DSCN4754

30 7>*dyęfm antyku rAmic^aUlpi

cność Jana Chrzciciela w Trina Sanctitas poprzez wyekape* i nowanie jego bliskości wobec Chrystusa i Maryi, następu* zaś kilka opinii dotyczących osoby Jana, jego roli w dziele 3| f wienia, jego wielkości ziemskiej i chwały niebiańskiej. Opw* 1 te stanowią, rzecz jasna, pośrednie uzasadnienia wyjątkowa, i go miejsca Pańskiego Chrzciciela pośród świętych. Nie ogra. I niczymy się przy tym do tekstów powstałych w okresie po> I przedzającym ostateczne ukształtowanie się tematu ikonogra* 1 ficznego Deesis (VI-VII w.), w stuleciach następnych bowiem, gdy przedstawienie to już istniało, nurt teologicznej refleksji I nad wielkością Jana, jego udziałem w ekonomii zbawczej oraz związkami z Chrystusem i Maryją nie tylko nie osłabł, ałt I w wielu aspektach został jeszcze pogłębiony.

Tematem, który najczęściej kierował uwagę Ojców na jn J słą łączność Jana Chrzciciela z Chrystusem i Matką było nawiedzenie św. Elżbiety. Jedną z najwcześniejszych prób | egzegezy tego wydarzenia odnajdujemy u Orygenesa (ok. 189 254), w jego Homiliach o Ewangelii św. Łukasza. Po rwiast* i waniu Maryja udaje się pospiesznie do domu swej krewni), I powodowana pragnieniem (wzbudzonym w niej przez Jeże-1 sa) uświęcenia Jana. „Jezus bowiem - pisze Orygenes -||H szył się aby uświęcić Jana, dopóki przebywał on jeszcze w B | nie swojej matki. [...] Skoro zaś Maryja wypowiedziała które podpowiedział jej Syn Boży w jej łonie, natyi lnniiw| dziecko «poruszyło się z radością — i wówczas Jezus proroldtfH uczynił swego Zwiastuna”²³.

Na momencie nawiedzenia nie kończy się jednak ducfeMM obcowanie Jana z Chrystusem i Bogarodzicą. Nieoo dalej hf genes dodaje:

Jeśli w jednej chwili, w jednym momencie dziecko uradowali dę i jak gdyby podskoczyło z radości, a Elżbietę napełnił Duch Śwtętji M niedorzecznością by było, gdyby przez trzy miesiące ani Jan. ani bieta nie skorzystali z bliskości Matki Pana i • obecności mm| Zbawiciela. Jan przeto ćwiczył się, i, jeśli tak można powiedzieć, mf

³³ Orygenes, Ho mi lut o Ewangelii św. Łukoeso, prseł 8 Warszawa 1986 (P8P t. 36), s. 48.