Atlas muzyki7

Średniowiecze / wielogłosowo^ / schyłek XIV w.. Ars subtilior 225

Głosy wyższe, iriplum i moterus, są zrównoważone dzięki zastosowaniu techniki kanonicznej i imi-j taeyjnej. Rezultat to motet-caecia. o wyważonej | i pełnobrzmiącej fakturze. W (religijnych) utworach wokalnych CICONIA rozszerzył stosowanie imitacji na wszystkie głosy. np. w trzygłoso-j wym Gloria, rys. B. Godne uwagi są tu także silnie kadencjonujące dźwięki prowadzące wraz z rozwiązaniami, które przypominają późniejszą tonalność.

W Anglii zastosowanie wiełogłosowośd ognmi-j cza się przede wszystkim do obszaru muzyki ret Motety izorytmicznc występują sporadycznie pieśń dyszkantowa w ogóle nie została przejęta. Preferuje się prostsze ang. typy faktury, j Źródła przekazują następujące gatunki / XIV

-    części ordinurium: chorał znajduje się w teno-ize, tzn. w głosie środkowym lub dolnym, tylko z rzadka w górnym, jak w podobnych utwo-

| rach fr. w stylu dyszkantowym;

! '-opracowania Magnificat: /.ang. tradycji maryjnej. w stylu opracowania chorałowego;

-    hymny: w fakturze trzygłosowej z główną melodią w głosie górnym;

cooductus: wciąż jest w Anglii śpiewany, prosa, sylabiczna faktura;

carol: forma zastępująca conductus na przełomie Xiy/XV w., dwu- lub trzygiosowa religijna pieśń bożonarodzeniow a z refrenem. Angfe w odróżnieniu od fr. Ars mna. opowiada się za tradycją. Dawne poczucie eufonu i brzmieniowej pełni powoduje coraz częstsze | stosowanie tercji i sekst. także w postaci łańcuchów akordowych z kwintowo-oktawowym zakończeniem (fauxbounlon. zoh s 213).

Niemcy. OSWALD VON WOLKENSTEIN z Tyrolu (ok. 1377-1445) oprócz utworów jednogłosowych jako pierwszy komponował ta dwu-i trzygtosowe:

na wzór faktury pieśniowej, przy czym adaptował nawet niektóre fr. pieśni dyszk-inumc h*dz przejmował je w zmienionej postaci;

- z melodią pieśni w tenorze, nad która umwv-ęzuł stosunkowo prosty głos instrumentalny (zob. & 256. ryi Ajft w fakturze Ir/yjtkwę dołączał jeszcze dolny glos instrumentalny W rękopisie Mtmdset- Wiener* IjcJeihjnlułtnji (pocz. XV w.) występuje również kilka d»v-1 tro-^semych utworów MONCHA Z SALZBURGA. Melodia pieśni znajduje dę tu *    ‘U»-

tUS.

Z dziedziny nowej muzy ki tewurnuhn /-Kilowata taę w Anglii pierwsza tabulatura organowa łub Umcniwm: uiytkwwy motet (VI i ki n został prnłoicB)    i na upi

lury (uMoaral. Ouluoap— pc^awiają się bez tekstu, jeden pod (kwya. Mp^-tBWMjcdBywąUiróapiww^Milhr lewa ręka łub pedał gn gtc* lemuu tdłnpc nuty i prawa ręka - gfc»v górne do których ódąr te*-ne ozdobniki ilMunamr. r>%

. _w „toyni okresie Ars novn motel łzo-&WA DE VITRY i MA-rłlAtt»v w swej przemyślanej równowadze IJmy i wyrazu, swnowfl ostateczny etap rozwo-* wi>MtunJcu motetu od czasów Notrc Damc. Ta®# dyszkantowa epoki Ars nova zosta-| pneż M ACH AlILTA wyniesiona na meosią-iiafnc wyżyny. Rynieważ po śmierci Machaulta J |j77 zabrakło nowych impulsów, kompozy-iiiiv:V«liińili nadał utartymi ścieżkami. Nastali epołfu późnego okresu fr. (BESSĘLER); Ars nińfi pizyjęła nazwę Ais subtilior (GUNTHER). /godnie z pojmowaniem muzyki i notacji przez .totteatycfc twórców - jako kułturymuzyćzncj j bogate; w niuanse, wysublimowanej, cennej.

| l/iłntmia i wielotekstowóść pojawiają się także w lamach faktury pKŚniowej. przede wszystkim jednak nadal rozwija się centralny obszar zainte* rcxMM Ars nova - rytm i jego zapis. System nwaurahw rozszerza .się o scmhnmimę. puls ule-gjdątsttnm zwolnieniu. Manieryczny rytm zczę-tf)mi Tiiuanami mcnzuiy. duolami, triolami. syn-U«pami itp. prowadzi do manierycznej notacji < VPElk z nutami /mu i drabina jako najmniejszymi wartościami. Otrzymują one różnorodną postać, / podwójnymi ogonkami, chorągiewkami ¹ wypełnionymi główkami (ry* A).

W^Łbosć kompozytorów pozostawała w służbie

SvS^f^ze«^ó,nie fc ^w Paryżu (KAROL V. 1364-1380, KAROL VI 1380-1422).

H°,^Gk- ^lm) należeli: F. AN-vP.tr? ^MACHAULTA?), JEAN CU-S^R,V^Jf^AN Sili SOLAGE. JEAN SUSAY.JEANVArLLANTiin.

5, S?? P ^ok- ^,40°) zaczają się: S ^CARMEN (Paryż). JOH ANN F^VS tt^AKIS (Anger). BAUDE CORDIF.R (Rams). NICOLAS GRENON (Paryż i Bur-

fⁿf^lSvS^GHARD LOCQUEVILLE (Cam-bnu). TAPISSIER (Burgundia) i in.

^ w Florencji po śmierci LANDINf EGO (1397) utrzymywała się jeszcze [rauyęju trcccnui. u na południu wokół Neapolu (PHI UPPUS i ANTHONELLO DE CA-SERTA. NICOLAO DE CAPUA) kultywowano muzykę świecką nu wzór francuski, to nu północy za sprawą JOHANNESA CICON1I (ok. 1335-1411) dokonywa! się stopniowy zwrot, stanowiący podwaliny stylu niderlandzk iego. Wzrosła liczba kompozycji religijnych. zmienił aę sposób prowadzeniu głosów i harmonika. CICO-NIA pochodzi! z ulegającego wpływom fr. Lićge. Jest pierwszym znanym Niderlande/ykiem (ł-nut-hbFtantandtm), który przybył

S/yodlat sześćdziesimych. działal^cWta^h. od U03 do śmierci mie^kal- Padwie, gdz*

rakterysty^-^Saraktcr immuoenulm (r>x Hi

Obflgh»y^nła>ł