16. Postępowanie w chorobach towarzyszących 363
Zależność wentylacji i perfuzji płucnej wynika z dostosowania wentylacji pęcherzykowej do wielkości przepływu włośniczkowego w płucach. W idealnych warunkach perfuzja i wentylacja są dokładnie do siebie dopasowane: stosunek wentylacja /perfuzja wynosi 1.
Wartość pa02 zależy od wieku: im starszy pacjent, tym niższa wartość pa02. Tak więc u człowieka 70-letniego pa02 wynoszące ok. 65 mmHg może być uważane za dolną granicę normy. Reguła ogólna:
pa02 = 102 - (0,33 x wiek w latach) [mmHg],
Niskie pa02 (hipoksja) wywołują następujące przyczyny:
- zaburzenie stosunku wentylacja/perfuzja,
- wewnątrzpłucny przeciek z prawa na lewo,
- hipowentylacja pęcherzykowa,
- zaburzenia dyfuzji gazów oddechowych.
Jeśli wyniki badań spirometrycznych są nieprawidłowe, należy oznaczyć pa02.
Znaczenie kliniczne: zwiększanie stężenia tlenu w powietrzu wdechowym w małym stopniu lub wcale nie wpływa na wielkość przecieku we-wnątrzpiucnego z prawa na lewo, natomiast w zaburzeniach dystrybucji powietrza oddechowego i w zaburzeniach dyfuzji powoduje wzrost pa02.
Hipoksja w przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc polega przede wszystkim na zaburzeniu stosunku wentylacji do perfuzji. Prowadzi do zwiększenia oporu naczyniowego w krążeniu płucnym ze zwiększeniem obciążenia prawej komory serca i w konsekwencji do powstania serca płucnego (zob. pkt 2.5). Należy pamiętać:
| Wartości pa02 oznaczone przed operacją u pacjenta w spoczynku nie umożliwiają przewidywania przebiegu pooperacyjnego.
paC02 zależy od ilości wytwarzanego dwutlenku węgla w tkankach i od wentylacji pęcherzykowej. Wentylacja pęcherzykowa jest z kolei określona przez wielkość wentylacji minutowej i wentylację przestrzeni martwej, a tym samym przez stosunek wentylacji do perfuzji. Jeśli przepływ w kapilarach płucnych zmniejszy się bardziej niż wentylacja, to wzrasta udział przestrzeni martwej. Jeśli w następstwie tego nie zwiększy się częstość oddechów, to dochodzi do hiperkapni i kwasicy oddechowej.
Wartość paC02 powinno się oznaczyć (jednocześnie z pa02), jeśli stwierdzi się nieprawidłowe wyniki spirometrii.
Znaczenie kliniczne: wentylacja minutowa zależy od pracy oddechowej i nie może zwiększać się w nieskończoność. Pracę oddechową określają następujące czynniki:
- podatność płuc,
- opór dróg oddechowych,
- głębokość i częstość oddechów.
Należy pamiętać:
- Pacjenci ze schorzeniami płuc typu restrykcyjnego oddychają szybko z małą objętością oddechową z powodu zmniejszonej podatności płuc.
- Pacjenci z przewlekłymi schorzeniami obtura-cyjnymi płuc oddychają powoli i głęboko z powodu zwiększonego oporu dróg oddechowych. Przy określonym stopniu zaawansowania schorzenia chorzy mogą wykonać zaledwie do 55% maksymalnej pracy oddechowej. Konieczność zwiększenia pracy oddechowej w celu wydalenia nagromadzonego dwutlenku węgla powoduje zmęczenie mięśni oddechowych, z tendencją do wystąpienia niewydolności oddechowej pochodzenia mięśniowego z hiperkapnią i kwasicą oddechową.
Przewlekła hiperkapnia (paC02 > 45 mmHg) prowadzi do zmniejszonej wrażliwości rdzeniowych receptorów wrażliwych na C02. Zmniejsza się więc fizjologiczne pobudzenie ośrodka oddechowego na skutek zwiększonego stężenia C02, czyli krzywa dysocjacji C02 przesuwa się w prawo. Wywołana hiperkapnią kwasica oddechowa jest częściowo wyrównywana metabolicznie: zwiększa się retencja wodorowęglanów w nerkach, dlatego pacjent toleruje podwyższone wartości paC02. Ważne:
J Przewlekła hiperkapnia świadczy o zaawansowanej ciężkiej chorobie ptuc i dlatego jest ważnym czynnikiem ryzyka wystąpienia powikłań płucnych w okresie pooperacyjnym.
3.7.1 Podsumowanie
Wyniki badań czynnościowych płuc i gazometrii krwi tętniczej dostarczają ważnych informacji na temat stopnia zaawansowania schorzenia płuc. Wykonanie tych badań przed operacją jest wskazane, gdy istnieją dane kliniczne dotyczące choroby układu oddechowego, a także w szczególnych sytuacjach, np. w chirurgii serca lub chirurgii klatki piersiowej. Rutynowa ocena czynności płuc nie jest konieczna.