będzie jeszcze jedna wypłata, przed drugim semestrem – około połowy tej kwoty, którą już pani otrzymała. Lecz liczę na to, że nadal będzie pani pomagać pannie Duval w szpitalu, co znacząco uprości pracę zarówno jej, jak i profesorowi Slughornowi. Czy chce pani podpisać kontrakt na ten rok szkolny?
– Oczywiście. – Jane zgodziła się z entuzjazmem. – To świetna możliwość poćwiczenia, zanim... Do tego, dodatkowe galeony nigdy nie zaszkodzą.
Dumbledore uśmiechnął się smutno, okazując swój stosunek do tej śmiesznie małej sumy, którą rada zgodziła się wydzielić na zapłatę za pracę pomocnicy Poppy. Uśmiech Malfoya był złośliwy. „Oczywiście, to strasznie śmieszne, kiedy ktoś próbuje żyć, nie licząc na rodzinny majątek – rozzłościła się dziewczyna. – Gdybyś to ty znalazł się w podobnej sytuacji i tygodnia byś nie przeżył bez swoich jedwabnych szat i... i... i co tam ci jeszcze do szczęścia potrzebne, fretko! Chociaż nie, fretka – to zupełnie inna historia. A z drugiej strony, jabłko od jabłoni...” Z lodowatą pogardą odpowiedziała na jego uśmieszek, który natychmiast zgasł. Malfoy spochmurniał i zaczął się wiercić w fotelu.
– Profesorze Dumbledore, czy podpisał pan moje papiery? – zapytał dyrektora, starając się stłumić narastające niezadowolenie.
– Sekundkę, panie Malfoy, mam dla pana jeszcze jedno zadanie. A właściwie, to prośbę. Panno Knightley, jak rozumiem, wybiera się pani teraz na ulicę Pokątną?
– Tak, proszę pana, jeśli tylko podpisze pan to zamówienie. To lista składników, które są mi potrzebne w laboratorium. Przecież nie mogę cały czas żerować na zapasach profesora Slughorna, do tego, on akurat tych składników po prostu nie ma, gdyż niektóre z niezbędnych nam z Poppy... – dziewczyna zerknęła w stronę Malfoya – ...panną Duval eliksirów nie wchodzą w program nauczania. Mogłabym kupić wszystko z tej listy już dziś, za swoje pieniądze, a potem...
– Po co tak komplikować? – zdziwił się Dumbledore, podpisując się na pergaminie. – Przecież planuje pani kupować swoje składniki na Pokątnej, czyż nie? Zatem może pani po prostu zamówić wszystko, co jest potrzebne, a koszty będą dopisane do rachunku rady szkoły. Dokładnie tak postępuje profesor Slughorn, uzupełniając swoje szkolne zapasy. A pan Malfoy potwierdzi, że ma pani prawo złożenia zamówienia w imieniu szkoły...
– Co?! – Malfoy aż podskoczył w fotelu, na moment tracąc swoje lodowate opanowanie. – Przepraszam, o czym pan mówi?
Jane jęknęła w myślach, przekonana, że dyrektor nie miał na myśli absolutnie niczego dobrego. A Dumbledore, oczywiście, nie zawiódł jej oczekiwań:
– To jest właśnie ta moja malutka prośba do pana, panie Malfoy. Chciałbym, żeby towarzyszył pan pannie Knightley na Pokątnej.
– Ale ja... – Jane próbowała zaprotestować, lecz dyrektor powstrzymał ją uspokajającym gestem.
– Istnieje ku temu kilka przyczyn, z których najważniejsza jest ta, że musi się pani jakoś dostać do Londynu. Zgodę na odblokowanie kominka należało uzyskać wcześniej, a w Błędnym Rycerzu straci pani za dużo czasu...
– Mogę wyjść poza granice Hogsmeade i stamtąd się aportować – zaproponowała Jane.
Dyrektor pokręcił głową:
– Okolice Hogsmeade są zaczarowane, nie dojdzie pani do granicy bariery. A poza tym, czy ma pani licencję?
– Tak, skończyłam już siedemnaście lat – przerwała dyrektorowi – urodziny mam we wrześniu.
„Prawdę mówiąc, w tym roku skończę dwadzieścia. Ha-ha, fretko, tym razem to ja jestem od ciebie starsza!”
– To dobrze – cierpliwie odpowiedział Dumbledore – lecz co innego miałem na myśli: czy pani licencja na aportację przypadkiem nie została... tam, gdzie i pozostałe dokumenty?
„Do diabła. Głupio wyszło.”
– Tak, rzeczywiście. – Jane przytaknęła ponuro. – I co ja mam teraz zrobić? Wysłać do ministerstwa sowę z prośbą o odblokowanie kominka?
– Do tego właśnie zmierzam. Może pani dotrzeć do Londynu razem z panem Malfoyem. Jak zwykle, ma pan swój świstoklik? – zwrócił się do Malfoya, którego niezadowolona twarz wyciągała się wciąż bardziej i bardziej.
– Tak, do Malfoy Manor – odpowiedział z naciskiem, odbierając z rąk dyrektora swój pergamin.
– Stamtąd mógłby pan otworzyć dla panny Knightley przejście kominkiem do Dziurawego Kotła, lecz wolałbym, żeby dziś pan jej towarzyszył. Ktoś powinien potwierdzić jej tożsamość w Gringotcie, rozwiązać problem z zapłatą za zamówienie w aptece, pomóc złożyć w ministerstwie podanie o odtworzenie licencji na aportację, po prostu pokazać, gdzie co się znajduje...
– Dziękuję, lecz już trochę poznałam magiczny Londyn. – Jane znów próbowała się wmieszać. – I nie jestem aż tak bezbronna...
– Do tego – kontynuował beztrosko dyrektor, gładząc brodę – wieczorne ulice to nie jest najbezpieczniejsze miejsce dla samotnej młodej dziewczyny.
– Wieczorne? – Jane sceptycznie popatrzyła na południowe słońce, wpadające przez okno dyrektorskiego gabinetu, a Malfoy cichutko westchnął.
– Załatwianie tych spraw bez wątpienia zajmie dużo czasu – wyjaśnił Dumbledore tonem uroczystej przysięgi. – Dlatego sensownym pomysłem jest powrót do zamku Hogwart Ekspresem, a on odjeżdża z dworca o dziesiątej wieczór. – Podał Jane bilet na pociąg, listę składników i spis podręczników potrzebnych na siódmym roku nauki. – Czy przekonałem pana, że pańska pomoc jest rzeczywiście niezbędna?
Adresował to pytanie do Malfoya i ten, patrząc na dziewczynę, odpowiedział po dłuższej pauzie:
– Tak, proszę pana.
– W takim przypadku, pospieszcie się – wydał dyspozycję dyrektor, nie czekając aż Jane wymyśli nową wymówkę i dosłownie wypchnął dwójkę ze swego gabinetu.
Rozdział 10.
Jane szła dróżką prowadzącą do bram Hogwartu w ślad za rozwścieczonym Malfoyem i układała w myślach absolutnie pozbawioną szacunku przemowę adresowaną do Dumbledore'a. Dlaczego nie mógł jej zawczasu uprzedzić o trudnościach związanych z kominkami? Co więcej, dziewczyna była przekonana, że gdyby dyrektor zechciał, to mógłby odblokować dla niej kominek, nie uzgadniając tego z ministerstwem. Albo wcześniej załatwić na to zgodę. A goblinom w Gringotcie, tak samo jak i właścicielowi apteki, na pewno wystarczyłoby podpisane przez Dumbledore'a oświadczenie, że Jane naprawdę jest uczennicą Hogwartu. Ewentualnie mógłby jej pomóc jakikolwiek inny prefekt – mało ich w szkole?! Dlaczego to musi być właśnie Malfoy, w którym już i tak zdążyła zasiać ziarno podejrzenia? I którego tak zręcznie unikała przez cały miesiąc, póki w Hogwarcie trwały egzaminy... Plan egzaminów podporządkowany był tym dwóm najważniejszym, dlatego też zwykłe egzaminy z klasy do klasy i zaliczenia były dość bezładnie powciskane między SUMy i OWuTeMy. Przez to zdawano je w niewielkich grupach i Jane zbliżyła się z Gryfonami, praktycznie nie spotykając się z przedstawicielami innych domów. W całości szósty rok zdawał tylko historię magii, lecz ponieważ egzamin był pisemny, Jane bez problemu wmieszała się w uczniów i nie zwróciła na siebie specjalnej uwagi. I oto los znów zetknął ją z tym pawiem! Teraz będzie musiała spędzić w jego towarzystwie cały dzień, wysłuchując pogardliwych komentarzy i obelg...
− Jesteśmy na miejscu – zauważył powściągliwie Malfoy, wyjmując z kieszeni szaty srebrny klucz. – Stąd już można się przemieszczać.
− Na którą godzinę jest zaczarowany?
− Na żadną – odburknął Malfoy. – Wybierasz się do tego Londynu czy nie?
Jane wyciągnęła rękę i dotknęła klucza, lekko muskając przy tym palce chłopaka.
− Do domu – wyraźnie wymówił Malfoy, aktywując świstoklik, który w mgnieniu oka przeniósł ich wprost przed bramę Malfoy Manor.
− Oż ty, aktywuje się głosem, tak? – Jane nie mogła powstrzymać zachwytu. Wszystkie wymysły na temat „przecież to Malfoyowie” zniknęły na widok takiego cuda. – I
oczywiście wielorazowy?
− No tak – odpowiedział obojętnie, otwierając kluczem niewielkie drzwi na lewo od bramy.
