Zarz Ryz Finans R14A2

412 Zarządzanie ryzykiem finansowym

oraz sprzedała kontrakt}' na dolny pułap o przeciętnej wysokości 7,5%. Kiedy później zmniejszyła swe zadłużenie, odsprzedała część kontraktów, pozostawiając tylko tyle, ile było konieczne ze względu na wielkość pozostałego długu.

Decyzja, czy posłużyć się kontraktem na górny pułap stopy procentowej, czy kontraktem na górny i dolny pułap, zależy często od ogólnej sytuacji na rynku oraz konkretnych celów, które firma chce osiągnąć w wyniku zabezpieczenia. Kontrakty na górny pułap - a więc opcje kupna terminowych stóp procentowych - stają się kosztowniejsze, gdy zwiększa się nachylenie krzywej dochodowości (tzn. rosną stopy terminowe) oraz zmienność pierwotnych stóp procentowych. Warunki rynkowe mogą skłaniać firmę do zmiany zakresu lub struktury zabezpieczenia. Elastyczność rynku opcji daje możliwość modyfikowania aktualnego zabezpieczenia kolejnymi transakcjami na opcjach. Firma, która początkowo nabyła w celu ochrony kontrakt na górny pułap stopy procentowej, może skonstruować kontrakt na górny i dolny pułap, sprzedając w pewnym momencie - w sprzyjającej sytuacji rynkowej - kontrakt na dolny pułap⁸.

Na marginesie

Hartmarx Corporation

Hartmarx Corporation jest największym w Stanach Zjednoczonych producentem i sprzedawcą męskich ubrań szytych na miarę. Firma z siedzibą w Chicago wytwarza rocznie około 3 min garniturów pod tak znanymi markami, jak Hart Schaffner and Marx, Kuppenheimer, Pierre Cardin i Austin Reed.

Z końcem lat 80. firma zaczęła ekspansję w drodze fuzji i nabywania nowych przedsiębiorstw; otwierała też nowe sklepy detaliczne, finansując zapasy za pomocą krótkoterminowych kredytów bankowych. Jej zadłużenie w bankach wzrosło w rezultacie z 57 min USD w 1987 r. do 267 min USD w 1989 r., toteż ryzyko zmiany stóp procentowych stało się dla kierownictwa przedmiotem poważnej troski.

Rozważano kilka rozwiązań. Możliwe było na przykład zastąpienie aktualnego długu krótkoterminowego pożyczką długoterminową. Innym wariantem był swap procentowy, w którym firma płaciłaby stałe oprocentowanie w zamian za zmienne, efektywnie stabilizując koszty długu. Trzecie wreszcie rozwiązanie polegało na zawarciu kontraktu na górny bądź też na górny i dolny pułap stopy procentowej.

Rozstrzygnięcie, która z tych strategii zabezpieczenia jest dla firmy najlepsza, wymagało uwzględnienia paru okoliczności. Po pierwsze, zarówno dług długoterminowy, jak i swap stabilizowałby długoterminową stopę oprocentowania długu na poziomie, który oceniano jako nieatrakcyjny. Po drugie, kierownictwo

Hartmarx Buttons Down cm Interest Ratę Collar, „Corporate Cashflow”, listopad 1990.