CCF20110308079

158 6. Zagadnienia kierowania i zarządzania bezpieczeństwem wewnętrznym

N P

S O

O P

y. o

A I.

usiania;

•Jak jest i dlaczego?

- ciy odpowiada nam stan obecny, co chcemy zmienić? co mote spowodować nasze działanie?

• jaką swobody działania daje sytuacja wewnętrzna (nam, przeciwnikowi, innym)?

nr/cMce;

STUDIUM CELU D/JALAMA W KONTEKŚCIE CELÓW POLITYKI WŁASNEJ I INNYCH

•    ocena aktualnej sytuacji politycznej i jej rozwoju

•    co mote zmienić się pod wpływem działania?

•    lista maiłinych trudności szans

•    ocena rytyka, porównanie ze stawką

• SWOBODA DECYZJI I DZIAŁANIA: WŁASNA, PRZECIWNIKA. INNYCH •ŚWIADOMOŚĆ MOŻLIWEGO ROZWOJU SYTUACJI I RYZYKA

pytaniu;

I.DLACZEGO I JAK DOSZŁO DOODICNI J SYTUACJI?

z.jaka jr.sTonrr na sytuacja? ycittAt można oc/kiowaC w rwnmotei?

4. DO JAKIFJ PRZYSZŁOŚCI NALEŻY DąŻYI 7

btftjg:

OKREŚLANIE DYNAMICZNEJ KOMBINACJI CELÓW, NA KTÓRE UKIERUNKOWANE: HYDZIK DZIAŁANIE

L>r/d>i«T:

•    dekampozyj/ii - wybAr

•    określenie prioryielAw, moznoieiieh zmiany konlecznoicl działania

•    kałejnoił realizacji cetAw politycznych w działaniu linia polityki

•    wykonamy - dyplomacja czy strategia Z

imlsniK

•    WYBÓR CELÓW

•    LINIA POLITYCZNA

• KOLEJNOŚĆ REALIZACJI •CELE DLA STRATEGII

BILANS STRATEGICZNY I DIAGNOZA STRATEGICZNA

1.    PODZIAŁ PRAIWIDYWANf GO DZIAŁANIA NA POJŁDYNC/Ł CtLC STRATEGICZNE

2.    STUDIUM KAŻDEGO CTIU POD KATEM SPOSOBU In Al l/Af II

1. LISTA WRAZI IWYCII PUNKTÓWPRZECIWNIKA.PARTNERÓW. WIASNYCIiINNYCH (wewnętrzne słabości i sprzeczności. ccic polityczne umożliwiające organizację opozycji) 7. ZESTAWIENIE CZUŁYCH PUNKTÓW 2 DYSPONOWANYMI ŚRODKAMI OKRf SIENIE .KLAWIATURY DZIAŁANIA' - WLASNTJ. PR7FCTWNIKA, INNYCH 3. DEDUKCJA .WSTI.PNEGO PLANU UZIAł ANIA* OKREŚLAJĄCEGO:

•C7ęić działania rozgrywaną drogą konfrontacji hc/poircdnlrj (atnk - obrona)

- częić d/inlnnin rozgrywaną drogą konfrontacji pośredniej (oddziaływanie na _państwa trzecio)    .

c fłj > H

5»

C, *0

g z

-    ocena skuteczności różnych form d/.ialanin

-    rozeznanie wewnętrznych możliwości oferowanych przez różne poziomy działania:

pokój, zimna wojna, ukryta interwencja, jawna interwencja, wojna klasyczna - jądrowa

-    identyfikacja poziomów niestabilnych - możliwości szybkich

działań rozstrzygających

-    identyfikacja poziomów stabilnych - obszarów działań uciążliwych

-    ocena wzajemnego oddziaływania poziomów

X DOBÓR ŚRODKÓW 00 CELÓW - frodstaw.i formułowania UNll SIHAII GIC /NU;

Tożsamy w strukturze przebieg procesu bilansu oraz diagnozy zachodzi (zgodnie z uniwersał izacją podejścia A. Bcaufre’a) w obszarze pozastrategicznym (czyli „nicsiiy”).

Rezultatem końcowym etapu bilansu i diagnozy jest sformułowanie (przyjęcie) konkretnej linii polityki obejmującej zarówno działania realizowane z użyciem siły (linia strategii), jak i bez jej użycia. W dalszym przebiegu procesu przyjęta linia polityki jest podstawą projektowania działań w obydwu obszarach, na poziomie operacyjnym i taktycznym.

W tym miejscu trzeba jednak wskazać na konieczność istotnej, dalszej modyfikacji klasycznego podejścia A. Beaufre’a. W dzisiejszej, a jeszcze bardziej w przyszłej polityce bezpieczeństwa nie ma i nie będzie ostrego podziału na siłę oraz „niesiłę". Od czasów Bcaufrc’a instrumentarium polityczne państw wzbogaciło się o nowe elementy, które każą traktować prezentowane podejścia jako w pewnej mierze zdezaktualizowane.

Dziś dychotomia dyplomacji lub wojny jest zbytnim uproszczeniem. Obok dyplomaty i żołnierza pojawiają się postacie: ekonomisty, naukowca, informatyka, taliba i... hakera. Niemniej ogólna logika podejścia, logika procesu polityczno-strategicznego zachowują swój sens i wartość.

Zestawiając oryginalne podejście A. Bcaufre’a z proponowaną aktualizacją, można odnotować istotne zmiany w procesie prcparacji i realizacji bezpieczeństwa (rysunek poniżej):

wczoraj dominował wyraźny, ostry (i wygodny praktycznie...) podział na czynniki siły i „niesiły”. Dokonywany na poziomic kierownictwa politycznego podział ów byl podstawą organizacji działań, w tym podziału sfer, kompetencji, zasobów i odpowiedzialności wykonawczej. Siła generalnie cedowana była na wojsko, skoncentrowana planistycznie i organizacyjnie w rękach ministerstwa obrony narodowej. Sfera „niesiły” nie miała jednego wyraźnego dysponenta, dominujący udział w jej planowaniu i organizowaniu pozostawał w gestii ministerstwa spraw wewnętrznych. Każda ze sfer dysponowała odrębnymi zasobami, kształtowała własną odrębność kulturową. Działania wspólne, połączone były organizowane doraźnie, pod przymusem sytuacji, w warunkach dość wyraźnej konkurencji, a nawet niechęci do współpracy wykonawców;

MSZ? MSWIA?

MON