Jane z ciekawością oglądała ogród – teraz wyglądał zupełnie inaczej niż tamtej wiosny, kiedy banda Fenrira Greybacka przywlokła ich tutaj w charakterze jeńców. „To chyba tu, na środku tego pysznego klombu z tygrysimi liliami, staliśmy wtedy związani. Potem podeszła Narcyza i powleczono nas tymi schodami do środka, a potem...” Ale nie, straszne wspomnienia nie nadchodziły, a wręcz odwrotnie – widok tego zalanego słońcem, kwitnącego ogrodu jakimś dziwnym sposobem pomagał dziewczynie pogodzić się z cieniami „przeszłości”, jak gdyby mówił, że jeszcze się nic nie stało, że jeszcze nie zabito Zgredka... „Swoją drogą, Zgredek! Przecież powinien jeszcze tutaj pracować!”
− Muszę uprzedzić ojca – przerwał jej zadumę Malfoy. – I daj ten swój apteczny spis, pokażę mu.
W milczeniu podała mu pergamin i chłopak wszedł do domu. Oczywiście, jeśli przyszłoby mu do głowy zaproszenie Jane do środka, dziewczyna i tak by odmówiła, jednak takie lekceważenie było jej niemiłe. Będąc gotowa na długie oczekiwanie, usiadła na stopniu schodów, opierając się plecami o jedną z białych kolumn wspierających daszek nad wejściem i zamknęła oczy. Powietrze wokół cicho brzęczało pracą owadów, znajome dźwięki i zapachy otaczały ją ze wszystkich stron i nawet zaczęło się jej wydawać, że zdrzemnęła się w ogrodzie Nory i że zaraz otworzy oczy i zobaczy Ginny, którą wysłano, by zaprosić Hermionę do stołu. A za stołem razem ze wszystkimi siedzą Fred i Bill, taki jak był przed spotkaniem z Greybackiem i Harry bez tego strasznego siwego kosmyka, który teraz jest nie mniej znany niż blizna, którą przykrywa... Jane zacisnęła pięści i zagryzła wargi, wracając do rzeczywistości i zabraniając sobie nawet marzyć o czymś podobnym. „Wystarczy, że teraz jeszcze wszyscy są żywi. A ktoś nawet jeszcze się nie urodził...”
− Dokąd teraz? – zapytał Lucjusz, bezgłośnie wychodząc zza kolumny.
Jane lekko drgnęła i otworzyła oczy, w których zatańczyły kolorowe plamki od słońca. Rozdrażniona utratą kontroli nad sytuacją, niechętnym wzrokiem popatrzyła w górę na Ślizgona, nie wstając ze stopnia w nadziei, że przeczeka aż miną zawroty głowy.
− Powiedz, Malfoy, czy ty zawsze musisz podkradać się do ludzi od tyłu?
Nieuprzejmy ton był celowo obliczony na to, żeby sprowokować dłuższą dyskusję, a może nawet zmusić Malfoya do złamania obietnicy danej Dumbledore'owi. W rzeczy samej Jane doskonale rozumiała, że kiepski z niej materiał na przyszłego aurora, jeśli już trzeci raz pod rząd zaskakuje ją żałosny maminsynek, który nawet gdy był dorosły, razem ze wszystkimi swoimi koleżkami-śmierciożercami nie mógł poradzić sobie z kilkoma piątoklasistami, a już teraz na pewno nie był dla niej godnym przeciwnikiem. Ale... tego cichego kroku warto byłoby się nauczyć...
− Możesz zwracać się do mnie po imieniu – powiedział wyniośle, ignorując pytanie.
− Nie podoba mi się twoje imię – odparła wyzywająco Jane, z zadowoleniem obserwując, jak przez jego spokojną twarz przebiega grymas rozdrażnienia.
− A nazwisko ci się podoba? – Lucjusz prychnął, nieoczekiwanie siadając na stopniu obok niej.
„W Kodeksie Malfoyów z pewnością powinno być coś zapisane na temat niedopuszczalności podobnie wulgarnego zachowania! Malfoyowie powinni siedzieć w osiemnastowiecznych fotelach, należących przynajmniej do Króla-Słońce i stanowić żywy przykład wyniosłego dostojeństwa. Fretka prędzej by się udławił niż zrobił coś podobnego...”
− Nazwisko podoba mi się jeszcze mniej – zaczynała czerpać przyjemność z możliwości bezkarnego mówienia Malfoyowi niemiłych słów. Widać było, że arystokratyczne wychowanie nie pozwalało mu odpłacić tym samym praktycznie nieznanej dziewczynie, dlatego na razie się trzymał i znosił jej prowokacje. – Ale do tego przynajmniej jestem przyzwyczajona. – „Och, a to było niepotrzebne!” – Po imieniu zwykłam zwracać się do przyjaciół – dodała, naprawiając mimowolny błąd. – Tak więc...
− ...więc ja się mam do ciebie zwracać per Knightley, dobrze zrozumiałem? – zapytał chłodno Lucjusz i nie czekając na odpowiedź, dodał: – A teraz, dokąd się wybieramy?
Jane na moment przymknęła oczy, koncentrując się, a następnie szybko wstała, opierając się o kolumnę, żeby nie upaść. Uzdrowicielka Vice wiedziała, co mówi, kiedy doradzała jej poświęcić całe lato na ćwiczenia na świeżym powietrzu, lecz dziewczyna niezbyt pilnie wypełniała jej polecenie. I choć Alicja z Fabianem ciągle starali się ją wyciągać ze sobą, Jane wolała siedzieć w bibliotece, żeby nie kłuć w oczy mieszkańców zamku. Nie miała ochoty odpowiadać później na pytania, dlaczego musiała zdawać egzaminy zamiast po prostu dostarczyć dokumenty ze starej szkoły. Ona w ogóle starała się nie nawiązywać zbyt wielu znajomości. Wystarczy jej przyszłych kolegów z klasy. I oto teraz ma do czynienia z nieprzyjemnymi skutkami kilkumiesięcznego zamknięcia w czterech ścianach – najpierw nad podręcznikami, a potem w laboratorium. Pierwsze pół godziny w pełnym słońcu wywołało bardzo nieprzyjemne uczucie, które należało zwalczyć za wszelką cenę – czuła się, jakby zaraz miała stracić przytomność.
− Gringott – odpowiedziała z przekonaniem.
Malfoy również wstał i popatrzył na dziewczynę pytająco.
− Więc na co ty czekasz, Knightley? – Wyciągnął do niej rękę i Jane przeszył nerwowy dreszcz.
− Będziemy się tam aportować? Dlaczego nie możemy posłużyć się kominkiem?
Wspólną aportację w charakterze prowadzonej dziewczyna lubiła jeszcze mniej niż latanie na miotle. Co innego zaufać Harry'emu czy Ronowi – kilka razy musieli aportować się razem, ale Malfoy! „Gdyby Dumbledore nie poinformował go, że nie mam licencji, to mogłabym teraz zaryzykować i aportować się sama. Może by mnie nie przyłapali. Chociaż, kto to wie, jakie mają teraz metody odkrywania łamiących prawo...”
Ku jej ogromnemu zdziwieniu Malfoy odpowiedział na pytanie:
− Nienawidzę kominków.
Użycie proszku fiuu było jednym z najbardziej tradycyjnych sposobów przemieszczania się, najlepiej pasującym do przedstawiciela czystokrwistego rodu. Jane doskonale pamiętała, jak w szóstej klasie, kiedy ministerstwo podłączyło Hogwart do sieci fiuu, żeby uczniowie mogli wrócić do szkoły po feriach, ona przez przypadek wyszła ze ślizgońskiego kominka. A właściwie to wypadła z niego wprost pod nogi chmurnego Snape'a, który z zaskoczenia nawet podał jej rękę, żeby pomóc wstać, lecz natychmiast przywołał na twarz swój zwykły grymas obrzydzenia i odebrał Gryffindorowi kilka punktów. A siedzący w gabinecie swego Opiekuna Domu Draco nie przepuścił okazji do powiedzenia, że szlamy w magicznym społeczeństwie mogą się przydać wyłącznie do wycierania własnymi ubraniami publicznych kominków. Sam przy tym wyglądał tak nieskazitelnie, że umorusana i rozczochrana dziewczyna nie znalazła riposty, próbując jak najszybciej zapomnieć o tym poniżającym epizodzie – dokładnie tak samo, jak starała się ignorować setki innych obelg, których wysłuchiwała przez cały czas nauki z Malfoyem. Któż by pomyślał, że ojciec fretki dobrowolnie przyzna, że nie uważa tego środka komunikacji za idealny i wygodny!
Tłumiąc mimowolne westchnienie i starając się utrzymać na twarzy maskę spokoju, Jane przyjęła jego dłoń i pozwoliła przyciągnąć się bliżej. „Zaufanie i odprężenie – kołatały się jej po głowie dwie główne zasady wspólnej aportacji, lecz żadnej z nich nie odczuwała w tamtym momencie. – Trzeba wyobrazić sobie, że to Ron”. Zamknęła oczy, czując na plecach ciepło jego ciała i zacisnęła pięści tak, że paznokcie wbiły się jej w dłonie. Jane natychmiast rozluźniła ręce – skupianie się na własnych odczuciach, będąc prowadzoną oznaczało narażanie na śmiertelne niebezpieczeństwo zarówno jej, jak i Malfoya. „Jak małe dziecko! – Wewnętrzny głos starał się przywołać ją do porządku. – Nie możesz na kilka sekund zapomnieć o swoich uprzedzeniach?!”
