Zarz Ryz Finans R07!9

7. Zastosowanie kontraktów forward do zarządzania ryzykiem cenowym 219

noczonych i zamieniła fundusze na dolary. Zatrudniała Amerykanów i korzystała z prowadzonych przez firmy amerykańskie salonów sprzedaży samochodów; ceny sprzedawanych aut były ustalane w dolarach amerykańskich.

Kluczowym założeniem strategii firmy była sprzedaż co najmniej 50 000 samochodów rocznie (co przy kursie dolara względem marki na poziomie 2,8 nie powinno być zadaniem trudnym). Gdyby jednak firma SSW sprzedała tylko 20 000 aut, to przy takiej samej cenie pojazdu poniosłaby straty.

Pod koniec 1984 r. dolar umocnił się jeszcze bardziej względem marki niemieckiej i osiągnął kurs ponad 3,0 DEM, co oznaczało spadek wyrażonej w dolarach ceny aut niemieckich i bardzo dobrze wróżyło zyskom firmy SSW of North America. Gdy nadszedł czas importu samochodów na sprzedaż w 1985 r., pozycja dolara względem marki była tak silna, że firma SSW mogłaby realizować 30-procentową marżę zysku przy osiągnięciu sprzedaży na poziomie 50 000 samochodów rocznie.

Aby nie stracić tej wyśmienitej okazji, dyrektor generalny SSW polecił dyrektorowi finansowemu zabezpieczyć firmę przed całym ryzykiem walutowym przewidzianym na 1985 r. Wiedząc o istnieniu dobrze funkcjonującego rynku walutowych kontraktów forward, dyrektor finansowy postanowił zastosować ten instrument przy realizacji swego zadania. Jaka jednak powinna być wielkość zabezpieczenia? Gdzie zawrzeć planowane transakcje?

W firmie SSW of North America wpływy ze sprzedaży każdego samochodu były realizowane w dolarach (z opóźnieniem ok. 30-60 dni), natomiast wypływy były denominowane w markach. Długość okresu od importu do sprzedaży samochodu była w dużej mierze przewidywalna. Dyrektor finansowy - orientując się ze stosunkowo dużą dozą pewności, ile firma SSW of North America otrzyma za każdy sprzedany samochód, ile samochodów będzie miesięcznie importowała w ciągu roku oraz jaki jest poziom bieżących kursów walutowych na rynku forward - był gotowy do zawarcia transakcji.

Jak jednak to zrobić? I gdzie? Rozpoczął od telefonu do miejscowego banku, obsługującego rachunek firmy, jednak pracownik banku nie miał zielonego pojęcia, o czym mówi jego klient. „Niewielu klientów zwraca się tu do nas z prośbą o sprzedaż walutowych kontraktów forward” - stwierdził i odesłał dyrektora finansowego do dużego banku w jednym z centrów finansowych kraju.

Po wysłuchaniu dyrektora pracownik działu obsługi klienta w banku oferującym kontrakty terminowe forward stwierdził: „To dla nas żaden problem”. (Jednak odpowiedź ta wzbudziła w naszym dyrektorze podejrzliwość; zwykle gdy bankowiec mówi „nie ma problemu”, natychmiast jakiś problem się pojawia.)

Pracownik działu obsługi skierował dyrektora do działu dealingu, gdzie zaczęły się problemy. Dealerzy zdawali się posługiwać zupełnie innym językiem. Na pytanie dyrektora o cenę kontraktu forward na DEM/USD, jeden z nich odpowiedział: „10 dolarów na 80/90”. Pracownik działu obsługi posłużył za tłumacza: „10 dolarów, czyli 10 min USD. 80/90 to marża kwotowana według obowiązującego kursu”.