0688

650 Schorowany tygrys, 1949-1953

religii, nawet jeśli odczuwali ulgę, że umiera. Na jego rozkaz zabito około 20 milionów ludzi, a 28 milionów deportowano, z czego 18 milionów trafiło do obozów. Mimo tych niewyobrażalnych zbrodni oni nie stracili swojej wiary.

Około 10.00 wszyscy członkowie starego Politbiura, od Berii i Chrusz-czowa do Mołotowa, Woroszyłowa i Mikojana, pojechali na Kreml, gdzie o 10.40 spotkali się w „Kąciku”, by uzgodnić plan działania. Krzesło Stalina stało puste. Powrócili do władzy. Przez dziesięć minut doktor Kupierin, nowy ordynator kliniki kremlowskiej, i profesor Tkaczow nerwowo odczytywali przejętym, zaniepokojonym i poruszonym palatynom zacytowany wyżej raport. Później nikt się nie odezwał, co wprawiło Kupierina w jeszcze większe zdenerwowanie. Zapewne było jeszcze za wcześnie, by zastanawiać się nad tym, co będzie dalej. Wreszcie Beria, który objawił się już jako najbardziej zdecydowany spośród przywódców, odprawił lekarzy złowieszczym poleceniem:

-    Jesteście odpowiedzialni za życie towarzysza Stalina. Zrozumieliście? Musicie zrobić wszystko, co możliwe i co niemożliwe, żeby uratować towarzysza Stalina!

Kupierin zadrżał i wycofał się. Malenkow, z którym Beria zdawał się wszystko uzgadniać, odczytał dekret o dwudziestoczterogodzinnym czuwaniu w parach przy łożu Stalina. Następnie Beria i Malenkow pojechali z powrotem do Kuncewa, by objąć dyżur przy pacjencie. Mołotowa i Mikojana nie poproszono o czuwanie: Beria rozkazał Mikojanowi pozostać na Kremlu i rządzić krajem.

Kiedy Malenkow i Beria zjawili się w Kuncewie, zażądali od lekarzy diagnozy. Kupierin przedstawił wykres krążenia krwi.

-    Tutaj widzimy zakrzep w naczyniu krwionośnym - tłumaczył członkom Politbiura, jakby byli studentami medycyny. - Jest wielkości pięciokopiej-kówki. Towarzysz Stalin pozostałby przy życiu, gdyby naczynie krwionośne udało się w porę udrożnić.

-    Kto zapewni życie towarzyszowi Stalinowi? - Beria rzucił wyzwanie lekarzom, by operowali, jeśli się ośmielą.

„Nikt się nie ośmielił” - wspominał Łozgaczow. Malenkow zapytał o rokowania.

-    Śmierć jest nieunikniona - odparli lekarze. Ale Malenkow nie chciał, aby Stalin już umarł: nie mogło być żadnego interregnum.

O 20.30 przywódcy pod przewodnictwem Berii znów zebrali się na godzinę w „Kąciku”. Oficjalny raport Kupierina nie określał stanu Stalina jako beznadziejnego, ale nastąpiło wyraźne pogorszenie. Pacjent miał ciśnienie