Atlas muzyki 6

263

263

li**

/muzykaorganowa, klawesynowa I lutniowa II: Francja. Hiszpania, \nglia W XVI w. wydano wiele dni-

I kompozycje. jdoww chorału), /achowah 1550. Aeghcy wlp* wi ilm/yi. np 4**®"

wCABÓONAinh

■uun Mmcum pac*. XVII w i |VC -1619 ■drlhr

₍cewrau** mumm

'iAr

h tańce Najbardziej znane opu-|_ JŁJrfPIERRE ATTAIGNANT. w lalach jOJt 1550pko tabulator} na instrumenty kia-lutnie (z intawolowanymi utworami -Gfcalnwni. preludiami itp).

już tunnytn okresie można zauważyć tendencje do toczenia tańców w pary (rya A). Ten sam materiał występuje w powolnej p*wa-tac • ukae 4/4 i szybkiej galiunl/ie w takcie 3Mxoh i 146).

rtiklWT lfcvnych improwizacji tanecznych sla-n,«M forrauiy basowe. Potwierdzone już • mvxfy «, przenikają w XVI w. także do !uu/vki anystycznej: przybierają formę tzw. wari** ■sonatowych (w), ostinato, uporczywie -ftranh basowa lub następstwo harmoniczne uporczywie się powtarzają). Najbardziej znane metod* biuowe (zwane też aria, zob. s. 110) brały ** nazwy od tańców, jak passamezzo, bądź od agonów i miejscowości itp, (rys. B). Układ kro-^kl* timccznych określa parzystą liczbę tworzących je dźwięków. jak też symetrię założenia. Pierwsza grupa czterech dźwięków (2+2) prowadzi do półkadcncji na dominancie, druga, jaw Haura przeciwstawna, powraca do pełnej kadencji na tonice (rys. B). Na ogól każdy JKwięk był podstawą jednego taktu. Formuły basowesą ze sobą po części spokrewnione po-p™jednakowe grupy czterotaktowe (zazna-oooe kolorami na rys. B).

w chaconnach i parna. P*^h HANDLA i BACHA (np. Wariacje Goi* ^ «rzymanc w tradycji ostinato-^rocroiiły basowe w XV-XVI w. tworzą rów-^podstawę improwizowanego śpiewu pieśni suoiicznycli (bas zwrotkowy, zob. s. 110)

Muzyka organowa i lutniowa w HK/punii

^or«^anisVl hiszpTxV| w. był ANTONIO DE CABEZÓN (1510-1566). na-^Uworny organiau KAROLA V i FILIPA II; * tym ostatnim w latach 1554 1556 przebywał w Londynie (wpływy wirgi na listów ang ) Hypanic upraw iali szczególnie dwa gatunki - mato (od fośrr, dotykać, podobnie jak wł. Bcratok im ogół encroghnowy utwór orgino-jy t imitacją odcinkową, jak w rtectcarm. Ticnto. / uwagi na mutacyjną formę, nmywot-ao tez tuta (CABEZONfc (tifermcias. czy li cykliczne wanacje na temat melodu pieśniowych lub basu ommma pny czym korzystano równie* « znanych w ah) Europie w i formuł taanjdi hys Bk Umxa łv także jśtwtncm* na lutnię, np mragcyhl I NARVAE2A / 153* fónad amwMMkuy wymosunantemtryk C. I.całość)nnbirmw wają 22 wariacje akordowe, bwgatkowe (2. 15. po dwa takty) owluwr>»iW**

skomplikowanych ltgun*iuH'

humumiku poWWHtahlU-Teoretykami hiszp muzyki u igra mm

(I549)i TOM Ab t» ^

toner fan ras ia. 1565) TOMAS zalecał • mentalistom. co charaktery styczne, opi nie polifonicznego prowadzenia gloso* prawnego kontrapunktu poprzez naśftadi utworów wokalnych. Dopiero po tym i szkoleniu przychodził czas na swobodna wizację.

Muzyka wirginalowa w \nglii Pod koniec XVI i na pocz_ XVII /tfetotworzyli niezwykłą w d/x> epokę muzyki klawis/owęi Gł mentem obok organów był niony w Anglii typ gptnctu (aohj Przygotowaniem do tej cfl organowa. Typowe dla ni liturgiczne (opracowani się w MuUburr Book z ok XVI w. ulegali wpływom sowanic techniki wanacy wyżej).

Głównym źródłem muz FitzwiUiam I immaJ

w Cambridge, wspanuh ręhopw / zawierający 297 utworów / okresu I Najwcześniejszy druk to Arthrww m tienhead z 1611.

Repertuar wtrgmahstów obrjMp intawołacjr utworów' wokalnych, jte ty. chansons itn; preludia o swobodom tonuz

-    fantazje, siinw usiryjsr

tańce: pawana. pÓMi. aBmmmm i in ; są zbudowane z omUphteU « odcinków, które powtarzam «c » • mii wariantami (zasada oumpt a

-    mwort •pNgrauunditjtdak jm tOzwmmy) WBYRDA

lodm H.

otwarci	mmnowmm
Ośuuot yahogi mm na	oma mdahi 6 Atcpu* 2B W»	rya A i S
g»tel» tycze u w snu emu w gemie atomom	mmoT. wBrame (271 arprygra < p Thmm mB qnh psflmutB ósemkach i m iących Apasc «l“i W,-MO*	mtjmoww' sB uf * mAB ngg • oh*

Ncunminf	cdi fS ^ RR’	ąftśS
NAIY, OBLANO yOtLfY JOHN	O G6BBOM Ml NlWI rl	4 PHI
LBV - wmgmy am	m mt akr u|
juiyMij mwjti«	■tohg