XX
go trwać, np. na kamieniu milowym w Koninie {napis wojewody Piotra Starego z połowy XII w.) albo na pieczęciach, jak na pieczęci kapituły krakowskiej:
Se/vo widico roboro noti/ico
(Za połie<inictwctn prawdomównego łlugi zatwierdzam i podaje <1° wiadoinoici).
czy na pieczęci Leszka Czarnego:
Sigillum ducu Lotconis. pan aquil<u pcnąue Itonii (Piec*ęó księcia Leszka, pól orla i pól iwa).
Z tych wszystkich epigramów nagrobek Bolesława Chrobrego jest niewątpliwie najciekawszy zarówno ze względu na szczegóły historyczne jakie przynosi, jak i na widoczną w nim tendencję do zamknięcia w szczupłych ramach syntetycznej charakterystyki panowania i zasług zmarłego, która to tendencja rozsadza już formę właściwego napisu i każe autorowi rozwieść się nieco szerzej nad różnymi szczegółami z jego życia, zwłaszcza nad zjazdem gnieźnieńskim z Ottonem III w r. 1000. Wyraźny podziw piszącego dla wielkiego króla i cześć dla jogo pamięci wynoszą nieco jego utwór ponad przeciętną rzemieślniczą poezję tego rodzaju napisów, czyniąc go interesującym — mimo całej nieporadności fonny literackiej — wyrazem określonego przeżycia.
"'^'Podobną jak omówione powyżej epigramy funkcję upamiętnienia pgwncgo faktu, spełniały krótkie najczę-ścic7*Hltrszć o jakichś wydarzeniach historycznych, mające to tylko na celu, aby daną okoliczność lepiej wrazić w pamięć czytającego, np.:
Koagus Cratoińam inctnderat Tm tanu urbem (Tatar Nogaj fpalił miasto Kraków] [w r. 1240]
albo:
Quondam por monarchom dictum Kaibmrum Eit eonstitutus Uratiiluus pontifuatui Anno port Chrittum milicno dtcies i/uino.
(Niegdyi miot władcę imieniem Kazimier!
Ustanowione zostało biskupstwo wrocławskie W r. 1050 po Chrystusie). .—J
Większe utwory epickie. Niekiedy jednak wspomnienia takie przekradały szczupłe ratny paru wierszy i zdradzały skłonność do rozwijania się w obszerniejsze opowiadanie, jak w wypadku blisko pięćdzicsięciowicr-szowego utworu o założeniu klasztoru cystersów w Lubiążu, równie zresztą nieporadnego w formie jak powtarzającego beztrosko najbardziej absurdalne wymysły (druga połowa XIV w.). Uwagi o tego rodzaju historycznych zapiskach wierszowanych prowadzą nas do,najstarszego i najciekawszego bez wątpionia poematu historycznego w całym p iimicankt w ic. ppT sko -1 a ci ń s kim, do tzw, ą Mam, .
Tym to mianem określa jedna z kronik śląskich, l>ow»tała na przełomie XIII i XIV w., wierszowany ja-kiś ufwjr o wojewodzie Piotrze Wlostflwjęzu. znanej na Śląsku postaci w pierwszej połowic XII w., fundatorze wielu kościołów oraz dwu klasztorów (bcncd>Tty^ nów przy kościele św. Wincentego we Wrocławiu i kanoników regularnych przy kościele NPMarii na Piasku tamże). Rękopis tego poematu widziano w klasztorze
m