CCF20090530007

2% VII. LASKA BOŻA

co zbawienia nic dostąpili, mimo że wzgardziwszy tym odki] pieniem, zasłużyli na karę.

mi Twierdzę także, że w zależności od rozkładu czasu jedni zostali zbawieni według prawa łaski, inni według pra Mojżesza, jeszcze inni według prawa natury wyrytego prz Boga w sercach wszystkich ludzi, jwszyscy zaś] w nadziei przyjścia Chrystusa; a nikt od początku świata nie był uwal niany od winy pierworodnej, jak tylko dzięki wstawienni twu krwi świętej.

Wierzę również w ogień wieczny i płomienie piekła zgoto wane dla grzechów ciężkich, albowiem trwanie w ludzkiej winie słusznie na siebie ściąga wyrok Boski, na który w pełni zasługują wszyscy, którzy nie uwierzyli całym sercem w to [co wyżej powiedziano|. Módlcie się za mnie święci panowie i apostolscy ojcowie.

Ja, Lucidus kapłan, ten list mój własną ręką podpisuję i i co w nim oświadczyłem, potwierdzam, co zaś potępiłem, odrzucam.

II SYNOD W ORANGE

(529)

Dzida Faustusa z Riez wywołały niepokój w całym Kościele. Ok. 496 r. papież Gdazy zażądał od biskupa Marsylii Honorata i od kapłana Gennadiusza wyraźnego wyznania wiary (Gennadiusz, „De Scriptoribus ecclesiasticis”, 99 ł()()— TL 58, III8-1120). Ten ostatni nie napisał żadnego zdania zasługującego na naganą, ale nie brak w jego dziełach aluzji, które można łatwo zrozumieć jako aprobatą postawy semipelagian. Ironia losu wyraziła sią w interpolacjach, które znajdujemy w jego dziełach: większość bowiem kanonów synodu w Kartaginie (4/8), rozdziałów Jndieulus" i kanonów synodu tv Orange została włączona do jego „De ecclesiasticis dogmat ibus ”, rozdz. 22-5/ (TL 58, 986-993).

Traktat Faustusa o łasce dostał sią w ręce mnichów scytyjskich w Konstantynopolu i wywołał w nich wielkie zgorszenie, wyrażone w liście do legatów papieża Hormizdasa

297

I! SYNOD W ORANGE (ARAUSICANA)

fi/¹'. .SY>,    Informowali się oni u afrykańskiego biskupa

mPuwessora, który przebywał na wygnaniu, jaką opinią cieszy r tli / mistusw Rzymie. Papież Hormizdas — na pytanie posta-f to u •nr przez samego Possessora (PL 63, 489 lub 45, 1776) — I Mil ml powiedź wymijającą, lecz z wielkimi pochwałami dla E csminich-dzieł św. Augustyna (I)z. 173 — PL 63, 490-493; \ < NI I. 35, 696-707) z odsyłaczem do „Indiculus". Niezadowo-J h ni takiej odpowiedzi mnisi zwrócili się do afrykańskich hi-r »/. tipów na wygnaniu iv Sardynii (PL 65, 442-451). Odpowiedź dał św. Fulgencjusz z Ruspy (list 17 — PL 65, 451-498). i >n również opracował kilka dzid przeciw Faustusowi a na • sc św. Augustyna (PL 65, 153-206; 435-442; 603-672).

Vii\ Cezary, biskup w Arles od 503 r., był przedtem mni-. hem w Lerynie, lecz nie uległ ogólnie tam panującemu na-\tinjowi wrogiemu nauce Augustyna. Podjął zadanie zwal-• unia Faustusa z Riez. Synod lokalny w Walencji nakazał mu „szacunek do tradycji galijskiej św. Jana Kasjana i św. Faustusa" (..Vita S. Caesarii", /. 46 - PL 67, 1023-1024).

< czary zwrócił się do papieża Feliksa IV z prośbą o sprecy-i m anie postawy katolickiej w tej sprawie. Otrzymał od papieża odpowiedź w 25 punktach, które sam ogłosił ze wstępem i wyznaniem wiary na zjeździe biskupów w Orange okazji poświęcenia bazyliki (3. VI1.529).

..Kanony" 9, 11-25 są wzięte z „Sententiae ex operibus Sti \ugustini delibatae" Prospera z Akwitanii (PL 51, 427-496 muz PL 45, 1859-1898). Pierwsze osiem kanonów powtarza ..( apitula Sti Augustini", które przypominają „Libellus Fi-dei” mnichów scytyjskich (cap. VI — PL 65, 447.nn).

Całość zawiera dwie myśli przewodnie, mianowicie: że inicjatywa zbawienia wychodzi od Bogu i że nic wartościowego tlła zbawienia nie może być uczynione bez pomocy łaski.'

Przykłady wiary, „która nic przychodzi z natury" — Korneliusza, dobrego łotra i Zacheusza — podane w końcowym wyznaniu wiary nie są przypadkowe. Te same bowiem postacie występują jako wzory powołania do życia łaski u semipe-lagianina Kasjana i u Faustusa, których zwalcza św. Cezary („Colłatio" XIII. 11 i 13 — PL 49, 923 i 940; tłum. L. Wrzoł, Poznań 1929, s. 90 i 96-97, POK 7; „De Gratia" 11. 10, CSEL 21, 84). .

Synod w Orange został zatwierdzony przez papieża Bonifacego II (531; zob. Dz. 200 a-b), co do wyznania wiary.