NDIGCZAS00347625
67

Beskid Mały. 151

Prawdopodobnie poeta odbywał podróż przez nowo wybudowany w tych czasach gościniec kocierski na Babią, a z tej w Tatry.

Z urywków powyżej podawanych wiemy już, iż Beskid Mały ma swego własnego poetę. Jest nim Emil Zegadłowicz, rodem z Gorzenia Górnego nad Skawą w pobliżu Wadowic, w miejscu rodzinnem stale zamieszkały, obok Wł. Orkana drugi świetny talent i drugi z Bożej łaski poeta beskidzki. Wyrosły z góralskiego podłoża, wybornie władający gwarą miejscową, spojony duszą z naturą i ludem, maluje w licznych utworach tajnie przyrody i wnętrza mistycznych, świetlanych duchów, z pośród najuboższych wyrosłych, ich znojne byty, wytrwałość, tęsknotę do pokoju i miłości wszechludzkiej, ich wizje wniebowzięte i wiarę w zwycięstwo dobra. Szczególny rozgłos i wzięcie zyskały ballady ludowe tego poety (Powsinogi Beskidzkie, Wielka Nowina), utwory nawskróś oryginalne i w swoim rodzaju doskonałe¹).

„Czartak** w dolinie Skawy, punkt zborny poetów beskidzkich.

(Według akwaforty L. Micky ego)

Do pieśni o górach i o góralszczyźnie pociągnął Zegadłowicz także innych swych przyjaciół-poetów: Janinę Brzostowską i Tadeusza Szantrocha z Wadowic i Edwarda Kozi-kowskiego z Warszawy. Na skromny, zapomniany Beskid Mały spadł zaszczyt niezwyczajny: dokoła niego powstaje osobna grupa, czy szkoła poetów beskidzkich.

Widomym jej wyrazem jest „Czartak, zbór poetów w Beskidzie", Warszawa 1925, wykwintnie wydany tom poezyj wymienionych twórców, na treść którego złożyły się wrażenia z doliny Skawy i Po-nikwi, ze szczytu Leskowca i Babiej Góry. (Jlubionem miejscem zbornem poetów jest „Czartak", ongiś kaplica arjańska, dziś gospoda w Mucharzu.

*) Ograniczam się do krótkiej wzmianki o twórczości Zegadłowicza ze względu na to, iż w tegorocznych „Wierchach" twórczości tego poety poświęcone jest osobne miejsce.