DSC00650 (8)

770

LITURGIA GODZIN

poetyckich. Klemens X z kolei dodał do kalendarza wiele świąt świętych (sprawo, wanych w rycie duplex). Komisja reformy brewiarza za Benedykta XIV proponowała usunięcie wielu świąt. Dokonał tego papież. Zrewidował pod kątem historycz-ności Sanctorale. Chciał w swojej reformie powrócić do projektu Quinonesa, ale przeszkodziła mu w tym śmierć.

W ramach —> Ruchu Liturgicznego podejmowano działania zmierzające do odmawiania LG przez chrześcijan świeckich (P. Parsch), wydano brewiarz dla świeckich (Laienbrevier). H. Fleischmann (z opactwa Seckau w Austrii) opracował Volksbrevier (1934, od 1969 Christuslob). R, Guardini rzucił hasło „ożywienia Kościoła w duszach”, co sprawiło, iż LG nazwano modlitwą Kościoła. Określano też LG jako błogosławieństwo (Segnung), uświęcenie (Heiligung).

3.    Odnowa LG za Piusa X

Pius X bullą Divino ąfflatu (1911) zarządził nowy podział psalmów w ramach jednego tygodnia (Jutrznia zawierała tylko 4 psalmy i 1 kantyk). Rozdział psalmów respektował stary Ordo psallendi. Papież podniósł także rangę niedzieli, niedziele uprzywilejowane nie ustępowały żadnemu ze świąt. Przywrócił też walor Temporale. Posunięcia te określił święty papież jako „pierwsze kroki do reformy brewiarza rzymskiego i mszału” (motu proprio Abhinc duos annos z 23.10.1913). Niezwykle czynny w „komisji Piacenza”, zamierzał określić kryteria rozciągania świąt na cały Kościół, zrewidować czytania hagiograficzne, wyeliminować czytania apokryficzne, zreformować rubryki. Realizacja tych zamierzeń miała następować stopniowo, nie obywała się zresztą bez trudności. Troska Kościoła o wspólną modlitwę wyraziła się w XX w. m.in. w nowym tłumaczeniu psalmów (z j. hebr.).

4.    Wkład Piusa XII i Jana XXIII

Pius XII w motu proprio In ąuotidianis precibus z 24.3.1945 zawarł nową lac. wersję psalmów. Kongregacja Rytów opublikowała dekret De rubricis ad simpli* ciorem formom redigendis (23.3.1955), w którym kontynuowała dzieło Piusa X, redukując niektóre modlitwy odmawiane przed rozpoczęciem Godzin czy na ich zakończenie. Większość wigilii również została usunięta, zniknęły oktawy z wyjątkiem Bożego Narodzenia, Wielkanocy i Zesłania Ducha Świętego. Tego samego roku opublikowano dekret w sprawie odnowy Triduum Paschalnego, dotyczący przede wszystkim lit. mszalnej, ale wprowadzający drobne zmiany także w oficjum. W duchu dowartościowania i uwypuklenia Temporale wypowiedział się Pius XII w enc. Mediator Del 25.7.1960 Jan XXIII podpisał motu proprio Rubricanm instructum. dotyczące odnowy rubryk LG. Kongregacja Rytów ogłosiła nową redakcję rubryk, co nie było reformą, lecz odnowioną redakcją. Zamiast dotychczasowej klasyfikacji świąt (duplex maius, dupiex minus, simplex) wprowadzono podział na 4 klasy. Zredukowano Godzinę czytań (Matutinum) do jednego nokturnu i 9 psalmów oraz 3 czytań. Zmiany te miały na celu dowartościowanie Temporale.

5.    Przygotowywanie nowego wydania LG po Vatieanum II

W 1955 Pius XII konsultował ewentualną reformę LG z 400 biskupami. Byli oni zgodni w kwestiach skrócenia oficjum, zwłaszcza w niedziele, rewizji czytań hagiograficznych, uproszczenia rubryk. Lekko zaznaczyło się żądanie języka ojczystego. Równocześnie zauważono różnice pomiędzy cursus katedralnym a monastycznym.

KL zajęła się LG w rozdz. IV, który został przyjęty nu głosowaniu 22.11.1963 (2131 głosów placet; 50 non placet). Poszczególne artykuły tego rozdziału podkreś-