− Jesteś gotowa? – Nad jej uchem rozległ się spokojny głos.
− Nie – przyznała się bezradnie. Już lepiej wyjść na idiotkę, niż się rozszczepić. – Ja... nie mogę... Może odblokujesz dla mnie kominek, a sam się aportujesz? I spotkamy się na miejscu? – Teraz, kiedy trzeba było uderzyć w błagalny ton, zaczęła przeklinać swą pierwotną decyzję zachowywania się w czasie przymusowego przebywania w towarzystwie Ślizgona tak nieuprzejmie, jak tylko można. Ot, wystawi ją po prostu za bramy Malfoy Manor i cóż ona będzie robić?
Lecz Malfoy nie puścił dziewczyny, a wręcz przeciwnie – objął lewą ręką, przyciągając jeszcze bliżej do siebie.
− Sza, Knightley, nie ma powodu do zdenerwowania. Zrobimy to bardzo łatwo, nie próbuj wątpić. – To, że Jane nie widziała jego twarzy, bardzo jej pomagało, pomimo że znajoma leniwa intonacja nie pozostawiała wątpliwości, do kogo należy ten cichy, hipnotyzujący głos. – Po prostu oddychaj. Wdech... Wydech... Wdech... Tak, bardzo dobrze. Nie otwieraj oczu. Teraz, na moją komendę razem przejdziemy się dróżką, od lewej nogi. Dawaj: wdech – lewa – prawa – lewa...
„Ale heca! – zdziwiła się Jane, robiąc czwarty krok, już po kamieniach ulicy Pokątnej. Dokładnie tej metody wspólnej aportacji mugoli i dzieci uczono studentów akademii. – Skąd Malfoy zna tę technikę?”
− Z tobą wszystko w porządku? – zainteresował się chłopak, natychmiast wypuszczając ją z objęć i cofając się o krok. Ani twarz, ani głos nie wyrażały szczerego niepokoju, dlatego Jane uznała za słuszne zignorowanie tego pytania, a Malfoy nie naciskał. – Gringott jest wprost przed tobą.
***
Godzinę później Jane gotowa była podziękować Dumbledore'owi za to, że narzucił jej towarzystwo właśnie Malfoya, który widać posiadał wrodzoną zdolność do rozwiązywania wszelkich problemów natury finansowej. W tej chwili nie mogła sobie wyobrazić, jak poradziłaby sobie sama z tym przeklętym goblinem, który żądał od niej wypełnienia całej sterty jakichś głupich dokumentów. Malfoy rozwiązał ten problem jednym ruchem brwi w połączeniu z zademonstrowaniem rodowego pierścienia. Z tego, co Jane zrozumiała, pierścień potwierdzał jego prawo do występowania w imieniu Rady Szkoły i tylko dlatego jego poręczenie było wystarczające do potwierdzenia jej tożsamości. Lecz nawet po wtrąceniu się Malfoya, uzyskanie stypendialnych pieniędzy wymagało spełnienia masy formalności, jak gdyby czek, wystawiony przez Dumbledore'a i członków Rady Szkoły był niewystarczający. Jane zaczynała rozumieć, dlaczego Weasleyowie woleli utrzymywać się z własnych skromnych środków.
− Dokąd teraz? – zapytał spokojnie Malfoy, kiedy ona, ignorując jego wyciągniętą rękę, o własnych siłach wysiadła z bankowego wózka. Generalnie wybrał taki uprzejmie zdystansowany sposób kontaktu – mówił tylko o konkretach, bez cienia emocji w głosie, niczym nie pokazując, że w jakiś sposób czuje się urażony jej otwartą wrogością.
Nawet przez moment Jane zrobiło się wstyd – ten Malfoy jeszcze nic jej nie zrobił, choć na pewno jest tym bydlakiem, który... Nie, biorąc pod uwagę jego przyszłe „uczynki”, można powiedzieć, że jej stosunek do niego był nawet zbyt uprzejmy.
− Do zielarni – zadecydowała Jane, planując najpierw zakończyć obowiązki służbowe, a dopiero potem zająć się osobistymi potrzebami.
W zielarni panował półmrok i chłód, co wydało się prawdziwym błogosławieństwem po tym piekle, w jakie w ten sierpniowy upał zamieniła się Pokątna. Jane z ulgą oparła się o wysoki kontuar i potrząsnęła srebrnym dzwoneczkiem, wiszącym wprost nad jej głową. Rozległ się melodyjny dźwięk i po mniej więcej pół minuty w tylnym wejściu pojawił się niewysoki, chudy mężczyzna z wydatnymi zakolami. Po oschłym przywitaniu z klientami, natychmiast wczytał się w listę zakupów i znów zniknął za drzwiami. W czasie jego nieobecności Jane zdążyła po kilka razy obejrzeć zawartość obu witryn i zacząć na poważnie żałować, że właściciel zielarni nie zadbał o krzesła dla klientów. Już była gotowa transmutować coś, nie zwracając więcej uwagi na ostrzegawczy głos Snape'a w głowie, przypominający, że „w pobliżu skomplikowanych i wrażliwych eliksirów należy w maksymalnym stopniu unikać magicznych zawirowań, zwłaszcza tych powodujących przemianę materii”, lecz w tym momencie zielarz powrócił, lewitując przed sobą wielki metalowy kontener.
− Panienko, proszę sprawdzić, czy wszystko się zgadza i podać adres, pod który mam to dostarczyć – poprosił, wręczając jej na wpół wypełniony blankiet zamówienia.
Jane przebiegła po nim wzrokiem: z wypisanych przez nią składników w zielarni nie było tylko kory południowoamerykańskiego mieczolistnika i pazura fałszywego kolcoskrzydła, które teraz będzie musiała gdzieś zamówić...
− Moment, dostawa? Jaka dostawa? Planowałam sama...
− Tak tutaj napisano. – Mężczyzna wzruszył ramionami i tknął palcem w jej listę, na dole której nieznanym jej charakterem pisma dopisano „z dostawą – około 50 galeonów”.
− Pięćdziesiąt galeonów? – Jane mimowolnie jęknęła. – Skąd taka suma?
− W sumie wyszło czterdzieści osiem galeonów i dziewiętnaście knutów – uściślił zielarz.
− Nie denerwuj się tak, Knightley. – Malfoy, który do tej pory nie brał udziału w rozmowie, podszedł do kontuaru, emanując niezwykle drażniącą pewnością siebie. – Poprosiłem ojca o potwierdzenie twojego zamówienia, a on potroił ilość składników. Przecież nie będziesz miała możliwości jeździć do Londynu, żeby uzupełnić zapasy w czasie semestru nauki. A tej ilości starczy na długo. I dostawa też zostanie opłacona z funduszu rady szkoły – czy też może chcesz cały dzień taszczyć ze sobą tę skrzynkę, a potem jeszcze nieść ją ze stacji do zamku?
Dziewczyna przecząco potrząsnęła głową i pochyliła się nad blankietem, wpisując adres.
− W jaki sposób się pan będzie rozliczał, sir? – zwrócił się zielarz do Malfoya.
− Gotówką. I proszę zrobić kopię blankietu zamówienia dla rady szkoły. Knightley! – Jane spojrzała na niego z niemym pytaniem. – Swój egzemplarz oddasz dyrektorowi dopiero wtedy, gdy dostarczą ci zrealizowane zamówienie. Jak tylko cię oficjalnie zatrudnią, będziesz sama przechowywać wszystkie dokumenty i rozliczać się przed radą szkoły, rozumiesz?
Niepewnie pokiwała głową, wzięła od zielarza blankiet i wyszła na zewnątrz, nie czekając, aż Malfoy się rozliczy. Oczy, które zdążyły przywyknąć do półmroku zielarni, natychmiast załzawiły się od ostrego słońca. Od rozpalonego bruku ulicy dosłownie buchało żarem i Jane poczuła słabość i dzwonienie w uszach, które z reguły poprzedzały omdlenie. Przykucnęła, opierając się plecami o ścianę zielarni i zamknęła oczy, przeczekując atak osłabienia. W tym momencie jej czoła dotknęła różdżka i Malfoy wymruczał jakieś zaklęcie, dzięki któremu po całym ciele rozlał się magiczny chłód, a w głowie zdecydowanie się przejaśniło.
− Lepiej? – Otworzyła oczy, zobaczyła jego wyciągniętą rękę i tym razem skorzystała z jego pomocy. – Najwyższy czas, żeby coś zjeść – zaproponował raźno Malfoy i lekko podtrzymując ją za łokieć, skierował się w stronę kawiarenki Floriana Fortesque.
Gdy Jane usiadła w plecionym fotelu ocienionym parasolem, od razu poczuła się zdecydowanie lepiej.
− Pożyteczne zaklęcie – przyznała, uznając, że może to zostać uznane za „dziękuję”.
Malfoy wzruszył ramionami:
− Nauczono mnie go tego lata. Kilka osób z mojego towarzystwa też niezbyt dobrze znosiło upały.
Jane tylko pokiwała głową, nie wiedząc, co powiedzieć. Podziękować Malfoyowi jak człowiekowi kategorycznie nie miała ochoty, a zapadła między nimi cisza zaczynała już męczyć.
− Wcześniej uczyłaś się w Durmstrangu? – zapytał nieoczekiwanie chłopak.
− Skąd ten pomysł? – Jane nie mogła opanować zdziwienia.
− No, mam kilku znajomych stamtąd – kontynuował Malfoy. – W jakimś stopniu jesteś do nich podobna.
„W czym to niby?” – Dziewczynie o mało nie wyrwało się to pytanie, lecz udało się jej tylko pokręcić głową w niemym przeczeniu.
