scandjvutmp3501

Fryderyk Froebel.    47

— Tata idzie, tato, chodź tutaj (rączką dziecka głaszcze ojca).

Spostrzegając ruchy, dziecko samo je wykonywa — rączka, nóżka, cały organizm pracuje.

Ruchy rytmiczne w takt piosenki albo muzyki (tak zwane pląsy dziecka na ręku), sprawiają mu zadowolenie ogromne, gdyż wynikają z jego potrzeby wewnętrznej, Matka czyni zadość tej potrzebie.

Tak gwarzy sobie na osobności z dzieciątkiem kochająca matka, powołując do działania jego ustrój, skierowując uwagę.

Dziecię zmężniało, poczuło w sobie siły i zaczyna poruszać się samodzielnie, cieszy się z powodzenia, ponawia próby chodzenia dla przyjemności, jakiej doznaje. Ale oto rychło znajduje się cel odpowiedni. Nęcą je kolana matki, jednak ujrzało barwny papierek, deseczkę — potrzeba skarb ten zdobyć; malec, z trudnością utrzymujący się na nóżkach, kroczący ostrożnie, udaje się na poszukiwania. Na podobieństwo ptaszka, budującego gniazdo, badawcze oko odnajduje materjał przydatny do przyszłej budowy, znosi go, gatunkuje. Ale nie dość jest gromadzić materjał — trzeba go zbadać, zgłębić jego własności, zastosowanie. Dziecko dąży do tego, wzywając naszej pomocy. Istotnie — cóż bowiem mówi maleństwo, szybko zdążające ku nam ze swem brzemieniem, składające je na kolanach i spoglądające nam w oczy ? O czem też świadczy uważne przyglądanie się przedmiotom, obracanie ich na wszystkie strony, wysiłki w celu połamania ich, rozbicia? Bóg obdarzył człowieka rozumem, myślą badawczą; dary te tkwią również w dziecku i wypowiadają się wcześniej. Z gorliwością i wytrwałością, jakiej nie napotykamy u starszych, dąży ono do,