r
VIII
ziańska strofa hymnowŁ1. powstała z dawnych oktona-rów jambicznych 2. Inne formy znajdują zastosowanie jedynie całkiem wyjątkowo.
Z czasem' jednakże naturalny pęd do szukania nowych i niezużytych jeszcze środków wyrazu doprowadzić musiał do prób urozmaicenia starych schematów.
(“Próbowano więc ożywić dawne wiersze iloczasowc przy pomocy rymu, który w starożytności bynajmniej nie należał do dziedziny poezji, lecz wręcz przeciwnie do prozy artystycznej, a w średniowieczu był jednym z ulubionych elementów ekspresji. Na tej drodze powstają beksa metry rymowanie, tzw. jeonióskie (pochodzenie tej nazwy jest dla nas niejasne), występujące w szeregu różnych odmian, z których najpospolitsze są heksametry, rymujące się parami, lub też taikie, w których rym występuje w średniówce i na końcu wiersza. Analogicznie pisywano też rymowane dystychy elegijne i strofy sa-fickie lub ambrozjańskie. Na koniec wspomnieć trzeba także o heksamctrach rytmięznych, tj. o takich, które zachowując z pozoru podobieństwo do starożytnego wiersza iloczaisowego, w istocie nie liczą się wcale z prawidłowym następstwem sylab długich i‘krótkich, lecz jedynie rozkładem akcentów próbują wywołać słuchowe wrażenie podobne do tego, jakie otrzymuje się przy głośnym czytaniu heksametru.
1 strofa ambrozjańska — cztery wiersze ośmiozgłoskowe, rymowane przeważnie jednozgłoskowo.
* oktonar jambiczny — wiersz złożony z ośmiu stóp jambicznych (zgłoska krótka z następującą długą).
► V*r».9i|.r
IX
Formy nowe. Niezależnie od tej (poezji poruszającej się mniej lub więcej wiernie w kręgu form przekazanych przez starożytność, żywe poczucie językowe szukało nowych form poetyckich i znajdowało je w innej postaci rytmu, polegającej na_liczenju syJab-WC..wierszu, i na > uregulowanym rozkładzie akcentów w ostatnich jego sylabach, jak również w kombinowaniu tego rodzaju rytmu z rymem, przez co powstawał ten typ wiersza, jaki do niedawna "Był w powszechnym użyciu we wszystkich literaturach europejskich. Był on zresztą, nawiasem mówiąc, dziedzictwem wieków średnich, otrzymanym przez proste przeniesienie zasad nowego wiersza łacińskiego na grunt języków narodowych. Takie wiersze zwano w przeciwstawieniu do dawnych, mctrycz-ny c^h, wierszami r y tm iczn y.m i.
Zadatki rut ten typ wiersza' tkwiły od bardzo dawna w prastarych tradycjach mowy łacińskiej i są dobrze dostrzegalne jeszcze w najwcześniejszych zabytkach rzymskiej poezji. Wyparte z czasem lub raczej ograniczone wpływem literackich teorii greckich, panujących w epoce klasycznej, przybrały znów na sile u schyłku starożytności, znajdując wszakże wyraz przeważnie na terenie prozy, która bywa wówczas wyraźnie rytmiczna i często wiązana rymem. Dalsze spotęgowanie tych tendencji prowadzi do tak obfitego przesycenia prozy elementami rymu i rytmu, że na naszych oczach niemal przeradza się ona w wiersze. < Jednym z typowych okazów takiej prozy średniowiecznej jest u nas kronika : Galla.
Również z prozy, ale tym razem ną.podkładii&jim-