− Nie, jestem z Kanady. Akademia Klonowego Liścia.
− O, a mówisz zupełnie bez akcentu...
„Taaak, a o akcencie zupełnie zapomniałam. Teraz to wyjdzie nienaturalnie, gdy zacznę mówić z akcentem. Dumbledore miał rację – nie da się o wszystkim naraz pamiętać.”
− Był, ale całkiem słaby. Przeprowadziliśmy się do Kanady dopiero sześć lat temu, tuż przed moim pójściem do szkoły. A ostatnie pół roku spędziłam w Wielkiej Brytanii, dlatego tak łatwo przyszło mi pozbycie się obcego akcentu...
Jane bardzo ucieszyła się z pojawienia się pomocnicy Floriana, która właśnie przyniosła zamówione przez nich lody i mrożoną herbatę owocową. Malfoy przez pewien czas skupiał się wyłącznie na swoim zamówieniu, lecz kiedy skończył, znów wpił się w nią swymi lodowatymi oczami i kontynuował „przesłuchanie”:
− A twoi rodzice? Zostali w Kanadzie?
− N-nie. Ich już nie ma. – „Mamusiu, tatusiu, błagam, wybaczcie mi, to potworne, ale inaczej się pogubię!” – Zginęli pół roku temu. – Dziewczyna opuściła głowę w nadziei, że będzie to wyglądało na pogrążenie się w smutku.
Nie wiadomo, czy Malfoy się na to złapał, lecz w najgorszym przypadku udał współczucie:
− Wybacz, nie chciałem... A w Brytanii masz jakichś krewnych?
− Nie, nikt mi więcej nie został – ani tam, ani tu. – Dziewczyna pokręciła głową, wchodząc w rolę. W sumie wychodziło jej to dość gładko. – Lecz teraz przynajmniej nie jestem w obcym kraju. I profesor Dumbledore zgodził się ofiarować mi dach nad głową i pracę do czasu, aż zakończę naukę, więc...
− Jasne. Dobrze rozumiem, że to ty teraz warzysz eliksiry dla skrzydła szpitalnego? – kontynuował rozmowę Lucjusz.
„Czegóż on ode mnie chce? – Jane zaczęła wpadać w panikę. – Czyżby coś podejrzewał?!”
Odpowiedziała mu krótkim kiwnięciem głowy, mając nadzieję, że Malfoy wkrótce się znudzi taką jednostronną rozmową. Próżne nadzieje. On tylko wygodniej rozsiadł się w swoim fotelu, bawiąc się szklanką herbaty.
− Czy już się zdecydowałaś, do którego domu chciałabyś trafić?
„Ciekawe pytanie, Malfoy!” Rzeczywiście, ostatnimi czasy Jane coraz częściej myślała o tym. Jeśli na samym początku jej pobytu w Hogwarcie nie miała ani cienia wątpliwości co do przydziału do Gryffindoru, to później to przekonanie wielokrotnie się zmieniało. Jakby mało było Fabiana i Longbottomów – w czasie egzaminów Jane poznała jeszcze trzy przyszłe ofiary śmierciożerców. Szczuplutka, wielkooka Marlena McKinnon i przysadzisty Benjamin Fenwick – z klasy Franka – i dobroduszna śmieszka Dorcas Meadowes, która uczyła się razem z Alicją – byli jej znani z magicznej fotografii Alastora Moody'ego, którą Harry wiele razy pokazywał jej i Ronowi. Po śmierci Syriusza Potter wbił sobie do głowy, że jego obowiązkiem jest pamiętanie twarzy wszystkich członków Zakonu Feniksa, nawet jeśli nigdy nie widział ich za życia, więc spędzał dużo czasu, wpatrując się w zdjęcie i wyciągając ze starszego pokolenia feniksów wspomnienia o ich towarzyszach broni, przedstawionych na tej fotografii. Jane rozumiała jego poryw i cierpliwie słuchała historii o dawno poległych ludziach. Lecz widzieć ich teraz – młodych, pełnych nadziei i planów na przyszłość – to już było dla niej za dużo. A przecież był jeszcze nowy „nabór” członków zakonu, wybrany z tych, którzy aktualnie uczyli się w młodszych klasach, bądź powinni trafić do Hogwartu w ciągu najbliższych kilku lat. Posadzenie Wierzby Bijącej, któremu się przyglądała pod koniec lipca, potwierdziło prawidłowość jej wyliczeń – w tym roku wśród gryfońskich pierwszoklasistów będzie czwórka Huncwotów. I ona nie była w stanie wyobrazić sobie, jak da radę siedzieć w Pokoju Wspólnym z Syriuszem, Remusem, rodzicami Harry'ego czy też jeść przy jednym stole z Peterem Pettigrew. Przez pewien czas przychylała się do myśli, że najlepiej dla niej będzie trafić do Ravenclawu czy nawet do Hufflepuffu – z dala od odwiecznego konfliktu domów, żeby móc poświęcić czas nauce i jak najrzadziej spotykać się zarówno z przyszłymi członkami zakonu, jak i z tymi, którzy zostaną ich zabójcami. A czasem przychodziło jej do głowy, że gdyby trafiła do Slytherinu, mogłaby się dokładnie dowiedzieć, kogo zwerbował Voldemort. I choć nie będzie mogła użyć tej wiedzy teraz, gdyż nie ma prawa wtrącać się w bieg wydarzeń, to później, kiedy już wróci do swoich czasów, będzie dokładnie wiedzieć, kto wspierał śmierciożerców, kto przyjął mroczny znak, a nawet być może da radę świadczyć przed sądem... Lecz potem robiło się jej strasznie na samą myśl o całym roku spędzonym na szpiegowaniu w ślizgońskim gnieździe żmij i ponad wszystko na świecie chciała się znaleźć wśród swoich, cóż z tego, że każdego dnia ich twarze będą jej przypominać, że nikogo z nich nie jest w stanie ochronić przed jego losem.
− Bez różnicy – odpowiedziała w końcu. – Trochę mi opowiedziano o waszych domach i o ceremonii przydziału. Czy dobrze rozumiem, że uczeń nie ma wpływu na to, gdzie trafi? – „Założę się, Malfoy, że ciebie tiara wysłała do Slytherinu bez chwili zastanowienia. Dlatego też, skąd masz wiedzieć, że w rzeczy samej każdy ma prawo do wyboru własnej drogi?”
Chłopak znów wzruszył ramionami:
− Lecz jakieś preferencje powinnaś mieć, prawda? Nie wiesz, w którym domu chciałabyś się uczyć?
− Bez różnicy – powtórzyła rozdrażniona. – Słuchaj, Malfoy, na dziś mam zaplanowane jeszcze kilka rzeczy. Może w końcu będziemy kontynuować naszą wycieczkę? Albo jeśli chcesz, możesz posiedzieć sobie tutaj i poczekać aż kupię wszystko, co będzie potrzebne do szkoły. A nawet możesz iść do domu, świetnie poradzę sobie sama.
Lucjusz skrzywił się i wstał z fotela.
− Nie, obiecałem Dumbledore'owi, że odprowadzę cię na Hogwart Ekspres i będę musiał to zrobić. Jeśli nie planujesz więcej mdleć, to możemy się przejść po sklepach, ja też muszę kupić podręczniki, pióra i tym podobne.
− Na początek książki? – Dziewczyna machinalnie wskazała głową w kierunku „Esów i Floresów”, lecz Malfoy, na szczęście, tego nie zauważył.
− Tam. – Machnął ręką, powtarzając jej gest i skierował się w stronę księgarni. Jane, rozwijając spis potrzebnych podręczników, poszła za nim.
***
Lucjusz, czekając na Knightley, przechadzał się przed witryną Madame Malkin. Sam zamawiał swoje szaty u krawca, który mieszkał we Francji – staruszek Lautier, choć i sprawiał wrażenie kompletnej ruiny, do tej pory nie miał sobie równych w dziedzinie kroju i szycia. Ojciec niejednokrotnie z rozdrażnieniem konstatował fakt, że z niewiadomych przyczyn prawdziwie artystyczny talent staje się wśród czarodziei rzadkością i że gdy Lautier odejdzie z tego świata, Malfoyowie będą musieli albo obniżyć swoje standardy, albo ubierać się u mugolskich krawców. Ani pierwszy, ani drugi wariant nie podobały się Lucjuszowi, więc z całego serca życzył staremu mistrzowi długich i owocnych lat życia.
Malfoy i Knightley nabyli już wszystko, co potrzebowali do szkoły i teraz Lucjusz zastanawiał się, czym można się zająć w czasie sześciu godzin, jakie pozostały do odjazdu pociągu. Nie chciał zapraszać tej prostaczki do Malfoy Manor, choć na myśl o jeszcze jednej wspólnej aportacji na jego twarzy wykwitł marzycielski uśmiech, który chłopak natychmiast starł. Dziewczyna zachowywała się tak niepokornie i niezależnie, że każda okazja do podporządkowania jej sobie wydawała się niesłychanie kusząca. Malfoy doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że gdyby nie zasady bezpieczeństwa, nigdy nie pozwoliłaby sobą kierować i właśnie dlatego bliskie ciepło jej pokornego ciała wspominał teraz jak coś... przyjemnego. Zresztą, było i inne wytłumaczenie. Lucjusz, wciąż jeszcze przeżywający egzaminacyjny stres, udał się do rodziny do Reims, gdzie był otoczony tłumem swoich kochających, starych cioteczek, starających się kontrolować każdy jego krok. Następnie przyjął zaproszenie Belli i został zamknięty w willi w niezwykle miłym, lecz głównie męskim towarzystwie, jeśli oczywiście nie liczyć samej Bellatriks, którą już dawno dla własnego bezpieczeństwa wykreślił ze spisu kobiet, przenosząc do kategorii „przyjaciele” i absolutnie niepociągającej Alecto Carrow. Więc reakcja na bliskość pierwszej dziewczyny, którą spotkał po takim lecie, nie była dla niego dużą niespodzianką. Inna sprawa, że jej otwarta wrogość natychmiast zepsuła nastrój.
