392
XII. Ciągi i szeregi funkcyjne
nie zawierąjący już k. W tym przypadku z twierdzenia 4(‘) wynika, że w szeregu (2) możemy dla k -*• oo przejść do granicy wyraz za wyrazem, co prowadzi do szeregu logarytmicznego.
6) Bardzo ciekawym przykładem tego samego rodzaju jest wyprowadzenie szeregu wykładniczego (404, (11)] z zależności
e* — lim ^1 -f (k= 1,2,3,...).
Rozwijając potęgę dwumianu według wzoru Newtona, dostajemy
(3) (l+ —) = 1+*- — + + ... + *(*-!)..Jj^-w-i-l) . + ...
\ k] k 1-2 \k; 1-2- ... •n \k /
W rzeczywistości dla każdego k mamy tu tylko skończoną liczbę (= *+1) wyrazów, lecz możemy przyjąć, że mamy szereg nieskończony, jeżeli pozostałe wyrazy przyjmiemy równe 0. Szereg ten jest zbieżny jednostajnie dla wszystkich k, bowiem jak widać szereg zbieżny
1! 2! ni
jest jego majorantą. W tym przypadku zgodnie z twierdzeniem 4 w szeregu (3) można przejść do granicy dla k -*• oo wyraz za wyrazem. Ponieważ (n+l)-szy wyraz tego szeregu jest równy 0, dopóki k>n, a dla wszystkich &>n.ma postać więc jego granicą dla k -*■ oo jest x“/nL A więc tą drogą znów otrzymujemy rozwinięcie funkcji wykładniczej e*.
7) Korzystając ze wzoru Moivre’a wyprowadziliśmy już w ustępie 408 wzór
sin mz = m cos"1-‘z-sinz— cos»-3z.sin3z-|- ...
Pokażemy, że można stąd otrzymać rozwinięcie funkcji sin x w szereg potęgowy.
X X
Przyjmijmy z — — i wynieśmy cos" — za nawias. Wzór przybierze postać m tn
sin x = cos"
itg—- (»-—) (i-—) m \ m J \ m J
3!
Przyjmując, że x nie zmienia się, przejdźmy po prawej stronie wzoru do granicy, dla m -*■ oo.
Ponieważ cos"--► 1 [patrz na przykład 79,4) przy X = 0], a m tg--► x, więc w granicy rzeczy-
m m
wiście otrzymamy szukane rozwinięcie [404, (12)]
jt3
sin x = x---h ...
3!
(‘) Przypominamy, że obszar zmienności 9C zmiennej x, o której mówiliśmy w twierdzeniu 4, może być dowolny, w szczególności może nim być zbiór liczb naturalnych (z tym, że a = + oo).