406
e) Jaimnie1).
Zwyczajny ubiór składa się z płóciennego kaftana (żupana) i wierzchniego długiego bawełnianego szarafana, oraz chusty w koło pasa i biodr okręconej (sarong) łub krótkich spodui. Kobiety noszą kaftan z ciasno przylegającymi długiemi rękawami, a pod nim długą w koło ciała okręconą chustę. Dolną cześć ciała pokrywa sarong sięgający aż do kostek.
Od tego ubioru różni się ubiór dworski, przepisany na dworze jawańskich książąt. Górna część ciała jest naga i maluje się proszkiem z drzewa sandałowego na żółto. Dolną część ciała pokrywają szerokie szarawary i chusta w kolo pasa okręcona. U kobiet dodana jest do tego jeszcze szarfa i pas głęboko ku dołowi sięgający. Mężczyźni pokrywają, przytem głowę czarnym, złotem bogato wyszywanym kołpakiem, kształtu cylindrowego kapelusza bez brzegów, zwanym kuluk. czyli kopy oh. Włos długi noszą mężczyzn! zwykle związany w węzeł i ukryty pod chustką, w kształcie turbana związaną, podczas uroczystości zaś swobodnie rozpuszczony i spadający. Kobiety zdobią natomiast swobodnie spadający włos wonnemi kwiatami, a w uszacli noszą kolczyki z złota lub srebra. Mężczyźni noszą za pasem puginał (kris) i tabakierę na betel.
Chaty Jawańczyków zbudowane są z bambusu czworokątnie kryte liściem palmowym iub trawą alangalang. Dach wyskakuje ku przodowi i tworzy rodzaj werandy. Drzwi pomieszczone są niekiedy na kilka stóp nad ziemią, tak że do nich dostać się można tylko po drabinie. W takim razie stanowi przestrzeń pod domem stajnię na owce, kozy, drób. —Wewnątrz mieszkania pomieszczona jest przede-wszystkiem długa ława, pleciona z bambusu, służąca do wypoczynku
x) Raf fl es, Thomas, Stamford, ihe history of Jawa. London 1817. Marsdeu, William, The history of Sumatra. 3 edit. Lond. 1811.—Crawfurd, John, History of the Indian archipelago. Edinb. 1820. Holland er I. I Hand-leiding bij de booefening der land en yolkenkunie van Nederlandeeh Oost Indie voor ae Kadetien van alle wapenen bestemd voor de dienst in die gewesten. Breda 1861—1864. Opis dobry Jawańczyków ze stanowiska etnologicznego znajduje się w Zeitschr. f. Erdkunde der geogr. Gcsellsch. in Berlin II (1854) i IV (1855) z piorą niemieckiego oficera w służbie holenderskiej. (Mueller Ethnologie. P. T.)