„Może łączy nas coś w rodzaju krwawej vendetty?” – rozmyślał, przepatrując w myślach historię rodziny. Nie odnajdował żadnych konfliktów z Knightleyami, ale to jeszcze o niczym nie świadczyło. Jak minimum, trzeba byłoby poznać panieńskie nazwisko jej matki – możliwe, że miała w rodzinie jakichś Weasleyów czy Gampów. Jednak nie udało mu się sprowadzić rozmowy na koligacje rodzinne dziewczyny – Jane każdą próbę rozmowy dusiła w zarodku. A przecież nie można było powiedzieć, że ona z natury swej była nietowarzyska – sądząc po tym, co miał okazję obserwować w czasie egzaminów, kiedy cały czas spędzała w towarzystwie Gryfonów. Z nimi nie dość, że rozmawiała, to nawet się śmiała – Lucjusz widział to na własne oczy. Czyli sprawa dotyczyła właśnie jego. „Przy czym, to się zaczęło już przy pierwszym spotkaniu – przypomniał sobie nagle – kiedy ona nawet nie znała mojego nazwiska. Wychodzi na to, że vendetta nie ma tu nic do rzeczy? Nienawiść od pierwszego wejrzenia? Przecież nic jej wtedy nie zrobiłem – może nie powitałem zbyt uprzejmie, na chwilę wziąłem za chłopaka... Ale to jeszcze nie powód, żeby mnie aż tak zabijać wzrokiem i trząść się z nerwów na samą tylko myśl o wspólnej aportacji ze mną! Co się tyczy aportacji. – Doszedł do rogu sklepu i zawrócił. – Musimy jeszcze udać się do ministerstwa, żeby rozwiązać problem z jej licencją. Nie żeby się jej miała przydać w ciągu najbliższych kilku miesięcy, lecz skoro dyrektor tak zadecydował, a wolnego czasu więcej niż dużo...”
W tym momencie drzwi się otwarły i ze sklepu wyszła znużona przymiarkami Knightley, niezręcznie ściskając pod pachą przewiązaną wstążeczką paczuszkę. Rozdrażnienie czyniło jej twarz odpychającą, zaciśnięte w wąską linię blade wargi tylko potęgowały drapieżne wrażenie, które dziewczyna sprawiała przez większość czasu. Szczęśliwą czy chociażby rozluźnioną Lucjusz widział ją wyłącznie z daleka, lecz gotów był przysiąc, że dla gryfońskiej bandy Knightley wydawała się całkiem miła, sądząc po tym, jak skakał koło niej młodszy Prewett. „A przy mnie jakby zmieniała się w harpię. Nawet Bella w swej najgroźniejszej postaci, nigdy nie przestawała być pociągająca – przynajmniej z estetycznego punktu widzenia. Twarz Knightley, gdy tylko mnie widzi, wykrzywia się, jakby właśnie łyknęła Szkiele-Wzro...”
− Czy nie wiesz..? – zaczęła nieoczekiwanie, lecz natychmiast machnęła ręką. – Nie, oczywiście, że nie wiesz!
− Sprawdź mnie. – Lucjusz wzruszył ramionami. Nie chciał zmarnować szansy na cywilizowaną rozmowę, skoro już sama zdecydowała się zadać pytanie.
Wymamrotała coś niezrozumiałego i szybko odwróciła wzrok.
− Przepraszam, nie dosłyszałem?
− Mugolska odzież – powtórzyła dziewczyna głośno i wyraźnie, wyzywająco patrząc mu w twarz. – Potrzebuję sklepu z mugolską odzieżą, wiesz, gdzie w okolicy mogę taki znaleźć?
Na to Lucjusz rzeczywiście nie był gotowy. Nigdy nie musiał utrzymywać kontaktów z ludźmi z poza swego kręgu, prowadził długie rozmowy tylko z tymi, którzy dostąpili zaszczytu goszczenia w Malfoy Manor lub z przedstawicielami swego domu – generalnie z ludźmi, których czystokrwistość była do tego stopnia niepodważalna, że wątpienie w nią było uważane nie tyle za przejaw złego wychowania, co za jawną obelgę. Takie pytania były nieprzyzwoite i zakazane w ich środowisku, lecz Knightley, której towarzystwo narzucił mu Dumbledore, mogła być półkrwi czy też wręcz mugolskiego pochodzenia. I nawet teraz nie był w stanie zapytać, jak to z nią jest naprawdę.
− A-a... a po co ci? – wydukał jedyną frazę, która mu przyszła do głowy i przeraził się idiotyzmem tego pytania.
− Żeby kupić ubranie. – Jane prychnęła, wciąż jeszcze świdrując go wzrokiem. – Czarodzieje zupełnie nie umieją robić normalnych butów, a bielizna... – Wyzywające spojrzenie zmieniło się w jawną kpinę. – Bielizna jest wręcz straszna. Dlatego też planuję wyjść do mugolskiego Londynu.
− Można na jakiś czas transmutować szatę. – Lucjusz uchwycił się tego zdania, żeby choć w ten sposób zdystansować się od tematu bielizny.
− Można – zgodziła się Knightley, odrzucając z czoła grzywkę. – Ale ja chcę kupić normalne, wygodne ubrania, buty i bieliznę. Masz coś przeciwko?
Lucjusz poczuł, że się czerwieni. „To ze złości i od upału – starał się sam siebie pocieszyć, lecz nie wyszło mu to zbyt dobrze. Ta nieznośna dziewczyna postanowiła jednak wytrącić go z równowagi i zrobić z niego durnia, a tego Malfoyowie nigdy nie wybaczają. – To ona zachowuje się niewłaściwie, więc dlaczego to ja czuję się niezręcznie?!” W tym momencie pomyślał o Cissi, która nigdy w życiu nie pozwoliłaby sobie aż tak przekroczyć granic, nie mówiąc już o tym, że nie sprawiłoby jej to najmniejszej przyjemności. A Knightley, sądząc po złotych iskierkach prawdziwej radości kryjących się na dnie jej bursztynowych oczu, radości, która nie miała nic wspólnego z jej kpiącym uśmiechem, w tym momencie naprawdę dobrze bawiła się jego kosztem.
− Więc znasz odpowiednie miejsce czy nie? – zapytała tonem, w którym jawnie dominowała drwina, nawet pogarda i rozdrażnienie na jakiś czas zeszły na dalszy plan.
− Nie, takich miejsc rzeczywiście nie znam – odpowiedział w końcu Lucjusz.
− W takim przypadku idziemy do Dziurawego Kotła. – Rozkazujące nuty w jej głosie zostały wzmocnione przez wygraną przed chwilą potyczkę słowną.
Pewnym krokiem poszła w stronę wyjścia z Pokątnej, a Lucjusz puścił ją przodem, żeby niepostrzeżenie nałożyć czary chłodzące na swoją rozpaloną twarz. „Z godziny na godzinę coraz trudniej, teraz jeszcze pójdziemy posiedzieć w śmierdzącym pubie, wśród odrzutów magicznego społeczeństwa...”
Wchodząc w ślad za swoją towarzyszką do baru, zatrzymał się niedaleko od drzwi, mając nadzieję, że dziewczyna nie zatrzyma się tu na długo. Knightley podeszła do kontuaru i szepnęła coś do starego barmana. Ten natychmiast odwrócił się i krzyknął w stronę uchylonych tylnych drzwi:
− Tom, do ciebie!
„Świetnie – pomyślał sobie Lucjusz. – Jeszcze i przyjaźnimy się z przedstawicielami niższej klasy...” Bardzo chciałby odzyskać to poczucie wyższości nad nieznośną dziewczyną, dlatego uważnie śledził każdy jej ruch, czekając na szansę odwetu. Knightley tymczasem, nie zwracając na niego najmniejszej uwagi, wgramoliła się na wysoki stołek barowy i zaczęła szczebiotać do wysokiego chłopca o potarganych włosach koloru słomy, który pojawił się za kontuarem. Z prostych, otwartych rysów twarzy trochę przypominał Lucjuszowi Macnaira, tylko uśmiech był inny... Nieszczery, a nawet... udawany... „Zapewne pasuje do tonu rozmowy. Wygląda na to, że rozszalała się ta nasza uczennica nie na żarty. A może jest... hm... panną lekkich obyczajów?” To wyobrażenie otwierało ciekawe perspektywy, lecz Lucjusz natychmiast je odrzucił. Nie na darmo wśród przyjaciół słynął jako znawca ludzkich dusz, więc mógł z całkowitą pewnością powiedzieć, że Knightley zdecydowanie nie należała do takich. Tym niemniej to, co się teraz działo na jego oczach, nie można było nazwać inaczej, niż flirtem. Dziewczyna pogrzebała w kieszeni szaty i wyłożyła na kontuar kilka srebrnych monet.
− Może weźmiesz dwa sykle w pocałunkach? – Do Lucjusza dotarło jej pytanie. – Po poprzednim kursie?
