Obraz (34)

Integracja i syntoma w relacji rodzina—szkoła

strzeń rodzinno-szkolną i wskazać możliwe jej powiązania z przestrzenią edukacyjną i szeroko pojętą przestrzenią społeczno-kulturową. Nade wszystko konieczne jest scalanie i systematyzowanie refleksji i badań nad stosunkami rodziny i szkoły oraz ujawnienie nowych, dotąd nie eksplorowanych obszarów związków obu środowisk. Praktyka dowodzi, iż mamy do czynienia z różnymi zjawiskami i przejawami deformacji (dezintegracji) w ramach wzajemnych stosunków rodziny i szkoły. Pilna zatem staje się też odpowiedź na pytanie: jak kształtować stosunki, by zapobiegać skutkom depersonalizacji i desocjalizacji jednostkowej - ujawniającym się już u dzieci i młodzieży - bądź je przezwyciężać jeśli zaistniały.

Przede wszystkim jednak trzeba uświadomić sobie fakt, że tylko podmioto-wo-partnerskie usytuowanie współuczestników w stosunkach rodziny i szkoły przynieść może społecznie oczekiwane rezultaty. Dziś wydaje się, że jest ono potrzebne zwłaszcza w przypadku rodziców i dzieci-uczniów. Już ponad 60 lat temu Stanisław Lisowski twierdził, że: „Żywy udział rodziców w pracy szkolnej wnosi nie tylko świeże soki ożywcze w postaci nowych pomysłów i pomocy do pracy, ale wytwarza także jednolite, wielkie środowisko wychowawcze domowo-szkolne” (1935, s. 43). W tym samym czasie Józef Chałasiński wskazywał na niedostatki teorii i praktyki współpracy głównych środowisk wychowawczych. Krzysztof Jakubiak twierdzi, że Chałasiński przestrzegał przed tendencją zawężania problemu wyłącznie do zagadnienia relacji w tej dziedzinie rodziców i nauczycieli” (K. Jakubiak - 1997, s. 228). Te wątki rozwiązań warte są podjęcia i kontynuacji dzisiaj, w procesie dokonujących się przemian systemu edukacyjnego-

231