Atlas muzyki6

< .utunki i formy / chorał 113

jeństw odprawianych nocą lub wcześnie nJ na przed wschodem dońca. eą isewartc w księgom Matutimdc lub IJber Rcsponsorialc Cmnł pifoiaiiłi byl wykonywany przez kapłona - celebransa. kantora (ewuor), chór kleryków i chłopców l irhiłff ranforum) oraz przez lud. Sposoby wykonania (tok $, 180): ■i*Tt«rkbnuw i kamor.

antyfowiim wymieniu śpiew dwóch chórów; Biizww anttpłkma odnoś uę w węższym znocze-oiu do określonych form liturgicznych - wla-kiwycb antytbn. np. psalmowych, lecz stosuje uę ją leż do niektórych śpiewów ordinańum (kmuOK o/ferturńmt, eonuntmio). wykonywa-o)«h w technice untyfomdnej (Mik niżej).

ch*»ra hi W zależność i od ambitusu mc* loda chorałowych uz>-w-.i ńę 4 linii i 2 kluczy: klu-ai C(ul) oraz klucza F(fa). obu w różnych po-madt.

Znakami notacji są neum>. które w iredniowio-® wykształciły się z postaci pierwotnych do ^HbMowych i romboidalnych form nutowych. uą wartych do dtoś (wybór na rys. A. rob. a 186). Ncumy utrwalają wysokość dźwięku, ale nie rytm. W śpiewie sylubieżnym nad każdą sylabą awjdująwę pojedyncze znaki rirga \ub ptmcium, rytm podąża za tekstem i jego akcentami. W śpiewie mcłi/matycznym każdej sylabie odpowiada-||CO najmniej 2 dźwięki, przedstawione neuina-mi wiązanymi (ligatury). Po nucie akcentowanej następują na ogól I -2 nieakceptowane, przez co powstają ciągle następstwa grup dwójkowych Kocowych. !>«» sposobu wykonania (nie do smolurściMKlnosZit się takie ncumy.jakep/p/io-Bwwt onm* tpuUmuiizphs. 186). Nu kon-ukażdeiM' systemu linii znujduje się rurrro. ma-KlZL^bc/ tekstu, wskazująca na wysokość po-2^k»w*c '* * dźwięku następnego systemu.

,o KOoi^fosowN. n«c*kompaniowany ¹ '^JąuSkjioUckHM (cłu^td gregoriański).

kownMim wspólnoty pro-Spi^yiKóch głównych lor.,, nabo-... k.uScU.4 M upor**Jkow»ne.»««>“* S| roku Mcklncitf i niwinc w 2 księgach: (aadmIr Romanum grupuje śpiewy mszalne, _ pnwwci L»»k*|iuWi /uuenneczęści mwy «;>«»-kkf/. .iłlniukL Olhntfiwca*

a? nulu ora/ w im/y żałobnej Niyuńin}. \<i-świętn i Ret/uieni), o^jtfarAm. ...itnnr- następnie części stale (<wtflr»ark#rt): Kync (Hon>. Credo, Sonetu* wraz z Bcncdic-•ys, A|nu« Dci ona śpiewy Requicm i in.: \ttiiphiNuikr Rumonuni /i»icni śpiewy oflkium !*rr*tonowego lgodzin kanonicznych): hituhw (chwalb>. nobo/enstwo poranne, o wschodzie AaaŁ /ww (godzino pierwsza = ok. 7 rano), «vfoi (godzino trzecia * 9 rano), jexta (godom nósu - południc), mma (godzina d/ic-«ig« = 3 po południu), reaperr (nieszpory. nzbnifiirtwo wieczorne, o zachodzie słońcu). floyto (rohonereme dtun. po zachodzie słońca) Śpiewy naiitfiniwi - jutrzni, czyli nabo-rrsf*mu>ruj!n\ wymienny śpiew solowy i chóralny;

Accrntm i cnncenuis to style chorału, rozróżniane od czasów < JRNITOPARCII USA, 1517. Ac-ccntrn to liturgiczna recytacja na ustalonej wysokości dźwięku, nazywanej u-not lub ruha, z użyciem określonych zwrotów kadencyjnych, odpowiednio do podziału tekstu: initłum nn początku zdania (wejście na tenor), punctum w zakończeniu zdania (zejście na Jbuilis). flcxa na przecinku, metrum nu średniku lub dwukropku (kadencja pośrednia), interrogatio nn znaku zapytania. w uroczystych śpiewach stosowano mediano zamiast/7exa i nwrnon itp. (rys. B). Accen-iio (w zasjidzie śpiew kapłana) byt używany podczas nfllciów przy wykonaniu oracji i lekcji oraz podczas mszy przy czytaniu liturgii Słowa. Im bardziej uroczyste nabożeństwo, tym bogatsze formuły kadencyjne (prefacic. pasje itp.). Mogła rów nież zmieniać się tuba, jak na rys. B. gdzie słowa Ewangelisty są wykonywane na dźwięku c. a słowa Chrystusa na niższym dźwięku/. Accen-nu dopuszcza również udział ludu (aklamacje* np Amen).

Conccntus obejmuje właściwe śpiewy chorałowe. Relacje słowa i dźwięku sięgają od prostego opracowania sylubieżnego, w którym na każdą sylabę przypada jeden dźwięk, przez stylgrupo-M’v. z kilkoma dźwiękami na sylabę, po bogatą nu’lizniaiyk{‘ (na jedną sylabę wiek dźwięków). Modalność. Chorał jest diatoniczny Nt. 8 skal kościelnych (módl) zob. & 90 i 188. Modus śpiewu chorałowego ma nn pocz;|ik u cyfrę rzymską. Do najważniejszych śpiewów ufficium należą: responsorła. śpiewane podczas jut r/.ni (respon-soriutn nocturmmi):

anty Tony psalmowe, wyk. przed psalmem i po nim. w prostym sylabicznym opracowaniu; anty fony maryjne, melizmatyczne. po reformie trydenckiej wyk. jedynie 4_r np. Salve Regina PETRUSA DE COM POSTE LI (zm. 1002): hnitatorium: psalm 94 (Fenile. exu/tentus) na jutrznię z antyfoną po parach wersów. Najważniejsze zmienne śpiewy mszalne iproprhan missae):

aniyfony: introit: śpiew melizmatyczny; offerto-riuin a ntyfony chóralne bez wersu psalmowego, również melizmatyczne; communio: proste opracowanie sylabiczne. podobnie jak anty-fony psalmowe;

responsoria graduale: śpiew na stopniach ołtarza, na ogół 4-odcinkowa antyfona z silnie mcli-zmatycznym wersem psalmowy m (psałnunha solona): alleluja: śpiew- mszalny o bogatej mc-lizmatyce. pocz. solowy, od Grzegorza I z wersem psalmowym: alleluja i wers są zazwyczaj powiązane motywicznie; rozbudowany mcli-zrout na ostatniej sylabie; jubitacju zazwyczaj ma formę aub lub abb itd.: sposób wykonania: solowa intonacja alleluja bez jubilacji. chór -alleluja z jubilacją. solo - wers. chór alleluja z jubflucją (rys. C). offertorium; od 1958 ponownie w formie responsoriulnej z antyfoną i solową psalmodią; oraz chorałowe śpiewy ordinarium.