tpn 1 2214
7201

163

nad 400 ludzi. Do tej porażki najezdnika, we wsi Zniesieniu lokowanego, wielce także przyłożyli się zbiegli do miasta zewsząd wieśniacy, którzy strzelbą, kosami i drągami uzbrojeni, pod wodzą Marka Matczyńskiego, podskarbiego kor., na tegoż odważnie napadali i osobliwie wiele koni mu pokaleczyli. Szach Girej po tej klęsce ustąpił od oblężenia Lwowa, i cofając się ku Pokuciu, pustoszył za sobą ziemię ruską; lecz Jabłonowski puściwszy się za nim w pogoń, raził go nieu-stannemi podjazdami tak dalece, ze ten odrzucając wszelką po drodze zabraną zdobycz, ledwie z niedobitkami w swoje ślepy mógł umknąć.

Jan Sobieski, który się na wojnach tureckich jako wódz tak dzielnie odznaczał, posiadał także wielkie przymioty dobrego monarchy; jednakowoż był od Polaków więcej podziwiany niż lubiony. a to jedynie z powodu, ze ku swej żonie Maryi Kazimirze (de la Grangej tyle powolności okazywał, że to zasadom konstytucyi a nawet często i własnemu honorowi się sprzeciwiało. Chciwa i mieszająca się do wszystkiego , sprawy kraju podług swoich chęci kierowała, gdy król tylu wojnami spracowany, osobliwie zaś pokój domowy lubiący, często na jej poradach przestawał. Zapadłszy nieco na zdrowiu, zamyślał znojem wojennym i podagrą naruszony Jan Sobieski do w^’d zagranicznych wyjechać, gdy mu lekarz nadworny, rodem Żyd z Monlferafu, w lekarstwie zbyt wiele merkuriuszu zadał i o śmierć przyprowadził. Umarł Jan III. w Wilanowie r lu'J6 w 72 roku swego życia, a 22 panowania, przez którego przeciąg ani jeden wyrok śmierci nie wydał. — Zaraz po tegoż śmierci zawiązało niepłatne wojsko, pod laską marszałka Baranowskiego w Samborze zostające, związek dla wymuszenia na stanach rzpltej wypłaty swoich zaległości, któ-ren to związek tylko za usilnym staraniem hetmana Jabłonowskiego przy znacznym posiłku pieniężnym przez królowę wdowę ofiarowanym, został rozwiązany, poczem wojsko w Szczercu zgromadzone do posłuszeństwa powróciło.

Z pomiędzy wielu intryg dworskich, a mianowicie królowej wdowy, która posłow sejmujących publicznie zaklinała, ażeby żadnego z królewiczów, jej synów, za króla nieobierali, został po wielu sporach

1697.

Fryderyk August, elektor saski i arcymarszałek państwa niemieckiego, królem obwołany i 27. lipca w Krakowie koronowany. Zaraz po wstąpieniu Augusta II. na Iron, wpadła horda Tatarów w 60,001) ipo raz ostatnij w granice kraju poi skiego, która od hetmana Feliksa Potockiego, w S000 wojska pod Podhajcami stojącego, należycie przyjęta i po zaciętej walce zupełnie z pola spędzona została, mm jeszcze król z wojskiem saskim, juz w Brzezanacli będący, na pomoc przyspieszyć zdołał. — Po zjechaniu się jego z Pioirem W., carem