ją cym swój udział w ich sukcesie. Bez nich program nasz nie mógłby nigdy zostać zrealizowany. Kierujemy także wyrazy wdzięczności do tych wszystkich, którzy brali udział w trzecim i ostatnim spotkaniu na temat programu (w Genewie w 1980 r.) i którzy w znacznej większości uczestniczyli w przygotowaniu tego tomu. Podobnie gorące podziękowania składamy Autorom, którzy z całym poświęceniem i nierzadko w trudnych okolicznościach podjęli zadanie śmiałe, ale obiecujące!
Oddając ten tom w ręce Czytelników nie możemy pominąć serdecznej pamięci o tych naszych Przyjaciołach i Kolegach, którzy w znacznym stopniu przyczynili' się do realizacji programu, a których śmierć zabrała z naszych szeregów. Są to Joseph A. Lauwe-rys, profesor Uniwersytetu w Londynie, Ahmad Obeid, profesor Uniwersytetu Ain Chams (Egipt) i Claude Pantillon, profesor Uniwersytetu w Genewie.
Za dobór i prezentację faktów przedstawionych w tej książce, a także za wyrażane w niej poglądy, które nie zawsze muszą pokrywać się ze stanowiskiem UNESCO i nie angażują tej organizacji, odpowiedzialność ponoszą sami autorzy tego opracowania.
Ch. Filourl
Zainteresowanie Międzynarodowego Biura Wychowania (BIE) problematyką celów i teorii wychowania nie jest wynikiem ani czystej spekulacji filozoficznej, ani też jędynie dyskhgjrakademickiGh..Z,gstało wywołane;”a* nawet narzucone, przez konfrontację tej-,, problematyki z określonymi realiami, którejmpaw]ły--^ Wę w świecie ria początku,lat siedemdziSSiąTyclCkiedy Biuro zajęlćrsię procesami innowacji oświatowych, by dokonać ich analizy i w pewnym sensie obnażyć ich wewnętrzne mechanizmy. W taki to sposób pierwsze podjęte studia umożliwiły ustalenie ze względną pewnością, że wszelka innowacja oświatowa’ zakłada orientację w dziedzinie wartości, a tym samym wiąże się z podstawowym uzasadnieniem celów wychowania. W istocie, podczas gdy innowacja zakłada zmianę zmierzającą do polepszenia stanu istniejącego, to dystans w tym procesie między punktem wyjścia a punktem dojścia może być przedmiotem oceny
7