Chłopak za kontuarem zaśmiał się nerwowo, jakby nie był do końca pewien, jak ma zareagować na podobną propozycję. Knightley roześmiała się cicho i wyjęła z kieszeni galeon.
− W takim przypadku wydaj mi resztę. I poproszę szklankę wody. – Odwróciła się do Lucjusza, jakby chciała go zapytać, czy nie życzy sobie czegoś, lecz prawdopodobnie
wyczytała odpowiedź z jego twarzy, bo nie odezwała się ani słowem. Lucjusz odczekał, aż dziewczyna się odwróci i zbliżył się jeszcze o kilka kroków, aby nie uronić ani słowa. – Powiedz mi, Tom, nie wiesz, gdzie tu w pobliżu jest sklep z mugolską odzieżą?
Tom zareagował absolutnie spokojnie, widać to pytanie zadawano mu nie po raz pierwszy:
− Tak, jest sklepik po drugiej stronie ulicy, przy której stoi Kocioł, po prawej. Prowadzi go małżeństwo czarodziei, on jest mugolskiego pochodzenia, więc orientuje się w tym, co i jak się nosi wśród mugoli. I przyjmują tam galeony. Może się pani śmiało zwrócić do nich, pomogą wybrać ubranie i wyjaśnią...
− Dziękuję, Tom – przerwała mu dziewczyna. – Tam właśnie pójdę. A do ciebie mam jeszcze jedną prośbę – nie mógłbyś przechować u siebie moich zakupów, póki nie pozałatwiam wszystkiego, co mam do zrobienia na mieście? Książki, szaty i tym podobne drobiazgi, nie chciałabym taszczyć tego wszystkiego z sobą...
− Oczywiście, panno Knightley. – Gotowość Toma do pomocy dziewczynie wręcz rzucała się w oczy.
„Z takim oddaniem to nawet nie każdy skrzat domowy patrzy na swego pana” – Lucjusz prychnął pod nosem, próbując się domyślić, czym Jane zasłużyła sobie na takie oddanie.
Jednym haustem dopiła swoją wodę i wstała.
− Cóż, Malfoy, nadal jeszcze masz zamiar mi towarzyszyć? – zapytała tonem tak pełnym wyższości, jak gdyby pomysł chodzenia za nią jak cień należał do samego Lucjusza.
− Nadal – wycedził przez zęby – szkoda tylko, że do odjazdu twojego pociągu zostało tak mało czasu. Nie zdążymy obejść wszystkich znanych miejsc Londynu.
Zignorowała to zdanie, udając, że nie dosłyszała końcówki. Było widać, że jej zabawowy nastrój nie obejmuje Lucjusza, jakby od samego dźwięku jego głosu przypomniała sobie, że nie wolno się jej rozluźnić w jego towarzystwie. Nawet ramiona dziewczyny jakby skamieniały, kiedy w milczeniu przeszła koło niego, wyszła na ulicę i skierowała się do wspomnianego przez Toma sklepiku.
Z zewnątrz na witrynę nałożono antymugolskie czary, tworzące iluzję wąskich zakratowanych okienek, z którymi mógłby się rozpościerać jakiś nudny, zakurzony kantorek. Wewnątrz było dość przytulne i przestronne pomieszczenie, z wygodnymi sofkami dla klientów. Na jedną z tych sof padł Malfoy i zamknął oczy, rozkoszując się odpoczynkiem w chłodzie. Knightley, porwana przez właścicielkę sklepiku, zniknęła w jego wnętrzu. Po jakimś czasie obie pojawiły się przy przymierzalni, obładowane całą górą ubrań. Lucjusz, który już niejednokrotnie towarzyszył Narcyzie w zakupach w paryskich butikach, gdy wraz z nim gościła zeszłego lata u jego cioteczek, miał pewne wyobrażenie o tym, jak długo może potrwać proces wyboru. Dlatego też został przyjemnie zaskoczony, kiedy już po kilku minutach Knightley wyszła z przymierzalni. Wyglądało na to, że dokładnie wiedziała, czego szuka.
Nie pokazując tego po sobie, Lucjusz przez rzęsy obserwował to, jak dziewczyna uważnie przygląda się swojemu odbiciu. Jane wybrała miękkie, luźne spodnie, prostą bawełnianą koszulkę i robiony na drutach sweter z kapturem - wszystko ciemnoszarego, prawie czarnego koloru, który jeszcze mocniej podkreślał jej niezdrową chudość i bladość. Lecz Knightley niezbyt się tym przejęła, skupiając swą uwagę na czymś innym. Nagle gwałtownie przysiadła, przeniosła wagę z jednej nogi na drugą, równocześnie wyciągając różdżkę z futerału na nadgarstku, następnie tak samo gwałtownie się wyprostowała, wchodząc w piruet i kończąc go ustawieniem się w pozycji bojowej. Lucjusz aż zapomniał udawać, że drzemie – to malutkie przedstawienie, które miało na celu sprawdzić na wygodnie będzie się poruszać w nowym ubraniu, okazało się tak widowiskowe. „Poruszać się?! Ona chyba planowała wyzwać kogoś na pojedynek! Absolutnie pochrzaniona panna. Pewnie znalazłyby wspólny język z Alecto...” Jeszcze przez chwilę poobserwował, jak Jane markuje bojowe pozycje i wypady i naprawdę zamknął oczy, nie chcąc żeby go przyłapała na podglądaniu. Następnie znów pojawiła się właścicielka sklepu, sądząc po cichej rozmowie, dziewczyna wybrała jeszcze kilka rzeczy. Pod koniec rozmowy Lucjusz usłyszał słowo „bielizna” i zamknął oczy jeszcze szczelniej. Przez pewien czas zapanowała cisza, potem ktoś do niego podszedł i niepewnie potrząsnął za ramię.
− Malfoy – zawołała go Jane, natychmiast cofając rękę, jakby wystraszyła się własnej śmiałości.
Lucjusz nie udawał dłużej i powoli otworzył oczy. Tym razem dziewczyna miała na sobie niebieskie dżinsy i białą koszulkę z monochromatycznym portretem jakiegoś rozczochranego ciemnowłosego chłopaka w berecie z gwiazdką i napisem pod nim - HASTA LA VICTORIA SIEMPRE.
− Czego sobie życzysz, Knightley? – zapytał chłodno.
− Jeśli wciąż jeszcze planujesz iść ze mną, to pewnie już pora transmutować swoją szatę – odpowiedziała spokojnie, absolutnie niewystraszona wrogością w jego głosie. – Albo możesz też wybrać jakieś mugolskie ubranie.
Ostatnią propozycję Lucjusz skwitował krzywym uśmiechem i wstał, wyjmując z kieszeni szaty wszystko, co się w nich znajdowało. Dziewczyna przebiegła boso do sąsiedniego pomieszczenia, skąd natychmiast dał się słyszeć ożywiony głos właścicielki, informującej o braku w asortymencie wysoko sznurowanych butów konkretnego rozmiaru. Kiedy Knightley pojawiła się znowu, miała na sobie miękkie zamszowe mokasyny.
− Jesteś już gotów? – Uważnie obejrzała jego proste ciemne spodnie i śnieżnobiałą koszulę z szerokimi rękawami i cichutko westchnęła. – Malfoy, wyglądasz jakbyś się wybrał na bal. I to taki osiemnastowieczny. Co, nie mogłeś transmutować swojego ubrania w coś bardziej współczesnego?
− To tobie proponowałem transmutację szaty – prychnął Lucjusz. – Nie zamierzam niszczyć swoich ubrań, nałożone są na nie różne delikatne czary, którym może zaszkodzić brutalna ingerencja magiczna. Myślę, że wystarczy, jak zostawię swoją szatę. – Machnął ręką w kierunku kolejnego pakunku, który pojawił się obok jej zakupów. – Reszta może i jest staromodna z punktu widzenia mugoli, ale całkiem...
− Poczekaj. – Śmiesznie skłoniła głowę na bok, przyglądając się jego ubraniu i przygryzła wargi. – To wszystko jest prawdziwe? – Jej oczy zrobiły się okrągłe ze zdumienia. – I ty w taki upał nosisz pod szatą jeszcze dodatkową warstwę ubrania?!
Jej szczere zdumienie było nawet zabawne. W każdym razie na pewno lepsze niż złość, wrogość, czy kpina.
− Knightley, ty co, nigdy nie słyszałaś o stałych czarach chłodzących? Ach, tak, ty przecież wolisz kupować mugolskie ubrania! – Uśmiechnął się szeroko, kiedy nagle wpadła mu do głowy zupełnie inna myśl. – Ha! Chcesz powiedzieć, że pod szatą nie nosisz nic? – Z ogromną przyjemnością obserwował, jak ciemny rumieniec wypływa na jej bladą twarz i już po kilku sekundach, celnym ciosem dobijając zawstydzoną dziewczynę, dodał: – Poza bielizną, ma się rozumieć.
Po tym, czując się już pomszczony, Lucjusz wziął z sofy swoją szatę i wyszedł ze sklepiku, decydując się poczekać na dziewczynę na zewnątrz.
***
− Dopiero w listopadzie?! – Knightley nawet nie próbowała ukryć swego rozczarowania i złości. – Ale dlaczego tak długo?
Lucjusz ledwo się powstrzymał przed wzruszeniem ramionami. I tak już zbyt często używał w jej towarzystwie tego bezmyślnego gestu.
