24 luty 07 (143)

rowanej w dużym zakresie prędkości obrotowej, w urządzeniach pracujących przy znacznych i częstych przeciążeniach i wymagających dużych momentów rozruchowych.

Silniki bocznikowe prądu stałego stosuje się w napędzie urządzeń nie wymagających regulacji prędkości w szerokim zakresie. Silniki szeregowo-bocz-nikowe prądu stałego mają zastosowanie w maszynach o ciężkich warunkach rozruchu.

Silniki synchroniczne prądu przemiennego są stosowane do napędu maszyn o stałym obciążeniu lub zmiennym w małym zakresie, stałej prędkości i pracy ciągłej.

Silniki asynchroniczne prądu przemiennego zwarte (klatkowe) zapewniają możliwość regulacji prędkości w szerokim zakresie i stosuje się je w przypadkach pracy ciągłej, dorywczej lub przerywanej o dużej dynamice zmian obciążenia. Również asynchroniczne silniki pierścieniowe prądu przemiennego mają podobne zastosowanie, lecz pod warunkiem łagodniejszych warunków rozruchu.

Podstawą sterowania silnika asynchronicznego jest zależność

(3.167)

P

gdzie:

n - prędkość obrotowa wału silnika [obr./min], f - częstotliwość zasilania [Hz], p - liczba par biegunów, s - poślizg.

Jak wynika ze wzoru (3.167) sterowanie prędkością silnika asynchronicznego można uzyskać poprzez zmianę częstotliwości zasilania, liczby par biegunów oraz wielkości poślizgu. Ta ostatnia możliwość wiąże się z modyfikacją charakterystyki silnika na drodze zmian parametrów elektrycznych i jest dostępna wyłącznie dla asynchronicznych silników pierścieniowych.

Po dokonaniu wstępnego doboru rodzaju silnika w następnym etapie dobierzemy jego wielkość określoną przez moc nominalną N_n [kW] na podstawie następujących kryteriów:

a)    wymaganej prędkości obrotowej wału n_s [obr./min],

b)    wymaganej wartości momentu nominalnego M_n [N-m],

c)    wymaganej wartości momentu maksymalnego M_k [N-m],

d)    wymaganej wartości momentu rozruchowego M_r [N-m],

e)    dopuszczalnego czasu rozruchu t_r [s] układu napędowego.

293