scandjvutmp2801

Fryderyk Froebel. 35

gólnych, przytoczone w pracy o budowaniu, świadczą

0 ich charakterze. Powróćmy do pierwszego momentu, kiedy Froebel podaje nam swoją zabawką. „Oto sześcian stoi przed maleństwem; wszystkiego, cokolwiek widzi dziecko, pragnie ono dotknąć się, pomacać. Wskutek dotknięcia pada część jedna, za nią druga, trzecia. Całość oraz jej części postrzeżonemi są jako fakt, stają się oczy-wistemi bez wyrazów. Zauważywszy podzielność zabawki, dziecko rozpoczyna pracę: odbywa się najrozmaitsze przestawianie i przekładanie sześcianków — i oto zabawie tej oddaje się dziecko długo, z całkowitą uwagą. Kiedy spojrzeniem zażąda ono waszego udziału, oznaczcie czynności jego słowem: jeden sześcianek, za nim jeszcze jeden; jeden sześcianek, na tym jeszcze jeden.

„Ci, którzy obserwowali dzieci, zgodzą się, że ten moment w istocie swej pochwycony jest z życia. Rozkładanie przedmiotów jednorodnych — guzików, orzechów, szpulek — stanowi ulubioną zabawę pierwszego dzieciństwa. Szczególnie, o ile zauważyłem, ponętnemi są zbiory guzików (wybiera się przeważnie błyszczące) i szpulek. Te ostatnie bywają uosobieniem istot żywych, ludzi, psa, kota; na szpulce odtwarzają się również interesy osobiste: malec przytyka ją do talerza, mówiąc: „lala ham! ham!“ — układa w popielniczce lub pudełku: „dzidzi aa... aa...“ i t. p.

„Długo — ciągnie dalej Froebel — zajmuje dziecko takie rozkładanie sześcianków, dzielenie zabawki na części składowe. Potem następuje zastosowanie innego rodzaju: zestawianie części w jakąś całość, przypominającą znane przedmioty. Naprzód ukazują się przedmioty bliskie dziecku

1 związane z jego życiem: łóżeczko, stół, krzesło. Nie dość jest wszakże zbudować krzesełko; potrzeba je koniecznie zużytkować, zespolić z jakimś określonym celem: 1) jest to