− Zwyczajna biurokracja. W dodatku powiedzieli, że zanim wyznaczą datę egzaminu, powinni wysłać zapytanie do Dumbledore'a z prośbą o potwierdzenie twojej tożsamości i wieku. I dopiero wtedy będziesz mogła znów zdawać egzamin na licencję. – Chłopak nasycił wzrok widokiem jej zszokowanej twarzy i dodał: – Powinnaś dziękować, że nie będziesz musiała wracać do Kanady i tam odzyskiwać swoich dokumentów.
− Nie przestałam być obywatelką Brytanii! – zdenerwowała się Knightley, zaciskając ręce, jakby chciała kogoś udusić. – I to nie moja wina, że w naszym kraju spis dzieci-czarodziei ma miejsce dopiero przy ich zapisie do Hogwartu. To głupia, konserwatywna tradycja...
− Zwykle to całkiem dobrze działa – przerwał jej sucho Lucjusz, któremu dopiekły jej narzekania na konserwatywność i tradycje magicznego społeczeństwa. Osobiście pasował mu taki porządek. – Narodziny czarodzieja w Wielkiej Brytanii automatycznie zapisywane są w księgach Hogwartu, następnie czarodziej uzyskuje wykształcenie, licencję na aportację, a potem w momencie zawarcia małżeństwa jego nazwisko wpisywane jest do Wielkiej Księgi Małżeństw Ministerstwa. To wszystko wystarcza, żeby w razie konieczności udowodnić swoją tożsamość. Ale jeśli chodziłaś do szkoły i licencję uzyskałaś w innym kraju, a za mąż na razie nie wyszłaś, to tylko dyrektor Hogwartu może potwierdzić, że w roku sześćdziesiątym piątym niejaka panna Knightley przepuściła ceremonię przydziału, a z tego wynika, że wspomniana panna urodziła się na terytorium Wielkiej Brytanii i w chwili obecnej na pewno jest już pełnoletnia. Tak przy okazji – popatrzył na nią uważnie – może wyjaśnisz mi, w jaki sposób udało ci się opuścić Kanadę bez dokumentów?
Jane obdarzyła go kolejnym złym spojrzeniem.
− Nie sądzę, żeby to choć w najmniejszym stopniu cię dotyczyło, Malfoy, ale skoro już... dobrze, nieważne. – Z westchnieniem przeciągnęła dłonią po włosach, jeszcze bardziej je mierzwiąc. – Rzecz w tym, że ja też ucierpiałam w wypadku moich rodziców. I znalazłam się w Brytanii nieco... gwałtownie i w stanie omdlenia.
− Więc aportowałaś się tutaj przez ocean? – domyślił się Lucjusz.
− Wychodzi na to, że tak. – Wyraźnie było widać, że dziewczyna w tym momencie czuje się niezręcznie, kuląc się pod jego spojrzeniem. – Niezbyt dobrze to pamiętam.
To wiele wyjaśniało. I jej strach przed aportacją i chorobliwą bladość skóry i to, że załatwiając po drodze inne sprawy, odwiedziła św. Mungo. Lucjusz czekał na nią w poczekalni szpitala, dlatego nie wiedział, co dziewczyna tam robiła, lecz teraz wywnioskował, że była na kontroli u swojego uzdrowiciela. Do tego zwrócił też uwagę, że pakunek z jej starą szatą i pantoflami, który po wizycie w sklepie z mugolską odzieżą, wzięła ze sobą, został na ladzie w rejestracji. Wówczas Lucjusz pomyślał, że Knightley zajmuje się dobroczynnością, odwiedzając chorych, ubogich i zostawia dla nich swoje niepotrzebne już ubrania. Lecz teraz zrozumiał, że ona sama została zmuszona do skorzystania z cudzej dobroci i pożyczenia ubrań i butów, gdy nadszedł czas wypisu ze szpitala. Jasne się też stało, dlaczego Dumbledore tak po prostu ją zatrudnił, choć wcześniej nigdy tego nie robił, bez względu na to, że wielu uczniów chętnie by popracowało w czasie wakacji. W odróżnieniu od nich wszystkich, ona naprawdę nie miała się gdzie podziać i dokąd pójść.
− Malfoy. – Niepewny głos wyrwał go z zamyślenia. Knightley wyraźnie przycichła po tym, jak podzieliła się z nim swą niewesołą historią, co było przyjemną odmianą po całym dniu wypełnionym wrogością i rozdrażnieniem. – Nie chciałabym, żeby pozostali... Czy nie mógłbyś...
Spodobało mu się to „pozostali”. Jakby w jej oczach zyskał pewien status, wyróżniający go pośród innych uczniów Hogwartu. Żeby umocnić to powodzenie, postanowił wyjść jej naprzeciw.
− Oczywiście, Knightley, nie zamierzam dzielić się twoją tajemnicą z pozostałymi. – Szybko spojrzał na zegar, wiszący nad windami w Atrium. – Do odjazdu twojego pociągu zostało jeszcze kilka godzin – możemy kominkiem przejść do Dziurawego Kotła i tam poczekać.
− Kominkiem? – odpowiedziała w zadumie pytaniem na pytanie. – A może pójdziemy piechotą? Przecież Pokątna nie jest zbyt daleko od Ministerstwa...
„Wydawało mi się, czy to taki sposób wyrażenia wdzięczności?” – zapytał sam siebie Lucjusz, idąc w ślad za Jane do windy, by wydostać się na powierzchnię.
Słońce chyliło się już ku horyzontowi, barwiąc niebo czerwieniami zachodu. Jesiennie wilgotny wiatr pędził po powierzchni Tamizy niespokojne fale. Po południowym upale, z którego wyszli około godziny wcześniej, wchodząc do budynku ministerstwa, Lucjusz odniósł wrażenie, że jest niezwykle chłodno. Powoli szli nadbrzeżnym bulwarem, nie chcąc naruszać kruchego milczenia.
Knightley pogrążyła się w zadumie, a Malfoy starał się nie przyciągać jej uwagi, niepostrzeżenie studiując profil towarzyszki. Po wizycie w szpitalu, Jane poszła do mugolskiego fryzjera, gdzie obcięto jej włosy i ułożono fryzurę mocno przypominającą uczesanie Lucjusza. Teraz włosy nie zasłaniały oczu, chociaż ona z przyzwyczajenia wciąż unosiła rękę, żeby odsunąć z twarzy nieistniejące już kosmyki. Twarz miała zmartwioną i smutną – w niczym nie przypominała tych grymasów, którymi obdarzała go przez cały dzień. „Nie sądzę, żeby moje towarzystwo już przestało ją drażnić, raczej to po prostu zmęczenie.” Można było jakoś zacząć rozmowę, żeby się o tym przekonać, jednak nie chciał ryzykować zerwania tego kruchego rozejmu. Zamiast tego Lucjusz w myślach porządkował sobie informacje i obserwacje, jakie zdołał zgromadzić od pierwszego pojawienia się jej na progu Hogwartu i próbował złożyć z nich jeden spójny obraz. Aportacja przez Atlantyk rzeczywiście wyjaśniała wiele, ale nie wszystko. Ciekawie byłoby się jeszcze dowiedzieć, co spowodowało, że zachowuje się, jakby nieustannie spodziewała się zamachu na swoje życie, skąd na tyle dobrze zna się na eliksirach, że sądząc z niektórych zamówionych składników planuje warzyć dla skrzydła szpitalnego „płynny sen” i eliksir przeciwkrwotoczny, dlaczego od pierwszego spotkania Jane jest w stosunku do niego nieuprzejma i drwiąca, a tymczasem z Gryfonami znalazła wspólny język...
Jedna rzecz jest niezaprzeczalna – Knightley była ciekawym materiałem do studiów, dlatego byłoby przykro, gdyby okazała się nieczystokrwista. „A to, niestety, jest bardzo prawdopodobne” – przyznał Lucjusz z niechęcią. Oczywiście, sam fakt, że dziewczyna jest przyzwyczajona do mugolskiej odzieży jeszcze o niczym nie świadczy, choć mówi wiele. Od tego czasu, jak bracia Prewettowie zaprowadzili w Hogwarcie szokującą modę na noszenie w czasie pozalekcyjnym dżinsów i podkoszulków, już go to nie dziwiło. Lucjusz był przekonany, że kiedy starszy Prewett po raz pierwszy założył na siebie mugolskie ubranie, było to starannie przemyślaną demonstracją jego poglądów politycznych. Czegóż jeszcze można by się spodziewać po przedstawicielach tej zgniłej gałęzi starożytnego i szacownego rodu, którzy na domiar złego całkiem niedawno raczyli się skoligacić ze zdrajcami krwi! W ciągu zaledwie kilku lat ich akcja wspierania mugolaków* wydała owoce – z roku na rok pojawia się w szkole coraz więcej przedstawicieli czystokrwistej młodzieży, którzy rezygnują z tradycyjnego stylu na rzecz tańszej i bardziej „demokratycznej” odzieży. Sam Lucjusz nie był gotów do poddania się temu – w każdym razie, dopóki żyje staruszek Lautier, który może uszyć i dżinsy, jeśli klient sobie tego zażyczy – lecz rozumiał opinię ojca na temat niekonkurencyjności większości magicznych krawców i szewców. Na korzystanie z usług prawdziwych mistrzów mogły sobie pozwolić jedynie prawdziwie bogate rodziny: weźmy na przykład Macnaira – on już od dawna w czasie wakacji nosił mugolskie ubrania i nawet w sekrecie twierdził, że uważa je za wygodne. Cóż więc mówić o dziewczynie, która przybyła z kontynentu, na którym świadomie odrzucono większą część tradycji przodków, na dodatek nie posiadającej ni knuta przy duszy!
