scandjvutmp2201

Fryderyk Froebel. 31

„Dziecko podąża dalej w rozwoju, zwiększa się ilość jego wrażeń, nie zadawala się dawnym stosunkiem swym do otoczenia; zna już przedmiot ze strony zewnętrznej, ale nje dość mu na tern — chce zajrzeć do środka, odnaleźć nowe przymioty i własności — obraca więc przedmiot w ręku, usiłuje go połamać. Próba powiodła się — oto przedmiot rozpada się na części. Cóż spostrzegamy dalej ? Próbuje ono przywrócić mu postać uprzednią, albo też, nie troszcząc się o nią, zużytkowuje otrzymane części po swojemu — grupuje materjał w nowe postacie, w nowe skojarzenia. Jakąż zabawkę należy dać dziecku w takim okresie? Oczywiście musi być ona ruchomą, łatwo rozkładającą się na części, podatną do przekształcania". Froebel wskazuje tu: piasek, kamyki, wodę, różne klocki, a jako uzupełnienie podaje swoje pudełka z klockami: drewniane płaszczyzny, pręciki. Zabawki te, jak zobaczymy niżej, ukazują się jako stopniowe rozwinięcie postaci zasadniczej: sześcianu. Wzrost złożoności ich jgolega nietylko na coraz większej ilości, ale na dodawaniu postaci nowych, otrzymywanych przez podział dawniejszych. Ta stopniowa złożoność warunkuje większą rozmaitość zastosowań; podobizny bliższemi stają się rzeczywistości. Tak też być powinno. Dziecko rośnie, rozwija się, zwiększa się zasób jego wyobrażeń, które zyskują wciąż na rozległości i jasności.

Wszystkie zajęcia z temi darami prowadzone być mają mniej więcej podług następującego wzoru: „Ogrodniczka" wynajduje albo wymyśla pogadankę, opowiadanie, do treści ich zastosowuje budowle, starając się przytem, aby dana forma, dzięki nieznacznym przekształceniom, otrzymywaną była z innej. Jest to jedna część lekcji. Druga zasadza się na dowolnem rozporządzaniu materjałem przez dzieci. Według czyich wskazówek powstał też wzór