scandjvutmp2a01

Fryderyk Froebel. 37

cel jeden tylko: odtwarzanie wiadomości nabytych. Ponieważ zaś nabywamy z księgi żywej, z rzeczywistości, więc też przedmioty rozważane są i zapamiętywane w związku z zastosowaniem ich do pewnego otoczenia. Należałoby, jak sądzę, zwrócić uwagę na to, jako na środek najlepszy i najskuteczniejszy, gdy chcemy powstrzymać dzieci od bezmyślnego burzenia owych budowli. Nadto dzieci same dążą do obrazowości; oto np. zbudowały łóżeczko — najniechybniej przykryją je, jeśli tylko nawinie im się pod rękę skrawek papieru. Urządziwszy ogródek, powtykają one zabawki pomiędzy sześciankami, wyobrażającemi grzędy. Wiele się zyskuje na takim dodatkowym materjale owych zajęć z klockami, otrzymuje się obraz bliższy zabawy naturalnej, w której początkowania kierowniczki i dziecka zlewają się w jedno; nadto bez naciągania otrzymuje się związek pomiędzy zajęciami; dając dzieciom możność przeżywania wraz z otrzymanemi postaciami odpowiedniej chwili życia, spostrzegamy, że ociągają się one z przeróbką nową, ze zmianami: w wyobraźni ich dane zajście jeszcze się nie skończyło. Oto z ośmiu cegiełek zbudujcie dom z okienkiem i drzwiami. W domku tym najpewniej zostanie ktoś osiedlonym; im mniejsze zaś będzie dziecko, tern ciaśniejszem koło jego mieszkańców: — matka, niania, ono samo. Ale osoby te żyją, działają, wchodzą do domku i wychodzą (drzwi są otwierane i zamykane), zaglądają w okno, rozmawiają ze sobą; dziecko prosi też was, abyście zajrzeli w okno, uśmiecha się do was przez drzwi otwarte, znajdujące się wprost okna. Dajcie mu tylko do rąk lalkę, a zajęcie domkiem powiększy się. W dawniejszych moich spostrzeżeniach znajduję kilka zaznaczonych z praktyki przykładów, bardziej udatnych pod względem obudzenia w dzieciach zajęcia i zadowolenia. Przytaczam schemat jednego z nich. Po Wielkiejnocy dzieci