Jej przyjaźń z Gryfonami też dawała do myślenia. Jeśli Knightley trafi do Domu Lwa, to będzie musiał zapomnieć o włączeniu jej do swej kolekcji, nawet jeśli drzewo genealogiczne dziewczyny okaże się bez skazy. Z drugiej strony, biorąc pod uwagę jej niechęć do opowiadania o rodzinie, pewnie i tak nigdy nie uda się uzyskać odpowiedzi na to pytanie... Lucjusz znów popatrzył z ukosa na dziewczynę i tym razem Jane przechwyciła jego spojrzenie. Przez moment wydawało mu się, że Knightley zacznie mówić, lecz ona tylko odrzuciła do tyłu ciemną grzywkę, gwałtownie odwracając się w stronę rzeki. Przyjazne do tej pory milczenie nagle zaczęło ciążyć, jak zawieszona nisko burzowa chmura, dlatego też Lucjusz szczerze ucieszył się, gdy doszli do wąziutkiej uliczki, która prowadziła od nabrzeżnego bulwaru do Dziurawego Kotła.
***
− Już czas – powiedział Malfoy, wstając zza stolika.
Na jego twarzy jawnie widać było ulgę, że już niedługo nie będzie musiał towarzyszyć Jane i wróci do Malfoy Manor, gdzie na niego czeka nieporównywanie bardziej wyszukana kolacja niż ta, którą im zaserwowano w Dziurawym Kotle. Jednak, mimo jego pogardliwych grymasów, dziewczyna nie mogła nie zauważyć, że niewątpliwie oddał sprawiedliwość pierogowi przyniesionemu przez młodszego Toma. Ona sama powstrzymywała się ze wszystkich sił od mruczenia nad swoją porcją.
Uczucie głodu, które przez cały dzień nie dawało o sobie znać, nadeszło wraz z ustąpieniem upałów i przypomniało, że lekkie śniadanie, które zjadła jeszcze przed pójściem do laboratorium i porcja lodów u Floriana, to absolutnie za mało dla jej rosnącego organizmu. Biorąc pod uwagę fakt, że Malfoy był w zdecydowanie większym stopniu rosnącym organizmem, a dzień spędzili razem, Jane absolutnie wątpiła w szczerość jego burczenia o tym, że zapomniał wziąć z domu bezoaru i o bezimiennych kugucharach, które zakończyły swój nieszczęsny żywot w kuchni Dziurawego Kotła. Prawdę mówiąc, to burczenie było nawet trochę... miłe, przypominało dziewczynie komentarze, którymi Chris Chaney próbował odebrać jej apetyt, gdy pewnego dnia wyciągnęła go po dyżurze do mugolskiej kafejki niedaleko od szpitala. „Przy okazji, Malfoyowie nie bywają mili!”
Zdecydowanie odpędziła wspomnienia, zakładając przez głowę swoją nową wełnianą bluzę, w której kieszeniach było wystarczająco dużo miejsca na jej pomniejszone zakupy.
− Gotowa? – Zadrżał, kiedy po sali przebiegł przeciąg wzbudzony przez drzwi otwarte przez kolejnego klienta.
− Nie chcesz z powrotem założyć szaty? – zapytała bez namysłu. Cienka koszula nie chroniła przed wieczornym chłodem.
Malfoy wzruszył ramionami:
− Jeszcze musimy przejść przez King Cross, wśród mugoli. Założę na peronie.
− W takim razie...
Jane już prawie uniosła swoją różdżkę, planując nałożyć na niego rozgrzewające czary, lecz rozmyśliła się. Nie dość, że jest jej obojętne, czy ta fretka... to znaczy, ten paw zmarznie, to on ją jeszcze wyśmieje, jeśli przez głupie przyzwyczajenie opiekowania się otaczającymi ją roztrzepańcami roztoczy swoją opiekę również i nad nim. „Do tego te jego „delikatne czary” - jeszcze brakowało, żebym coś w nich uszkodziła”. Urywając zdanie w połowie, dziewczyna ruszyła w stronę wyjścia z Dziurawego Kotła, lecz Lucjusz natychmiast chwycił ją za łokieć.
− Ty dokąd? Możemy się aportować stąd. – Skrzywił się, widząc napięcie malujące się na jej twarzy. – Na Merlina, Knightley, co znów? Jeszcze do tej pory się nie przekonałaś, że możesz mi zaufać?
− Zaufać tobie, Malfoy? – Dziewczyna zaśmiała się niewesoło. – Z jakiej racji?
− Z takiej, że spóźnisz się na pociąg, jeśli natychmiast się nie aportujemy – odpowiedział obojętnym tonem i nawet zrobił ruch, jakby planował z powrotem usiąść przy stoliku.
− Dobrze, dobrze. – Jane poddała się. – To wszystko takie niesprawiedliwe... – mamrotała cicho pod nosem, podchodząc do niego i czując, jak kładzie dłonie na jej ramionach.
− Aha – powiedział Lucjusz gdzieś w czubek jej głowy i w mgnieniu oka z cichym trzaskiem pojawili się wprost na środku chodnika na rogu Euston Road, w tłumie spieszących się mimo późnej pory przechodniów.
− I to, twoim zdaniem, można nazwać udaną aportacją? – zapytała jadowicie Jane, zrzucając jego ręce.
− A co, czy widzisz, żeby nas z przerażeniem wskazywano palcami? Ktoś krzyczał i padł zemdlony? Ktokolwiek choćby spojrzał w naszą stronę? – Nie czekając na odpowiedź, uśmiechnął się z wyższością i wszedł do budynku dworca. – W tym wypadku niezbędna tajemnica została według mnie zachowana.
Dziewczyna przyspieszyła kroku, żeby go dogonić i poszła obok.
− Często praktykujesz podobną „tajemniczość”?
− Stale. – Uśmieszek stał się jeszcze szerszy. – Mugole są tacy tępi...
Z ogromnym wysiłkiem, powstrzymując gniewną ripostę, Jane wyprzedziła go, zbiegła po schodach na peron i zatrzymując się przed barierą, w której było przejście na peron 9 i ¾, zrozumiała swój błąd. „Zauważ, że nie powinnaś wiedzieć skąd odchodzi Hogwart Ekspres – jadowicie skomentował wewnętrzny głos. - I jeszcze masz czelność mówić o zachowaniu tajemnicy!”
Lecz Malfoy prawdopodobnie nie zwrócił uwagi na to, że dziewczyna jest świetnie zorientowana. Po prostu popchnął ją w kierunku bariery:
− Tak-tak, dobrze, tędy.
Jak tylko znaleźli się na peronie 9 i ¾, chłopak rozwinął swoją szatę, nałożył na siebie i machnął różdżką, wyłączając działanie tych słynnych ochładzających czarów. Sądząc z zadowolonej miny, wcześniej rzeczywiście nie czuł się komfortowo. Jane tymczasem wyjęła bilet z kieszeni dżinsów i skierowała się do drzwi wagonu. Stawiając nogę na stopień, trochę się zawahała, po czym jednak odwróciła się i spróbowała przywołać na twarz uprzejmy uśmiech. Pomimo tego, że wewnątrz jej wszystko się aż trzęsło ze złości, którą wywołała jego ostatnia uwaga na temat tępości mugoli, zrozumienie tego, że „to przecież Malfoy” i nie da się go zmienić, zmusiło ją do zatrzymania kąśliwych uwag dla siebie. W końcu jego snobistyczne zachowanie nie negowało tego faktu, że łaził z nią przez cały dzień, choćby nawet było to wyłącznie na prośbę Dumbledore'a.
− Dziękuję za pomoc, Malfoy – podziękowała mu powściągliwie i odwróciła się, wchodząc po schodkach do wagonu.
− Nie ma za co, Knightley – odpowiedział jej plecom. – Do września.
− Do września – zgodziła się dziewczyna, odwracając się przez ramię i zniknęła w półmroku wagonu.
„Jak to dobrze mieć do dyspozycji mnóstwo wolnych przedziałów – pomyślała Jane, rozsiadając się wygodnie na miękkim siedzeniu. Czując, że marznie, wyjęła z kieszeni pakunek z szatami od madame Malkin, powiększyła go, wyjęła ocieploną szatę i okryła nią nogi, nakładając prościutkie zaklęcie rozgrzewające. – O, teraz jest wprost znakomicie!” Potem jej wzrok przesunął się za okno. Malfoy wciąż jeszcze stał na peronie i patrzył na nią, chowając ręce w kieszeniach. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, chłopak powoli podniósł rękę i niepewnie jej pomachał. Jane po prostu przyłożyła otwartą dłoń do szyby w pożegnalnym geście. W tym momencie pociąg ruszył. Malfoy pomachał jej jeszcze raz, po czym wyciągnął drugą rękę, w której coś błysnęło. Dziewczyna zdążyła zobaczyć, jak poruszyły się jego wargi i świstoklik przeniósł go do Malfoy Manor. Jane odrzuciła głowę na oparcie siedzenia i zamknęła oczy. Uspokajające kołysanie wagonu i stukot kół usypiały ją, obiecując, że czeka ją coś dobrego. I choć szczerze wątpiła w to, że można wierzyć tej obietnicy, sen przyszedł do niej prawie natychmiast i nie było w nim zwykłych koszmarów i strasznych przeczuć. Śniło jej się, że płynie przez jezioro w łódce, którą pewnie kieruje Hagrid, jak przytulnie świecą ognie w oknach zamku i w uszach brzmiał jej głos McGonagall „Witamy w Hogwarcie! Dobrze, że wróciłaś do domu, dziewczyno...”
___
* mugolak – czarodziej mugolskiego pochodzenia, inne określenie „szlamy”