maistre o papiezu017101

171

wedle głosu sumienia: on wcale nie wywoływał wojny, on wcale jej nie prowadził J i prowadzić jej nie mógł, on właśnie był jej ofiarą. ; Oto jeszcze jedna epoka, która nie ma zupełnie miejsca w tej tunice krwawej duchowiehswa z świeckim rządem 1).

W r. 1 198 nowe odszczepieństwo w Cesarstwie. Wyborcy podzieleni, chcieli już to Filipa ze Szwabii, już Ottona Saskiego, co wywołało dziesięcioletnią wojnę. Pcd ten czas Papież Innno-centy III oświadczył się za Ottonem, korzystał z okoliczności, aby odebrał Romania, księstwo Spoletu i dziedzictwo hrabiny Matyldy, które Cesarze dali niesprawiedliwie prawem lennictwa, kilku małym książętom. We wszystkiem tein niema ani cienia duchownej władzy i potęgi kościelnćj. Papież postępował jako dobry monarcha wedle prawideł ogólnej polityki. Zmuszony koniecznie zdecydować się na jedną stronę, czyż miał popierać potomków Barba-rossj^r przeciwko niemniej słusznym żądaniom ksiąźęcćj rodziny, zasłużonej stolicy apostolskiej cierpieniem jakie dla niego poniosła P Czyż się miał dać spokojnie obedrzeć,, z obawy aby nie narobić w kwiecie hałasu? Zaprawdę! żądają od Papieży szczególniejszego jakiegoś bezczucia, i odrętwiałości.

W r. 1210 Otton IV. jakby urągając się z wszelkich praw roztropności wiary i własnych przysiąg swoich, przywłaszczył sobie wreszcie posiadłości papieża i króla Sycylijskiego, który był sprzymierzeńcem i wassalem Papieża. Papież Innocenty III rzuciwszy nań klątwę, pozbawia go tronu. Wybierają Fryderyka, i następuje to, co następowało zawsze w podobnym razie, że książęta i ludy dzielą się w zdaniu. Otton prowadzi wojnę z cesarzem Fryderykiem, a walka rozpoczęła przeciwko temu samemu Fryderykowi, jako królowi Sycylii Nic się nie zmienia, walczono i pobijano, ale niesłuszność jest po stronie Ottona, którego niewdzięczności i niesprawiedliwości nikt usprawiedliwić nie potrafi. Sam to uznał w r. 1218, kiedy umierając prosił o, rozgrzeszenie i otrzymał je z wielką pobożnością i skruchą.

Fryderyk II następca jego, zobowiązał się przysięgą i pod zagrożeniem klątwy, ponieść sw^roj oręż do Palestyny 2), ale zamiast wy-

1)    W owym chronologicznym okresie który dopiero co wspomniałem, czytamy pod r. 1167. Cesarz. Fryderyk pokonywa 12000 Rzymian. Papież Aleksander zmuszony do ucieczki. Któż z czytających nie będzie mniemał że Papież wiódł wojnę z Cesarzem, kiedy rzeczywiście Rzymianie wiedli ją w brew woli Papieża, który nie mógł im przeszkodzić. Włoska zaś od trzech wieków historya zdaje się być jedynie ogromnem sprzysiężeniem przeeiwko prawdzie.

2)    Al clić egli si obligo eon solenne giurainento sotto pena dclla scomunica. (Murat, ad Ann., tonie VII. page 175, A. 1223).