BATES7

CHNIKI BADANIA PRZYKŁADY NIEPRAWIDŁOWOŚCI

s₂

Szmer późnorozkurczowy (przedskur-czowy) rozpoczyna się w końcowym okresie rozkurczu i zazwyczaj trwa do Sj.

oradycznie występujący szmer, np. w przypadku przetrwałego przewodu tętni-;go, rozpoczyna się w czasie skurczu i trwa bez przerwy poprzez S₂ aż do fazy skurczu (ale niekoniecznie trwa przez cały okres rozkurczu). Nazywany jest iwczas szmerem ciągłym. Inne zjawiska osłuchowe, jak tarcie osierdzia czy bumie żylne, mają zarówno składowe skurczowe, jak i rozkurczowe. Szmery te na-:y opisywać, wykorzystując cechy szmerów skurczowych i rozkurczowych.

Kształt. Kształt albo konfiguracja szmeru określa zmiany jego głośności w czasie.

Zobacz tab. 9.12. „Zjawiska osłuchowe występujące w okresie skurczu i rozkurczu", str. 387.

| Szmer crescendo - głośność zwiększa się.

S,

ISzmei' decrescendo - staje się coraz cich-S,

Szmer crescendo-decrescendo - początkowo głośność narasta, a następnie zmniejsza się.

I Szmerplatean - ma stałą głośność przez cały czas trwania.

S,

► Miejsce największej głośności szmeru. Zależy ono od miejsca powstawania szmeru. Należy odszukać ten punkt, badając cały obszar, w którym szmer jest słyszalny. Potem powinno się opisać lokalizację, używając numeru międzyże-| brza oraz odniesienia do mostka, koniuszka serca, linii środkowej mostka, linii ; srodkowoobojczykowej lub jednej z linii pachowych.

► Promieniowanie albo przenoszenie szmeru z punktu największej głośności.

1 Zjawisko to odzwierciedla nie tylko miejsce powstawania szmeru, ale także na-[ reżenie szmeru i kierunek przepływu strumienia krwi. Należy zbadać obszar wo-I kół stwierdzonego szmeru i określić, gdzie jeszcze jest on słyszalny.

► Natężenie szmeru. Zwykle jest ono określane w 6-stopniowej skali i przedsta-j wiane w postaci ułamka (1/6, 2/6 itd.). Licznik określa największą stwierdzaną j złośność szmeru, zaś mianownik pokazuje zastosowaną skalę. Na natężenie I szmeru wpływają wymiar klatki piersiowej i grubość jej ścian.

Szmer przed skurczowy w stenozie mitralnej przy prawidłowym rytmie zatokowym.

Wczesnorozkurczowy szmer fali zwrotnej przez zastawkę aortalną.

Śródskurczowy szmer w stenozie aortainej oraz szmery niewinne.

Pansystoliczny szmer fali zwrotnej przez zastawkę mitrainą.

Na przykład szmer, który jest najlepiej słyszalny w 2. prawym międzyżebrzu często pochodzi z zastawki aortainej lub jej okolicy.

Głośny szmer stenozy aortainej często promieniuje do szyi (zgodnie z kierunkiem przepływu krwi), zwłaszcza po stronie prawej.

Ten sam stopień turbulentności przepływu może dawać głośniejszy szmer u osoby szczupłej w porównaniu z osobą bardzo umięśnioną lub otyłą. Rozdęta tkanka płucna może zmniejszyć natężenie szmeru.