tpn w alpach i za alpami7901

122

co za radość! jakie szczęście! z podwójną wówczas zwawością do każdego pojazdu, do każdćj loży, balkonu, okna, lecą bukiety, chociaż tych połowę w drodze ginie; bo już chłopakom brakuje kwiatów, ; on: też z podwójnym zapałem na przelocie je chwy-tają, pod powozy, pod konie, bez najmniejszej uwagi po niesie cisną, jeden przed drugim je sobie wyrywa. Ten już się ciesząc iż pełny uzbierał kosz, całćm woła gardłem: „Ecco fiori!” do pojazdu je podając, gdy gromada waryatów, z dzwonkami u wysokich czapek, z bębnami i piszczałkami, w różnofurbnem odzieniu, z boku wypada, jak szalona leci, chłopców przewraca, i kwiaty icb z mcmi!

—    Czyto w pani loży nióma fałszywych konfektów? zrywając się raptownie, pyta mię pan Władysław.

—    A to na co panu fałszywe, kiedy masz pełną garść prawdziwych cukierków?

—    Bo widzę nadjeżdżającą ładną pnn.ą, do któr ćj mam złość, i chcę jej garść konfektów zato posłać.

—    Czyto jaka dawna znajomość?

—    Nie. nie wiem kto ona jest, ale widać że coś porządnego, i widzi ją pani, jak siatkową maską się przysłania; ale jednak czasem ją odchyli by ładne pokazać oczy. Od poniedziałku, co-dzicn jej rzucałem do pojazdu kwiaty, i nawzajem podobneż odbierałem; ale wczoraj, niawiem czemu, wzięła prześliczną ka-melią, com jej na kolana rzucił, odwróciła się i komu innemu ją posłała. Szczęściem, żem nie rniał konfektów przy sobie, bobym się zaraz zemścił. Ale ja jej i tak tego nie daruję, niech tylko tu pod lożę się zbliży!

—    Wstydź się pan! kobieta, a do tego ładna!

—    Prawda! a więc ten raz jeszcze przebaczenie. Rzucę jej jeszcze dziś bukiet, ale już nie kamelią, tylko tę wiązkę sto-krotków, chyba żeby mi odpowiedziała fiołkami, tobym jej wówczas tę piękną posłał różę, i na wszelki przypadek będę ją w ręku trzymał. Niech ją widzi, a odebrawszy stokroć, niech myśl* że nie dla niej.

—    A. pan? — drugiego zapytałam towarzysza mego, ndko-gożes dostał ten różany pączek, co tak czule do ust tulisz?