DSC00637 (6)

LITURGIA GODZIN    ?57

przypada ona w jednym z tych dni. W modlitwach uderza realizm. Po Komunii np. odmawiana jest modlitwa: „Nie spalaj mnie. Stwórco mój, lecz przejdź w moje uda. we wszystkie kości i w serce... Niech ucieka ode mnie jak od oczyszczającego ognia wszelkie zło i wszelka cielesna namiętność” (tłum. H. Paprocki). L.d.u.k. kończy modlitwa zaambonna. konkludująca, poprzedzona zawołaniem: „Wyjdźmy w pokoju".

W lit. zachodniej l.d.u.k. stosowana była w Wielki Piątek, jak poświadcza GeV. W wiekach średnich (XII w.) istniała praktyka okadzania przyniesionych Postaci, modlitwa w „duchu pokory". Pewne elementy wschodniej l.d.u.k. znajdują się w rzymskim obrzędzie udzielania Komunii poza Mszą św.

EK 10, 1213*1214; LitWo 1565-1573 (lit.): LKOS 252-254; M. Hansscns, Institutiones lilurglcae, 11, R 1930-1932, 86-121; G. Winkler. Ober den Buficharakter der byzantinische Misto praesanct(ficatorum, EL 88 (1974) 117-123; O. NuBbaum, Die Aufbewahrung der Eucharistie, Bo 1979. 38-44 (lit.); M. Arranz, La liturgie des Prisanctifiis de l'ancien Euchologie byzanitn, OCP 47 (1981) 332-388; GdK 4, 150-151; A. Schmcmann, Wielki Post, Białystok 1990, 28-41.

LITURGIA GODZIN

1. Pojęcie i nazwy. U. Fundament i początki LG. 111. Rozwój LG. Oficjum główne i oficjum dodatkowe - typy oficjów 1. Cursus katedralny; 2. Cursus monastyczny egipski; 3. Cursus monastyczny miejski. IV. Godziny kanoniczne. V. Elementy LG 1. Psalmodia; 2. Święte milczenie; 3. Kantyki; 4. Czytania: a. biblijne; b. patrystyczne; c. hagiograficzne; 5. Rcsponsoria; 6. Hymny; 7. Wersety; 8. Inne elementy modlitewne. VI. Struktura LG. VII. Próby reformy LG 1. Reformy LG w XVI w.: 2. Odnowa LG po Tridentinum; 3. Odnowa LG za Piusa X: 4. Wkład Piusa XII i Jana XXIII; 5. Przygotowywanie nowego wydania LG po Vaticanum II; 6. Aktualna struktura LG. VIII. Znaczenie LG. IX. Różne realizacje LG I. Fenomen LG poza chrześcijaństwem - islam; 2. LG w Kościołach wschodnich; 3. LG w niekatolickich wyznaniach na Zachodzie. X. Zobowiązanie do sprawowania LG

I. Pojęcie i nazwy

LG to oficjalna, codzienna, obowiązkowa i wspólnotowa modlitwa Ludu Bożego, czyli Kościoła, określana w wiekach średnich różnymi nazwami: Officium Oninm - określenie przyjęte w Kościele na Zachodzie od XVI w. (zadanie, obowiązek dotyczący Boga), Officia Dmna. Divina laus (Boska chwała), Divim psalmodia (Boska psalmodia), Preces horarum (modlitwy Godzin), Horarium, Ilonie idiumie) (Godziny dnia), Cursus (droga, bieg modlitw wokół Eucharystii, jak bieg gwiazd wokół słońca), Horae canonicae (Godziny ustalone przepisami, kanonami), Alissae matutinae (Msze poranne), Missae vespertinae (Msze wieczorne), Historia, Opus Dci, Opus Divmum (dzieło Boże - św. Benedykt), Liturgia laudis (lit. chwały - określenie J. Pinella), Pensum servitutis (pensum służenia Bogu), w późnym średniowieczu - Breviarium (brewiarz); w XV w. w Niemczech spotyka się nazwę Stebenzeit, dziś Stundengebet. Wyrażenie LG pojawiło się w 1959 i zostało oficjalnie użyte w nowym wydaniu Brewiarza w 1970. Pap. Paweł VI w konst. apost. ogłuszającej nową księgę liturgiczną użył określenia Laudis canticum (pieśń chwały). Wyrażenia mówiące o uwielbieniu łączą się z charakterem tej oficjalnej modlitwy Kościoła mającej nieustannie wielbić Boga die noctuąue (dzień i noc); laus permnis (wieczna chwała).

W lit. bizantyjskiej analogiczna księga nosi nazwę —» Horologion.